19 Μαΐου 1231: Μνήμη τῶν Ὁσιομαρτύρων πατέρων τῆς Καντάρας Κύπρου, μαρτυρησάντων ὑπὸ τῶν ἀντιχρίστων παπικῶν (λατίνων)

Τὸ ἔτος 1228, ἔφθασαν στὴν Κύπρο, δύο εὐσεβεῖς ἀσκητές, ἀπὸ ἕνα μοναστήρι τοῦ Καλοῦ Ὅρους, ποὺ βρίσκεται στὴν Παμφυλία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καὶ ὀνομάζονταν Ἰωάννης καὶ Κόνων. Ἦρθαν στὸ νησί, ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουν τοὺς ἑαυτοὺς τους μέχρις αἵματος γιὰ τὴν ἀληθινὴ ὀρθόδοξη πίστη, προβάλλοντας ἔτσι ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τοὺς Κυπρίους ποὺ περνοῦσαν δύσκολα χρόνια. Οἱ λατίνοι κατακτητὲς τοῦ νησιοῦ, ἐπέβαλλαν ἀφόρητες...

πιέσεις, βαριὲς φορολογίες καὶ ἐπεδίωκαν τὸν ἐκλατινισμὸ τοῦ νησιοῦ καὶ τὴν ὑποταγή του στὸν Πάπα. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας ἤθελαν νὰ ὑποτάξουν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Οἱ δύο μοναχοί, ἀφοῦ ἔφθασαν στὴ Κύπρο, ἀνέβηκαν στὴν Μονὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Μαχαιρά. Ἐκεῖ στὸ ἡσυχαστήριο τῆς Μονῆς συνέχιζαν τὸν πνευματικό τους ἀγώνα. Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες ἄφησαν τὸ μοναστήρι τοῦ Μαχαιρὰ ἀναζητώντας κάποιον ἄλλο τόπο ἡσυχίας. Ἔφθασαν στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου στὸν Κουτσοβέντη γιὰ νὰ καταλήξουν πλέον καὶ νὰ συνεχίσουν τοὺς ἀγῶνες στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας, κοντὰ στὸ κάστρο τῆς Καντάρας.

Ἐκεῖ, λόγω τῆς εὐσέβειάς τους καὶ τῆς ἀσκητικῆς τους ζωῆς, προσέλκυαν ὅλο καὶ πιὸ πολλοὺς μοναχούς, πράγμα ποὺ ἀνησύχησε τοὺς Λατίνους καὶ τοὺς ὤθησε νὰ λάβουν δραστικὰ μέτρα. Ὁ Φράγκος Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ὁποῖος μὲ τὴ βία σφετερίστηκε τὸ θρόνο καὶ ἐδίωξε σὲ ἐξορία τὸν Ἅγιο Νικόλαο τῆς Στέγης στόν Σολέα ποὺ ἦταν ὁ Ὀρθόδοξος ποιμένας τῆς Κύπρου, στέλνει δύο ἀντιπροσώπους του, τὸν ἱεροκήρυκα Ἀνδρέα καὶ τὸν Ἠλιέρμο γιὰ νὰ ἐξετάσουν τί γινόταν στὸ Μοναστήρι τῆς Καντάρας. Οἱ μοναχοί, τοὺς ὑποδέχονται μὲ καλοσύνη, ἀποδίδοντάς τους μάλιστα τὴν ἁρμόζουσα τιμή. Ὁ ἱεροκήρυκας Ἀνδρέας, μετὰ ἀπὸ τίς ἀνακριτικὲς ἐρωτήσεις- ἀπὸ ποῦ ἦρθαν, πότε, μὲ ποιὸ τρόπο κατοίκισαν στὸ μοναστήρι- ἄρχισε νὰ τοὺς ρωτᾶ ἀπὸ τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο καὶ τὸν Ἀπόστολο, χωρὶς νὰ βρεῖ κάποιο λάθος στὶς ἀποκρίσεις τῶν πατέρων. Ἀφοῦ εἶδε, ὅτι ὅλα τὰ ἑρμήνευαν σοφὰ καὶ σωστά, τοὺς ὑπέβαλε καὶ τὸ ἐρώτημα «καὶ γιὰ ἐμᾶς πού τελοῦμε τὴν Θεία Λειτουργία μὲ ἄζυμα, τί πιστεύετε;».

Οἱ 11 μοναχοὶ μὲ θάρρος ἀπάντησαν: «Ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε ἐπακριβῶς τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶπε στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. Τελοῦμε τὴν Θεία Λειτουργία ποὺ ἔχουμε παραλάβει ἀπὸ τὸν Κύριον, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς πατέρες τῆς Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸ ἅγιο μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας μὲ ἔνζυμο ἄρτο. Ὅσον ἀφορᾶ τώρα τὸ δικό σας φρόνημα γιὰ τὸν ἄζυμο ἄρτο, δὲν γνωρίζουμε, γιατί οὔτε ἀπὸ τοὺς κήρυκες τοῦ Χριστοῦ, οὔτε ἀπὸ τὶς ἅγιες καὶ οἰκουμενικὲς συνόδους τὸ παραλάβαμε. Γι' αὐτὸ καὶ ὅσοι τελοῦν τὶς ἱερὲς μυσταγωγίες μὲ ἄζυμο ἄρτο, ξεπέφτουν ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ παρερμηνεύουν τὶς γραφές». Μάλιστα γιὰ νὰ ἀποδείξουν αὐτοὶ οἱ ἅγιοι πατέρες τὴν ἀλήθεια, πρότειναν στοὺς Λατινόφρονες ἱεροκήρυκες νὰ τελέσουν δύο Θεῖες Λειτουργίες, οἱ μὲν μὲ ἔνζυμο ἄρτο καὶ οἱ δὲ μὲ ἄζυμο ἄρτο καὶ μετὰ ἀπὸ τὸ μυστήριο νὰ μποῦν καὶ οἱ δύο παρατάξεις στὴν φωτιά, καὶ ὅποιος μείνει ἀπείραχτος καὶ βγεῖ χωρὶς νὰ πάθει καμιὰ βλάβη, τότε θὰ ἀποδείκνυε ποιὰ Θεία Λειτουργία ἁγιάζει ὁ Θεὸς καὶ αὐτὴν θὰ ἀκολουθοῦσαν.

Αὐτὰ ἐκνεύρισαν τὸν ἱεροκήρυκα τοῦ Πάπα, ποὺ ἄρχισε νὰ τοὺς κατηγορεῖ ὡς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἔδωσε ἀμέσως ἐντολὴ νὰ κατεβοῦν στὴ Λευκωσία στὸν Φράγκο Ἀρχιεπίσκοπο γιὰ νὰ τοῦ δώσουν ἀπολογία γιὰ ὅσα εἶπαν, δίνοντάς τους λίγες μέρες προθεσμία. Στὸ διάστημα αὐτό, οἱ μοναχοὶ ἑτοιμάζονταν πνευματικά, μὲ ἀγρυπνίες, προσευχές, νηστεῖες καὶ συχνὴ κοινωνία τῶν ἀχράντων μυστηρίων. Ξεκίνησαν ἔτσι οἱ μοναχοὶ νὰ δώσουν τὴν μαρτυρία τους στὸν Φράγκο Πάπα. Οἱ πιστοὶ ἔτρεχαν πλήθη νὰ τοὺς προϋπαντήσουν γιὰ νὰ τοὺς ἐνισχύσουν καὶ νὰ ἐνισχυθοῦν καὶ οἱ ἴδιοι, παίρνοντας τὴν εὐχή τους. Μαζὶ μὲ τοὺς 11 μοναχούς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας, ἦρθαν καὶ ἑνώθηκαν καὶ ἄλλοι δύο μοναχοὶ ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοῦ Μαχαιρὰ καὶ ἔτσι γίνονται 13 μοναχοὶ στὸν ἀριθμό.

Παρουσιάζονται μπροστὰ στὸν Λατίνο ἀρχιερέα καὶ ἡ συζήτηση περὶ ἐνζύμου καὶ ἄζυμου ἄρτου ἐπαναλαμβάνεται. Οἱ 13 πατέρες μένουν ἀκλόνητοι στὴν πίστη τους, χωρὶς νὰ λογαριάσουν τὶς ἀπειλὲς καὶ τίς φοβέρες ποὺ τοὺς ἀνέγγελαν. Τὸ μίσος καὶ ὁ θυμὸς τῶν Λατίνων, φτάνει στὸ ἀποκορύφωμα ἀπὸ τὴν σταθερὴ ὁμολογία τῶν πατέρων. Τότε ὁ Λατίνος ἀρχιεπίσκοπος διέταξε τριετῆ φυλάκισή τους. Παρέμειναν λοιπὸν στὴν φυλακὴ ὑπομένοντας κάθε κακουχία, θλίψη καὶ ταλαιπωρία. Μετέτρεψαν τὴν δυσώδη φυλακὴ σὲ πνευματικὸ ἐργαστήριο, ὅπου ἀνέπεμπαν «ὡς μύρον εὐωδίας πνευματικῆς» προσευχές, δεήσεις καὶ ψαλμωδίες. Στὴν διάρκεια τῆς φυλάκισής τους, ἕνας ἀπ' αὐτοὺς κοιμήθηκε ἐν Κυρίω ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες τῆς σκληρῆς φυλακῆς. Τὸ ὄνομά του ἦταν Θεογνωστός.

Τότε προβλέποντας τὸν βέβαιο θάνατο καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ἀπεφάσισαν καὶ χειροθετήθηκαν ἀπὸ τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας Ἰωάννη καὶ τὸν Κόνωνα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Ἱερεμία, καὶ πῆραν τὸ Μέγα ἀγγελικὸ σχῆμα τῶν μεγαλόσχημων Μοναχῶν καὶ πῆραν τὰ ἑξῆς ὀνόματα: Μάρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ἰωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος καὶ Γεννάδιος. Γιὰ πολλοστὴ φορὰ ὁδηγοῦνται μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ Φράγκου ἀρχιερέα, ἀλλὰ ἡ πίστη καὶ ἡ γνώμη τους δὲν ἀλλάζει. Οἱ Λατίνοι, ἐξοργισμένοι ἀπὸ τὴν στάση τους, καταδικάζουν τοὺς 12 σὲ θάνατο. Οἱ μοναχοὶ τότε προσεύχονται μὲ ὑψωμένα τὰ χέρια στὸ Θεό, νὰ τοὺς δυναμώσει μέχρι τέλους.

Στὶς 19 Μαΐου τοῦ 1231, ἀφοῦ τοὺς ἔδεσαν πίσω ἀπὸ ἄλογα, τοὺς ἔσυραν διὰ μέσου τοῦ ποταμοῦ Πεδιαίου, πάνω ἀπὸ πέτρες καὶ στὴ συνέχεια, μισοπεθαμένοι καθὼς ἦταν, τοὺς ἔριξαν στὴ φωτιὰ «Καὶ ἔτσι ἐτελειώθησαν οἱ καλλίνικοι τοῦ Χριστοῦ μάρτυρες ...».

* Οἱ δεκατρεῖς αὐτοὶ Ἅγιοι μοναχοὶ ἔφυγαν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὅρος ἀπὸ ἄγνωστη αἰτία, γιὰ νὰ συνεχίσουν τοὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες τους στὴν Κύπρο.

agiosarsenios

agioritikesmnimes