«Πῶς, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἐνῶ τοὺς ἀπομάκρυναν καὶ τοὺς ἐξεδίωκαν… καὶ ἐνῶ δέν διέθεταν κανένα ἀπολύτως χάρισμα λόγου, οὔτε κοσμικὴ λάμψη, οὔτε πλοῦτο, οὔτε κατάγονταν ἀπὸ σπούδαία πόλη ἢ ἀπὸ μεγάλο ἔθνος ἢ ἀπὸ ἔνδοξο γένος, οὔτε εἴχαν ἐντυπωσιακὸ ἐπάγγελμα, οὔτε δόξα κοσμική, οὔτε κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτά πού φαντάζουν στά μάτια τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ εἶχαν τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα, δηλαδὴ ἁπλοϊκότητα, λιτότητα, φτώχια, μῖσος καὶ ἀπέχθεια ἀπέναντί τους, διότι, ὡς Ἰουδαῖοι, ἦταν μισητοὶ ἀπὸ ὅλους· καὶ ἐνῶ στέκονταν καὶ κήρυτταν μπροστὰ σὲ χιλιάδες λαοῦ καί δίδασκαν παράδοξα γιά τοὺς ἀκροατὲς τους διδάγματα, παρὰ ταῦτα τοὺς ἔπειθαν. Διότι πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι καὶ οἱ ἐντολές πού τοὺς ἔδιναν ἀπαιτοῦσαν πολὺ κόπο γιά νά ἐφαρμοσθοῦν, καὶ οἱ διδασκαλίες τους ἔβαζαν τοὺς ἀκροατὲς τους σὲ πολλοὺς κινδύνους. Διότι αὐτοί πού ἄκουαν τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καὶ ἐπρόκειτο νά πιστεύσουν, ἕως τότε ζοῦσαν μέσα σὲ... ἀπολαύσεις καὶ μέθες καὶ πολλὴ κακία…
Πές μου, λοιπόν, πῶς τοὺς ἔπεισαν; Ἀπὸ ποῦ εἶχαν ἀποκτήσει αὐτὴ τὴν ἀξιοπιστία στά λόγια τους; Αὐτό πού καὶ ἄλλοτε εἶπα, ἐὰν τοὺς ἔπεισαν, χωρὶς νά κάνουν θαύματα ἐμπρὸς τους, αὐτὸ καθαυτὸ τὸ γεγονός, ὅτι δηλαδὴ τοὺς ἔπεισαν, εἶναι πολὺ μεγαλύτερο θαῦμα…
Καὶ ἦταν φυσικὸ οἱ κατηχούμενοι, ὅσοι ἄκουαν δηλαδὴ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, νά διερωτῶνται καὶ νά λέγουν: Τὶ συμβαίνει, λοιπόν; Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς οἰκουμένης ἔχουν ἀπατηθεῖ, καὶ οἱ σοφιστὲς καὶ οἱ ῥήτορες καὶ οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ συγγραφεῖς καὶ αὐτοί πού ζοῦν τώρα καὶ οἱ παλαιότεροι, οἱ σύγχρονοι τοῦ Πυθαγόρα καὶ τοῦ Πλάτωνα, καὶ οἱ στρατηγοὶ καὶ οἱ ὕπατοι ὅλοι πλανήθηκαν; … Καὶ αὐτοὶ ἐδῶ οἱ δώδεκα ψαράδες καὶ σκηνοποιοὶ καὶ τελῶνες εἶναι πιὸ σοφοὶ ἀπὸ ὅλους ἐκείνους; Ποῖος θὰ τὸ ἀνεχόταν αὐτό; Ἀλλ’ ὅμως ὄχι μόνο δέν εἶπαν κάτι τέτοιο οἱ ἀκροατὲς τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ’ οὔτε καὶ τὸ σκέφθηκαν. Ἀντιθέτως παραδέχθηκαν ὅτι ἦσαν σοφότεροι ὅλων καὶ τὸ ἀναγνώρισαν. Γι’ αὐτὸ καὶ νίκησαν ὅλους οἱ Ἀπόστολοι…
Τὶ ἦταν λοιπὸν αὐτό πού τοὺς ἔπειθε καὶ τοὺς κατεύθυνε; Δέν εἶναι φανερὸ ὅτι ἦταν ἡ δύναμη Ἐκείνου τὸν Ὁποῖον κήρυτταν; Διότι, ἂν δέν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ δύναμη… ἄραγε ἤταν εὔκολο νά ἑλκύσουν αὐτοὺς πού ἦταν ἀντίθετοί τους; Οὔτε λόγος δέν πρέπει νά γίνεται.
Ὥστε μέσα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ διαφαίνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ποὺ πέτυχε αὐτὰ τὰ μεγάλα κατορθώματα. Διότι, πές μου, πῶς ἔπεισαν ἀνθρώπους, ποὺ ἦταν νωθροὶ καὶ πλαδαροὶ καὶ ζοῦσαν ἄνετα μέ τρυφὲς καὶ ἀπολαύσεις νά ἀκολουθήσουν στό ἐξῆς ζωὴ δυσκολη, σκληρή, μὲ κόπο καὶ στερήσεις;…
Δέν θαυμάζεις, πές μου, καὶ αὐτὸ ἀκόμη: Πῶς τοὺς ἔπεισαν νά περιμένουν ἔπαθλα καὶ βραβεῖα τῆς ἀρετῆς μετὰ θάνατον; Ὅταν τὸ σκέπτομαι αὐτὸ ἐγώ, ἐκπλήττομαι γιά τὸ πῶς ἐπέδρασαν οἱ Ἀπόστολοι στίς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
Ὥστε καὶ γι’ αὐτὸ μόνο θὰ ἔπρεπε νά τοὺς θαυμάζουμε, διότι ἀνθρώπους πού ἦταν βάρβαροι ἕως τότε, ἐντελῶς δηλαδὴ ἀκαλλιέργητοι ψυχικά, τοὺς ἔπεισαν νά δεχθοῦν μιά τέτοια πίστη πού τοὺς ἔστρεφε πρὸς τὸ μέλλον καὶ τοὺς βοηθοῦσε νά ἔχουν αἴσιες ἐλπίδες γιά τὸ μέλλον. Μὲ τὴν πίστη αὐτὴ ἐπίσης πέταξαν ἀπὸ πάνω τους τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων τους καί μέ μεγάλη προθυμία στό ἐξῆς ἀνέλαβαν τοὺς κόπους γιά τὴν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς… Ὅλα τὰ γένη τῶν βαρβάρων… οἱ πρῴην ἁλιεῖς ἅγιοι Ἀπόστολοι μέ τὸ Βάπτισμα καὶ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὰ μυοῦσαν στή χριστιανικὴ ζωὴ καὶ θεολογία.
Πές μου, λοιπόν, πῶς τοὺς ἔπεισαν; Ἀπὸ ποῦ εἶχαν ἀποκτήσει αὐτὴ τὴν ἀξιοπιστία στά λόγια τους; Αὐτό πού καὶ ἄλλοτε εἶπα, ἐὰν τοὺς ἔπεισαν, χωρὶς νά κάνουν θαύματα ἐμπρὸς τους, αὐτὸ καθαυτὸ τὸ γεγονός, ὅτι δηλαδὴ τοὺς ἔπεισαν, εἶναι πολὺ μεγαλύτερο θαῦμα…
Καὶ ἦταν φυσικὸ οἱ κατηχούμενοι, ὅσοι ἄκουαν δηλαδὴ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, νά διερωτῶνται καὶ νά λέγουν: Τὶ συμβαίνει, λοιπόν; Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς οἰκουμένης ἔχουν ἀπατηθεῖ, καὶ οἱ σοφιστὲς καὶ οἱ ῥήτορες καὶ οἱ φιλόσοφοι καὶ οἱ συγγραφεῖς καὶ αὐτοί πού ζοῦν τώρα καὶ οἱ παλαιότεροι, οἱ σύγχρονοι τοῦ Πυθαγόρα καὶ τοῦ Πλάτωνα, καὶ οἱ στρατηγοὶ καὶ οἱ ὕπατοι ὅλοι πλανήθηκαν; … Καὶ αὐτοὶ ἐδῶ οἱ δώδεκα ψαράδες καὶ σκηνοποιοὶ καὶ τελῶνες εἶναι πιὸ σοφοὶ ἀπὸ ὅλους ἐκείνους; Ποῖος θὰ τὸ ἀνεχόταν αὐτό; Ἀλλ’ ὅμως ὄχι μόνο δέν εἶπαν κάτι τέτοιο οἱ ἀκροατὲς τοῦ κηρύγματος τῶν Ἀποστόλων, ἀλλ’ οὔτε καὶ τὸ σκέφθηκαν. Ἀντιθέτως παραδέχθηκαν ὅτι ἦσαν σοφότεροι ὅλων καὶ τὸ ἀναγνώρισαν. Γι’ αὐτὸ καὶ νίκησαν ὅλους οἱ Ἀπόστολοι…
Τὶ ἦταν λοιπὸν αὐτό πού τοὺς ἔπειθε καὶ τοὺς κατεύθυνε; Δέν εἶναι φανερὸ ὅτι ἦταν ἡ δύναμη Ἐκείνου τὸν Ὁποῖον κήρυτταν; Διότι, ἂν δέν ὑπῆρχε αὐτὴ ἡ δύναμη… ἄραγε ἤταν εὔκολο νά ἑλκύσουν αὐτοὺς πού ἦταν ἀντίθετοί τους; Οὔτε λόγος δέν πρέπει νά γίνεται.
Ὥστε μέσα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ διαφαίνεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ποὺ πέτυχε αὐτὰ τὰ μεγάλα κατορθώματα. Διότι, πές μου, πῶς ἔπεισαν ἀνθρώπους, ποὺ ἦταν νωθροὶ καὶ πλαδαροὶ καὶ ζοῦσαν ἄνετα μέ τρυφὲς καὶ ἀπολαύσεις νά ἀκολουθήσουν στό ἐξῆς ζωὴ δυσκολη, σκληρή, μὲ κόπο καὶ στερήσεις;…
Δέν θαυμάζεις, πές μου, καὶ αὐτὸ ἀκόμη: Πῶς τοὺς ἔπεισαν νά περιμένουν ἔπαθλα καὶ βραβεῖα τῆς ἀρετῆς μετὰ θάνατον; Ὅταν τὸ σκέπτομαι αὐτὸ ἐγώ, ἐκπλήττομαι γιά τὸ πῶς ἐπέδρασαν οἱ Ἀπόστολοι στίς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.
Ὥστε καὶ γι’ αὐτὸ μόνο θὰ ἔπρεπε νά τοὺς θαυμάζουμε, διότι ἀνθρώπους πού ἦταν βάρβαροι ἕως τότε, ἐντελῶς δηλαδὴ ἀκαλλιέργητοι ψυχικά, τοὺς ἔπεισαν νά δεχθοῦν μιά τέτοια πίστη πού τοὺς ἔστρεφε πρὸς τὸ μέλλον καὶ τοὺς βοηθοῦσε νά ἔχουν αἴσιες ἐλπίδες γιά τὸ μέλλον. Μὲ τὴν πίστη αὐτὴ ἐπίσης πέταξαν ἀπὸ πάνω τους τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτημάτων τους καί μέ μεγάλη προθυμία στό ἐξῆς ἀνέλαβαν τοὺς κόπους γιά τὴν κατάκτηση τῆς ἀρετῆς… Ὅλα τὰ γένη τῶν βαρβάρων… οἱ πρῴην ἁλιεῖς ἅγιοι Ἀπόστολοι μέ τὸ Βάπτισμα καὶ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὰ μυοῦσαν στή χριστιανικὴ ζωὴ καὶ θεολογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου