Η «ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ» ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»«Βλέπετε μὴ τὶς ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὗ κατὰ Χριστόν... » (Κόλ. β΄ 8)
(Ἐπιστολὴ Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἄνω Γατζέας Βόλου)
ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ «ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ»
Ἐφέτος συμπληρώθηκαν δέκα ἔτη ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν», ποὺ διατηρεῖ ὑπὸ τὴν σκέπη της ἡ Ι.Μ. Δημητριάδος. Πολλοὶ ἐκ τῶν πιστῶν της ἁγιοτόκου ἠμῶν τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἁπλὰ γνωρίζουν τὴν ὕπαρξή της, ἄλλοι ἴσως τὴν ἀγνοοῦν, ὅμως εἶναι βέβαιο πὼς λίγοι γνωρίζουν ἐπακριβῶς τὶς δραστηριότητές της καὶ τί σκοποὺς ἐξυπηρετεῖ, ἰδιαίτερα στὸν χῶρο τῆς θεολογίας καὶ εὐρύτερα στὸν ἐκκλησιαστικό. Γιὰ παράδειγμα, λίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ γνωρίζουν πὼς στὸ συγκεκριμένο «θεολογικὸ ἐργαστήρι» προσέρχονται τακτικὰ ἐκπρόσωποι αἱρετικῶν «ἐκκλησιῶν», κατὰ κανόνα τῆς Δύσεως, ὅπου...
καταθέτουν ἰσότιμα τὶς δικές τους θεολογικὲς θέσεις, ἐξυφαίνοντας ἔτσι παρέα μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους οἰκοδεσπότες, ἕνα συγκρητιστικὸ κατασκεύασμα, ποὺ ἐσκεμμένα καὶ σὲ βάθος χρόνου ἀποδομεῖ τὶς ἔννοιες «αἵρεση» καὶ «πλάνη», καὶ ὁδηγεῖ στὴ θρησκευτικὴ πολὺ-πολιτισμικότητα, στοιχεῖο δομικό της Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.
καταθέτουν ἰσότιμα τὶς δικές τους θεολογικὲς θέσεις, ἐξυφαίνοντας ἔτσι παρέα μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους οἰκοδεσπότες, ἕνα συγκρητιστικὸ κατασκεύασμα, ποὺ ἐσκεμμένα καὶ σὲ βάθος χρόνου ἀποδομεῖ τὶς ἔννοιες «αἵρεση» καὶ «πλάνη», καὶ ὁδηγεῖ στὴ θρησκευτικὴ πολὺ-πολιτισμικότητα, στοιχεῖο δομικό της Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἔχει τονιστεῖ κατ' ἐπανάληψιν καὶ διαχρονικὰ τόσο ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς χαρισματούχους γεροντάδες τοῦ καιροῦ μας, πὼς δὲν εἴμεθα ἀρνητικοὶ στοὺς διαλόγους μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, ἀρκεῖ νὰ τηροῦνται κάποιες βασικὲς προϋποθέσεις. Καὶ ποιὲς εἶναι αὐτὲς οἱ προϋποθέσεις; Ἐν πρώτοις, πὼς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν κάνουμε ποτὲ διάλογο «ἐπὶ ἴσοις ὄροις» μὲ τοὺς ἑτερόδοξους συνανθρώπους μας, σὰ νὰ ἐπρόκειται γιὰ πολιτικὴ ἢ φιλοσοφικὴ συζήτηση, ἀλλὰ πρόσκληση σὲ μαθητεία, κατὰ τὴν ρητὴ προσταγὴ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ΄ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...» (Μάτθ. κὴ΄ 19).
Ὀφείλουμε λοιπὸν οἱ κατέχοντες τὴν σωτηριώδη Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ νὰ τὴν μοιραζόμαστε μὲ τοὺς πεπλανημένους μᾶς ἀδελφούς, εἰς τρόπον ὥστε νὰ τοὺς «τραβήξουμε» στὸ Φῶς, καὶ ὄχι αὐτὴ τὴν Ἀλήθεια νὰ τὴν ἀναμιγνύουμε μὲ τὸ Ψεῦδος τοῦ Διαβόλου –κατὰ τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ- ποὺ ἐκπροσωποῦν οἱ αἱρετικοί, οἱ ἐμμένοντες στὴν πλάνη καὶ στὸ πνευματικὸ Σκότος. Ἐπιπλέον, ἔχουμε χρέος νὰ ἀποκαλύπτουμε στὸν ἑκάστοτε ἑτερόδοξο ἢ ἐτερόθρησκο συνομιλητή, τὴν «ἀρρωστημένη» κατάσταση στὴν ὁποία βρίσκεται, ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἰατρὸς ἀνακοινώνει στὸν ἀσθενῆ ἀπὸ τί πάσχει, καὶ κατόπιν τοῦ ὑποδεικνύει τὴ θεραπεία ποὺ πρέπει νὰ ἀκολουθήσει.
Ὅμως δυστυχῶς ἡ πρακτική της «Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν» εἶναι πολὺ διαφορετική. Μέσα ἀπὸ τὴν τέλεση πανάκριβων καὶ πολυτελῶν συμποσίων καὶ συνεδρίων, ὄχι μόνο δὲν γίνεται μετάδοση τῆς «ὀρθόδοξης μαρτυρίας» στοὺς ἑτερόδοξους καὶ ἐτερόθρησκους ἐπισκέπτες της, ὅπως ψευδῶς διαδίδουν τὰ στελέχη τῆς «Α.Θ.Σ.», εἰς τρόπον ὥστε νὰ καθησυχάσουν τὸ ἀπληροφόρητο στὴν πλειοψηφία τοῦ ποίμνιο τῆς ἁγιοτόκου ἠμῶν τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἡ ὀρθόδοξη πλευρὰ ὅλο καὶ ὑποχωρεῖ σὲ σημαντικὰ θεολογικὰ καὶ δογματικὰ ζητήματα, μὲ τραγικὴ συνέπεια τὴν ἐκ τῶν ἔνδον φθορὰ καὶ ἄμβλυνση τοῦ ὀρθόδοξου κριτηρίου καὶ κυρίως τῆς ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας. Ὅλα τοῦτα δὲν γίνονται εὐδιάκριτα ὑπὸ τῶν πιστῶν, ἁπλούστατα διότι τὶς τελευταῖες κυρίως δεκαετίες τὸ ὀρθόδοξο πλήρωμα σταμάτησε μὲ εὐθύνη τῶν ποιμένων νὰ ἀκούει λόγο κατηχήσεως, κήρυγμα δογματικὸ καὶ θεολογικό, κάτι ποὺ διευκολύνει ἀφάνταστα παράτολμα ἐγχειρήματα καὶ θεολογικοὺς ἀκροβατισμούς, σὰν κι αὐτοὺς ποὺ ἐπιχειρεῖ ἀνενόχλητη ἡ «Ἀκαδημία».
Ποιὲς εἶναι ὅμως οἱ συνέπειες ὅλων αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν; Κατὰ βάσιν ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστη καὶ τὸν ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς ποὺ μᾶς παρέδωσαν οἱ Θεοφόροι Ἅγιοι Πατέρες, αὐτοὶ ποὺ ἀντέγραψαν τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ. Ὅπως ἀναφέρεται ἄλλωστε καὶ στὸν «Μικρὸ Εὐεργετινό», «ἔλλειψη κατήχησης, ἀρχὴ ἀποστασίας». Γνωρίζουμε ὅμως οἱ εὐσεβεῖς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, πὼς ἡ ἀποστασία τῶν ἐσχάτων χρόνων θὰ εἶναι καὶ τὸ «σῆμα κινδύνου», πὼς ὁ Ἀντίχριστος πλησιάζει΄ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς πρετοιμάζει λέγοντάς μας πὼς ὁ Ἀντίχριστος δὲν θὰ ἔλθει, «ἐὰν μὴ ἔλθει ἡ ἀποστασία πρῶτον» (Β΄ Θέσ. β΄ 3). Η «Α.Θ.Σ.» λοιπόν, ἀπὸ τὴ συνείδηση ὅλων τῶν ἀγρυπνούντων, σύγχρονων ἁγίων ποιμένων ἔχει κριθεῖ, καὶ ὄχι ἄδικα, ὡς ἕνα θρησκευτικὸ «think tank» (=δεξαμενὴ σκέψης), ποὺ παίζει τὸ δικό της ἰδαίτερο ρόλο σ' αὐτὴ τὴν παγκόσμια καὶ ἐξεσελισσόμενη ἀποστασία, εἰς τρόπον ὥστε νὰ ἐξαλειφθοῦν σιγὰ-σιγὰ στὰ μάτια τῆς ἀνίδεης κοινῆς γνώμης οἱ διαφορὲς μεταξὺ τῶν θρησκειῶν, καὶ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν πολυπόθητη γιὰ τοὺς παγκοσμιοποιητές, «Πανθρησκεία», ἡ ὁποία σύμφωνα καὶ μὲ τὸν ἅγιό του καιροῦ μᾶς γέροντα Παϊσιο, εἶναι τὸ χαλὶ ποὺ στρώνεται γιὰ νὰ πατήσει θριαμβευτικὰ ὁ Ἀντίχριστος!
Η «ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ» ΕΡΙΞΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΤΗΣ «ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ»
Τὸ παραπάνω συμπέρασμα δὲν εἶναι αὐθαίρετο καὶ ἀποδείχθηκε περίτρανα, τὸν περασμένο Ἰούνιο τοῦ 2010, ὅταν διοργανώθηκε στὶς ἐγκαταστάσεις τοῦ «Συνεδριακοῦ Κέντρου Θεσσαλίας», τῆς Ι.Μ. Δημητριάδος, τετραήμερο συνέδριο μὲ θέμα «Νεοπατερικὴ σύνθεση ἢ μεταπατερικὴ θεολογία-τὸ αἴτημα τῆς θεολογίας τῆς συνάφειας στὴν Ὀρθοδοξία». Τὸ συνέδριο αὐτὸ προκάλεσε θύελλα ἀντιδράσεων πανορθοδόξως, κι αὐτὸ διότι γιὰ πρώτη φορὰ τέθηκε ἐπισήμως θέμα «ὑπέρβασης τῶν Ἁγίων Πατέρων», ὡς ξεπερασμένων καὶ ἀναχρονιστικῶν γιὰ τὴν ἐποχή μας, ἐνῶ παράλληλα προτάθηκε νὰ τεθοῦν στὸ περιθώριο αὐτοὶ καὶ τὸ σύνολο τῆς θεολογίας τους. Εἰπώθηκε, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, ἐπὶ λέξει πὼς «τίθεται σαφῶς καὶ ἐπειγόντως (sic) ζήτημα ἐπανερμηνείας καὶ συσχέτισης –τῶν δογματικῶν κειμένων τῆς πίστης- μὲ τὴν ἑκάστοτε συνάφεια (πραγματικότητα)...». Κοινῶς, καλοὶ ἦταν οἱ Πατέρες καὶ τὰ κείμενά τους, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐποχή τους! Εἶναι ὅμως ποτὲ δυνατὸν ἕνας πραγματικὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς νὰ καταλήξει σὲ ἕνα τέτοιο βλάσφημο συμπέρασμα; Εἶναι δυνατὸν οἱ Ἅγιοι νὰ εἶναι ξεπερασμένοι στὴν ἐποχή μας, καὶ ὁ τρόπος ζωῆς τοὺς ἀλλὰ καὶ ἡ διδασκαλία τους νὰ θεωρεῖται ἀναχρονιστική; Ἐπιτρέπεται στὴ σημερινὴ δαιμονοκρατούμενη ἐποχή, ποὺ ὁ διάβολος «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπιῆ...» (Β΄ Πέτρου ἐ΄ 8), νὰ ἐκφράζονται μέσα ἀπὸ θεολογικὰ προγράμματα μίας Ὀρθόδοξης Μητρόπολης, τέτοια ἀπαράδεκτα συμπεράσματα καὶ θέσεις; Ἢ μήπως ἔχει ἐξαλειφθεῖ ἡ Ἁγιότητα ἀκόμη καὶ στοὺς δύσκολους καιρούς μας; Μὴ γένοιτο νὰ εἰπωθεῖ κάτι τέτοιο, διότι σὲ κάθε ἐποχὴ ὁ Θεὸς μᾶς δίνει τοὺς Ἁγίους Του, πρόσωπα ποὺ ὁδηγοῦν τὴν Ἐκκλησία Τοῦ ἀπλανῶς καὶ ἀλαθήτως, καὶ ποὺ θὰ τὴν ὁδηγοῦν ἕως τὴ Συντέλεια τοῦ παρόντος Κόσμου. Ἡ Ἐκκλησία, σὲ πεῖσμα ὅσων ὑποστηρίζουν τὸ ἀντίθετο, εἶναι πάντοτε νέα καὶ καινή, διότι ἡ Ἄκτιστη Θεία Χάρις δὲν παλιώνει οὔτε γηράσκει, εἶναι ἡ συνέχιση τοῦ πάντοτε νέου καὶ ἐπίκαιρου καὶ ζωντανοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ ἐν Ἁγίω Πνεύματι, μὲ τὶς ἐνέργειες τοῦ ὁποίου ἀνανεοῦται καὶ ἀνακαινίζεται ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς. Ἑπομένως, τὸ αἴτημα τῆς ἀνανεώσεως ἰσχύει ὄχι γιὰ τὴ σώζουσα Ἐκκλησία, ἀλλὰ γιὰ τὴ σωζόμενη ἐποχή, ἡ ὁποία ἀντὶ νὰ ἑλκύσει τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν ἀνανεώσει, πρέπει νὰ ἑλκυσθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἀνανεωθεῖ μὲ τὴν πάντοτε δραστικὴ καὶ ἀνακαινίζουσα Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διαφορετικὰ ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς ἐκκοσμικεύσεως, ὅπως συνέβη στὴ Δύση καὶ ἄρχισε νὰ συμβαίνει τὶς τελευταῖες δεκαετίες καὶ στὴν Ἀνατολή, ἀπὸ φόβο μήπως ἡ ἐμμονὴ στὴν παράδοση κατηγορηθεῖ ὡς συντηρητισμὸς καὶ δουλικότητα. Ἡ συμμόρφωση ὅμως πρὸς τὴν παράδοση δὲν εἶναι ὑπακοὴ σὲ ἐξωτερικὸ καταναγκασμό, ἀλλὰ ἐλεύθερη εἴσοδος καὶ ἐνσωμάτωση στὴ ζωὴ τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας.
Συνεπῶς, οἱ θεολόγοι τῆς «Ἀκαδημίας», ὡς γνήσιοι «θεολόγοι τοῦ γραφείου», πόρρω ἀπέχουν ἀπὸ τὴν πρωτογενῆ καὶ πραγματικὴ Ὀρθόδοξη θεολογία «τῆς νήψης, τῆς ἄσκησης καὶ ἐγκράτειας». Ὅπως μᾶς ἔχει διδάξει ὁ Χριστὸς «οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως», μέσα ἀπὸ θεολογικὰ «ἐργαστήρια», «μικροσκόπια» καὶ «φίλτρα», ἀλλὰ ἀντιθέτως «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἔστιν» (Λοὺκ .ἲζ΄ 20-21). Δὲν ὑπάρχουν στὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ βιωτὴ καλύτεροι καὶ πληρέστεροι θεολόγοι ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, αὐτοὺς ποὺ ἐφάρμοσαν τὸ Εὐαγγέλιο στὴν πράξη. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Θεολόγο μόνον οἱ «διαβεβηκότες ἐν θεωρία καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα κεκαθαρμένοι» ἔχουν τὸ προνόμιο τῆς θείας ἐμπειρίας καὶ κοινωνίας, βλέπουν δηλαδὴ τὸ Θεό. Οἱ ὑπόλοιποι ὀφείλουν νὰ θεολογοῦν σὲ κατώτερα στάδια, κυρίως μὲ τὸ νὰ ἀκολουθοῦν τοὺς ἀληθεῖς θεολόγους καὶ τὴν ἀποφυγὴ προσωπικῶν στοχασμῶν ἢ φιλοσοφιῶν. Ὅμως οἱ τῆς «Ἀκαδημίας» δὲν συμμερίζονται αὐτὴ τὴ θέση καὶ μὲ πνεῦμα οἴησης καὶ «ἐπιστημονικῆς περηφάνειας», ζητοῦν νὰ μὴν ἐλέγχονται καὶ νὰ μὴν τοὺς ἀσκεῖται οὐδεμία κριτικὴ σὲ ὅ,τι κι ἂν λέγουν. Κατὰ τὴ δική τους γνώμη, οἱ Ἅγιοι μποροῦν νὰ ἐλέγχονται, ὄχι ὅμως καὶ ἡ «Ἀκαδημία». Ἕνα ἀπὸ τὰ πορίσματα μάλιστα ποὺ διατύπωσαν κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐπίμαχου συνεδρίου τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας», εἶναι πὼς ὡς θεολόγοι-ἐπιστήμονες ἔχουν νὰ ἀντιπαρέλθουν τὸ λεγόμενο «πατερικὸ φονταμενταλισμό». Δηλαδὴ τὴν ἐμμονὴ ὁρισμένων πιστῶν στὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν χαρακτηρίζουν ὡς ...φονταμενταλισμὸ καὶ φανατισμό. Κατ' αὐτὸ τὸν τρόπο ὅμως παρατάσσουν ἀπέναντι στοὺς εὐσεβεῖς Ὀρθοδόξους, ἕναν ἄλλο δικό τους τύπο φονταμενταλισμοῦ, τὸν ἀκαδημαϊκό!
Ἔτσι λοιπὸν ἐξηγεῖται πασιφανέστατα γιατί ἐπιδιώκουν «νὰ βγάλουν ἀπὸ τὴ μέση» τους Ἁγίους Πατέρες: διότι ἐκεῖνοι μένοντας ἀταλάντευτοι καὶ ἀμετακίνητοι στὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου, διδάσκουν τὴν ἀντίσταση στὶς αἱρέσεις καὶ τὴν ἀποφυγὴ τῶν σχέσεων μὲ τοὺς αἱρετικούς. Σὲ ἀντίθεση δηλαδὴ μὲ τὴν ἀφεντιά τους, οἱ Ἅγιοι δὲν συνεργάστηκαν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ μὲ τὴν κοσμικὴ ἐξουσία καὶ τὸ αἱρετικὸ πνεῦμα αὐτῆς, ἄρα εἶναι παραδείγματα πρὸς ἀποφυγήν. Πολὺ μεστὰ τὸ διατυπώνει ἕνας ἀξιόλογος νεαρὸς καθηγητὴς θεολογίας, ὁ Ἰωάννης Τάτσης, ὅταν ρητορικὰ καὶ ἀπευθυνόμενος στοὺς δοκισήσοφους καθηγητάδες τῆς «Α.Θ.Σ.», ἐρωτᾶ: «Μήπως λησμονοῦν ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐγκατέλειψε τὴν καθηγητικὴ ἕδρα τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν γιὰ νὰ γίνει μοναχὸς στὸν Πόντο; Μήπως ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος δὲν ἄφησαν τὰ ὑψηλὰ ἀξιώματα γιὰ τὴ ζωὴ τῆς ἐρήμου; Μήπως ὁ Χρυσόστομος δὲν μετέτρεψε τὸ πατριαρχεῖο σὲ ἡσυχαστικὸ κελλὶ καὶ ἐπέλεξε ὄχι μόνο τὴν ρήξη ἀλλὰ καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν ἀνομιῶν τῆς βασίλισσας; Τόσα καὶ τόσα παραδείγματα ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ὄχι μόνο δὲν προσδέθηκε στὸ ἅρμα τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας ἀλλὰ ὑπῆρξε πάντοτε καὶ στὴν οὐσία τῆς ἡσυχαστικὴ καὶ ἐντός του κόσμου ἀσκητική».
ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΤΑ «ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ» ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ «Α.Θ.Σ.»
Στὸ σημεῖο αὐτό, καὶ πλησιάζοντας πρὸς τὸ τέλος αὐτοῦ του ἐνημερωτικοῦ κειμένου, θὰ παραθέσουμε τὶς γνῶμες φωτισμένων Ἱεραρχῶν καὶ Κληρικῶν τῆς ἐποχῆς μας, εἰς τρόπον ὥστε νὰ καταστεῖ σαφὲς πὼς τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις γιὰ τὴν «Ἀκαδημία» δὲν τὶς ἐκφράζει μόνο «μία ὁμάδα φανατικῶν καὶ ζηλωτῶν», ὅπως ἀρέσκεται νὰ κάνει λόγο ἡ Μητρόπολη Δημητριάδος, ἀλλὰ ἀξιόλογοι καὶ ἀμέμπτου ἤθους ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες, ὅπως μητροπολίτες, μοναχοὶ καὶ ἱερεῖς, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ καλοπροαίρετοι καὶ ἀληθινὰ ἀγωνιῶντες λαϊκοί. Καὶ πρῶτος ἐκ τῶν Ἱεραρχῶν ποὺ ἀντέδρασε δυναμικὰ στὸ συνέδριο τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας», ὑπῆρξε ὁ πάντα μαχητικὸς Μητροπολίτης Πειραιῶς, π. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος λίγες μόνο ἡμέρες μετὰ τὴν τέλεση τοῦ συνεδρίου, ἀπήντησε στοὺς νεωτεριστὲς θεολόγους μὲ σκληρὴ γλώσσα, ἀποκαλύπτοντας παράλληλα καὶ τοὺς δόλιους σκοπούς τους΄ ὅτι δήλ. «προωθεῖται ἐντὸς τῶν τειχῶν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἀνάπτυξη καὶ προβολὴ ἰδεῶν δῆθεν θεολογικῆς ἐμβριθείας καὶ ''ἐπικαιροποιήσεως'' τῆς ἀληθείας, ποὺ στοχεύουν στὴν ἀνατροπή, στὴν ἀρνητικὴ μετάπλαση, στὸν ἀποσκορακισμὸ τοῦ ἀληθοῦς θεολογικοῦ λόγου καὶ στὴν ἐμπέδωση τῆς πλάνης καὶ στὴν μετατροπὴ τοῦ σωτηριώδους ἔργου τῆς Ἐκκλησίας σὲ ἐγκοσμιοκρατικὸ σύστημα κοινωνικῶν ἀρχῶν ποὺ θὰ ἐγκολπώνεται ὅλες τὶς ὑποβολιμιαῖες ἀντινομίες τῆς μεταπτωτικῆς πραγματικότητος, μία νέα ἄκρως ἐπικίνδυνη διαδικασία ἄρθρωσης δῆθεν νέου θεολογικοῦ λόγου».
Στὴν ἴδια γραμμὴ καὶ ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων, π. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος σὲ κήρυγμα πανηγύρεως ἀπὸ τὴν Κόνιτσα κλείνοντας τὴν ὁμιλία τοῦ ἀναφέρθηκε στὴν σύγχρονη «μεταπατερικὴ θεολογία» λέγοντας: «στὶς μέρες μᾶς ὑπάρχει πολλὴ σύγχυση. Θέλουν νὰ θέσουν τὴν πατερικὴ θεολογία στὸ χρονοντούλαπο. Καλοὶ ἦταν οἱ Πατέρες, λένε, ἀλλὰ εἶναι περασμένες αὐτὲς οἱ ἐποχές». «Τέτοιες ἀπόψεις ἀποτελοῦν νάρκη στὰ θεμέλια της ὀρθοδόξου θεολογίας, γιατί χαρακτηρίζονται ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ ἄποψη περὶ προοδευτικῆς ἀποκαλύψεως τῆς Ἀληθείας, διὰ μέσου τῶν αἰώνων, καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐμβαθύνει μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου στὴν Ἀποκάλυψη, ἐνῶ ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία τονίζει ἐμφανῶς ὅτι ἡ ''πάσα'' ἀλήθεια» ἀποκαλύφθηκε ἐφ' ἅπαξ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς», σπεύδει νὰ συμπληρώσει σὲ ἐξαιρετικὴ θεολογική του ἐργασία ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου, π. Ἰερόθεος. Ἐπίσης ὁ ἴδιος σὲ ἄλλο ἄρθρο τοῦ τονίζει ξεκάθαρα πὼς «ἡ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ προφητική, ἀποστολικὴ καὶ πατερικὴ θεολογία καὶ γι' αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδοθῆ μὲ ἄλλους ὅρους, ὅπως μεταπροφητική, μετααποστολικὴ καὶ μεταπατερική, οὔτε βέβαια καὶ μὲ τὸν ὄρο μεταορθόδοξη. Συνήθως, ἄλλα οὐμανιστικὰ ρεύματα λαμβάνουν τέτοια ὁρολογία, ὅπως νεωτερικὴ καὶ μετανεωτερικὴ ἐποχή».
Ἐπιπλέον, ἐπιβάλλεται νὰ ἀναφέρουμε τὸ καταπληκτικὸ γιὰ τὴ θεολογική του ἐμβρίθεια καὶ τεκμηρίωση «Ὑπόμνημα πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», ποὺ συνέταξε ὁ Μητροπολίτης Γλυφάδας, π. Παῦλος, μὲ τὸ ὁποῖο ξεσκέπασε καὶ ἀνέλυσε ὅλες τὶς πλάνες ποὺ διατυπώθηκαν στὸ συνέδριο. Μὲ τὸ ὑπόμνημα ζητοῦσε νὰ τεθεῖ θέμα γιὰ τὴν ἴδια τὴν «Ἀκαδημία» στὴ Σύνοδο καὶ γιὰ τὴ ζημιὰ ποὺ αὐτὴ προξενεῖ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ξεκάθαρος ὁ Σεβασμιώτατος Γλυφάδας δήλωνε πὼς «δὲν ἀρνούμεθα τὸν ἐλεύθερο λόγο στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ὁ ἐλεύθερος λόγος νὰ καταλήξει σὲ προτεσταντικὸ λόγο». Ἀλλὰ καὶ ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος, π. Ἱερεμίας ἀντέδρασε καὶ μάλιστα πρόσφατα, ἀρκετὰ δυναμικά, ἀφοῦ διετράνωσε σὲ πύρινο κήρυγμά του πὼς «λέγοντας λοιπὸν ὅτι σήμερα δὲν ὑπάρχουν ἅγιοι Πατέρες εἶναι σὰν νὰ λέγουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει σήμερα Ἅγιο Πνεῦμα στὴν Ἐκκλησία. Καὶ ὅποιος βέβαια πεῖ αὐτό, εἶπε πέρα γιὰ πέρα μία μεγάλη βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πάντοτε, χριστιανοί μου, σὲ κάθε ἐποχή, θὰ ὑπάρχουν ἅγιοι Πατέρες, γιατί πάντοτε ὑπάρχει Ἐκκλησία μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σ? αὐτή».
Τὸ πιὸ σημαντικὸ ὅμως συμπέρασμα, προκύπτει ἀπὸ τὴν ἀνάλυση ποὺ κάνει ὁ διακεκριμένος ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ «Τμήματος Ποιμαντικῆς καὶ Κοινωνικῆς Θεολογίας» τοῦ ΑΠΘ, πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, ὁ ὁποῖος καὶ καταδεικνύει ὅτι μὲ τὰ συνεχῆ ἀντιπατερικὰ προγράμματα ποὺ ἐκτελοῦν οἱ τῆς «Ἀκαδημίας», καθιερώνονται στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς «πατρομάχοι». Μάχονται δηλαδὴ εὐθέως καὶ μετωπικά τους Ἁγίους Πατέρες καὶ μᾶς θυμίζουν τοὺς «εἰκονομάχους» τοῦ Βυζαντίου. Ὅπως ἀναφέρει ὁ π. Θεόδωρος, «αὐτὴ ἡ πατρομαχία εἶναι χειρότερη καὶ ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία διότι τὰ ἴδια τὰ ζῶντα ὄργανα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τοὺς βγάζεις ἀπὸ τὴ μέση. Χειρότεροι ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους εἶναι αὐτοὶ οἱ πατρομάχοι.... Καὶ πλήττουν τὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία, διότι ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία δὲν εἶναι μόνο ἀποστολική, εἶναι καὶ πατερική. ''Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα'' ἡ Ἐκκλησία φυλάττει. Ἡ ἀποστολικὴ περίοδος συνεχίζεται μὲ τοὺς Πατέρας. Ἑπομένως εἶναι ξεθεμελίωμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ἂν θέσουμε στὴν ἄκρη τοὺς Πατέρες».
Συμπερασματικὰ ἑπομένως, ὀφείλουμε νὰ τονίσουμε πὼς τὰ δέκα χρόνια λειτουργίας τῆς «Α.Θ.Σ.» ὑπῆρξαν δέκα προβληματικὰ χρόνια, μὲ τὴν εἰσαγωγὴ ἀρκετῶν καινοτόμων «θεολογικῶν» προγραμμάτων, ποὺ ὅμως δὲν ἀνταποκρίνονται στὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ κουλτούρα. Ἀντιθέτως παρατηρήθηκε ἀρθρόα πρόσληψη τοῦ «δυτικῶς θεολογεῖν», θριάμβευσε κυριολεκτικὰ τὸ πνεῦμα τοῦ «νέο-βαρλααμισμοῦ», δηλαδὴ τῆς φιλοσοφικῆς ἀοριστίας καὶ τῆς κενῆς ἀπάτης, ἀφοῦ ἐκτός του συνεδρίου τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας», στὸ ὁποῖο κυρίως ἐστιάσαμε τὴν προσοχή μας, γιατί ἦταν «ἡ σταγόνα ποὺ ξεχείλισε τὸ ποτήρι», γίναμε μάρτυρες προγραμμάτων π.χ. «φεμινιστικῆς θεολογίας» (μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν ἔνταξη τῶν γυναικὼν ἀκόμη καὶ στὸν κλῆρο!!), «λειτουργικῆς ἀνανέωσης» (μεταφράσεις παράτυπες τῶν λειτουργικῶν κειμένων, ἀλλὰ καὶ ἰσοπεδωτικὴ ἁπλοποίηση γενικότερά της λειτουργικῆς ζωῆς), συνέδρια «πολὺ-πολιτισμικότητας» καὶ «μετανεωτερικότητας» (ἐναρμονισμένα πλήρως μὲ τὶς νεοταξίτικες ἐπιταγές), μέχρι καὶ ἡμερίδες ποὺ εἶχαν ὡς σκοπὸ νὰ πληγεῖ τὸ «ὁμολογιακὸ» μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα, εἰς τρόπον ὥστε νὰ μετατραπεῖ σὲ θρησκειολογικὸ (δηλαδὴ νὰ μὴν κατηχοῦνται τὰ ἑλληνόπουλα μὲ ὀρθόδοξα νάματα, ἀλλὰ νὰ διδάσκονται τὶς αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντισμοῦ, μὲ μπόλικο ἰσλάμ, βουδισμό, ἰνδουισμὸ κτλ.). Εἶναι χαρακτηριστικὸ τέλος, πὼς τὸ συνέδριο τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας» χρηματοδοτήθηκε ἀπὸ τὸ «ἰησουίτικο» Fordham University ἀπὸ τὴ Νέα Ὑόρκη, καθὼς καὶ τὸ γερμανικὸ πανεπιστήμιο τοῦ Munster. Δηλαδὴ σὲ ἕνα συνέδριο ὑποτίθεται «ὀρθοδόξου ἐνδιαφέροντος», βασικοὶ χρηματοδότες τοῦ ὑπῆρξαν δύο πανεπιστημιακὰ ἱδρύματα, ἕνα παπικὸ καὶ ἕνα προτεσταντικό! Κάθε ἐχέφρων πιστὸς λοιπόν, ἂς βγάλει τὰ συμπεράσματά του!
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδας Γατζέας-Βόλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου