Ἀγάπη Θεοῦ (Μέρος Β')

Διαβάστε τό Α μέρος ΕΔΩ

Γράφει ὁ πατὴρ Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ὁπωσδήποτε ὁ Θεὸς ἔδειξε αὐτὴ τὴν ἀγάπη του μὲ πολλοὺς καὶ διαφόρους τρόπους, ἀλλ' ἀσυγκρίτως τρανότερα ἔδειξε τὴν ἀγάπη του μὲ τὴν προσφορὰ τοῦ μονογενοῦς Του Υἱοῦ.

Ὁ Υἱὸς εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίασις τοῦ Θεοῦ Πατρὸς (Παρ. Η' 30). Ὁ Χριστὸς εἶναι «ὁ Υἱὸς τῆς ἀγάπης» (Κολ. Α' 13), εἶναι «ὁ ἠγαπημένος» (Ἐφεσ. Α' 6) καὶ «ὁ Υἱὸς ὁ ἀγαπητός» τοῦ Θεοῦ Πατρὸς (Ματθ. Γ' 17), ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή. Καὶ ὅμως, αὐτὸν τὸν ἀγαπημένο του Υἱόν, τὸ μονάκριβο παιδί Του, τὸν κατὰ φύσιν Υἱόν Του, τὴ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασή Του, ὁ Θεὸς Πατέρας, τὴν πρόσφερε, γιὰ ἐμᾶς. Τὰ ἄτακτα πλὴν ὅμως ἀγαπημένα Του παιδιά. Τὸν ἔδωσε δὲ καὶ τὸν πρόσφερε κατὰ τὸν πλέον ἀσύλληπτο καὶ ὀδυνηρὸ τρόπο. «Ὃς γὲ τοῦ ἰδίου Υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ' ὑπὲρ ἠμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτὸν» (Ρωμ. Η' 32), θὰ κυρήξει γεμάτος δέος ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν. Ὁ Θεὸς λοιπόν, μᾶς ἀγαπᾶ προαιωνίως τόσο, ὥστε δὲν λυπήθηκε τὸν ἴδιο του τὸν Υἱόν. Χάριν τῆς δικῆς μας σωτηρίας, τὸν παρέδωκε στὸν Θάνατο. Στὸν φρικτότερο θάνατο. Στὸν διὰ σταυροῦ!

Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος, ὑπομνηματίζει τρόπον τινὰ τὴν Θεϊκὴ αὐτὴ ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία μᾶς περιβάλλει ὁ Θεός, καὶ ἑρμηνεύοντας τόσο τοὺς Προφῆτες ποὺ ἔκαμαν λόγο περὶ τῆς «κραταιᾶς ἰσχύος τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ», ὅσο καὶ τὰ ἴδια τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα τῆς Πατρικῆς Θελήσεως ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ὑπακοῆς «ἕως θανάτου» τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, γράφει: «προκατιδῶν ὁ Προφήτης τοῦ μυστηρίου σου τὸ ἀπόρρητον, Χριστέ, προσεφώνησεν· ἔθου κραταιὰν ἀγάπην ἰσχύος, Πάτερ οἰκτίρμον. Τὸν Μονογενῆ Υἱὸν γάρ, ἀγαθέ, ἱλασμὸν εἰς τὸν κόσμον ἀπέστειλλας». (Ἀκολ. Μεγ. Τετάρτης).

Καὶ κατόπιν ὅλων αὐτῶν, τίθενται τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα: Ἐπιτρέπεται νὰ θλιβόμαστε καὶ νὰ...

τὰ χάνουμε, ὅταν συμβαίνει νὰ μᾶς βρίσκουν οἱ δυσκολίες καὶ οἱ ποικίλοι πειρασμοί; Εἶναι δυνατὸν νὰ κλωνίζεται ἡ πίστη μας, ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό, ὅταν γνωρίζουμε τὸ τί ἐργάστηκε γιὰ ἐμᾶς; Ὅταν βλέπουμε ὅτι ἔδωσε τὸν Υἱὸν του τὸν Ἀγαπητό; Μόνο αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέπουμε νὰ συμβαίνει. Ἡ ἐμπιστοσύνη μας νὰ παραμένει ὁπωσδήποτε ἀκλόνητη στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοὺ «ὃς γὲ τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ' ὑπὲρ ἠμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πὼς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῶ τὰ πάντα ἠμὶν χαρίσεται;» (Ρωμ. Η' 32). Αὐτὸς δηλ. ὀ Oποῖος δὲν λυπήθηκε τὸν ἴδιο τὸν Μονογενῆ Υἱό του, ἀλλὰ γιὰ χάρη ὅλων μας τὸν παρέδωσε σὲ θάνατο, πῶς δὲν θὰ μᾶς χαρίσει μαζὶ μ' Αὐτὸν καὶ ὅλες τὶς χάριτες ποῦ εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ τὴν σωτηρία μας; Ἀφοῦ μᾶς χάρισε τὸν Υἱό Του, δὲν θὰ μᾶς χαρίσει καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ποῦ χρειαζόμαστε γιὰ νὰ σωθοῦμε;

Ἀλλὰ καὶ στὸ θέμα αὐτό, ἀδελφοί μου, μᾶς καθοδηγοῦν οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ. Μᾶς ποδηγετοῦν οἱ ὑπάρξεις αὐτὲς ποὺ δὲν ἔθεταν στὴ ζωὴ τους τίποτα περισσότερο ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Λάτρευαν καὶ λατρεύουν, ἀγαποῦσαν καὶ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ μὲ τέτοια φλογερὴ ἀγάπη, ποὺ μπροστά της τὸ κάθε εἴδους ἐμπόδιο καὶ ὁ κάθε πειρασμὸς κατακαίγονται καὶ γίνονται στάχτη καὶ κονιορτός «ὧν ἐκρίπτει ὁ ἄνεμος ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς» (Ψαλμ. Α').

Ἡ Ἀγάπη ποὺ τρέφουν οἱ Ἅγιοι γιὰ τὸν Θεὸ μέσα στὴν ὅλη ὕπαρξή τους, εἶναι ἕνα καμίνι ποὺ φλογίζεται ἀκαταπαύστως καὶ προϊόντος τοῦ Χρόνου χωνεύει ὁποιαδήποτε προσκόλληση στὴν ὕλη ἢ ἀκόμα καὶ τὰ «φάσματα ἀληθείας» τὰ ὁποία προσπαθοῦν νὰ καταλάβουν τὴν ἀγαθὴ συνείδηση.

Ἀνοίγει τοὺς ὁρίζοντες καὶ κάνει τὸ χρυσάφι τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἔνθεης ἀγάπης νὰ ξελαμπικάρει καὶ νὰ γίνεται ἄπεφθος χρυσός, ὁλοένα καὶ περισσότερο. Οἱ δὲ ἐνάντιοι ἄνεμοι στὴν πορεία τῆς ζωῆς, ἐνδυναμώνουν τὴν φλόγα τῆς ἀγάπης καὶ κάνουν τὴν ὕπαρξη νὰ προγεύεται τὴν χαρὰ τῆς θριαμβεύουσας ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησίας. Καὶ ἀκόμα περισσότερο, τὴν ἀγάπη ποὺ θὰ αἰσθανθεῖ ἡ ψυχὴ τὴν εὐλογημένη στιγμή, ὅταν θὰ βρεθεῖ ἐνώπιον Τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ, ποὺ ἔκανε τὰ πάντα γιὰ τὸν ἄνθρωπο!

Ἀντιθέτως, ὅταν ὁ πιστὸς ἔχει μὲν τὴν καλὴ διάθεση, δὲν ἀγωνίζεται ὅμως στὸ νὰ καλλιεργήσει αὐτὴ τὴν «πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή», τὴν ὁποία βεβαίως θὰ ἀκολουθήσει καὶ «δευτέρα αὐτῆς ὁμοία, ἡ ἀγάπη τοῦ πλησίον ὡς σεαυτὸν» (Ματθ. ΚΒ΄ 38-39), ὁμοιάζει μὲ αὐτὸν ποὺ στὰ χέρια του κρατᾶ ἕνα μικρὸ κεράκι, τοῦ ὁποίου ὅμως ἡ μικρὴ φλόγα κινδυνεύει νὰ σβήσει στὴν πρώτη πνοὴ τοῦ ἀνέμου.

Ἀλλὰ καὶ στὴν περίπτωση αὐτή, ποὺ ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ὡς «κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος», καὶ ὅτι μέσα του δὲν καίει πάρα μία μικρὴ φλογίτσα ἀγάπης, δὲν θὰ πρέπει νὰ συγχύζεται καὶ νὰ τὰ χάνει, ἀφοῦ ἔρχεται ἀρωγὸς καὶ βοηθὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Πόσο παρηγορητικὸς ὁ λόγος τοῦ Πρ. Ἠσαΐου, ποὺ μεταφέρει στὴν Καινὴ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος: «κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἕως ἂν ἐκβάλλει εἰς νίκος τὴν κρίσιν» (Ματθ. Ιβ' 20). Δεν θὰ συντρίψει δηλαδὴ ψυχὲς ποὺ ὁμοιάζουν μὲ τσακισμένο καλάμι, καὶ δὲν θὰ σβήσει καρδιὲς στὶς ὁποῖες ὁ θεῖος φωτισμὸς κοντεύει νὰ φύγει, ὥστε νὰ μοιάζουν αὐτὲς μὲ φυτίλι ποὺ καπνίζει, μέχρι νὰ κάνει νικητὴ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ὥστε αὐτὸς νὰ ἐπικρατήσει στὶς καρδιὲς ὅλων!

Καὶ ἐνῶ ἡ κατάσταση αὐτή, στὴν ὁποία ὁ Κύριος ἐπιβλέπει καὶ χαρίζει τὴ συνδρομὴ τῆς Χάριτός του, χαρακτηρίζεται ὡς «κάλαμπος συντετριμμένος καὶ λίνος τυφόμενος», ὁ Ἀπ. Παῦλος, ποὺ ἀγαποῦσε ὅσο κανένας ἄλλος τὸν Κύριο τῆς Δόξης, καὶ ἡ καρδιὰ του δεχόταν ἰσοβίως καὶ διηνεκῶς τὶς ριπὲς τῆς χάριτος γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ, ἔγραφε τοῦτα τὰ λόγια μὲ γραφίδα ποῦ πετοῦσε φλόγες: «Τὶς ἠμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλίψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; Καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. Ἀλλ' ἐν τούτοις πάσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἠμᾶς. Πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος, οὔτε ζωή, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀρχαί, οὔτε δυνάμεις, οὔτε ἐνεστώτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τὶς κτίσις ἑτέρα, δυνήσεται ἠμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἠμῶν» (Ρωμ. Η' 35-39). Τί, λοιπὸν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Μήπως τὰ παθήματα, οἱ στενοχώριες, οἱ διωγμοί, ἡ πείνα, ἡ γύμνια, οἱ κίνδυνοι ἢ ὁ μαρτυρικὸς θάνατος; Σύμφωνα μὲ τὴν Γραφή: Γιὰ σένα πεθαίνουμε ὅλη τὴν ἡμέρα. Μᾶς μεταχειρίζονται σὰν πρόβατα ποὺ τὰ πάνε γιὰ σφαγή. Ἐμεῖς ὅμως ὑπερνικοῦμε μέσα ἀπ' ὅλες αὐτὲς τὶς δυσκολίες μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος πραγματικά μᾶς ἀγάπησε. Καὶ εἶμαι πραγματικὰ βέβαιος, πὼς οὔτε θάνατος, οὔτε ζωή, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἄλλες οὐράνιες δυνάμεις, οὔτε παρόντα, οὔτε μέλλοντα, οὔτε κάτι ἄλλο, εἴτε στὸν οὐρανό, εἴτε στὸ Ἅδη, οὔτε κανένα ἄλλο δημιούργημα θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ μᾶς χωρίσουν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ μας ὅπως αὐτὴ φανερώθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας.

Αὐτὴ ἀκριβῶς τὴν ἀγάπη ποὺ ἀποκαλύπτει καὶ ποὺ προσφέρει ὁ Θεὸς σὲ μας τὰ τέκνα Του, βλέπουμε νὰ τὴν αἰσθάνονται ὁλοένα καὶ περισσότερο οἱ Ἅγιοί μας. Καὶ σ' αὐτὴ τὴ Θεϊκὴ ἀγάπη, ἀνταποκρίνονται μὲ τὴ δική τους τὴν ἀγάπη. Τὴν φλόγα τοῦ θείου ἔρωτος ποὺ φλογίζει καὶ πυρπολεῖ τὶς καρδιές. Τί εἶναι, παρὰ ἀγάπη Χριστοῦ, αὐτὸ ποὺ ὁδηγεῖ τὰ βήματα τῶν μαρτύρων στὰ φρικτὰ καὶ ἀνήκουστα μαρτύρια! Καὶ τί εἶναι ὁ πόθος τῆς ὁμολογίας τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν, ὅταν τοὺς βλέπουμε νὰ στέκονται ἀτρόμητοι ἐνώπιον βασιλέων καὶ ὅλου τοῦ κόσμου, ὁμολογώντας τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ;

Ἀλλὰ καὶ ὁποία ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία Τριάδα, φλογίζει ὅσες ἐκλεκτὲς ψυχὲς ἀρνοῦνται τὰ τοῦ κόσμου τερπνὰ καὶ ἀπορρίπτουν τὶς τοῦ βίου διατριβές, γιὰ ν' ἀφιερωθοῦν, ψυχὴ τὲ καὶ σώματι, στὸν Οὐράνιο Νυμφίο, τὸν Ἰησοῦ!

Ναί, εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου ποὺ ἀφανίζει ὀ,τιδήποτε τὸ γήινο καὶ τὸ κτιστὸ ἐπιχειρεῖ νὰ σταθεῖ μπροστά της ὡς ἐμπόδιο. Αὐτὴ δὲ ἡ ἀγάπη, κάνει τὴν ψυχὴ ν' ἀνοίγει τὶς φτεροῦγες της πρὸς τὶς οὐράνιες καὶ ἰσάγγελες πτήσεις. Γιὰ τὴν προσωπική, τὴν βιωματική, τὴν αἰώνια συνάντηση καὶ ταύτιση μὲ Αὐτὸν ποὺ τόσο μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς θέλει παντοτεινὰ καὶ αἰώνια δικούς Του.

Ἀδελφοί μου, εἶναι τέτοιο τὸ μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ μάλιστα πρὸς τὸν πιστὸ (Ἰωὰν. ΙΖ' 9), ὥστε δὲν μπορεῖ παρὰ τὸ ὀλιγοτερον ν΄ ἀγγίξει τὸ φιλότιμό μας.

Νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι τελικὸς σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι τὸ νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριο.

Νὰ δείξουμε στὸν Πατέρα, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τὴν ἀγάπη ποὺ τρέφουμε διὰ τῶν «ἀγαπημένον του Υἱόν».

Καὶ αὐτό, ὄχι ἁπλῶς μὲ λόγια ἢ μὲ μία ἁπλὴ συναισθηματικὴ φόρτιση καὶ συγκίνηση, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος μᾶς ὑποδεικνύει: «ὁ ἔχων τὰς ἐντολᾶς μου καὶ τηρῶν αὐτᾶς, ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν μέ. Ὁ δὲ ἀγαπῶν μὲ ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῶ ἐμαυτόν». (Ἰωάνν. ΙΔ΄21). Ὅποιος δηλ. κρατεῖ τὶς ἐντολές μου καὶ τὶς ἐφαρμόζει, ἐκεῖνος μόνο μὲ ἀγαπᾶ. Ὅποιος δὲ μὲ ἀγαπᾶ, θ΄ ἀγαπηθεῖ ἀπὸ τὸν Πατέρα μου, καὶ ἐγὼ θὰ ἀγαπήσω αὐτόν, καὶ θὰ φανερώσω σ΄αὐτὸν τὸν Ἑαυτό μου».

Εἴθε νὰ δώσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Ἀμήν.

(Τέλος).

Ἄρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Email: ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα.