Βιβλίο χλευάζει τὴν Εὐχή!

Τοῦ Μόσχου Ἔμμ. Λαγκουβάρδου
Ρώτησαν τοὺς πατέρες γιὰ τὴν ποιότητα τῆς Εὐχῆς κι οἱ Πατέρες ἀπάντησαν ὅτι ἡ ποιότητα τῆς Εὐχῆς δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς. Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται ἡ ποσότητα τῆς Εὐχῆς. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη νὰ προσευχόμαστε ἀδιαλείπτως καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀποδίδουμε τὴν ποιότητα τῆς Εὐχῆς στὴν ἀξιοσύνη μας καὶ στὴν νοητική μας προσπάθεια. Ἐμεῖς πρέπει νὰ λέμε τὰ λόγια της Εὐχῆς ἀκαταπαύστως ἀκόμα κι ὅταν ἐργαζόμαστε καὶ δὲν ἔχουμε τὸ νοῦ μας στὰ λόγια της Εὐχῆς ἢ δὲν κατανοοῦμε πλήρως τὸ νόημά τους, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς τὸ ἐννοεῖ γιά μας. «Τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὑπερντυγχάνει ἐν ἠμὶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις»!

Κάποτε μιλώντας σ΄ ἕνα φίλο μου θεολόγο καθηγητὴ ἐξέφρασα τὴ λύπη μου γιατί κάποιο κείμενο ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ προσανατολισμοῦ ποὺ ἔγραψα δὲν τὸ διάβασε σχεδὸν κανείς. «Δὲν πειράζει» μου εἶπε ὁ φίλος μου ...
« Ἐσὺ νὰ συνεχίσεις νὰ γράφεις κι ἂς μὴν τὰ διαβάζει κανείς. Ὁ Θεὸς θεωρεῖ ὅτι τὰ διαβάζουν».

Τὸ βιβλίο γιὰ τὸ ὁποῖο λυπήθηκα ποὺ τὸ ἀγόρασα καὶ ἔκλαψα τὰ χρήματά μου , τὸ βιβλίο τῶν ἐκδόσεων τῆς Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης, γράφει ὅτι δὲν ἔχουν ἀξία τὰ λόγια της Εὐχῆς, ἀλλὰ οἱ σκέψεις μας καὶ τὰ αἰσθήματά μας . Μὲ ἄλλα λόγια τὸ βιβλίο συνιστᾶ ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νὰ ἀφήσουμε τὴν προσευχὴ ἀφοῦ δὲν ἔχουν ἀξία τὰ λόγια της ἀλλὰ τὰ αἰσθήματά μας καὶ οἱ σκέψεις μας. Τὰ λόγια της προσευχῆς δὲν εἶναι δικά μας, ὅπως εἶναι οἱ σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸ βιβλίο ἐκμηδενίζει τὴν ἀξία τῆς προσευχῆς καὶ στὴ θέση τῆς τοποθετεῖ τὸν διαλογισμό.

Στὴν προσευχὴ μιλᾶμε στὸ Θεό. Τὸ βιβλίο προτρέπει νὰ μὴν δίνουμε σημασία στὰ λόγια της προσευχῆς γιατί δὲν ἔχουν ἀξία τὰ λόγια ἀλλὰ οἱ σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα . Νὰ μὴν προσέχουμε τὰ λόγια ἀλλὰ τὰ νοήματα καὶ τὰ αἰσθήματα ὅπως κάνουν στὸ διαλογισμὸ οἱ λάτρεις τοῦ ἀπολύτου Ἰνδουιστές, βουδιστές, οἰκουμενιστές, οἱ ὀρθολογιστὲς κ.α. ποῦ δὲν ἔχουν προσωπικὴ σχέση μὲ τὸ Θεό, καὶ ποὺ δὲν ὁμολογοῦν μὲ τὴν καρδιά τους ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεός. Σημασία γιὰ τοὺς ζηλωτὲς τοῦ διαλογισμοῦ ἔχουν οἱ σκέψεις, τὰ αἰσθήματα καὶ ἡ στάση τοῦ σώματος οἱ «ἀσάνας».

Τὰ λόγια μποροῦν νὰ μὴν ὑπάρχουν καθόλου ἢ νὰ μὴν ἔχουν καμιὰ ἔννοια καὶ νὰ εἶναι μόνο ἕνας ἦχος, ὅπως εἶναι γὶ΄ αὐτοὺς ὁ ἦχος «ὂμ» ποὺ εἶναι ὁ ἦχος τοῦ σύμπαντος καὶ λέγεται «μάντρα». Ἡ μάντρα ἔχει σκοπὸ νὰ διεγείρει τὰ « τσάκρα» στὰ ὁποῖα ἑδρεύει ἡ ψυχικὴ καὶ ἡ σωματικὴ δύναμη τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ διαλογισμὸς μὲ λίγα λόγια εἶναι μία μέθοδος αὐτοβελτίωσης, αὐτοτελείωσης καὶ αὐτοσωτηρίας. Ἀπόδειξη ὅτι τὸν ἀσκοῦν καὶ πιστεύουν σ΄ αὐτὸν οἱ βουδιστές, τῶν ὁποίων ἡ θρησκεία δὲν ἔχει θεό. Οἱ βουδιστὲς πιστεύουν στὸ κενό, στὴν ἀνυπαρξία καὶ εἶναι μία καθαρὰ δαιμονικὴ θρησκεία ἀφοῦ ἡ ἀνυπαρξία εἶναι ἡ ἀπειλὴ τοῦ Διαβόλου κατὰ τοῦ Θεοῦ.

Δὲν ἔχουν σημασία τὰ λόγια της προσευχῆς ἀλλὰ οἱ σκέψεις καὶ τὰ αἰσθήματα αὐτοῦ ποὺ προσεύχεται διότι ὁ Θεὸς ξέρει τί ἀνάγκες ἔχουμε. Ἡ δικαιολογία τῆς ἀχρήστευσης τῆς προσευχῆς εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς ξέρει τὶς ἀνάγκες μας. Δὲν πρέπει νὰ λέμε στὸ Θεὸ τί νὰ κάνει. Ἔτσι λένε οἱ Ἰνδουιστές, ἔτσι λένε οἱ Βουδιστὲς , ἔτσι λένε οἱ παπικοὶ ἔτσι λένε οἱ οἰκουμενιστὲς ὅπως φαίνεται ἂπ΄ τὸ οἰκουμενιστικὸ βιβλίο τῶν ἐκδόσεων τῆς Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης, ἔτσι λένε ὅλοι ὅσοι φανερὰ ἢ κρυφὰ ἀσκοῦνται στὸ διαλογισμὸ τῆς ἰνδουιστικῆς γιόγκα καὶ τῆς βουδιστικῆς ζὲν καὶ ἐγκατέλειψαν τὴν προσευχή. Παράδειγμα ὁ Ἑβραῖος Ἀϊνστάϊν ὁ ὁποῖος ἔγραψε ὁλόκληρο βιβλίο (!) μὲ τίτλο «Νὰ μὴ λέμε στὸ Θεὸ τί νὰ κάνει», γιὰ νὰ πείσει τὸν κόσμο νὰ ἐγκαταλείψει τὴν προσευχὴ ὅπως καὶ ὁ ἀμερικανὸς Ἄλλαν Γουάτς. Πόσο ἡ σοφία τοῦ κόσμου εἶναι ἄχρηστη, ἂν δὲν ὑπάρχει ἡ ἀνάλογη ἐμπειρία!

Ἕνα βιβλίο τῶν Ἐκδόσεων Ι.Μητροπόλεως Πρεβέζης μὲ τίτλο «Μυσταγώγηση στὴν Σωτήρια Προσευχή», ποὺ ἐν ἀγνοία τοῦ περιεχομένου τοῦ τὸ ἀγόρασα διαπίστωσα μὲ λύπη μου ὅτι ἐμμέσως χλευάζει τὴν εὐχὴ κι αὐτοὺς ποὺ τὴν τηροῦν προσέχοντας τὰ λόγια της Εὐχῆς. Δὲν ἔχουν, ὅπως ὑποστηρίζει ἀξία τὰ λόγια, ἀλλὰ τὰ αἰσθήματα καὶ οἱ σκέψεις τοῦ προσευχομένου. Ὡσὰν νὰ εἶναι ἡ ἀξία τῆς Εὐχῆς τὸ ἀποτέλεσμα τῆς νοητικῆς προσπάθειας τοῦ εὐχομένου καὶ τῆς ἀξιοσύνης του. Ὢ τῆς φαρισαϊκῆς ὑποκρισίας καὶ ὑπερηφανείας ἡ ἀποκορύφωση: «Εὐχαριστῶ Κύριε ὅτι δὲν εἶμαι καθὼς οἱ ἄλλοι ποὺ ψελίζουν τὰ λόγια της Εὐχῆς δίχως νὰ τὰ ἐννοοῦν!» Παρακάτω θὰ δώσουμε μὲ θλίψη ἕνα μικρὸ δεῖγμα τῶν ὕβρεων τοῦ βιβλίου, τοῦ ὁποίου ἀγνοοῦμε τὸν μεταφραστὴ κι αὐτὸν ποὺ ἔκαμε τὴν ἐπιλογὴ νὰ τὸ συμπεριλάβει στὶς ἐκδόσεις τῆς Ι. Μητροπόλεως Πρεβέζης.
Γιὰ κανένα μὰ κανένα βιβλίο δὲν ἔκλαψα τὰ λεφτά μου καὶ τὸ πιὸ χειρότερο ἀπὸ ὅλα δὲν πληγώθηκα στὴν ψυχή μου ἂπ΄ τὶς κρυφὲς δαγκανιὲς τῆς χλεύης ἐκτὸς ἀπὸ αὐτό. Εἶναι ἕνα βιβλίο μὲ ὄμορφη ἐμφάνιση, μὲ ὄμορφο πορτραῖτο τοῦ Ρώσου συγγραφέως κληρικοῦ , ἕνα βιβλίο- ἄγγελος φωτὸς ποὺ κρύβει τὴν πονηρία καὶ τὴν κακία τοῦ Σατανᾶ. Ποιὸς θὰ τὸ πιστέψει ὅτι ἕνα βιβλίο τῶν Ἐκδόσεων τῆς Ι.Μητροπόλεως Πρεβέζης οἱ ὁποῖες λειτουργοῦν ὑπὸ τὴν κατεύθυνση καὶ τὶς ὁδηγίες τοῦ οἰκείου σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου χλευάζει τὴν Εὐχή!

Ὁ Διάβολος ὡς ἡττημένος χρησιμοποιεῖ τὴ χλεύη ,τὴ λάσπη , τὴν ἀπειλή, τρεῖς μεθόδους ἐναντίον τῆς προσευχῆς καὶ ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν ποὺ προσεύχονται: Ὁ σκοπὸς τοῦ εἶναι νὰ χύσει τὸ δηλητήριό του στὸ θύμα του ποὺ νὰ τὸ δεχθεῖ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθεῖ γιὰ νὰ τὸ ἐξουδετερώσει μὲ τὸ κατάλληλο ἀντίδοτο. Ἀντὶ νὰ ρίξει τὸ δηλητήριό του ὁλόκληρο μὲ μίας στὸ σῶμα τοῦ θύματός του τὸ ρίχνει μὲ μικρὲς δόσεις ποὺ δὲν γίνονται εὔκολα ἀντιληπτὲς ἰδίως ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἄγευστοί της νηπτικῆς ζωῆς καὶ δὲν προσέχουν μήπως μέσα στὴν καρδιὰ τοὺς μπεῖ ἡ ματαιότητα τοῦ κόσμου.

Παραθέτω ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα τοῦ βιβλίου , εἶναι τὰ λόγια του ἁγίου Θεοφάνη τοῦ ἔγκλειστου. Συγγραφεὺς τοῦ βιβλίου εἶναι ὁ πρωθιερέας Βαλεντίνος Σβεντσίτσκι, ὁ ὁποῖος ἔκανε μία συλλογὴ ἀπὸ κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων γιὰ τὴν προσευχή. Τὰ λόγια ποὺ ἀκολουθοῦν εἶναι τοῦ ἁγίου Θεοφάνη τοῦ ἔγκλειστου τῶν ὁποίων τὸ νόημα ἀλλάζει ἐντελῶς ἂν παραλειφθεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ « Ἡ «εὐχὴ» ἢ προσευχὴ εἶναι πολὺ ἁπλή: *Στάσου ὄρθιος *Μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά. *Ἐνώπιόν του Κυρίου ( Παραλείπεται τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ) * καὶ ἐπικαλέσου Τὸν! Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς δὲν εὑρίσκεται στὰ λόγια, ἀλλὰ στὰ νοήματα καὶ στὰ αἰσθήματά μας».
Στὴν σελίδα 144 ὁ ἅγιος ἀναφέρει πάλι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ. Μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα πρέπει νὰ γίνουν κατανοητὰ τὰ λόγια του γιὰ τὴν προσευχή. Ἂν παραλειφθεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ, τὰ λόγια του ἁγίου χλευάζουν τὴν προσευχὴ καὶ τοὺς προσευχομένους καὶ δίνουν ἀξία σὲ ἄλλης μορφῆς λατρεῖες, ὅπως εἶναι π.χ. ὁ διαλογισμός. Στὸ διαλογισμὸ ὁ θεὸς μιλάει στὸν ἄνθρωπο.Νὰ τί γράφει ἐπὶ λέξει ὁ ἅγιος (ἢ ὁ πρωθιερέας Βαλεντίνος Σβεντιτσκι;) στὴ σελίδα αὐτή: « Καὶ ποὺ νὰ ἤξερες πὼς τὴν «βλέπουν» τώρα τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ! Ὤ, τί ἀστεία καὶ καλαμπούρια ποὺ ἐπενόησαν γιὰ τὴν εὐχή!... Καὶ ξεχνοῦν ἐντελῶς τὴν οὐσία της. Καὶ ἔτσι συμβαίνει, καὶ μερικοὶ μένουν στὰ λόγια. Σταματοῦν σ΄ αὐτά. Τὰ λένε σωστά: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον μέ. Τὰ λένε, χωρὶς νὰ τὰ σκέπτωνται. Χωρὶς νὰ τὰ αἰσθάνονται. Ἐγὼ αὐτοὺς τοὺς ξεχωρίζω σ΄ ἐκείνουν ποὺ «κινοῦν τὰ χείλη τους, χωρὶς νὰ μιλοῦν». Καὶ σ΄ ἐκείνουν ποὺ «κάτι ψιθυρίζουν, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ ἀκούει»! Καί ἄλλοι, κολλοῦν στὴν ταύτιση τῆς εὐχῆς μὲ τὴν ρινικὴ ἀναπνοή, καὶ ἁπλὰ «ρουθουνίζουν». Εἶναι οἱ «ρουθοῦνοι»! Ἔκαναν τὴν ἐμφάνισή του καὶ κάτι ἄλλοι, ποὺ μὴ ἔχοντας τὴν δύναμη νὰ σταματήσουν τὴν ἐσωτερική τους κίνηση, (προφανῶς ἐννοεῖ τὴν αὐτενεργούμενη εὐχὴ ὅταν ἡ καρδιὰ εἶναι καθαρὴ ἀπὸ λογισμούς), ἀρχίζουν νὰ ξεφωνίζουν (νευρικά): Ἰησοῦ, Ἰη…Ἰη… Αὐτοὶ εἶναι οἱ «φωνακλάδες»!
Ἀναρωτιέται κανεὶς ἂν κάποιος γράφει μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα γιὰ τὴν Εὐχὴ ἔχει τὴν παραμικρὴ ἐμπειρία της!


Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἔγκλειστος δὲν φαντάζεται ὅτι κάποιο πονηρὸ πνεῦμα θὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ τὰ λόγια του τὸ Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ γιὰ νὰ ἀλλάξει ἐντελῶς τὸ νόημα τῶν λόγων τοῦ περὶ προσευχῆς. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ δὲν θέλησα νὰ διαβάσω τίποτε ἄλλο ἀπ’ τὸ βιβλίο αὐτὸ ἔστω κι ἂν μὲ κατηγορήσουν ὅτι ἔκρινα ἕνα βιβλίο χωρὶς νὰ τὸ διαβάσω. Δὲν θεωρῶ ὅτι ἀπὸ λάθος παραλείφθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου. Ἡ ἐπιγραφὴ ἑνὸς καταστήματος μαρτυρεῖ πρῶτον τὸ περιεχόμενόν του καὶ δεύτερον τὸ πνεῦμα ὑπὸ τὸ ὁποῖο εἶναι διευθετημένο.

http://moschoblog.blogspot.com/2010/02/blog-post_27.html