Ὄχι, δὲν καταλάβαμε τί ψηφίστηκε στὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης

Ἂν δὲν  κατάλαβε ἀκόμη ὁ Ἕλληνας, ἡ  πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, τί φοβερὸ κακὸ συνέβη τὸν καιρὸ αὐτὸ στὴν πατρίδα μας, τότε  τὸ πράγμα καθίσταται ἐπιπλέον ὀδυνηρό, θλιβερὸ καὶ ἀπογοητευτικὸ. Ἂν ὅμως κατάλαβε τί συνέβη μέσα στὸν ἱερὸ χῶρο, ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖται «ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ», πρέπει «ἐν σάκκω καὶ σποδῶ καθήμενος» νὰ κλαίει ἀσταμάτητα. Στὴ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ καὶ ὄχι στὴ βουλὴ τῶν βουλευτῶν, τῶν ὑπουργῶν, τῶν διαφόρων ἀρχόντων, τῶν διαφόρων ὁμάδων ἠθικῶν, θρησκευτικῶν, φιλοσοφικῶν, οἰκονομικῶν, κοινωνικῶν καὶ ἄλλων ἀποκλίσεων, ἀλλὰ στὴ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Ἡ Βουλὴ εἶναι ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Δηλαδὴ ὅλων ὅσοι ἔζησαν, ζοῦν καὶ θὰ...

ζήσουν σ` αὐτὸν τὸν τόπο καὶ θὰ ἀγωνίζονται νὰ συνεχίζουν τὴν ἱστορία του καὶ τὸ πεπρωμένο του. Δὲν εἶναι αἴθουσα οἱουδήποτε συλλόγου ἰδεολογικῶν πεποιθήσεων ἢ συνδικαλιστικῶν διεκδικήσεων ἢ ὁτιδήποτε ἄλλο, ποὺ κι αὐτὰ βέβαια ἀκόμη ἔχουν τὴν ἱερότητά τους. Εἶναι, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, «ὁ ναὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι καὶ ὑπάρχειν».

Μέσα σ` αὐτὴν τὴν αἴθουσα δόθηκαν ἀγῶνες καὶ  συζητήθηκαν θέματα μεγίστης καὶ ὑψίστης σημασίας γι` αὐτὸ τὸ εἶναι καὶ ὑπάρχειν τοῦ ἔθνους. Πάρθηκαν καὶ ψηφίστηκαν ἀποφάσεις κρίσιμες, ἱστορικές. Ἀποφάσεις ποὺ ὅρισαν τὴ μοίρα αὐτῆς τῆς Χώρας. Μεγάλες ψυχὲς ἔδωσαν μάχες καὶ ἔζησαν ἀγωνίες, γιὰ νὰ δοῦν τὴν Ἑλλάδα νὰ στέκεται στὸν ἱστορικὸ χῶρο καὶ χρόνο καὶ νὰ μεγαλουργεῖ.

Συναισθανόμενοι οἱ βουλευτὲς τὸ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων «ὄμαιμον καὶ ὁμόθρησκον καὶ ὁμόγλωσσον» καὶ ὅλα τὰ ἄλλα στοιχεῖα ποὺ τοὺς ἔνωναν μὲ τοὺς λοιποὺς Συνέλληνες ἀδελφούς τους, τοὺς διεσπαρμένους σὲ ὅλη τὴ Χώρα, ἀπὸ τὴ μία ἄκρη ἕως τὴν ἄλλη, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἐξουσιοδότησαν νὰ ἀποφασίσουν γιὰ λόγου τους, ἀλλὰ καὶ τὴ διαχρονικὴ ἀξία τῆς κάθε τους κίνησης, ἀποφάσιζαν καὶ ψήφιζαν ἐν πλήρη ἐπιγνώσει τῆς εὐθύνης ποὺ τοὺς ἀνατέθηκε διὰ τῆς ψήφου τους. Καὶ πορεύτηκε καὶ ἔφτασε μέχρι σήμερα ἡ Ἑλλάδα, ἐν μέσω «παγίδων πολλῶν», συνεχίζοντας τὴν παρουσία της στὴν παγκόσμια ἱστορία.

Ψηφίστηκαν ἄπειροι νόμοι. Νόμοι, οἱ ὁποῖοι, καλοὶ ἢ κακοί, σωστοὶ ἢ λανθασμένοι, εἶχαν τουλάχιστον ἕναν κοινὸ παρονομαστή: Τὴν κατὰ φύση λογική. Κινοῦνταν ὅλες οἱ προτεινόμενες ἀπόψεις, θέσεις καὶ ἀντιθέσεις, στὰ ἀπὸ αἰώνων κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ παράδοση δεδομένα, μὲ σκοπὸ νὰ ἀνταποκριθοῦν στὶς ἀνάγκες, ἀτομικές, κοινωνικές, ἐθνικές, μέσα στὰ πλαίσια τῶν –ἐπαναλαμβάνουμε- κατὰ φύση καὶ λογική, γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, παραδεδομένων. Καὶ οἱ νόμοι αὐτοὶ χαρακτήριζαν καὶ ἀποτύπωναν τὴν εἰκόνα καὶ τὸ φρόνημα τοῦ ἴδιου του λαοῦ πρὸς τὸν ὁποῖο ἀπευθύνονταν.

Τέλος ὁ δυσανάλογα μεγάλος πρόλογος. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἐντέλει ἐπιθυμεῖ νὰ τονίσει τὸ ἄρθρο ὡς συνέχεια καὶ νὰ ἐπιστήσει τὴν προσοχὴ τῶν ἀναγνωστῶν καὶ νὰ τοὺς εὐαισθητοποιήσει στὸ κατὰ δύναμη εἶναι τὸ ἑξῆς:

Μὲ τὴν ψήφιση τοῦ νόμου τοῦ σχετικοῦ μὲ τὸ παρὰ φύση σύμφωνο συμβίωσης, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς σπιλώθηκε καὶ μαζὶ μ` αὐτὸν καὶ ἡ ἱστορία του. Σπιλώθηκε, λερώθηκε, διότι δέχτηκε, ἐμμέσως βέβαια, ἀλλὰ δέχτηκε νὰ συμπεριληφθεῖ ἐπίσημα στὴ νομοθεσία τοῦ κράτους στὸ ὁποῖο ἀνήκει, νόμος, ποὺ ὁρίζει πῶς νὰ ἱκανοποιοῦνται  ἀνώμαλες καὶ παρὰ φύση ἀπαιτήσεις  τῶν συμπολιτῶν του. Συμφωνεῖ  ὅτι εἶναι κι αὐτὸς συμμέτοχος, ὅτι δέχεται καὶ λίγο τὴν ἀνωμαλία ὡς κομμάτι τῆς ζωῆς του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια ποὺ βγαίνει πρὸς τὰ ἔξω, θέλει δὲ θέλει.

Αὐτό, ὡς γεγονὸς τοῦ σήμερα, ἴσως δὲ φαντάζει καὶ δὲν τρομάζει τόσο, καθότι ἔχουμε συνηθίσει σὲ τέτοιου εἴδους ἀποκλίσεις. Θὰ μᾶς δικάσει ὅμως ἡ ἱστορία. Διότι ἐπισημοποιήθηκε ἡ ἀνωμαλία διὰ νόμου. Τὸ αἷμα, τὰ δάκρυα καὶ ὁ ἱδρώτας ὅσων ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ ὑπάρχουμε, θὰ μᾶς ζητήσουν ἐν καιρῶ τὸ λόγο. Χάθηκαν ζωές, σὲ πολέμους, σὲ ἐξορίες, σὲ διωγμούς, σὲ προσφυγιές, σὲ ἄδικες θανατώσεις συμπατριωτῶν μας, γιὰ τὸ δίκαιο, τὸ ἅγιο, τὸ καθετὶ ἱερό της παράδοσής μας. Ὅλοι αὐτοὶ ὑπάρχουν, ζοῦν καὶ θὰ μᾶς ζητήσουν τὸ λόγο. Θὰ μᾶς δικάσουν καὶ οἱ ἀπόγονοί μας, ὅταν καταλάβουν τί κράτος καὶ τί νόμους τοὺς παραδώσαμε.

Ὅλα αὐτὰ βέβαια ἔχουν νόημα καὶ ἀποκτοῦν περιεχόμενο οὐσιαστικό, ἂν ἀπευθύνονται σὲ  ψυχὲς ποὺ πιστεύουν πὼς ὑπάρχει αἰωνιότητα, πὼς ὑπάρχει ἄλλη ζωή, πὼς ὑπάρχει ἀθανασία, κρίση καὶ ἀνάσταση. Ἄλλως εἶναι ἁπλῶς κενὸς λόγος. Κι ἐπειδὴ πιστεύουμε πὼς ὁ ἑλληνικὸς λαὸς παραμένει πιστὸς καὶ συγκινεῖται ἀκόμη ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τὴν παράδοσή του, τὰ γράφουμε.

Μένοντας ἄπραγοι καὶ παθητικοὶ ἀποδέκτες τῶν ὅσων συμβαίνουν, γινόμαστε συνεργοὶ τῶν πράξεων αὐτῶν. Ἂς ἐγείρει ὁ καθένας μας φωνὴ ἀντιστάσεως, ὅση μπορεῖ νὰ διαθέσει. Ἂς ἀφήσουμε  λίγο περισσότερο τὴ βολή  μας. Νὰ ἀνοίξουμε τὸ στόμα καὶ νὰ καταγγέλλουμε, εὐκαίρως ἀκαίρως, τὰ ἀντιχριστα καὶ ἀντεθνικὰ ἐνεργούμενα ἀπὸ τὸ ἄθεο κατεστημένο καὶ ὁ Θεὸς θὰ βοηθήσει γιὰ τὴ λύση, ὅταν καὶ ὅπως πρέπει.

Ἠλιάδης Σάββας

Δάσκαλος

Κιλκίς, 8-1-2016