15 Αὐγούστου 1974: Ἡ προδοσία τῆς Ἀμμοχώστου
Μπορεῖ νὰ μὴ θέλουμε νὰ θυμόμαστε τὶς λεπτομέρειες τῆς 15ης Αὐγούστου 1974. Ὅμως, ἡ ὑπενθύμιση δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς. Γιατί, κάθε ποὺ γίνεται 15 Αὐγούστου, ὁλόκληρη ἡ Κύπρος ἀποκτᾶ τὴ μυρωδιὰ τῶν περιβολιῶν τοῦ Ἁγίου Μέμνονα, ἀποκτᾶ χρυσὴ ἀμμουδιὰ καὶ γίνεται Ἀμμόχωστος…
Ὁ νομικὸς Πάνος Ἰωαννίδης, πρόσφυγας ἀπὸ τὴν Ἀμμόχωστο καὶ πρόεδρος τῆς Κίνησης γιὰ Ἐλευθερία καὶ Δικαιοσύνη στὴν Κύπρο, κάνει μίαν ἀπὸ καρδιᾶς ἀφήγηση γιὰ τὰ γεγονότα τῆς κατάληψης τῆς Ἀμμοχώστου. Ἡ κατάθεσή του ἀποτελεῖ μαρτυρία μίας προδοσίας, ἀποτελεῖ τροφὴ γιὰ προβληματισμὸ καὶ ὑπενθύμιση γιὰ ὅσους τείνουν νὰ ξεχνοῦν. «Αὐτὰ ποὺ ἀκολουθοῦν δὲν εἶναι θύμησες», ἀναφέρει. «Εἶναι γεγονότα, ἀνεξίτηλα χαραγμένα στὴν καρδιὰ καὶ στὸ μυαλὸ ὅσων ἀτύχησαν νὰ τὰ ζήσουν. Γεγονότα, ποὺ ἄλλαξαν τὸν τρόπο σκέψης καὶ ὁδήγησαν τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς στὸ δικό του ‘Τάμα Ζωῆς’....», ἐξηγεῖ. 15η Ἰουλίου 1974 Οἱ κατ’ ὄνομα μόνο Ἕλληνες μαχαιρώνουν τὴν Κύπρο μὲ χίλιες μαχαιριές, τὴ σφάζουν καὶ τὴν προσφέρουν στὸ πιάτο μὲ τὸ αἷμα της, γιὰ νὰ τὴν ἀπολαύσουν οἱ ἐχθροί του Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν ἡσυχία τους καὶ γιὰ ὅσο χρόνο ἐκεῖνοι θὰ ἀποφάσιζαν ὅτι θὰ διαρκέσει τὸ φαγοπότι. Καὶ τὸ φαγοπότι συνεχίζεται γιὰ 10ετίες ὁλόκληρες.....
|Τοῦ Πάνου Ἰωαννίδη - νομικοῦ
Πηγὴ : ΣΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.sigmalive.com/simerini/politics/reportaz/296147
Ἡ 1η φάση τῆς Εἰσβολῆς
Τὴν 20ή Ἰουλίου 1974 οἱ Τοῦρκοι ἀρχίζουν τὸν «σικὲ ἀγώνα τῆς Εἰσβολῆς». Παρωδία ἡ ἐπιστράτευση στὴν Ἀμμόχωστο, σχεδὸν ἀνύπαρκτα τὰ μέσα, σαστισμένοι καὶ γελοῖοι οἱ ἐπιτελεῖς τῆς Στρατιωτικῆς Διοίκησης, μὲ ἕναν ἐκτρωματικὸ Διοικητὴ -τὸ Συνταγματάρχη Κ.Ζ.- νὰ περιφέρεται μονολογώντας «ὅ,τι εἶναι νὰ γίνει θὰ γίνει, δὲν χρειάζεται νὰ εἴμαστε προκλητικοί…»! Ἐξαίρεση, μέσα στὸ χάος, τὸ ἀνήσυχο βλέμμα τῶν Κυπρίων μονίμων καὶ ἐφέδρων ἀξιωματικῶν καὶ ὁπλιτῶν, ποὺ ἀντελήφθησαν τὴν προδοσία καὶ ἄρχισαν νὰ ὀργανώνουν μεταξύ τους Ὁμάδες Μάχης. Θλιβερὴ ἐξαίρεση ἀπὸ τοὺς Ἑλλαδίτες Ἀξιωματικοὺς ὁ Ἀντισυνταγματάρχης Ἀνδρέας Μουζάκης, ποὺ ἡγήθηκε τῆς μοναδικῆς δικῆς μας ἐπίθεσης γιὰ τὴν κατάληψη τοῦ πολυβολείου στὸ τουρκικὸ Λύκειο. Ἐκεῖ, ἔξω ἀπὸ τὰ Τείχη τῆς Ἀμμοχώστου, σκοτώθηκε ὁ Ἂν/χὴς Μουζάκης.
Μεσημέρι τῆς 20ής Ἰουλίου 1974
Καταλήφθηκε τὸ τουρκικὸ πολυβολεῖο, αἰφνιδιάστηκαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὴν ἐπίθεση καί, ὑποχωρώντας μέσα στὰ Τείχη, μετέδωσαν τὸν πανικὸ σὲ ὁλόκληρη τὴν -γιὰ χρόνια- τουρκοκρατούμενη παλαιὰ πόλη τῆς Ἀμμοχώστου. Οἱ ἔφεδροι ζήτησαν ἐνισχύσεις, ἐξηγώντας στὸ Διοικητὴ Ζαρκάδα ὅτι «οἱ πύλες εἶναι ἀνοικτές, ὁ πανικὸς μεταξὺ τῶν Τούρκων διάχυτος καὶ -μὲ λίγους ἀκόμα μαχητὲς- ἡ ἐπιχείρηση γιὰ κατάληψη τῆς ἐντὸς τῶν Τειχῶν Ἀμμοχώστου θὰ εἶναι νικηφόρα». Ἐξήγησαν, ἐπίσης, οἱ ἔφεδροι στὸ Διοικητὴ ὅτι, «ἐὰν ἡ παλαιὰ πόλη καταληφθεῖ καὶ οἱ Τοῦρκοι εἶναι πλέον ἀνάμεσά μας, ὁ κίνδυνος γιὰ βομβαρδισμὸ τῆς Ἀμμοχώστου ἀπομακρύνεται, χωρὶς νὰ ἀποκλείεται καὶ τὸ ἐνδεχόμενο οἱ εἰσβολεῖς νὰ μὴ θεωρήσουν πλέον τὴν Ἀμμόχωστο σὰν στόχο προτεραιότητας». Τὰ ἐξήγησαν αὐτὰ οἱ ἔφεδροι στὸ Σὺν/χὴ Κ.Ζ., γιὰ νὰ πάρουν τὴν πιὸ προδοτικὴ διαταγὴ ποὺ ἀκούστηκε ποτὲ ἀπὸ Ἕλληνα Ἀξιωματικό: «Ἄμεση ὑποχώρηση, ἡ κατάληψη τῆς παλαιᾶς Ἀμμοχώστου δὲν εἶναι δική σας δουλειά…»! Τόλμησαν οἱ ἔφεδροι νὰ ρωτήσουν «τίνος δουλειὰ εἶναι, ἄραγε, ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Ἀμμοχώστου, ἐὰν ὄχι τῶν Ἀμμοχωστιανῶν ὑπερασπιστῶν της…», γιὰ νὰ πάρουν τὴν ἴδια παγερὴ ἀπάντηση: «Σᾶς διατάζω νὰ ὑποχωρήσετε ἀμέσως». Μὲ αὐτὴν τὴ διαταγή, ἡ εὐκαιρία γιὰ κατάληψη τῆς ἐντὸς τῶν Τειχῶν Ἀμμοχώστου χάθηκε ὁριστικά... Ἀνήμποροι νὰ ἐνεργήσουν ὅπως θὰ ἔπρεπε, οἱ ἔφεδροι ὑποχώρησαν στὸ Δασάκι τῶν Δικαστηρίων καὶ στὰ γύρω κτίρια, ὅπου ἄρχισαν νὰ δέχονται -ἀμυνόμενοι πλέον- τὰ πυρὰ τῶν Τούρκων ἀπὸ τὰ Τείχη. Σὲ λίγο ἄρχισε καὶ ἡ τουρκικὴ ἀεροπορία νὰ βομβαρδίζει τὸ κέντρο τῆς πόλης, τὴν παραλία τῆς Ἀμμοχώστου καὶ τὶς θέσεις μας. Ὁ Διοικητὴς Ἀμμοχώστου Σὺν/χὴς Κ.Ζ. φρόντισε ἔγκαιρα νὰ ὁλοκληρώσει τὸ δικό του μέρος τῆς προδοσίας: Πρόδωσε τὴν Ἀμμόχωστο ἀπὸ τὶς πρῶτες ὧρες, τῆς πρώτης ἡμέρας, τῆς πρώτης φάσης τῆς Εἰσβολῆς, ἐκτελώντας μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὶς ἐντολὲς ποὺ εἶχε πάρει καὶ ποὺ μόνο ἐκεῖνος γνώριζε...
Ἡ 2η φάση τῆς Εἰσβολῆς
Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ρόλος τοῦ Σὺν/χὴ Κ.Ζ. καὶ τῶν ἀνθρώπων τοῦ εἶχε τελειώσει ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα, ἀποδείχθηκε μόλις ἀνακοινώθηκε ἡ προσωρινὴ κατάπαυση πυρός, χάριν τῶν δῆθεν «συνομιλιῶν τῆς Γενεύης». Μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι «ὄφειλαν νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸ ΓΕΕΦ», ὁ Διοικητὴς Κ.Ζ. καὶ τὸ ἐπιτελεῖο τοῦ ἐξαφανίστηκαν ὁριστικά, ἐγκαταλείποντας ὅλα τὰ Τμήματα καὶ τὴν Ἀμμόχωστο χωρὶς Στρατιωτικὴ Διοίκηση... Γιὰ τὴν πόλη τῆς Ἀμμοχώστου, ἡ δεύτερη φάση τῆς Εἰσβολῆς ἄρχισε νωρὶς τὸ ἀπόγευμα τῆς 13ης Αὐγούστου 1974 μὲ βομβαρδισμό, καὶ μὲ δύο Τμήματα νὰ προσπαθοῦν νὰ τὴν ὑπερασπιστοῦν: Ἕνα Τμῆμα ἀπὸ 32 ἐφέδρους στὸ Δασάκι τῶν Δικαστηρίων καὶ ἕνα δεύτερο Τμῆμα στὸ Νοσοκομεῖο τῆς πόλης, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸ Λοχαγὸ Στέλιο Κάτσιο. Οἱ ἔφεδροι στὸ Δασάκι χωρὶς Διοίκηση. Ὁ ἀρχαιότερος ἀπὸ τοὺς Ἀξιωματικοὺς ἔπρεπε νὰ ἀναλάβει τὴ Διοίκηση. Ἔτυχε νὰ εἶναι ὁ ἔφεδρος Ἀνθυπολοχαγὸς Πάνος Ἰωαννίδης. Οἱ ἐχθροπραξίες συνεχίστηκαν μέχρι καὶ τὸ μεσημέρι τῆς Πέμπτης 15ης Αὐγούστου 1974.
Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἡμέρας ἐκείνης:
• Ὁ βομβαρδισμὸς ἐντάθηκε,
• Οἱ Τοῦρκοι πύκνωσαν τὰ πυρὰ ἀπὸ τὰ Τείχη,
• Κάποιο φορητὸ ραδιόφωνο μετέδιδε ὅτι «τὰ τουρκικὰ ἅρματα κατευθύνονται πρὸς τὴν Ἀμμόχωστο, κινούμενα χωρὶς ἀντίσταση, χωρὶς τὴ συνοδεία πεζικοῦ καὶ μὲ μέγιστη ταχύτητα στὸν αὐτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Ἀμμοχώστου».
Οἱ διαταγές… Ἡ πόλη ἔρημη.
Μοναδικὴ ἔνδειξη ἀντίστασης, οἱ πυροβολισμοὶ ἀπὸ τοὺς ἄνδρες στὸ Νοσοκομεῖο καὶ τοὺς ἐφέδρους στὸ Δασάκι. Πυροβολισμοὶ ποὺ ἄρχισαν νὰ ἀραιώνουν, γιατί τὰ πυρομαχικὰ τῶν ἐφέδρων ἤσαν πλέον μετρημένα... Μὲ τὸ βλέμμα περισσότερο παρὰ μὲ λόγια, ἀντάλλαξα κάποιες γρήγορες σκέψεις μὲ τὸν ἀμέσως ἑπόμενο ἔφεδρο Ἀνθυπολοχαγὸ Γιαννάκη Ἀρέστη (σήμερα Ταξίαρχος ἐ.α.). Γνωρίζαμε ὅτι ἔπρεπε νὰ δοθοῦν διαταγές...
Διαταγὴ πρώτη: «Παραμένουμε στὶς θέσεις μᾶς ἀμυνόμενοι. Οἰκονομία στὰ πυρομαχικά».
Διαταγὴ δεύτερη: «Νὰ βγοῦν παρατηρητὲς πρὸς τὴ Λίμνη τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ καὶ νὰ ἀναφέρουν τὶς κινήσεις τῶν ἁρμάτων - Νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ βενζίνη ἀπὸ τὶς ἀποθῆκες τοῦ Διοικητηρίου γιὰ νὰ γίνουν βόμβες Μολότοφ - Ἐὰν τὰ ἅρματα κινηθοῦν μέσα στὴν πόλη, θὰ ἀντιμετωπιστοῦν».
Διαταγὴ τρίτη: «Νὰ γίνει προσπάθεια ἐπικοινωνίας μὲ τὸ ΓΕΕΦ καὶ τὴν Κυβέρνηση, γιὰ νὰ ζητηθοῦν ἐνισχύσεις - Τὰ ἅρματα ἀπὸ μόνα τους, χωρὶς πεζοπόρα τμήματα, μόνο γραμμὴ ἀντιπαράταξης μποροῦν νὰ ἐπιδιώξουν, προφανῶς κατὰ μῆκος τοῦ δρόμου πρὸς τὸ Λιμάνι - Ἡ πόλη τῆς Ἀμμοχώστου μπορεῖ νὰ κρατηθεῖ».
Ήσαν οἱ πρῶτες οὐσιαστικὲς διαταγές, μετὰ ἀπὸ τὶς προδοτικὲς ἐκεῖνες τοῦ Σὺν/χὴ Κ.Ζ. Ἡ πειθαρχία τῶν ἐφέδρων Ἀξιωματικῶν καὶ Ὁπλιτῶν πρὸς τὸν 29χρονο Ἂνθ/γὸ Διοικητὴ ἦταν ἐκπληκτική. Μέσα σὲ συνθῆκες κόλασης, ὅλοι καὶ ἀπὸ μόνοι τους ἐξύψωσαν τὸ ἠθικό τους καὶ κινήθηκαν ὅπως διατάχθηκαν. Ἀρχίσαμε νὰ νιώθουμε πὼς «ἴσως δὲν εἶχαν χαθεῖ τὰ πάντα»... Ὅμως, ἡ προδοσία τῆς Ἀμμοχώστου δὲν ἦταν γραμμένο νὰ ἀνατραπεῖ. Ἀφηγεῖται, γι’ αὐτὲς τὶς τελευταῖες ὧρες, ὁ τότε Λοχαγὸς Στέλιος Κατσιος: «…Γύρω στὶς 4:30 τὸ ἀπόγευμα ξεκίνησα (ἀπὸ τὸ Νοσοκομεῖο) σὲ μία προσπάθεια νὰ ἐπανακτήσω ἐπαφὴ μὲ τὸ Τάγμα μου… Στὴ διαδρομὴ βρῆκα τὸ Τμῆμα τοῦ ἔφεδρου Ἂνθ/γοῦ Πάνου Ἰωαννίδη, ποὺ ὑπερασπιζόταν τὴν περιοχὴ κοντὰ στὴν κλινικὴ ΛΟΥΚΙΑ καὶ τὸ τουρκοκυπριακὸ Λύκειο. Συνάντησα, ἐπίσης, τὸ συνάδελφό μου Γιῶργο Χατζηκωνσταντίνου, μὲ τὸν ὁποῖο ἀντάλλαξα κάποιες ἀπόψεις, ποὺ μὲ ὁδήγησαν στὸ συμπέρασμα ὅτι τὸ Τάγμα μου εἶχε μετακινηθεῖ. Μὴ ἔχοντας τρόπο ἐπικοινωνίας, ἐπέστρεψα στὸ Νοσοκομεῖο, ὅπου ἄρχισε ἡ τελευταία μεγάλη μάχη. Τὰ ἀεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχῶς καὶ τὰ πυρὰ τῶν ἁρμάτων ἤσαν καταιγιστικά. Καὶ ἐνῶ τὰ πάντα ἐμοίαζαν μὲ κόλαση, ἦρθε μὲ ἀγγελιαφόρο ἐντολὴ ἀπὸ τὸ Τάγμα νὰ συμπτύξω τὸ Τμῆμα μου στὴν περιοχὴ Δερύνειας, πράγμα ποὺ ἔγινε». Τὸ Τμῆμα τοῦ Νοσοκομείου πράγματι ἀνασυντάχθηκε στὴ Δερύνεια καὶ κράτησε τὴ γνωστή, μέχρι καὶ σήμερα, ἀκραία γραμμὴ πρὸς τὴν Ἀμμόχωστο. Καθ’ ὁδὸν πρὸς τὴ Δερύνεια, ὁ Λοχαγὸς Κατσιος πέρασε ἀπὸ τὸ δικό μας Τμῆμα καὶ μᾶς ἐνημέρωσε γιὰ τὶς κινήσεις του. Τοῦ εὐχηθήκαμε «καλὴ τύχη» καὶ τὸν παρακαλέσαμε νὰ μᾶς ἀφήσει ὅσα πυρομαχικὰ τοῦ περίσσευαν. Δὲν τοῦ εἶχε ἀπομείνει τίποτε...
15 Αὐγούστου 1974, ὥρα 6:20 τὸ ἀπόγευμα:
Οἱ μόνοι Ἕλληνες ποὺ ἐμεῖς γνωρίζαμε ὅτι εἶχαν ἀπομείνει στὴν Ἀμμόχωστο ἤσαν οἱ 32 ἔφεδροι στὸ Δασάκι τῶν Δικαστηρίων. Πολὺ ἀργότερα πληροφορηθήκαμε γιὰ μίαν ἀκόμα Ὁμάδα Ἐφέδρων, ποὺ εἶχαν ἐπίσης ἐγκαταλειφθεῖ, προδομένοι ἀπὸ τὴ δική τους ἡγεσία, στὸ Λιμάνι τῆς Ἀμμοχώστου. Ἤσαν οἱ ἔφεδροι, ποὺ τελικὰ ἀναγκάστηκαν νὰ πέσουν στὴ θάλασσα γιὰ νὰ σωθοῦν κολυμπώντας. Στὸ μεταξύ:
• Τὰ ἅρματα εἶχαν φθάσει στὴ Λίμνη τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ καὶ κτυποῦσαν διαρκῶς.
• Τὴ βενζίνη ποὺ ψάχναμε, γιὰ τὴν κατασκευὴ τῶν -ἴσως σωτήριων- βομβῶν Μολότοφ, τὴν εἶχε πάρει μαζί του ὁ Σὺν/χὴς Κ.Ζ.
• Ἐλπίδα γιὰ ἐξασφάλιση ἐνισχύσεων, μέσω τοῦ ΓΕΕΦ ἢ τῆς Κυβέρνησης, καμία. Τὸ μὲν Γενικὸ Ἐπιτελεῖο δὲν ἀπαντοῦσε στὶς κλήσεις, ὁ δὲ Προεδρεύων τῆς Δημοκρατίας καὶ τὸ Ὑπουργικὸ Συμβούλιο εἶχαν ἐγκαταλείψει τὴ Λευκωσία.
• Καί, τὸ κρισιμότερο, τὰ πυρομαχικὰ τῶν ἐφέδρων στὴν Ἀμμόχωστο εἶχαν ἐξαντληθεῖ. Ἡ «σιγῆ πυρὸς» ἀπὸ τὴ δική μας πλευρὰ ἔδωσε τὸ τελικὸ σύνθημα στοὺς Τούρκους. Ἡ μοναδικὴ ἐπιλογὴ ἦταν: Ἢ νὰ χαθοῦμε ἀμαχητὶ ἢ νὰ ὑποχωρήσουμε. Πεσμένοι ὅπως ἤμασταν στὸ χῶμα, γύρισα καὶ κοίταξα τὸν Ἂνθ/γὸ Ἀρέστη, θέλοντας νὰ μοιραστῶ μαζί του τὴν ἀγωνία μου. Γνώριζα, βέβαια, πὼς «ἡ εὐθύνη γιὰ τὴν ὅποια ἀπόφαση ἀνῆκε στὸν ἀρχαιότερο ποὺ διοικοῦσε». Δὲν θυμοῦμαι ἂν ἤμασταν δακρυσμένοι, οὔτε καὶ ἔχει σημασία. Σημασία ἔχουν μόνο οἱ τρεῖς λέξεις πού μου εἶπε ὁ Γιαννάκης: «Πάνο, τὴ Σημαία»... Χωρὶς νὰ περιμένει ἀπάντηση, σηκώθηκε μέσα στὴ κόλαση καὶ προχώρησε πρὸς τὸν ἱστὸ μὲ τὴ Σημαία τοῦ Διοικητηρίου Ἀμμοχώστου. Σηκώθηκα πίσω του.
Διαταγὴ τέταρτη: «Ὑποστολὴ τῆς Σημαίας». Ὅσοι μπόρεσαν νὰ ἀκούσουν -σχεδὸν ὅλοι- βρέθηκαν «σὲ στάση Προσοχῆς νὰ χαιρετοῦν τὴ Γαλανόλευκη». Ἡ Σημαία τῆς Ἀμμοχώστου κατέβηκε, διπλώθηκε καὶ παραδόθηκε στὸν ἀρχαιότερο Ἀξιωματικό. Ὅλοι πλέον γνώριζαν τὴ Διαταγὴ ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσε.
Διαταγὴ πέμπτη, ἡ τελευταία: «Νὰ μαζευτεῖ ὁ ὁπλισμὸς - Ἄμεση ὑποχώρηση - Ἐγκαταλείπουμε τὶς θέσεις μας, ἡ Ἀμμόχωστος χάνεται....»
Ὁ ἐπίλογος τῆς 15ης Αὐγούστου 1974 γράφτηκε στὴ Δερύνεια, ὅπου δεχθήκαμε τὴν ἀνακούφιση τοῦ Λοχαγοῦ Κατσιου, ποὺ μᾶς εἶδε ζωντανούς, ἀλλὰ καὶ στὸ Φρέναρος, ὅπου εἴχαμε κακὸ συναπάντημα μὲ τὸν ἀτιμώρητο προδότη Σὺν/χὴ Κ.Ζ., γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὴ σαρκαστικὴ ἀπορία του: «Μπά, κύριε Ἀνθυπολοχαγέ, σωθήκατε ὅλοι!». Εἰλικρινά, θὰ ἤθελα νὰ μοῦ εἶχε περισσέψει μία τελευταία σφαίρα...
Ἡ 3η φάση τῆς Εἰσβολῆς: Ὁ ἀγώνας ποὺ συνεχίζεται
Εἶναι ὁ ἄγνωστης διάρκειας μακροχρόνιος ἀγώνας, ποὺ ἡ σφαγμένη Κύπρος ὀφείλει νὰ διεξάγει.
Όμως, τὸ ἐὰν μπορεῖ ποτέ:
• μέσα ἀπὸ τὰ εἰρωνικὰ χειροκροτήματα τοῦ ἐχθροῦ, ὅταν ἀφελεῖς Ἕλληνες χορεύουν μπροστά του,
• ἢ μέσα ἀπὸ τὶς φιλοσοφίες καὶ τὰ χαμόγελα ρηχῶν Ἑλλήνων πολιτικάντηδων, ὅταν ξένοι βουλευτὲς καὶ ἄλλοι βάρβαροι ἀποκτοῦν σὲ τιμὲς εὐκαιρίας τὶς κλεμμένες περιουσίες τῶν Ἑλλήνων τῆς Κύπρου,
• ἢ μέσα ἀπὸ ἐπιχειρηματικὲς δραστηριότητες μὲ τὸν κατακτητὴ ποὺ εἰσέβαλε, ἔσφαξε, βίασε καὶ ξερίζωσε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά μας,
• ἢ ἐξορίζοντας τὴν ἐνίσχυση τῆς ἄμυνάς μας,
• ἢ προσκαλώντας μὲ τὴ συμπεριφορὰ μᾶς ἄθλια «Σχέδια Λύσης»,
• ἢ μεθοδεύοντας -ἐμεῖς οἱ ἴδιοι- τὴν οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση τοῦ τόπου,
• ἢ ἀκόμα, ἀναγνωρίζοντας μὲ τὴ συμπεριφορά μας τὸ ἔγκλημα τῆς Εἰσβολῆς καὶ τῆς Κατοχῆς, ἐξουδετερώνοντας τὴν εὐρωπαϊκή μας κατάκτηση καὶ ἐξευτελίζοντας τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, ὅταν δηλαδὴ ἡ κύρια ἐπιδίωξη τῶν δῆθεν ἡγετῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι «πῶς θὰ γίνουν ἀρεστοὶ στὸν ἐχθρό, γιὰ ν' ἀποκτήσουν ἐξουσία», ὅταν δηλαδὴ τὸ μέλημα καὶ κατάντημα εἶναι «πόσα θὰ πάρουμε χωρὶς τίποτε νὰ δώσουμε στὸν Τόπο μας», ὅταν δηλαδὴ μερικοὶ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ζητιανέψουμε ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ «τὴν ἄδειά του γιὰ νὰ περπατήσουμε στὰ δικά μας χώματα, νὰ ἐπιτρέψει τὴν ἐπίσκεψη στὰ δικά μας σπίτια καὶ νὰ ἐπιτρέψει τὴν ὑπὸ κατοχὴν ἐγκατάστασή μας στὴν ἔγκλειστη περιοχὴ τῆς προδομένης Ἀμμοχώστου, ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν τύχη τῶν ἄλλων ξεριζωμένων» καὶ ὅταν ἔχουμε ἐντελῶς λησμονήσει πὼς «οὗ περὶ χρημάτων, ἀλλὰ περὶ Ἀρετῆς, Τιμῆς καὶ Ἀξιοπρέπειας τὸν Ἀγώνα ὀφείλομεν ποιούμενοι».
Ἐάν, λοιπόν, μὲ αὐτὰ τὰ δεδομένα, ὁ ὁποιοσδήποτε ἀγώνας γιὰ ἐλευθερία -ὅσο μακροχρόνιος καὶ ἐὰν εἶναι- μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει, θὰ χρειαστεῖ νὰ τὸ ἐξηγήσει ὁ κάθε σημερινὸς Ἕλληνας, ὅταν ἐρωτηθεῖ ἀπὸ τὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια του:
«Γιατί ξεχάσατε τόσο εὔκολα τὰ ὅσα ζήσατε καὶ γιατί δὲν ἀντιστέκεστε τώρα ποῦ μπορεῖτε; Ἐάν, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια "δῆθεν Ἀγώνα", ΕΔΩ θὰ καταλήγατε, Εὐρωπαῖοι Ἕλληνες τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἑλλάδας, ΓΙΑΤΙ δὲν ὁλοκληρώσατε τὴν προδοσία τότε, τὸ 1974; Ή, μήπως, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια χρειαζόντουσαν γιὰ νὰ μεθοδευτεῖ τὸ ΑΛΛΟΘΙ γιὰ τοὺς Ξένους Βάρβαρους καὶ γιὰ τοὺς Ντόπιους Ἐφιάλτες, οὕτως ὥστε ἡ ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ νὰ θεωρεῖται πλέον ὡς πράξη ἐθνικῆς σοφίας;» Κάποιου, ὅμως, τὰ ἐγγόνια θὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ρωτήσουν καὶ κάτι ἀκόμα:
«Γιατί τὴ φύλαξες τὴ Σημαία, παππού; Ἁπλῶς καὶ μόνο... γιὰ νὰ δακρύζεις στὶς 15 τοῦ κάθε Αὐγούστου; Καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ ὑποκρισία;».
Αὐτὸς ὁ παπποὺς ἐπιθυμεῖ νὰ μπορεῖ ἐκείνη τὴν ὥρα νὰ ἀπαντήσει μὲ ἀξιοπρέπεια: Ἐγώ, ἀντιστάθηκα μέχρι τὸ τέλος...
Ἀπὸ τὸν ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Πηγή:Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου