31 Αυγ 2010

Συγκίνηση στὸ μνημόσυνο γιὰ τὸν Σωκράτη Γκιόλια

Σὲ κλίμα βαθιᾶς ὀδύνης τελέστηκε τὸ πρωὶ τοῦ περασμένου Σαββάτου στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Ἀναργύρων στὴν Ἡλιούπολη, σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴ δολοφονία του, τὸ μνημόσυνο τοῦ δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Ὅλα τὰ ἀγαπημένα τοῦ πρόσωπα ἦταν ἐκεῖ γιὰ νὰ τιμήσουν τὴ μνήμη του, ἐνῶ ἡ οἰκογένειά του, συντετριμμένη καὶ ἀπαρηγόρητη ἀπὸ τὸν ἄδικο χαμό του, ψέλλιζε ἕνα ἀναπάντητο «γιατί». Ἀνάμεσά τους καὶ ἡ σύζυγός του Ἀδαμαντία μαζὶ μὲ τὸ παιδὶ ποὺ ἔχει στὰ σπλάχνα της, τὸ ὁποῖο δὲν πρόλαβε νὰ γνωρίσει τὸν πατέρα του.
Στὸ μνῆμα τοῦ δολοφονηθέντος δημοσιογράφου ἀπὸ τὴν ὀργάνωση «Σέχτα Ἐπαναστατῶν» δεσπόζουν οἱ στίχοι ἑνὸς τραγουδιοῦ ποὺ ἐπέλεξαν οἱ δικοί του ἄνθρωποι γιὰ νὰ τὸν συντροφεύουν στὴν τελευταία του κατοικία.
«Περπάτησα πάρα πολὺ καὶ τὰ φτερά μου τὰ ἔχω χάσει. Μὰ ἐσὺ ποὺ δὲν πατᾶς στὴ γῆ κᾶνε τὴν ψυχή μου νὰ πετάξει… Μὲ ἕνα ἀερόστατο νὰ πᾶμε στὸ φεγγάρι, ἕνα ἀεράκι νὰ μᾶς πάρει... φωτιὰ κι ἀέρας νὰ κάνουμε δική μας τὴ μικρὴ ζωή μας…» Αὐτοὶ εἶναι οἱ στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ «Παράκληση» τοῦ Ἀλκίνοου Ἰωαννίδη. Δίπλα στοὺς στίχους, ποὺ μιλοῦν στὶς ψυχὲς τῶν ἀγαπημένων τοῦ προσώπων, ὑπάρχει ἡ φωτογραφία τοῦ ἄτυχου δημοσιογράφου, στὴν ὁποία ἀπεικονίζεται νὰ χαμογελᾶ. Ἕνα χαμόγελο ποὺ ἔσβησε τὸ ξημέρωμα τῆς 19ης Ἰουλίου, ὅταν δέχθηκε τὰ δολοφονικὰ πυρά, ἀφήνοντας πίσω του ἕνα μικρὸ παιδὶ κι ἕνα ἀκόμη ποὺ περίμενε μὲ λαχτάρα…
Στὸ μνημόσυνο τοῦ Σωκράτη Γκιόλια οἱ φίλοι καὶ οἱ συνεργάτες τοῦ -ὅπως καὶ στὴν κηδεία τοῦ- φοροῦσαν μαῦρες μπλοῦζες στὶς ὁποῖες ἦταν ἀποτυπωμένες δύο φράσεις στὸ ἐμπρόσθιο καὶ τὸ πίσω μέρος: «Σωκράτης Γκιόλιας: Δολοφονία Ἐλεύθερης Φωνῆς» καὶ «Θὰ φωνάζω».
Πηγή: http://www.madata.gr/epikairotita/social/74515.html
Ἀπό:Ἀπόψεις γιὰ τὴν Μονὴ Βατοπαιδίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.