Ἡ «Νέα Ἐποχή». Τό Οἰκοδόμημα, οἱ Βασικές ἀρχές, Προβληματική
«Νέα Ἐποχή», «New Age», «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου». Πρόκειται γιά ὁρολογίες πού χαρακτηρίζουν τήν ἐποχή μας. Πολλές φορές ὅταν μιλᾶμε γιά τή «Νέα Ἐποχή» ὑπάρχει ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀποτελεῖ μία συγκεκριμένη ὀργάνωση, μέ ἀρχηγό, μέλη καί καθορισμένη διδασκαλία. Αὐτό δέν εἶναι ἀληθές. Πρόκειται γιά ἕνα κίνημα, μία τάση, ἕνα ρεῦμα. Ἀκόμα καί «μόδα» θά μπορούσαμε νά χαρακτηρίσουμε αὐτό τό φαινόμενο, πού σάν «τσουνάμι» ἔχει κατακλύσει τίς δυτικές κοινωνίες καί ἀπειλεῖ τό εὐρωπαϊκό οἰκοδόμημα ἀξιῶν. Ἕνα οἰκοδόμημα πού στηρίζεται στό ἀρχαῖο Ἑλληνικό ἰδεῶδες καί στίς ἀξίες καί τά διδάγματα τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Οἱ βασικές ἀρχές τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἀπολύτως ξένες πρός τό Χριστιανισμό καί τήν Ὀρθόδοξη πίστη εἰδικότερα. Ἔχουμε νά κάνουμε μέ νέα κοσμολογία, νέα ἀνθρωπολογία, νέα θεολογία καί νέα ἀντίληψη περί ἠθικῆς.
Ὡς κοσμοθεωρία ἀπαντᾶται σέ ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες. Σύμφωνα μ' αὐτήν, ἡ ἀνθρωπότητα περνάει ἀπό συνεχῆ ἐναλλαγή ὁρισμένων ἐποχῶν καί δέν ἀκολουθεῖ ὁριζόντια...
τροχιά. Ὁ μοντέρνος ὅρος «New Age» εἶναι παρμένος ἀπό τήν ἀστρολογία. Οἱ ἀστρολόγοι ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ ἥλιός μας καί ἡ οἰκογένεια τῶν πλανητῶν του, «περιστρέφονται γύρω ἀπό ἕνα κεντρικό ἥλιο, ὁ ὁποῖος βρίσκεται ἑκατομμύρια μίλια μακριά καί ὅτι ἀπαιτεῖται περίπου μία περίοδος γύρω στά 26.000 χρόνια γιά νά κάνει μία περιστροφή. Αὐτή ἡ τροχιά καλεῖται Ζωδιακός κύκλος καί διαιρεῖται σέ 12 ζώδια» .
Γιά νά περάσει τό ἡλιακό σύστημα ἕνα ἀπό τά ζώδια αὐτά χρειάζεται κάτι παραπάνω ἀπό 2.100 χρόνια. Αὐτός ὁ χρόνος λογίζεται ὡς μία «Κοσμική Ἐποχή» ἤ «Διανομή».
Οἱ πιστοί της «Νέας Ἐποχῆς» ἰσχυρίζονται ὅτι κατά τήν ἐποχή τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας ὁ ἥλιος μπῆκε στό ζώδιο τῶν ἰχθύων καί ἄρχισε ἡ «Ἐποχή τῶν Ἰχθύων». Ἦταν ἡ ἐποχή πού ἔζησε ὁ Χριστός, ἡ ἐποχή τοῦ Χριστιανισμοῦ. Γι' αὐτό καί τό σύμβολο τοῦ Χριστοῦ ἦταν ὁ ἰχθύς.
Ἡ «Ἐποχή τῶν Ἰχθύων» λογίζεται ἀπό τούς ὀπαδούς τῆς New Age σάν ἐποχή περιορισμοῦ καί στενότητας. Σ' αὐτήν δῆθεν, κυριαρχοῦσαν οἱ ἐντολές, ὁ ἔλεγχος τῶν ἱερέων, ἡ δίωξη τῶν ἐλεύθερα σκεπτομένων ἀνθρώπων, ἡ ἐποχή τῶν πολέμων, τῆς ἀποικιοκρατίας, τῆς καταστροφῆς τῆς φύσης. Αὐτή λοιπόν ἡ ἐποχή, κατ' αὐτούς, τελειώνει καί ἀρχίζει ἡ «Νέα Ἐποχή», ἡ «Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου»!
Βασική ἀρχή στή διδασκαλία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἡ «ὁλιστική» θεώρηση τοῦ κόσμου. Δηλαδή, ὅτι τά πάντα ἀποτελοῦν «ἐκροές» καί ἐκφάνσεις μίας ἀπρόσωπης θείας οὐσίας, μίας «ὑπερσυμπαντικῆς συνειδητότητας». Οἱ ἄνθρωποι ἀποτελοῦμε πεσμένα κομμάτια αὐτῆς τῆς θείας οὐσίας, ἐνῶ ἡ βασική προσπάθεια τῶν ὄντων πρέπει νά κατατείνει στήν ἐπιστροφή στόν ὠκεανό τῆς «θείας» αὐτῆς οὐσίας. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς διδασκαλίας ἡ θεωρία τοῦ «Κάρμα» καί τῆς μετενσάρκωσης, τῆς ἀνακύκλησης τῶν ἐποχῶν καί τῆς ἔλευσης διαφόρων «φωτισμένων ὄντων» πού θά μᾶς ὁδηγήσουν στήν ἐξέλιξη.
Στό κέντρο αὐτῆς τῆς θεωρίας βρίσκεται ἡ διδασκαλία γιά τήν ἔλευση τοῦ νέου Μεσσία. Κάθε ἐποχή ἔχει τό Μεσσία της. Ἡ Ἐποχή τῶν ἰχθύων εἶχε Μεσσία τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου...; Ἐδῶ περιπλέκονται τά πράγματα ἀφοῦ ἡ «Νέα Ἐποχή» ἔχει μία ἐντελῶς διαφορετική ἀντίληψη περί τοῦ τί εἶναι Μεσσίας ἀπ' αὐτή πού ἔχει ὁ χριστιανισμός.
Γιά τή «Νέα Ἐποχή», ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν ἀποτελεῖ τό μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο πρόσωπο, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος σαρκώθηκε καί ἔδρασε σέ συγκεκριμένο τόπο καί χρόνο με σκοπό τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τή δυνατότητα της θέωσης τοῦ ἀνθρώπου. Αυτή εἶναι ἡ περί Χριστοῦ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Μεσσίας τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ἡ «Ἀβατάρ» ὅπως συνηθίζεται νά λέγεται, εἶναι ἕνα πρόσωπο τό ὁποῖο «ἐνσαρκώνει» μία «κατάσταση χριστοῦ», τήν λεγόμενη «χριστική κατάσταση». Ἡ κίνηση της «θεοσοφίας» ὑπογραμμίζει ὅτι κάθε φορᾶ πού οἱ καιροί ὡριμάζουν καί ἡ ἐπίκληση τῶν μαζῶν γίνεται διαπεραστική, ἔρχεται ἕνας Ἀβατάρ-Χριστός. Ἡ ἔλευση τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ὑδροχόου ἀποτελεῖ κατά τήν κίνηση «ἕνα πνευματικό γεγονός», πού θά φέρει «μεγάλες ἀλλαγές ἤ ἀποκαταστάσεις» καί θά ἐγκαινιάσει ἕνα «καινούριο πολιτισμό»
Πολλές φορές ὁ Χριστός τοποθετεῖται στό ἴδιο ἐπίπεδο μέ τους: Σωκράτη, Βούδα, Κομφούκιο, Κρίσνα, ἀλλά καί νεότερους ὅπως: Σάτυα Σάι Μπάμπα, Μοῦν, Σατυανάντα, ἀλλά καί ἕλληνες ὅπως ὁ Διονύσης Δώριζας, πού πίστευε ὅτι εἶναι ὁ Χριστός τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Ὅλοι αὐτοί, μαζί καί ὁ Χριστός, σύμφωνα μέ τή «Νέα Ἐποχή», ἀποτελοῦν τούς «Μεγάλους Μύστες» τῆς ἀνθρωπότητας. «Φωτισμένους» δηλαδή πού «θυσίασαν» τήν ἀπορρόφησή τους ἀπό τόν «ἄπειρο θεϊκό ὠκεανό», γιά νά παραμείνουν στή γῆ καί νά καθοδηγήσουν τούς ἀνθρώπους.
Στό σημεῖο αὐτό χρειάζεται νά γίνει ἀναφορά στή δεύτερη βασική διδασκαλία τῆς «Νέας Ἐποχῆς» πού ἀφορᾶ στό «Κάρμα» καί τή Μετενσάρκωση. Σύμφωνα μ' αὐτήν, ἕνα ὄν, μετά τόν βιολογικό του θάνατο ἐπα¬νέρχεται καί πάλι στή ζωή μέ ἕνα νέο σῶμα. Ἔτσι ἡ ψυχή ὑπόκειται σέ ἀτελείωτο κύκλο γεννήσεων καί θανάτων, πού ἐπαναλαμβάνονται σάν συνεχής βασανισμός (Samsara). Ἀπό αὐτό τό βασανισμό ὑπόσχεται νά ἐλευθερώσει τόν ἄνθρωπο ὁ Γκουρού-Μεσσίας καί ἡ ὀργάνωση μέ τίς τεχνικές της.
Ἡ δύναμη πού κρατάει τόν ἄνθρωπο αἰχμάλωτο στή Samsara, εἶναι ὁ νόμος τοῦ «Κάρμα». Σύμφωνα μέ αὐτή τή διδασκαλία, κάθε καλή ἤ κακή πράξη ἔχει ἐπακόλουθα πού ἐνεργοῦν καί πέρα ἀπό αὐτή τή ζωή. Ὅλες οἱ συσσωρεύσεις τοῦ «Κάρμα», ἀπό προηγούμενες ζωές, εἶναι ἐκεῖνες πού προσδιορίζουν τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ, τήν ὁποία πρέπει νά ζήσει, προκειμένου νά πληρώσει τό «Κάρμα» του. Ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τή ρίζα «Κρί», πού σημαίνει «ἐνεργῶ», «πράττω». Σημαίνει κυρίως τήν ἐνέργεια. Τά ἀνθρώπινα προβλήματα καί τά βάσανα ὀφείλονται ἀκριβῶς στό νόμο τοῦ «Κάρμα», πού ἀναγκάζει τόν ἄνθρωπο νά ξαναέρχεται στή ζωή προκειμένου νά ξεπληρώσει τή συσσωρευμένη ἐνέργεια, ἀπό τήν προηγούμενη ζωή. Σύμφωνα μέ ἕνα περιοδικό αὐτοῦ του χώρου: «Ὑπάρχει ὁ πόνος, ἡ δυαδικότητα, ἡ ἐπαναγέννηση, τό κάρμα. Δηλαδή μέ λίγα λόγια ὑπάρχουν τά ἀνθρώπινα προβλήματα καί τά βάσανα». Ἔτσι λοιπόν, ὁ κακός ἄνθρωπος δέν εἶναι στήν οὐσία κακός, ἀλλά πρέπει νά ἐκπληρώσει τό «Κάρμα» του. Ὁ ἄδικος τό ἴδιο, τό ἴδιο ὁ τύραννος καί ὁ ἐγκληματίας· ἀλλά καί ὁ φτωχός καί ὁ καταπιεσμένος. Ἁπλῶς, σέ προηγούμενη ζωή ἦταν κακοί, προκαλοῦσαν ἀδικίες τίς ὁποῖες καί πληρώνουν στήν παροῦσα ζωή.
Πάνω σ' αὐτές τίς βασικές ἀρχές στηρίχθηκε τό οἰκοδόμημα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ὅπως αὐτό ἀναπτύχθηκε κατά τή δεκαετία τοῦ '90. Ἕνα Βουδιστικό, ἀνατολικῆς καί «Θεοσοφικής» προέλευσης θεωρητικό κατασκεύασμα, προσαρμοσμένο κατάλληλα στή νοοτροπία τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι ἀναπτύχθηκε ἕνα κύμα Γκουρουϊστικῶν, ἀποκρυφιστικῶν καί νεογνωστικῶν ὁμάδων, πού κατέκλυσαν τό δυτικό κόσμο προσπαθώντας νά ὑποτάξουν τόν κενό ἀπό πνευματική ἐμπειρία, σύγχρονο ἄνθρωπο. Ἡ εἰσβολή ἦταν ἐντυπωσιακή καί τά θύματα τόσα πολλά, ὥστε κάποιες κυβερνήσεις, ἀλλά καί ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀνησύχησαν μελέτησαν τό φαινόμενο καί ἔλαβαν μέτρα. Ἔτσι, ἔχουμε σήμερα ἐκθέσεις πού ὀνομάζουν ἐπίσημα τίς ὁμάδες αὐτές «καταστροφικές λατρεῖες», «destructive cults» ἤ «θρησκεῖες τῆς νεότητας», διότι τά περισσότερα θύματα εἶναι νεαρά στήν ἡλικία.
Ἡ κατάσταση εἶναι σήμερα ὅμως ἀρκετά διαφορετική καί ἰδιαιτέρως ἀνησυχητική. Ἡ «Νέα Ἐποχή» σάν γιγάντια ὀμπρέλα καλύπτει ἕνα τεράστιο πλῆθος τάσεων, ὁμάδων, θεωριῶν, πρακτικῶν, θρησκευτικῶν καί μή «σεκτῶν». Ἕνα τεράστιο δίκτυο πού ἐκτείνεται ἀπό τίς «ἐναλλακτικές θεραπεῖες» μέχρι τό Σατανισμό. Ἡ κατάσταση ἀποτελεῖ μία πραγματική σύγχρονη Βαβέλ. Ἡ σύγχυση εἶναι πολλές φορές τόσο μεγάλη καί οἱ τεχνικές ἀλλοίωσης τοῦ χριστιανικοῦ φρονήματος τόσο λεπτά καλυμμένες ὥστε δέν εἶναι σπάνιο τό φαινόμενο νά παρασύρονται σέ ἐπικίνδυνες ἀτραπούς ἀκόμα καί ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας.
Θά προσπαθήσουμε νά παραθέσουμε ἐπιγραμματικά τίς περισσότερες σύγχρονες ἐκφάνσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» προκειμένου νά γίνει ἀντιληπτό τό μέγεθος τοῦ προβλήματος καί οἱ ἀπειλές πού δέχονται τά παιδιά μας ἀλλά καί οἱ γονεῖς ἀπό αὐτό πού πολύ εὔστοχα ὀνόμαζε ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος «πλάνη τοῦ ὄφεως»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου