27 Δεκ 2014

«Τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου»

Γράφει ὁ πατήρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Εὐαγγελικὸ ἀναγνωσμα Κυριακς μετὰ τὴν Χριστοῦ Γέννησιν  (Ματθ. Β' 13-23)
Ἐνῶ δὲν προλάβαμε ἀκόμα νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ἀνέκφραστο καὶ ἀνερμήνευτο γεγονὸς τῆς Χριστοῦ γεννήσεως, καὶ ἐνῶ οἱ καρδιὲς μας ἀπαστράπτουν ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς φάτνης καὶ θωπεύονται ἀπὸ τὴ θαλπωρὴ τῆς χάριτος, τρόμος καταλαμβάνει τὴν ὕπαρξή μας.
Δία μηνύματος ἀγγελικοῦ εἰδοποιεῖται ὁ Ἰωσὴφ νὰ πάρει τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα του καὶ νὰ φύγουν στὴν Αἴγυπτο ἕως ὅτου πάλι ἐνημερωθεῖ.
Μα γιατί αὐτό; “Μέλλει γὰρ Ἡρώδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτὸ” (Ματθ. Β' 13).
Ἡ διεστραμμένη σκέψις τοῦ Ἡρώδου μαζὶ μὲ τὴν πρωτοφανῆ σὲ κακία καὶ μοχθηρία ἀπόφασή του νὰ θανατώσει τὰ νήπια τς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων της, μὲ τὴ σκέψη ὅτι μέσα σὲ αὐτὰ θὰ εὑρισκόταν καὶ ὁ “τεχθεῖς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων” σηματοδοτεῖ καὶ ἐκφράζει τὸ μίσος, τὶς συκοφαντίες καὶ τὸν διωγμὸ ποὺ θὰ ὑπέφερε σὲ ὅλη του...
τὴν ζωὴ ὁ Ἰησοῦς.
Ταυτοχρόνως δείχνει καὶ τὸ μίσος ποὺ δέχεται ἀπὸ τὸν μακράν το Θεοῦ κόσμο τὸ Σῶμα Του, ἡ Ἐκκλησία Του, οἱ πιστοί Του διὰ μέσου τῶν αἰώνων. 
Ἂς σταθοῦμε ὅμως γιὰ λίγο στὸν παράφρονα Ἡρώδη καὶ στὴν ἐγκληματικὴ ἀπόφασή του, ἀφοῦ τὰ ἀπαίσια “ἀντίγραφά του” τὰ βλέπουμε νὰ ἀναπαράγονται σὲ κάθε ἐποχή. Προϊόντος δὲ τοῦ χρόνου ὁ κόσμος θὰ αἰσθάνεται τὴν παρουσία τους ὁλοένα καὶ ὀδυνηρώτερα.
Βεβαίως, θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχυριστεῖ κάποιος ὅτι ἡ ἐγωπάθεια διαστρέφει τὴν καρδιά. Ἀλλὰ ὅταν ἔχουμε ὄχι ἁπλῶς δυσφορία, ἀλλὰ μίσος ἄσβεστο ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου, ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ὀρθοδοξίας μας, μποροῦμε νὰ κάνουμε λόγο μόνο περὶ ἐγωισμοῦ, τὸν ὁποῖο λίγο ἕως πολὺ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τὸν φιλοξενοῦμε; Ἢ ὁ διωγμὸς ἐναντίον τῆς πίστεώς μας, τόσο ὁ φανερὸς ὅσο καὶ ὁ ὕπουλος, ποὺ καὶ τὶς δύο ἐκφράσεις του βιώνει ἡ ἐποχή μας σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι ἁπλῶς ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας τῶν ὅσων κινοῦν τὰ νήματα τῶν Ἡρωδιανῶν ἀποφάσεων;

Φυσικὰ καὶ ὑφίσταται ἡ ἁμαρτία στὴν γενικότερη ἢ εἰδικότερη μορφή της καὶ βεβαίως αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία πολλῶν καὶ μεγάλων κακῶν στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως ἐδῶ πρόκειται περὶ ἄλλου ζητήματος. Ἐδῶ ὑπάρχει ἡ διαστροφὴ τοῦ μίσους ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἐμπνέεται ὑπὸ τοῦ διαβόλου καὶ φυσικὰ καλλιεργεῖται συστηματικῶς ὑπὸ τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου.
Ἐὰν δὲ ἐξετασθεῖ οὐσιαστικώτερα τὸ θέμα, μετὰ βεβαιότητος θὰ καταλήξουμε στὸ συμπέρασμα πὼς ὁτιδήποτε ἀρνητικὸ στὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων, ἀπὸ τὰ μικρότερα ἕως καὶ αὐτὰ τὰ μεγαλύτερα τῶν ἐγκλημάτων ἑρμηνεύονται ὡς διωγμοὶ ἐναντίον αὐτοῦ του ἰδίου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ τὸ παράδοξο εἶναι πὼς ὅσοι ἔχουν δρασκελίσει στὴν αἱμοσταγῆ παράταξη τῶν διεστραμμένων ἐχθρῶν, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἡρώδης, παραδέχονται μὲν τὴν πραγματικότητα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας του (ἄλλωστε δὲν μποροῦν νὰ κάνουν καὶ διαφορετικά), ἀντὶ ὅμως νὰ προσκυνήσουν τὸ θεῖον βρέφος ἀκολουθώντας τοὺς ἐξ' ἀνατολῶν Μάγους, αὐτοὶ καταντοῦν θεομάχοι καὶ ἀπαίσιοι ἐγκληματίες.  Παρὰ δὲ τὰ δῆθεν ἐπιτεύγματά τους, ἐπὶ τῆς οὐσίας ἰσχύει ὁ λόγος “Ου γὰρ μὴ ὑπνώσωσιν ἐὰν μὴ κακοποιήσωσιν...”(Παροιμ. δ΄16). Μία ζωὴ ἀγωνία γιὰ τὸ πῶς θὰ κακοποιήσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ πῶς θὰ ἐκδιώξουν καὶ δὴ θὰ ἀφανίσουν τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ἀλλὰ κάποτε ἔρχεται τὸ τέλος. Καὶ εἶναι τόσο ἀληθινὴ ἡ Γραφὴ καὶ στὸ θέμα αὐτὸ ὅταν τονίζει, “θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός”(Ψαλμ. λγ΄22). Αυτό δηλ. πού συνέβη καὶ στὸν ἴδιο τὸν Ἡρώδη.
Ἔπειτα ἀπὸ λίγο χρόνο προσβλήθηκε ἀπὸ φοβερὴ καὶ σπάνια ἀσθένεια, παραδίδοντας τὴν ἀθλία του ψυχὴ σὲ αὐτοὺς ποὺ ὑπηρέτησε, γιὰ νὰ κολάζεται αἰωνίως. Πέθανε σκωληκόβρωτος μέσα σὲ φρικτοὺς πόνους ξεχειλίζοντας τὸ μὲν σῶμα του ἀπὸ τὸν βόρβορο τῶν σκουληκιῶν, ἡ δὲ ψυχὴ του καταποντισμένη μέσα στὴν ἄβυσσο τοῦ μίσους.
Μίσησε τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, γι' αὐτὸ καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του ὁ κόσμος αἰσθάνθηκε ἀνακούφιση ἀπὸ τὸ ὅτι ἔπαυσε νὰ ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ἀνθρωπόμορφο τέρας ποὺ ἐμόλυνε τὴν γῆ ἁπλῶς καὶ μόνο μὲ τὴν ἀναπνοή του.

Νὰ ἰσχυρισθοῦμε τώρα ὅτι τὸ ἴδιο ἢ καὶ χειρότερο τέλος ἔχουν στὸ πέρασμα τῆς ἱστορίας ὅλα τὰ “τέκνα τοῦ Ἠρώδου”; Καὶ νὰ ὑποστηρίξουμε ὅτι τὰ ἴδια αἰσθήματα ἐκτρέφουν οἱ ἄνθρωποι διὰ τοὺς παράφρονες διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Δὲν χρειάζεται νὰ τὸ ὑπογραμμίσουμε αὐτό. Εἶναι τὸ μόνο βέβαιο. Ἡ ἴδια ἡ ἱστορικὴ πραγματικότης ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
Ἐὰν δὲ ὁ ἄθεος καὶ ἄπιστος, ἐὰν ὁ συνειδητὸς ἐχθρός το Χριστοῦ συμβαίνει μάλιστα νὰ εἶναι ὀξύθυμος καὶ ὀργίλος, τότε πλέον δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος καν περὶ ἀνθρώπου, ἀλλ' οὐδὲ καὶ περὶ θηρίου τοῦ ζωικοῦ βασιλείου, ἀφοῦ στὴν περίπτωση αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος καταγκρεμίζεται κάτω τς κλίμακας τῶν κτηνῶν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταντᾶ χειρότερος καὶ αὐτῶν τῶν σκοτεινῶν δαιμόνων οἱ ὁποῖοι ἐπιτέλους “πιστεύουν καὶ φρίττουν”.

Ὁ μεγάλος πατέρας καὶ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ποὺ ὁ ὑμνογραφικὸς καὶ δογματικός του κάλαμος κινεῖται ἐπιδεξίως στὶς Δεσποτικὲς ἑορτές, θὰ χαράξει γιὰ τὶς περιπτώσεις τῶν ἀνθρώπων στοὺς ὁποίους ἀναφερόμαστε: “Ποῖον θηρίον εἶναι τόσον ἄγριον καὶ ἀνήμερον ὅπως ὁ ἄνθρωπος ποὺ συγκλονίζεται ἀπὸ τὴν ὀργὴν καὶ τυραννεῖται ἀπὸ τὸν θυμόν; Ποία δὲ τρικυμισμένη θάλασσα ἡ ὁποία ἀναταράσσεται ἀπὸ τοὺς ἐφορμώντας εἰς αὐτὴ βιαίους ἀνέμους, ξεσπάει μὲ τόσην ὁρμὴν καὶ θραύεται ἐπάνω εἰς τοὺς βράχους; Ἢ ποῖον φαρμακερὸν φίδι μεταξὺ τῶν πιὸ δεινῶν πηδᾶ ἐπάνω εἰς τὸ θύμα του μὲ τόση μανίαν μὲ ὅσην ὁ ἀσυγκράτητος καὶ δριμὺς καὶ ἀχαλίνωτος εἰς τὴν ὀργὴν του θυμώδης; Αὐτὸς δὲν ὁρίζει πλέον τὸν ἑαυτόν του. Ἄγεται καὶ φέρεται ἀπὸ τὸ πάθος τοῦ θυμο”.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάτι ἀκόμα φαινομενικῶς ἀνερμήνευτο. Ποῖο εἶναι αὐτό; Ἡ σύμπνοια τοῦ πολιτικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ κατεστημένου, παρὰ τὶς ἐξωτερικὲς διαφορὲς ἴσως καὶ ἐχθρότητες μεταξύ τους, στὸ νὰ στοχεύουν, συλλαμβάνουν, βασανίζουν καὶ τελικῶς νὰ θανατώνουν τὸν Ἰησοῦν. Γεμάτος ἀπορία ὁ πρόγονος τοῦ Χριστοῦ, ὁ προφήτης Δαυὶδ θὰ γράψει: “΄Ἴνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη, καὶ λαοὶ ἐμελέτησαν κενά; παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γς, καὶ οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ κατὰ τοῦ Κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ, διαρρήξωμεν τοὺς δεσμοὺς αὐτῶν καὶ ἀπορρίψωμεν ἀφ' ἠμῶν τὸν ζυγὸν αὐτών” (Ψαλμ. β' 1-3).   
Ὅσο κι ἂν φαίνεται παράδοξο, κάποιοι προτιμοῦν νὰ συνάπτουν καὶ νὰ ἀποκαθιστοῦν φιλίες, ὄχι στὸ ὄνομα τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, ἀλλὰ στὸ ὄνομα τοῦ διωγμοῦ τῆς πίστεως, στὴν λοιδορία καὶ στὴν σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.“Εγένοντο δὲ φίλοι  τὲ Ἡρώδης καὶ ὁ Πιλάτος ἐν αὐτὴ τὴ ἡμέρα μετ' ἀλλήλων· προϋπῆρχον γὰρ ἐν ἔχθρα ὄντες πρὸς ἐαυτούς” (Λουκ. κγ' 12).

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν βιώνει τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ καὶ ὅταν δὲν ἐπιτρέπει ὁ ἴδιος νὰ φλογίζεται ἡ ὕπαρξίς του ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, τότε κινδυνεύει νὰ γεμίσει τὴν καρδιά του ἀπὸ τὴν ἔχθρα ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ὅταν μάλιστα ὁ ἀρχηγὸς τῆς σωτηρίας μας ἀπαιτεῖ θυσίες, λιτάνευση τοῦ Σταυροῦ, ὁμολογία πίστεως καὶ ἀπαρέγκλιτη παρακολούθηση τῶν βημάτων του, τότε αἰσθάνεται κανεὶς τὰ ἐπίπεδα στὰ ὁποῖα πρέπει νὰ περιφέρει τὴν ὕπαρξή του.

Τοῦτο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ πρόσωπα τῶν ἐκπροσώπων τῶν ποικίλων “θρησκευτικῶν κατεστημένων”. Ὅταν δὲν ζοῦν συνειδητὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποφεύγουν τὴν ὁδὸν τῶν Ἁγίων τς Ἐκκλησίας μας, τότε φθάνουν στὸ κατάντημα ὄχι μόνο νὰ ὑπογράφουν “τὴν σφαγὴν τῶν νηπίων”, ἀλλὰ τελικῶς νὰ προσυπογράφουν τὴν σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦτο διότι “ἐλέγχονται ὑπὸ τοῦ φωτός”, ἀφοῦ “τὰ ἔργα αὐτῶν εἰσὶ πονηρά”.

Φίλοι μου, ἴσως περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε στὶς ἡμέρες μας νὰ συμφιλιωθοῦν τὰ “πολιτικοθρησκευτικὰ” κατεστημένα στὸ ὄνομα δῆθεν τῆς “παγκόσμιας εἰρήνης” καὶ τῆς ἀπολαύσεως τῶν ἀγαθῶν, μὲ κύριο ὅμως στόχο τους νὰ χτυπήσουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του. Ἐνδεχομένως μάλιστα πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτὸ νὰ συγκλιθοῦν συνέδρια καὶ “σύνοδοι” ὅλων τῶν φασμάτων καὶ τῶν ἀποχρώσεων...

Ἂς μὴν τὰ χάνουμε καὶ ἂς μὴ μᾶς φοβίζει ἀπολύτως τίποτε, ἀφοῦ καὶ γι' αὐτοὺς νομοτελειακῶς ἰσχύει ὅ,τι καὶ γιὰ τὸν Ἡρώδη. Τελικῶς θὰ ἐπαληθευθεῖ ἔτι ἅπαξ πανηγυρικῶς ὁ λόγος τῆς Γραφῆς: “Τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου”!  Ἀμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.