26 Απρ 2016

Τὰ Πάθη τὰ Σεπτὰ (Μέρος Α΄)

Τοῦ  Μητροπολίτη Λεμεσοῦ κ. Ἀθανασίου, 
ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας
Οἱ μέρες τῶν Ἁγίων Παθῶν τοῦ Χριστοῦ μας δίνονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀναμνήσεις γεγονότων καὶ σὰν μετοχὴ σὲ γιορτὲς ἢ γιὰ ἐθιμοτυπικὴ διαδικασία, ἀλλὰ αὐτὲς οἱ μέρες εἶναι ἀποδεδειγμένο ἀπὸ τὴν πείρα τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἁγίων ὅτι εἶναι ἡμέρες Χάριτος. Ὅταν λέμε εἶναι ἡμέρες χάριτος, ἐννοοῦμε ὅτι ὑπάρχει μία διάχυτος χάρις, ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας λόγω τῶν ἑορτῶν αὐτῶν, καὶ καλούμαστε νὰ κοινωνήσουμε μὲ τὴ χάρη αὐτή. Ἡ κοινωνία μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι τόσο ζωντανή, ὅσο ἡ κοινωνία ἑνὸς νεκροῦ σώματος μὲ τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα ποὺ παράγει ἐνέργεια καὶ αὐτὸ τὸ ἔργο φαίνεται, εἶναι ἁπτό, ἔτσι συμβαίνει ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἑνωθεῖ μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὲς οἱ μέρες εἶναι μοναδικὲς στὸν χρόνο καὶ καλούμαστε ὅλοι νὰ γευτοῦμε αὐτὴ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ δίδεται πλουσίως σὲ ὅσους θέλουν νὰ μετάσχουν σ’ αὐτή.
Τὴ Μ. Ἑβδομάδα πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ νὰ μετέχουμε σ’ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ποὺ ἐκτυλίσσεται μπροστά μας, τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν πᾶμε στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ κλάψουμε γιὰ τὸν Χριστό, ἂν εἶναι κρίμα ποὺ τὸν σταύρωσαν οἱ Ἑβραῖοι. Πηγαίνουμε στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ κοινωνήσουμε στὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ καταλάβουμε ὅτι ἔγιναν γιά μᾶς καὶ μᾶς χάρισαν τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας μας. Κοινωνοῦμε μ’ αὐτὴ τὴ ζωοποιὸ χάρη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Λέει τὸ Εὐαγγέλιο ὅτι ὅταν πλησίαζε ἡ ἑβδομάδα τῶν ἀζύμων, ἡ ἑβδομάδα ποὺ οἱ Ἑβραῖοι τιμοῦσαν τὸ Πάσχα, δηλ. τὴν ἀνάμνηση ποὺ ἔφυγαν...
ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ πέρασαν μέσω τῆς Ἐρυθρὰς θάλασσας καὶ πορεύθηκαν στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ὁ Χριστὸς ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες εἶπε στοὺς μαθητές του ὅτι πεθύμησε νὰ φάει μαζί τους τὸ Πάσχα. Τοὺς ἔστειλε νὰ πᾶνε στὴν ἀπέναντι Κώμη ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ νὰ βροῦν κάποιον ἄνθρωπο, τὸν ὁποῖο μὲ προφητικὸ τρόπο τοὺς εἶπε ὅτι θὰ βαστάζει ἕνα σκεῦος νεροῦ καὶ νὰ τοῦ ποῦν νὰ ἑτοιμάσει τὸ σπίτι του γιὰ νὰ φάει ἐκεῖ τὸ Πάσχα μὲ τοὺς μαθητές του.

Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς εἶχαν συνέδριο καὶ σκέφτονταν μὲ ποιὸ τρόπο νὰ θανατώσουν τὸν Χριστό, διότι τοὺς ἐνοχλοῦσε ἡ παρουσία του. Τότε εἰσῆλθε ὁ σατανᾶς στὴν καρδία τοῦ Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ πῆγε στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς καὶ τοὺς εἶπε τί δίνουν γιὰ νὰ τοὺς παραδώσει τὸν Χριστό. Αὐτοὶ τοῦ ὑποσχέθηκαν νὰ τοῦ δώσουν τριάντα ἀργύρια, τὴν τιμὴ ἑνὸς δούλου τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. 

Ὁ Ἰούδας σκανδαλίστηκε ἀπὸ τὸν Χριστό, γιατί περίμενε ἀπ’ αὐτὸν ἄλλα πράγματα. Αὐτὸς ἦταν καθαρὸς Ἑβραῖος καὶ πῆγε κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ περίμενε πὼς ὁ Χριστὸς θὰ γίνει βασιλιὰς κι ὅτι ἀφοῦ ἦταν δυνατὸς καὶ ἔκανε τόσα θαύματα θὰ βασίλευε καὶ θὰ νικοῦσε καὶ θὰ εἶχε κοντὰ Του μία δόξα. Ὁ Χριστὸς θὰ ἦταν ἕνας ἐπίγειος ἄρχοντας καὶ θὰ δόξαζε καὶ τὸν λαό του, τὸν Ἰσραήλ. Ὅταν εἶδε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἀσχολοῦνταν μὲ αὐτὰ τὰ ἐγκόσμια πράγματα, ἀλλὰ εἶχε ἄλλα πράγματα νὰ κάνει, τότε σκανδαλίστηκε, ἔχασε τὴν πίστη του καὶ ἔκανε αὐτὴ τὴν ἐνέργεια. Εἶχε λάθος προσδοκίες ἀπὸ τὸν Χριστὸ ὁ Ἰούδας. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς δὲν εἶναι ἁπλό, γιατί τὸν Χριστὸ δὲν τὸν πρόδωσε ἕνας ἐχθρός του οὔτε ἕνας ποὺ ἁπλῶς τὸν ἄκουγε, ἀλλὰ ἕνας ἐπιστήθιος μαθητής του, ποὺ ἦταν πάντα μαζί του καὶ αὐτὸ ἦταν μεγάλος πόνος γιὰ τὸν Χριστό. Πρόδωσε τὸν Χριστὸ καὶ τὸν παρέδωσε στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς χωρὶς νὰ εἶναι οἱ ἄλλοι παρόντες. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς πολλὲς φορές, ἐπειδὴ προσεγγίζουμε λάθος τὸν Χριστό, γι’ αὐτὸ ἔχουμε μία ἀπογοήτευση. Ἂν προσεγγίζουμε τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ λυθοῦν τὰ προβλήματά μας ἢ νὰ πᾶνε καλὰ οἱ δουλειές μας ἢ γιὰ νὰ θεραπευθοῦν οἱ ἄρρωστοί μας ἢ γιὰ νὰ μὴν πεθάνουν οἱ δικοί μας, τότε εἴμαστε λανθασμένοι καὶ αὐτὴ ἡ προσέγγιση προδικάζει τὴν ἀποτυχία τῆς πίστεώς μας. Γιατί θὰ ἔρθει κάποια ὥρα ποὺ κάποιοι ἀπὸ τοὺς δικούς μας θὰ πεθάνουν ἢ θὰ ἀρρωστήσουν καὶ κάτι ἀπὸ τὰ δικά μας δὲν θὰ πάει καλὰ καὶ ἴσως καὶ τὰ ἐθνικά μας θέματα νὰ γίνουν χειρότερα καὶ νὰ φαίνεται τελικὰ ὅτι ἐμεῖς ποὺ πιστεύουμε στὸν Θεὸ μᾶς πᾶνε ὅλα στραβὰ καὶ ἀνάποδα καὶ οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν πιστεύουν τοὺς πάνε ὅλα καλά. 

Ἔτσι ὑπάρχει αὐτὸ τὸ δίλημμα ποὺ εἶχε καὶ ὁ Ἰούδας, δηλ. ἐμεῖς ποὺ ἀκολουθοῦμε τὸν Χριστὸ θὰ εἴμαστε μία ζωὴ καταδικασμένοι σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ τοὺς ἄλλους θὰ τοὺς πάνε ὅλα καλά; Αὐτὸ τὸ δίλημμα μπαίνει σὲ κάποιον ποὺ ἔχει ἐγκόσμιες βλέψεις, δηλ. περιμένει ὅτι ὁ Θεὸς θὰ συνεργαστεῖ μαζί του γιὰ μία ἐγκόσμια εὐδαιμονία, γιὰ μία κοσμικὴ ἐπιτυχία. Ἂν δὲν καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε κεκλημένοι ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν οὐράνιο Βασιλεία του καὶ ὅτι δὲν ἔχουμε «ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμε», τότε θὰ σκανδαλιστοῦμε κάποια στιγμή. Ὅταν πῆγε λοιπὸν ὁ Χριστὸς στὸ ἀνώγιο ποὺ ἑτοίμασαν οἱ Ἀπόστολοι, ἔκανε δικό του Πάσχα μὲ τοὺς μαθητές του. Τότε λέει τὸ Εὐαγγέλιο πῆρε τὸ ποτήριο μὲ τὸ κρασὶ καὶ ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ καὶ προσευχήθηκε, τὸ εὐλόγησε καὶ τοὺς τὸ ἔδωσε καὶ τὸ ψωμί, ἀφοῦ τοὺς τὸ διαμοίρασε τοὺς εἶπε: «Λάβετε, φάγετε τοῦτο ἐστὶ τὸ σῶμα μου τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» καὶ «πίετε ἐξ’ αὐτοῦ πάντες τοῦτο ἐστὶ τὸ αἷμα μου...». Μ’ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ Χριστὸς ἵδρυσε τὸ Μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας καὶ ἐπετέλεσε ἀκριβῶς τὴν πρώτη Θεία Λειτουργία.

Σ' αὐτὴ τὴ Λειτουργία ποὺ μετέχουμε ὅλοι, σ’ αὐτὴ τὴν εὐχαριστία ποὺ ἐτέλεσε ὁ Χριστὸς στὸ ὑπερῶο ἐκεῖνο τῆς Ἱερουσαλὴμ πρὶν 2000 χρόνια. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο σώζει τὸν ἄνθρωπο. Ἂν παύσει νὰ τελεῖται ἡ εὐχαριστία, τότε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει οὔτε Ἐκκλησία οὔτε τίποτα. Βέβαια, ὅταν τοὺς παρέδωσε τὸ δεῖπνο καὶ τοὺς ἔδωσε τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα του καὶ κοινώνησαν οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, καὶ μέσα σ’ αὐτοὺς καὶ ὁ Ἰούδας, τοὺς ἀποκάλυψε ὅτι κάποιος ὁ ὁποῖος εἶναι ἐδῶ μαζί τους καὶ τρώει θὰ τὸν παραδώσει. Αὐτοὶ ταράχτηκαν καὶ ἄρχισαν νὰ διερωτοῦνται ποιὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ τὸν παραδώσει. Εἶπαν στὸν Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ νεώτερος καὶ ἀγαποῦσε πιὸ πολὺ ἀπ’ ὅλους τὸν Χριστό, νὰ πάει νὰ ρωτήσει ποιὸς θὰ τὸν παραδώσει. Αὐτὸς πῆγε καὶ ἔπεσε στὸ στῆθος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅταν τὸν ρώτησε: «Κύριε, ποιὸς θὰ σὲ παραδώσει;» τότε ἔλαβε ὡς χάρισμα ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὸ χάρισμα τῆς Θεολογίας, ὅπως λένε οἱ πατέρες. 

Καὶ αὐτὸ γιατί ἡ Θεολογία, τὸ νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ τὸν Θεὸ ἢ νὰ μιλᾶ ὁ Θεὸς μέσα του καὶ νὰ λαλεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκ τοῦ Θεοῦ, εἶναι χάρισμα τῶν τελείων ἀνθρώπων, τὸ ὁποῖο εἶναι καρπὸς τῆς μεγάλης ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό. Ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε ὅτι θὰ μὲ προδώσει αὐτὸς ποὺ θὰ τοῦ δώσω τὸ ψωμί. Ἔτσι καὶ ἔκανε. Τὸ ἔδωσε καὶ εἶπε στὸν Ἰούδα: «Αὐτὸ ποὺ θέλεις νὰ κάνεις, κᾶνε το γρήγορα». Ὁ Χριστὸς δὲν τὸν μάλωσε, οὔτε τὸν προσέβαλε δημόσια. Τὸν χειρίστηκε μὲ τόση λεπτότητα καὶ ἀγάπη καὶ εὐγένεια. Τοῦ ἔδωσε ὅ,τι ἔδωσε στοὺς ἄλλους, οὔτε καν εἶπε τὸ ὄνομά του, γιατί ἀκριβῶς εἶχε αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν ἴδιο καὶ ἔκανε τὰ πάντα, ὥστε αὐτὸς νὰ μὴν ἐφαρμόσει αὐτὸ ποὺ σκέφτηκε.

Ἀλλὰ δὲν ἦταν μόνο τὸ ὅτι ὁ Ἰούδας ἔκανε αὐτὰ τὰ πράγματα.
Τὴ στιγμὴ ποὺ παρέδιδε τὸ δεῖπνο καὶ μιλοῦσε γι’ αὐτὸ τὸ γεγονός, οἱ Ἀπόστολοι ἔκαναν κάτι ἄλλο. Ἄρχισαν νὰ μιλοῦν μεταξύ τους ποιὸς θὰ εἶναι ὁ μεγαλύτερος. Λέει ὁ Λουκᾶς ὅτι γινόταν φιλονικία μεταξὺ τῶν Ἀποστόλων γιὰ τὸ ποιὸς θὰ εἶναι ὁ πιὸ μεγάλος. Ἐνῶ ὁ Χριστὸς ὅδευε πρὸς τὸν Σταυρό, ὁ ἕνας πῆγε νὰ τὸν προδώσει καὶ οἱ ἄλλοι φιλονικοῦσαν ποιὸς θὰ εἶναι ὁ μεγαλύτερος. Ὁ Χριστὸς τότε τοὺς εἶπε ὅτι αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ εἶναι μεγαλύτερος πρέπει νὰ γίνει μικρότερος ἀπὸ ὅλους καὶ αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ εἶναι ἄρχοντας πρέπει νὰ εἶναι δοῦλος πάντων καὶ ἀκόμα τοὺς εἶπε πὼς αὐτοὶ ποὺ ἔμειναν μαζί του στοὺς πειρασμούς του, θὰ πάρουν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὴν ἐξουσία νὰ εἶναι μαζί του αἰώνια στὴ Βασιλεία Του. 

Στὸν Πέτρο εἶπε: «Ξέρεις ὅτι ὁ Σατανᾶς ζήτησε νὰ σᾶς κοσκινίσει σὰν σιτάρι καὶ ἐγὼ παρακάλεσα γιὰ σένα νὰ μὴν ἐκλείψει ἡ πίστη σου». Αὐτὸς τοῦ εἶπε: «Ἐγὼ Κύριε, εἶμαι ἕτοιμος νὰ πάω μαζί σου, ὅπου θέλεις καὶ στὴ φυλακὴ καὶ στὸν θάνατο». Τότε ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε: «Σοῦ λέγω, Πέτρο, ὅτι σήμερα πρὶν λαλήσει ὁ πετεινός, θὰ μὲ ἀρνηθεῖς τρεῖς φορές, ὑποστηρίζοντας ὅτι δὲν μὲ ξέρεις καν». Βέβαια, ὁ Πέτρος δὲν κατάλαβε τίποτα. Ὁ Χριστὸς τοὺς μίλησε πνευματικά, ὡστόσο ἄλλα ἔλεγε ὁ Χριστός, ἄλλα καταλάβαιναν οἱ Ἀπόστολοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.