Ἰ Κυριακή Ματθαίου

Γράφει ο Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς δεκάτης Κυριακῆς του Ματθαίου, μᾶς περιγράφει κατά τρόπο συγκλονιστικό τή θεραπεία τοῦ σεληνιαζομένου νέου. Ὅσοι ἔζησαν παρόμοιες καταστάσεις καί εἶδαν ἀνθρώπους νά βασανίζονται ἀπό τά ἀκάθαρτα δαιμόνια, αὐτοί μποροῦν νά αἰσθανθοῦν κάπως τό βάσανο τοῦ νέου καί τόν πόνο τοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος «γονυπετῶν» παρακαλεῖ τόν Κύριο Ἰησοῦ καί ταυτοχρόνως ὁμολογεῖ τήν ἀπιστία του, ζητώντας τό χάρισμα τῆς πίστεως...

Φυσικά ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος ἦλθε «ἴνα λύσει τά ἔργα τοῦ διαβόλου», καί στήν περίπτωση αὐτή «ἐπετίμησεν τό δαιμόνιον καί ἐξῆλθεν αὐτοῦ καί ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης» (Μάτθ. ΙΖ ΄ 18) δήλ. ὁ Ἰησοῦς ἔδωσε αὐστηρό παράγγελμα καί βγῆκε τό δαιμόνιο, καί θεραπεύθηκε τό παιδί ἀπό τή στιγμή ἐκείνη.

Εἶναι πάντως πολύ χαρακτηριστικό, καί θά πρέπει γιά λίγο νά σταθοῦμε, στό ὅτι ὁ Ἰησοῦς πρίν ἐλευθερώσει τό νέο ἀπό τή μανία τοῦ διαβόλου, λέει μία φράση πού φανερώνει θλίψη καί στενοχώρια. Καί μελετώντας ὁ πιστός τή φράση αὐτή, νοιώθει συγκλονισμό, ἀφοῦ περιέχει ἀλήθειες καί τοῦ παρόντος ἀλλά καί τοῦ μέλλοντος: «Ἀποκριθεῖς δέ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν. Ὤ γενεά ἄπιστος καί...

διεστραμμένη! Ἕως πότε ἔσομαι μεθ’ ὑμῶν; Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;...» (Μάτθ. ΙΖ ΄ 17) δήλ. Ὤ γενεά ἄπιστη καί διεστραμμένη! Ἕως πότε θά εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι;...

Οἱ μαθητές βλέποντας τήν τόσο δύσκολη περίπτωση τοῦ δαιμονισμοῦ, ἔδειξαν δυσπιστία (ὅπως τούς ἐξηγεῖ μετά τό θαῦμα ὁ ἴδιος ὁ Κύριος), καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς δέν κατόρθωσαν νά ἐκβάλουν τό δαιμόνιο. Αὐτό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα οἱ κακεντρεχεῖς Γραμματεῖς νά τούς εἰρωνεύονται καί νά τούς δυσφημοῦν. Ἀλλά χρειαζόταν νά ἀπαλλαγεῖ ὄχι μόνο ὁ υἱός ἀλλά καί ὁ πατέρας ἀπό ἄλλη φοβερότερη πάθηση, πού εἶναι ἡ ἀπιστία. Γιά τοῦτο καί ὅπως εἴδαμε οἱ λόγοι αὐτοί τῆς ἐπιπλήξεως τοῦ Κυρίου, εἶναι σέ τόνο σπάνιας αὐστηρότητας.

Ἡ γενεά ἐκείνη, τῆς ὁποίας ἀρχηγοί ἦταν οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, δήλ. τό σαπισμένο καί δυσῶδες κατεστημένο τοῦ Ἰσραήλ, ἦταν ὄχι μόνο ἄπιστη, ἀλλά καί διεστραμμένη.

Καί ἦταν διεστραμμένη ἡ γενεά ἐκείνη διότι ἐνῶ ἔβλεπαν τά μοναδικά θαύματα πού ἐπιτελοῦσε ὁ Ἰησοῦς, αὐτοί ἐπέμεναν στήν ἀπιστία τους καί ἔτι πλέον βλασφημοῦσαν, ἀποδίδοντας τήν Θεϊκή δύναμη σέ δαιμονική ἐνέργεια.

Μέ τή φράση «Ἕως πότε θά εἶμαι μαζί σας καί ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι;» δέν δηλώνει ὁ Κύριος ἀνυπομονησία, ἀλλά δείχνει ὅτι παρ’ ὅλη τήν ἀγάπη του, αἰσθάνεται τόν Ἑαυτό Τοῦ ἐντελῶς ξένο πρός τή γενεά ἐκείνη τῆς ἀπιστίας. Ἀλλά ὄχι μόνο αὐτό φίλοι μου. Θά πρέπει νά τό γνωρίζουμε καί νά διακηρύττουμε ξεκάθαρα καί τούτη τήν ἀλήθεια πού μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς δέν ἔχει μόνο ἀνοχή, ἀλλά καί δικαιοσύνη. Καί ὅπως ἔχει δημιουργήσει τούς φυσικούς νόμους, ὡς δημιουργός καί παντοκράτορας, ἔτσι ἔχει θέσει καί τούς πνευματικούς νόμους, οἱ ὁποῖοι φυσικά λειτουργοῦν μέ ἀκρίβεια... Ἐπίσης εἶναι ἀνάγκη νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός δέν παραιτεῖται τῶν «δικαιωμάτων Του».

Ὁλόκληρη ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ βίοι τῶν Ἁγίων μας, πιστοποιοῦν τήν μεγάλη αὐτή ἀλήθεια, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀνέχεται μέν, πλήν ὅμως δέν συμβιβάζεται μέ τήν ἁμαρτία καί τήν πλάνη,  τό κακό καί τήν ἀδικία καί μάλιστα τήν κοινωνική...

Ὑπάρχουν δυστυχῶς καί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας(;) οἱ ὁποῖοι ἀρέσκονται νά κηρύττουν τήν μισή ἀλήθεια, ὅτι δήλ. ὁ Θεός εἶναι μόνο ἀνοχή, ἀποφεύγοντας εἴτε γιά λόγους «ὀλιγοπιστίας», εἴτε «λαϊκίστικης πολιτικῆς» νά ὁλοκληρώσουν τήν ἀλήθεια, ὅτι ὁ Θεός εἶναι καί δικαιοσύνη καί ἀποδίδει στόν καθένα κατά τά ἔργα του.

Αὐτή ἀκριβῶς τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, οἱ διεστραμμένες καρδιές καί οἱ πορωμένες συνειδήσεις, ἄν δέν μετανοήσουν θά τήν εἰσπράξουν ὡς κόλαση.

Ὅπως ἀκριβῶς, ὅσοι διαθέτουν ὑγιεῖς ὀφθαλμούς, ἀπολαμβάνουν τό ἡλιακό φῶς καί τά χρώματα τῆς φύσεως, ἐνῶ ὅσοι ἔχουν βεβλαμμένους τούς ὀφθαλμούς, αὐτό τό ἴδιο τό ἡλιακό φῶς τό δέχονται ἐπάνω τους ὡς «κόλαση», τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Στήν ἀρχή λειτουργεῖ ὡς ἀνοχή καί περιμένει τή μετάνοιά μας, κατόπιν ὅμως ἡ ἴδια ἡ ψυχή πού παραμένει ἀμετανόητη, θά εἰσπράξει τήν δικαιοσύνη. Καί ὅπως ὁ Θεός δέν παύει ποτέ μά ποτέ νά ἀγαπᾶ, ἔτσι ἀκριβῶς καί ὅσοι τόν ἀρνήθηκαν συνειδητά δέν θά παύσουν ποτέ νά δέχονται αὐτή τήν Θεϊκή ἀγάπη ὡς δικαιοσύνη, καί ἀλλοίμονο ὡς ἀτελείωτη κόλαση...

Ἀδελφοί μου, μή θελήσουμε νά μοιάσουμε πρός τή γενεά τῶν κακούργων καί Χριστοκτόνων Ἑβραίων, τήν «ἄπιστον καί διεστραμμένη», ἡ ὁποία μόνη της καί συνειδητά ἀρνήθηκε τήν εὐσπλαχνία καί τήν μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, καταντώντας σέ ὀλέθρια ἀποτελέσματα πού τά παρακολουθεῖ κανείς μέσα ἀπό τήν ἀδιάψευστη ἀντικειμενική Ἱστορία...

Ἄς ἐπωφελούμαστε ἀπό τήν μακροθυμία τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μετά ἀπό κάθε παράβαση καί ἀστοχία μας, ἄς ἐπιστρέφουμε μέ οὐσιαστική μετάνοια πρός τήν Θεϊκή Του ἀγάπη, ἔχοντας τήν βεβαιότητα ὅτι ἡ ζωντανή Του πίστη μπορεῖ νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό κάθε ἐμπόδιο καί κακό.

Ἀμήν.