ΣΥΓΚΛΙΣΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΤΟΥ ΛΥΤΡΩΤΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

Ὅσο κι ἂν ἀκούγεται παράδοξος ὁ λόγος (πλὴν ὅμως ἀπολύτως ἀληθινός), ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γὴς πίστευαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ξέπεσε καὶ ἐξευτελίστηκε σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ μόνο ἡ ἀντίθεσις καὶ ἡ ἀνυπακοή του πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Δημιουργὸ Θεό, θὰ τοῦ προξενοῦσε ἕνα τόσο τραγικὸ ἀποτέλεσμα. Ὁ Βολταῖρος μάλιστα ὁμολόγησε ὅτι ὁ ξεπεσμὸς τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώπου, ταιριάζει ἀπολύτως μὲ τὶς ἀνάλογες περιστάσεις ποὺ καταγράφονται στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀπὸ τὸν Μωυσῆ.
Τὸ δὲ περισσότερο παράδοξο καὶ ταυτοχρόνως ἀληθινό, εἶναι τοῦτο: ὅτι πρὸ ἀμνημονεύτων χρόνων ὑπῆρχε στοὺς Ἰνδοὺς καὶ Σίναις, παράδοση ἰσχυρὴ καὶ ἀπόλυτη, ὅτι ὁ σοφὸς Θεὸς ποὺ θὰ ἔσωζε τὸν κόσμο, θὰ ἔρθει ἀπὸ τὴν Δύση.
Ἀπεναντίας, οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης, μέσα στὴν δική τους ριζωμένη παράδοση, ἔλεγαν ὅτι ὁ Λυτρωτὴς θὰ ἔρθει ἐξ Ἀνατολῶν!
Εἶναι φίλοι μου, πράγματι θαυμαστό. Οἱ μὲν λαοὶ τῆς Δύσεως καὶ γενικῶς τοῦ Μεσογειακοῦ χώρου, ἀνέμεναν τὴν ἔλευση τοῦ Λυτρωτοῦ ἐξ Ἀνατολῶν. Οἱ δὲ λαοὶ τῆς Ἄπω Ἀνατολῆς, ἐκ Δυσμῶν! Ἔτσι λοιπὸν ὅλων τῶν... ἐθνῶν τὰ μάτια, κυρίως ὅμως οἱ καρδιές, ἦταν στραμμένες πρὸς τὴν περιοχὴ τῆς Παλαιστίνης. Ὁ δὲ ἱστορικὸς Τάκιτος μαρτυρεῖ, ὅτι ὅλοι γενικῶς ἦταν πεπεισμένοι ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν ἀρχαίων προφητειῶν, ὅτι ἡ Ἀνατολὴ ἔμελλε νὰ ὑπερισχύσει καὶ ὅτι μετὰ ἀπὸ λίγο ἔμελλον νὰ δοῦν ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Ἰουδαίας, ἐξερχομένους αὐτοὺς ποὺ θὰ δίδασκαν καὶ θὰ ποίμεναν ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη!
Φυσικά, ἐμεῖς σήμερα γνωρίζουμε καὶ διαπιστώνουμε μὲ συγκίνηση ὅτι ὁ λόγος αὐτὸς ἔχει τὴν ἀναφορά του στοὺς «ἀναμορφωτὲς τῆς οἰκουμένης». Δήλ. στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους. «Εἰς πάσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν»!
Ἐπάνω ἀκριβῶς στὸ συγκλονιστικὸ αὐτὸ θέμα ποὺ μελετοῦμε, ὁ Σουετώνιος, σχεδὸν αὐτολεξεὶ ἐπαναλαμβάνει ὅτι: «διεθρυλεῖτο ἀνὰ τὴν Ἀνατολὴν ὅλην παλαιὰ καὶ σταθερὰ γνώμη (Vetus et constans opinio), ὅτι θεόθεν ἐπέπρωτο, ἴνα κατ’ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, κρατήσωσι τῶν πραγμάτων ὠρμημένοι ἐξ Ἰουδαίας».
Ἀγαπητοί μου, εἴτε ὁρισμένοι, ἔχοντας καλὴ διάθεση, θέλουν νὰ τὸ παραδεχθοῦν, εἴτε λόγω κακῆς προθέσεως, ζητοῦν πεισματικῶς νὰ κρατοῦν κλειστούς τους ὀφθαλμούς τους καὶ νὰ ἀρνοῦνται τὴν πραγματικότητα, ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ἡ «προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Καὶ ἡ πραγματικότητα αὐτή, φυσικά, δὲν ἴσχυε μόνο γιὰ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἦρθε, ποὺ ἐνηνθρώπισε τὸ «δεύτερον πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος», ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἡ πραγματικότητα αὐτὴ ἰσχύει καὶ σήμερα καὶ ὁπωσδήποτε θὰ ἰσχύει γιὰ πάντα ἀφοῦ εἶναι διαχρονική.
Ὅσοι ζοῦν ἐντός της παράλογης καὶ ἀσφυκτικῆς ἀτμόσφαιρας, τῆς ζωῆς δηλαδὴ μακράν του Ἰησοῦ καὶ νοσταλγοῦν τὸν ἀπολεσθέντα παράδεισο, δὲν ἔχουν παρὰ νὰ κάνουν τὸ βῆμα ποὺ θὰ τοὺς ἀπελευθερώσει καὶ θὰ τοὺς συνδέσει καὶ πάλι μὲ τὸν ἴδιο τὸ Δημιουργὸ καὶ Λυτρωτή.
Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τους ἀναμένει γιὰ νὰ τοὺς ἐντάξει στὸ σῶμα Του, ποὺ φυσικὰ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Γένοιτο.