6 Αυγ 2012

Αὐτοκτονία:Οἱ ἱεροί κανόνες καί ἡ παράδοση τῆς ἐκκλησίας!


Αὐτὸ τὸ κείμενο σκοπὸ  ἔχει νά ἀποτρέψει ὑποψήφιους αὐτόχειρες ἀπό τήν αὐτοκτονία καί νά τούς ἐμψυχώσει.
Ὅποιος θέλει, μπορεῖ νά τό ἐκτυπώσει καί νά ἐνισχύσει αὐτήν τήν ἱεραποστολή, μοιράζοντας σέ ἐνορίες (κι ὄχι μόνο) κι ὅπου ἀλλοῦ κρίνεται ὀφέλιμο.
Καί μία ψυχή νά ἐνημερωθεῖ σωστά καί μία ψυχή νά γλιτώσει ἀπό τήν ἁμαρτία, εἶναι μεγάλη χαρά σέ γῆ καί Οὐρανό.
Ἐμεῖς, ἄς κάνουμε τό ἀνθρωπίνως δυνατόν καί τά ὑπόλοιπα, θά τά ἀναλάβει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.
Διαβάστε ἕνα κείμενο ἀρκετά ἁπλοποιημένο, πού ἐξηγεῖ γιατί ἡ αὐτοκτονία εἶναι ἁμαρτία βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων,  γιά νά μήν κατηγοροῦνται ἄδικα ἡ Ἐκκλησία καί οἱ Ἱερεῖς. Νά ἐνημερωθεῖ τό ποίμνιο καί γενικά ὁ κόσμος, ὥστε νά μή λέει ὁ καθένας τά δικά του.
Ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι ὁ αὐτόχειρας δέν κηδεύεται, ἐκτός ἄν εἶναι παράφρων, ὁπότε δέν ἔχει ὀρθή ἐπίγνωση τῶν πράξεών του. Ὅταν τά Κοιμητήρια ἀνῆκαν στήν Ἐκκλησία καί ὄχι στήν Τοπική Αὐτοδιοίκηση ὅπως σήμερα, οἱ αὐτόχειρες δέν κηδεύονταν στό Κοιμητήριο, ἀλλά ἐν σιωπῇ ἐκτός τοῦ περιβόλου του.
Αὐτή ἡ ἀντιμετώπιση τῆς Ἐκκλησίας, -πού εἶναι ἄκρως φιλάνθρωπη ὅπως θά ἐξηγήσουμε πιό κάτω- δέν ἀποτελεῖ μόνο προφορική παράδοση πού φτάνει μέχρι τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τόν Χριστό, ἀλλά προκύπτει κι ἀπό τόν 14ο γραπτό Ἱερό Κανόνα τοῦ Ἁγίου Τιμόθεου Ἀλεξανδρείας πού ἔχει Οἰκουμενικό κύρος ἀφοῦ ἐπικυρώνεται μέ τόν 2ο Κανόνα τῆς ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου! Νὰ τί λέγει ὁ ἱερός Κανόνας:...
«Ἐρώτησις ΙΔ’
-Ἐὰν τὶς μὴ ἔχων ἑαυτὸν χειρίσηται, ἢ κριμνήση ἑαυτόν, εἰ γίνεται προσφορὰ περὶ αὐτοῦ ἢ οὔ;
Ἀπόκρισις
-Ὑπὲρ αὐτοῦ διακρῖναι ὁ Κληρικὸς ὀφείλει, εἰ τὸ ἀληθὲς ἔκφρων ὤν, πεποίηκε τοῦτο. Πολλάκις γὰρ οἱ διαφέροντες τῷ πεπονθότι, θέλοντες τυχεῖν τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ὑπὲρ αὐτοῦ εὐχῆς, καταψεύδονται καὶ λέγουσιν, ὅτι οὐκ εἶχεν ἑαυτόν. Ἐνίοτε δὲ ὑπὸ ἐπηρείας ἀνθρώπων ἢ ἄλλως πως ἀπὸ ὀλιγωρίας πεποίηκε τοῦτο, καὶ οὐ χρὴ προσφορὰν ἐπάνω αὐτοῦ γενέσθαι· αὐτοφονευτής γὰρ ἑαυτοῦ ἐστι. Δεῖ οὖν πάντως τὸν Κληρικὸν μετὰ ἀκριβείας ἐρευνῆσαι, ἵνα μὴ ὑπὸ κρίμα πέση»
Καὶ ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἱ. Κανόνα: «Ἐρώτηση 14. Ἂν κάποιος ποῦ δὲν ἔχει τὰ λογικά του αὐτοκτονήσει ἢ πέσει σὲ γκρεμό, γίνεται λειτουργία γι’ αὐτὸν ἢ ὄχι; Ἀπάντηση: Ὁ κληρικὸς πρέπει νὰ ξεχωρίσει σχετικὰ μ’ αὐτὸν ἂν τὸ ἔχει κάνει αὐτό, ἐπειδὴ ἦταν πραγματικὰ ἐκτὸς ἑαυτοῦ. Γιατί πολλὲς φορὲς οἱ συγγενεῖς του σκοτωμένου θέλοντας νὰ ἐπιτύχουν τὴ λειτουργία καὶ τὴν προσευχὴ γι’ αὐτόν, λένε ψέματα ὅτι δὲν εἶχε τὰ λογικά του. Σὲ κάποιες περιπτώσεις αὐτὸ τὸ ἔχει κάνει ἐπειδὴ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ἢ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπειδὴ ἐπηρεάστηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ἢ σὲ ἄλλες περιπτώσεις ἐπειδὴ λιγοψύχησε καὶ ἑπομένως δὲν πρέπει νὰ γίνεται λειτουργία γι’ αὐτόν· γιατί εἶναι φονιὰς τοῦ ἑαυτοῦ του. Πρέπει λοιπὸν ὁ κληρικὸς νὰ ἐξετάσει μὲ ἀκρίβεια γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτήσει»
Ἐν ὀλίγοις:
Ἄν κάποιος δέν ἔχει τά λογικά του κι αὐτοκτονήσει, ὁ κληρικός ἐπιβάλλεται νά ἐρευνήσει ἄν πράγματι εἶναι ἔτσι, γιατί πολλές φορές οἱ συγγενεῖς τοῦ ἀποθανόντος προκειμένου νά ἐπιτύχουν τήν κήδευσή του, λένε ψέμματα!
Ἄν ὅμως εἶχε τά λογικά του, δέν ἀποτελεῖ δικαιολογία γιά νά αὐτοκτονήσει, ὅτι ἐπηρεάστηκε ἀπό ἄλλους ἤ λιγοψύχησε ἀπό τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Σέ αὐτήν τήν περίπτωση ἔχει διαπράξει φόνο καί μάλιστα τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του!
Ὁ κληρικός πρέπει νά ξεχωρίσει τίς δύο αὐτές περιπτώσεις, εἰδάλλως κινδυνεύει νά ἁμαρτήσει!
Ἑπομένως, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες, ἡ αὐτοκτονία ἀποτελεῖ θανάσιμο ἁμάρτημα! Ἀποτελεῖ κατάφορη βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός εἶχε ἐξαγγείλει ξεκάθαρα, ὅτι ἡ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέ συγχωρεῖται οὔτε στόν παρόντα αἰώνα, οὔτε στόν μέλλοντα! Ὡς ἔσχατο μέσο δυσωπήσεως τοῦ Θεοῦ καί προστασίας τῶν ὑπόλοιπων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὁρίζει ὅτι ὁ αὐτόχειρας δέν πρέπει νά κηδεύεται!
Οἱ τελετές τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι τυπικά «κοινωνικά γεγονότα» κι οὔτε λειτουργοῦν «μαγικά». Ἐπίσης καί οἱ σωτήριοι γιά τίς ψυχές Ἱεροί Κανόνες της, εἶναι διαχρονικοί καί αἰώνιοι καί δέν προσαρμόζονται στίς μόδες τῶν ἐποχῶν καί στά προσωπικά θελήματα τοῦ καθενός. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέ τή μή κήδευση τοῦ αὐτόχειρος, δείχνουν πραγματική ἀγάπη καί δέν μποροῦν νά συμπλεύσουν μέ τήν σύγχρονη ὑποκριτική «ἀγαπολογία». Δέν εἶναι ὅπως πιστεύεται ἀπό πολλούς σκληροί, αὐστηροί κ.α. Τό ἀκριβῶς ἀντίθετο συμβαίνει, δηλαδή δείχνουν ὕψιστη ἀγάπη, γιά τούς ἑξῆς λόγους:
Ἀποτρέπουν ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία δέν συγχωρεῖται, χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό καί τόν κολάζει αἰώνια.
Ἀποτρέπουν τόν φόνο καί τήν στέρηση τοῦ θεόσδοτου - πολύτιμου δώρου τῆς ζωῆς, πού ὅσες δυσκολίες καί ἄν συνεπάγεται, ὅμως παρέχει πάντα πολύτιμο χρόνο μετανοίας πρός αἰώνια σωτηρία.
Ἀποτρέπουν τούς ἠθικούς αὐτουργούς-ἀποδέκτες-ὑποστηρικτές τῆς αὐτοκτονίας. Πῶς θά ὑποχρεωθεῖ νά ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «μακαρία ἡ ὁδός ᾗ πορεύη σήμερον», ὅταν ἡ πορεία πού διάλεξε ὁ αὐτόχειρας μόνο μακαρία ( εὐτυχής ) δέν ἦταν! Πῶς θά διαβαστοῦν προσευχές πού θά ἠχοῦν ψεύτικες, φαρισαϊκές καί προκλητικές στά ὧτα τοῦ Θεοῦ, ὅπως: «ὑπέρ ἀναπαύσεως τοῦ κεκοιμημένου δούλου τοῦ Θεοῦ…» ( ἀφοῦ ὁ αὐτόχειρας ἀρνήθηκε τόν Κύριό του καί τό δῶρο τῆς ζωῆς πού τοῦ χάρισε ), ἤ «Σύ εἶ ἡ ἀνάστασις τοῦ κεκοιμημένου δούλου Σου…» ( ἀφοῦ ὁ αὐτόχειρας δέν ἤθελε τή ἐν Χριστῷ ζωή, θά θέλει τήν ἐν Χριστῷ ἀνάστασή του σ’ αὐτήν; ), ἤ «ἐπεπόθησεν ἡ ψυχή μου τοῦ ἐπιθυμῆσαι τά κρίματά Σου ἐν παντί καιρῷ», ἤ «ἀθυμία κατέσχε με ἀπό ἁμαρτωλῶν τῶν ἐγκαταλιμπανόντων τό νόμο Σου» ( ἀφοῦ παραβλέπουμε τά κρίματα καί τό νόμο τοῦ Θεοῦ καί ἐπιθυμοῦμε νά ἐπιβάλλουμε τά δικά μας θελήματα ) κλπ.
Ἐνδυναμώνουν τούς ἀνθρώπους γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ὅποιας δυσκολίας μέ τρόπους πνευματικούς καί σωτήριους! Ἡ αὐτοκτονία ἀντίθετα, εἶναι ὁριστικός-αἰώνιος ὄλεθρος καί ὄχι λύση!
Ὁ πνευματικός λόγος πού δέν πρέπει νά ἐπιτελεῖται νεκρώσιμος ἀκολουθία στόν αὐτόχειρα εἶναι ὁ ἑξῆς:
Ἡ κοινωνική περιφρόνηση τοῦ νεκροῦ, ἐμπεριέχει σιωπηλή προσευχή καί ταπείνωση, οἱ ὁποῖες ἕλκουν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη καί οἱ μεταθανάτιες ταπεινώσεις μποροῦν νά βοηθήσουν τήν ψυχή στήν ἀπολογία της ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν πολλές μαρτυρίες Ἁγίων, Πατέρων, Γερόντων, ὅπου ζητοῦσαν νά μήν τούς θάψουν μέ τιμές, νά τούς πετάξουν, νά τούς καταφρονήσουν, νά τούς ἀφήσουν νά τούς φᾶνε τά ἄγρια ζῶα ἤ νά τούς θάψουν σέ ἄγνωστες τοποθεσίες, προκειμένου καί μετά τό θάνατό τους νά παραμείνουν «ἐν ταπεινώσει» κι ἔτσι, νά «ζητιανέψουν» περισσότερο ἔλεος καί ἀγάπη ἀπό τόν Φιλάνθρωπο, Ἐλεήμονα καί Οἰκτίρμονα Θεό! Καί ἦταν Ἅγιοι!
Ἕνας μακαριστός Ἁγιορείτης Γέροντας, ὁ π. Ἄνθιμος Ἁγιαννανίτης, ὅταν ρωτήθηκε ἀπό συγγενεῖς ἑνός νεαροῦ αὐτόχειρα, ἄν πρέπει νά μνημονεύεται στή λειτουργία (γιά κηδεία οὔτε συζήτηση βέβαια) ἀπάντησε: «Νά μήν τόν μνημονεύουμε στή Λειτουργία. Εἶναι καλύτερα γιά τήν ψυχή του. Ὅταν δεῖ ὁ Πολυέλεος ὅτι δέν τόν τιμᾶμε, θά τόν ἐλεήσει ὁ Ἴδιος, ἐνῶ ὅταν ἐμεῖς τόν τιμᾶμε, δέν θά τόν ἐλεήσει Αὐτός…».

5 σχόλια:

  1. Έχω μια απορία ως προς το θέμα." Περί το τέλος του Δεκεμβρίου του 1803 (π.ημ.), στη κορυφή του όρους Ζάλογγο, εξ ου και η ονομασία του, κατέληξε «εν χορώ» σε μια ομαδική απελπισμένη βρεφοκτονία και αυτοκτονία ορεσίβιων γυναικών της περιοχής Σουλίου"(από wikipedia). Αυτές οι γυναίκες από την Εκκλησία πως κρίνονται; Ως αυτόχειρες ή "παραφρωνούσες;
    Αυτό που έκαναν είναι ηρωισμός ή δειλία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χωρίς να είμαι ειδικός θα προσπαθήσω να σου απαντήσω. Σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε ακριβώς για ΑΥΤΟ-κτονία. Οι τούρκοι θα τους παίρναν τα παιδιά και αυτά μην μπορόντας να αντισταθούν θα μετατρέπονταν σε άπιστους τούρκους.Δευτερον πολύ πιθανόν αντί να τις σκοτώνανε να τις βιάζανε και να τις έπαιρναν στα χαραίμια. Σκέψου τα παιδιά που θα προέκυπταν καθώς και ότι θα αναγκάζονταν να πατήσουν το στεφάνι τους. Επιπλέον αυτές με το να πέσουν στο γκρεμό δεν αρνηθήκαν τον Χριστό και το δώρο της ζωής απο αυτόν, αλλά μην θέλοντας να αναγκαστούν να τον χάσουν ή να ατιμαστούν παραδώθηκαν στα χέρια του θεού. Λοιπόν, θεωρώ ότι δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία διότι ουσιαστικά επιζητούσαν διαφυγή και όχι τον θάνατο. Ο θανατος ήταν φυσικό επακόλουθο της μόνης λύσης που είχαν(δηλ. να πέσουν στο γκρεμό)καθώς ήταν θνητοί άνθρωποι. Εφόσον ο Θεός δεν φροντισε να παραμείνουν στην ζωή (στη γη), φαίνεται ότι τις ήθελε κοντά του. Αν κάποιος διαφωνεί ή θεωρεί ότι λέω κάτι λανθασμένο παρακαλώ να το γράψει.

      Διαγραφή
  2. ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ,
    ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΡΑΞΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΗΡΩΑΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ.
    ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ:http://www.egolpion.com/souliotes.el.aspx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπάρχει η επιλογή του θανάτου τμήματος ή όλου του σώματος για να σωθεί η ψυχή, ή για να σωθούν οι ψυχές άλλων και αυτό είναι πράξη ηρωική. Δεν είναι περιφρόνηση του σώματος-ναού του θεού = βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, αλλά αυτοθυσία. Και ο Χριστός στο Σταυρό αυτοθυσία υπέρ υμών έκανε!!
    hliopnt

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτοκτονία ονομάζεται η ανθρώπινη εκείνη πράξη, κατά την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος τερματίζει την ζωή του. Κατά κυριολεξία αυτοκτονία είναι η ολοκληρωμένη εκείνη ανθρώπινη πράξη, η οποία έχει ως επισφράγισμα τον θάνατο του αυτόχειρα. Και αυτό σε σχέση πάντοτε με την λεγόμενη απόπειρα αυτοκτονίας, που είναι πράξη ανολοκλήρωτη, δεν έχει δηλαδή ως αποτέλεσμα τον θάνατο αυτού ο όποιος αποπειράται να αυτοκτονήσει. Διάκριση επίσης γίνεται μεταξύ αυτοκτονίας και της τάσης προς αυτοκτονία, μιας ενέργειας δηλαδή που μόλις έχει εκδηλωθεί ή και της ιδέας της αυτοκτονίας που είναι μια απλή νοητική αφετηρία, μια επιθυμία για να πεθάνει κανείς, άλλοτε έντονη και άλλοτε όχι.

    Η αυτοκτονία είναι «φόνος», και είναι «εκ προαιρέσεως αφαίρεσις υφ' ημών της ιδίας ημών ζωής» γι' αυτό και διαφέρει από τον κοινό φόνο, την αφαίρεση δηλαδή της ζωής του άλλου από κάποιον. Και ακόμη, η αυτοκτονία διακρίνεται σε άμεση και έμμεση. ’μεση αυτοκτονία καλείται η εκ προαιρέσεως βίαιη, με φονικό όργανο η κίνηση, αφαίρεση της ίδιας μας της ζωής, ενώ έμμεση είναι η αυτοκτονία που πραγματοποιείται εν γνώσει μας μεν, αλλά και εκ προθέσεως βαθμιαία, σιγά-σιγά, αφαίρεση της ζωής μας (π.χ. η άρνηση τροφής, η λήψη ναρκωτικών ουσιών ενώ γνωρίζουμε το τέλος της πράξεως αυτής, η ευθανασία, η εκ προθέσεως δηλαδή διακοπή της ζωής του ασθενούς όταν αυτή ζητηθεί από τον ίδιο τον ασθενή ή τον ιατρό ή από τους συγγενείς του, η συνειδητή και χωρίς κανένα λόγο έκθεση της ζωής μας σε κίνδυνο, όπως η παράλογη ταχύτητα με μηχανές ή αυτοκίνητο κ. α.).

    Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί τι εννοούμε όταν λέμε προαίρεση για την αυτοκτονία. Αναλύοντες τον όρο προαίρεση πρέπει να πούμε πως αυτός δηλώνει την πηγή και το κριτήριο των πράξεων του ανθρώπου, τη γενική κατεύθυνση της σκέψης, και του θυμικού (= το σύνολο των συναισθημάτων και των διαθέσεων) του ανθρώπου, βάσει της οποίας ο ίδιος ο άνθρωπος κρίνει τις πράξεις του αλλά και τις πράξεις των άλλων από ηθικής απόψεως. Πρόκειται δηλαδή, για το σύνολο των εσωτερικών κινήσεων του ανθρώπου ή καλύτερα για το σύνολο των βουλητικών του προδιαθέσεων, οι οποίες του υπαγορεύουν το τι πρέπει να κάνει σε κάθε περίπτωση, χωρίς όμως πολλή και μακρά σκέψη και έρευνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.