Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
«Ἡ ἐπανάσταση δὲν ἔγινε τό ’21 μονάχα. Κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ ἀπὸ τότε ποὺ πῆρε ὁ Ἀγαρηνὸς τὴν Πόλη, μὲ κάθε σφαγὴ καὶ ἁρπαγὴ καὶ ἀτιμία ποὺ σήκωνε ὁ σβέρκος τοῦ σκλάβου, γιὰ νὰ προσκυνήσει καὶ δὲν προσκύναγε, γίνονταν μιὰ ἐπανάσταση. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπαναστάσεις... γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἡρώων τῆς πίστης καὶ τῆς πατρίδος ἔτρεξαν σὰν τὰ ρυάκια στὸ μεγάλο ράμμα καὶ ἔτσι ἔγινε τό ’21 ποὺ ἤθελε ὁ Θεὸς καὶ μᾶς ἔκανε λεύτερους».
Αὐτὰ τὰ σπουδαῖα λόγια ἔγραφε πρὸς τοὺς νέους ἕνα ἀπὸ τὰ λιοντάρια τῆς Ἐπανάστασης, ὁ τιμημένος Στρατηγὸς Μακρυγιάννης. Μικρὲς ἐπαναστάσεις καὶ ἀδούλωτα φρονήματα, ἔφεραν τὴ μεγάλη ἐπανάσταση τοῦ ’21. Ἡρωικὰ πνεύματα ποὺ ὕφαιναν τὸν ἀργαλειὸ τῆς λευτεριᾶς μέσα σὲ τέσσερεις αἰῶνες σκλαβιᾶς.
Καὶ ἂν θέλουμε νὰ ἐπεκτείνουμε τὴ σοφία τοῦ Στρατηγοῦ στὸ μέλλον, θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι αὐτὲς οἱ μικρὲς ἐπαναστάσεις συνεχίζονται καὶ μετὰ τό ’21. Δύο αἰῶνες μετά, ἀκόμα τὶς ἔχουμε ἀνάγκη. Γιατί ὁ ἀγῶνας γιὰ τὴ λευτεριὰ εἶναι ὑπόθεση ἀνοιχτὴ ὡς τὶς μέρες μας.
Ἀπ’ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ μπορεῖ νὰ ἀπαλλαχθήκαμε, ἀλλὰ οἱ ἐξουσίες μας δὲν ξέφυγαν ποτὲ ἀπ’ τὰ δεσμὰ τοῦ ραγιαδισμοῦ. Μετά τον Καποδίστρια, τὸ χάος. Ἔφυγε ὁ Τοῦρκος καὶ ἄρχισαν νὰ παρελαύνουν ἄλλοι τύραννοι μὲ τὴ σειρά. Καὶ νὰ ἀσελγοῦν στὴν Ἑλλάδα κατ’ ἐξακολούθηση.
Ναί, ὁ ἀγῶνας τοῦ ’21 συνεχίζεται. Τὸ ἔχει ἡ μοῖρα τοῦ Ἕλληνα δεμένο, νὰ ἀποζητᾶ πάντα τὴν ἐπανάσταση στὰ γήινα καὶ τὴν ἀνάσταση στὰ ἐπουράνια. Νὰ μετριέται καὶ νὰ μένει πάντα λειψός, γιατί τὰ σαράκια τῆς Ἑσπερίας του τρῶνε τὴ σάρκα.
Καὶ σήμερα ὑπάρχουν πολλοὶ «Κωλλέτηδες» καὶ «Μαυροκορδάτοι». Καὶ σήμερα μᾶς μαγαρίζουν τὰ ἤθη οἱ «Μπαυαροί». Καὶ σήμερα ἔχουμε «μισσιονάριους» καὶ ξένους πρέσβεις νὰ θέλουν νὰ μᾶς μπασταρδέψουνε τὴν πίστη. Λυσσᾶνε οἱ ἀνθέλληνες πότε νὰ μᾶς φραγκέψουν καὶ πότε νὰ μᾶς τουρκέψουν. Καὶ ἂν αὐτὰ τὰ δύο δὲν ταιριάζουν, κι ὅμως ἐκεῖνοι ἔχουν βαλθεῖ νὰ τὰ πετύχουν καὶ τὰ δύο. Νὰ σὲ κάνουν ραγιᾶ στὸν Τοῦρκο καὶ γραικύλο στὸν Φράγκο.
«Τὸ γραικεύω εἶναι σχὲδὸν ταὺτὸν μὲ τὸ φραγκεύω. Σημαίνει σήμερον ἀμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδὴ γίνομαι πνευματικὸς δοῦλος τῶν ἔξω της Ρωμηοσύνης», γράφει ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης στὸ βιβλίο του «Ρωμηοσύνη» καὶ συνεχίζει παρακάτω:
«ὁ Γραικύλος δὲν γίνεται μόνον σύμμαχος, ἀλλὰ γίνεται καὶ θέλει νὰ γίνει ἕνα πρᾶγμα μὲ τὸν σύμμαχο. Νομίζει ὅτι συμμαχία εἶναι τὸ νὰ προσφέρεται δι΄ ἔρωτα ὡς δούλη πρὸς κύριον ἴνα ἀποκτήση ἰσχυρὸν προστάτην, ὁ ὁποῖος θὰ σώση τὴν ἑλλαδίτσαν του».
Αὐτὴ εἶναι – μὲ λίγα περιεκτικὰ λόγια – ἡ νοοτροπία τοῦ σημερινοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Καὶ τὸ ἔχουμε ἐξελίξει καὶ παραπέρα. Οἱ ἄρχοντές μας δὲν γίνονται κἂν δοῦλοι τῶν συμμάχων γιὰ νὰ σώσουν τὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ τὴν ὠθοῦν οἰκειοθελῶς στὸν ἀκρωτηριασμὸ γιὰ νὰ κάνουν προσωπικὴ καριέρα.
«Ἡ Ἑλλάδα ἔγινε ἕνα παζάρι ποὺ πουλιοῦνται ὅλα, σὲ ὅποιον θέλει νὰ τὸ ἀγοράσει», ἔγραφε πικραμένος ὁ Κόντογλου. Καὶ ποὺ νὰ ἔβλεπες τὰ χαΐρια μας σήμερα κυρ Φώτη μας. Σήμερα δὲν περιμένουμε κἂν τοὺς πελάτες νὰ ἔρθουν στὸ παζάρι. Πᾶνε οἱ δικοί μας καὶ τοὺς βρίσκουν καὶ τοὺς τραβᾶνε ἀπ’ τὸ μανίκι νὰ πάρουν μέρος στὸ ξεπούλημα.
Λέει ὁ Στρατηγὸς Μακρυγιάννης, κινδυνεύουμε «νὰ χάσουμε ἐλεύτεροι τὴν πίστη ποὺ εἴχαμε σκλαβωμένοι». Πόσο προφητικὸ αὐτὸ ἀλήθεια. Στὴ σκλαβιά μας, εἴχαμε τὸν Χριστὸ γιὰ κεφαλή μας. Καὶ μετὰ ἀπὸ 200 χρόνια λευτεριᾶς (;), σήμερα γινόμαστε ἀκέφαλα συντάγματα ἀπὸ μονάδες.
Ὅταν εἴχαμε τὸν Χριστό, μιὰ χούφτα Ἕλληνες μποροῦσαν νὰ τινάξουν στὸν ἀέρα μιὰ αὐτοκρατορία. Σήμερα χωρὶς τὸν Χριστὸ στὴν κεφαλή, ἑκατομμύρια Ἕλληνες καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν, δὲν μποροῦν νὰ συνεννοηθοῦν, γίνονται ἀνήμπορες ἀτομικότητες.
Σήμερα οἱ πολλοὶ κάνουν ἐπανάσταση μόνο γιὰ τὰ εὐτελέστερα ζητήματα, μόνο γιὰ τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις. Τότε μόνο παίρνουνε τὰ «ὅπλα», ὅταν τοὺς ἀπειλήσεις τὰ δικαιώματα τῆς κρεβατοκάμαρας καὶ τοῦ στομαχιοῦ. Θηρία γίνονται ἂν τοὺς θίξεις τὴν καλοπέραση. Ὁ σβέρκος σκυμμένος, τὸ βλέμμα στραμμένο στὸ χῶμα, οἱ καρπαζιὲς ἔρχονται ἡ μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀλλὰ ἅμα ἡ γαστέρα καὶ τὰ ὑπογάστρια εἶναι ἱκανοποιημένα, εἶναι ὅλα καλά.
Τὸν ἔπεισαν τὸν Ἕλληνα ὅτι ἐλευθερία εἶναι νὰ ἔχεις πάντα ἀπόθεμα γιὰ νὰ ταΐζεις τὰ πάθη σου. Καὶ ἔτσι πέφτουνε τὰ κάστρα ἕνα – ἕνα. Κοινωνικά, ἠθικά, ἐθνικά. Καὶ τί μᾶς λέει ὁ Μακρυγιάννης;
«Ἂν πέσετε στὲς παραλυσίες καὶ ἀφήσετε τὰ κάστρα ἀφύλακτα καὶ σᾶς τὰ πάρουν, οὔτε νὰ ζήσετε μπορεῖτε οὔτε νὰ πεθάνετε παρηγοριέστε, ὅτι θὰ βρεῖτε ἐκεῖ ποὺ θὰ πᾶτε τοὺς γενναίγους πατέρες σας, τὸ Διάκο, τὸν Ὑψηλάντη, τὸν Κολοκοτρώνη, τὸ Δυσσέα, καὶ θὰ σᾶς ζητήσουν τὰ αἵματα πίσω ποὺ χύθησαν γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος. Καὶ καθὼς τὰ αἵματα δὲν γυρίζουν πλέον, θὲ νὰ εἶστε καταδικασμένοι».
Αὐτὸς εἶναι ὁ τίμιος τρόπος νὰ γιορτάζουμε μέρες σὰν τὴ σημερινή. Νὰ συλλογιζόμαστε τί μᾶς ἀναλογεῖ ὡς χρέος, γιὰ νὰ μὴ μᾶς καταδικάσουν οἱ ἥρωές μας, οὔτε σὲ αὐτή – οὔτε στὴν λλὴ ζωή. Μὲ τὶς μικρὲς ἐπαναστάσεις, ἐκεῖνες τὶς ἀθέατες καὶ τὶς ἀκριβές, ἔτσι θὰ φυλάξουμε ζωντανὸ τὸ ποτάμι τῆς ἀδούλωτης Ἑλλάδας. Γιατί εἴπαμε, ἡ ὑπόθεση «Ἐλευθερία ἢ Θάνατος», εἶναι ἀκόμα ἐπίκαιρη καὶ ἐπιτακτικὴ νὰ κερδηθεῖ. Σήμερα πιὸ πολὺ ἀπὸ ποτέ. Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ χάνονται ὅλες οἱ ἐλευθερίες καὶ θανατώνονται οἱ ψυχὲς ἀπὸ ἀσφυξία πνευματική.
Κάθε ραγιᾶς λιγότερος, καὶ μιὰ ἀκριβὴ νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου