Πολλοὶ χριστιανοὶ ἀρέσκονται νὰ συμμετέχουν σὲ συζητήσεις γιὰ διάφορα ἐκκλησιαστικὰ θέματα καὶ εἰδικότερα γιὰ ἠθικὰ θέματα, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ζωή, ἀναφέρονται σὲ φωτεινὰ παραδείγματα κληρικῶν καὶ γερόντων, χωρὶς νὰ παραλείπουν καὶ τὶς περιγραφὲς σκανδαλωδῶν συμπεριφορῶν.
Ἕνας κληρικός, ὅταν βρεθεῖ ἀνάμεσά τους καὶ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ διαλέγεται καὶ τὴν ὑπομονὴ νὰ ἀκούει, γίνεται δέκτης πολλῶν ἀπόψεων καὶ χρειάζεται νὰ ξεχωρίζει τὴν ἦρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, χωρὶς νὰ προκαλεῖ ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ ὀξύτητες. Πρέπει στὴν ἀρχὴ τῆς συζήτησης νὰ εἶναι ἀνεκτικός, ὄχι ὅμως καὶ ὑποχωρητικὸς στὰ ἐπιχειρήματά τους. Καὶ πάντα πρέπει νὰ προσέχει νὰ μὴ ξεφεύγουν οἱ συνομιλητές του σὲ κοσμικὰ καὶ πολιτικὰ θέματα, γιατί τότε δημιουργεῖται ἀτμόσφαιρα καφενείου, κάτι ποὺ εἶναι ἀπ’ ὅλες τὶς ἀπόψεις ἀρνητικό. Χρειάζεται ἐπίσης νὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ψυχραιμία τοὺς «παντογνῶστες», ποὺ μὲ αὐξημένο ἐγωισμὸ... ἐκτρέπονται μὲ ἀκατάσχετη πολυλογία καὶ κατακριτέα ἀθυροστομία.
Στὴν περίπτωση ποὺ μία τέτοια συζήτηση μὲ ἀναφορὲς σὲ πνευματικὰ θέματα ἔχει αἴσιο τέλος, ἀμέσως ὁ καθένας πρέπει νὰ ξανασκεφθεῖ μόνος τὰ συμπεράσματα ποὺ βγῆκαν καὶ νὰ πάρει τὶς σωτήριες ἀποφάσεις. Αὐτὸ ὅμως δὲν συμβαίνει στοὺς περισσότερους ἀνθρώπους. Ἁπλῶς μένουν στὴν εὐχάριστη συζήτηση καὶ πρόθυμα θὰ συμμετεῖχαν καὶ σὲ κάποια ἄλλη, ὅταν δοθεῖ ἡ εὐκαιρία. Ἐκ τῶν προτέρων διαπιστώνεται ὅτι καὶ σὲ μία ἑπόμενη συζήτηση, τὰ ἴδια πρόσωπα θὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ ἴδια θέματα, ἔχοντας τὶς ἴδιες ἀπόψεις, χωρὶς καμιὰ ἀλλαγὴ καὶ καμιὰ σοβαρὴ ἀναθεώρηση. Δηλαδή, ματαιοπονία καὶ ἀπώλεια πολύτιμου χρόνου. Δυστυχῶς, ὅλοι παραμένουν ἀμετάβλητοι, ὅλοι εἶναι ἀδιάφοροι καὶ ὅλοι δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐφαρμόσουν κάτι. Ἐνῶ φαίνεται ὅτι ἔχουν πνευματικὸ ἐνδιαφέρον, στὴν πραγματικότητα ἔχουν τὴν κάνουλα τοῦ βαρελιοῦ τους ἀνοικτὴ καὶ δὲν μένει μέσα καθόλου κρασί!
Αὐτοὶ οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἐπιφανειακοὶ χριστιανοὶ καὶ ἡ καρδιὰ τους εἶναι αἰχμάλωτη τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος! Μένουν σὲ μερικὲς ἐκδηλώσεις θρησκευτικοῦ περιεχομένου, οἱ ὁποῖες φυσικὰ δὲν προκαλοῦν τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς καὶ δὲν ὁδηγοῦν στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν.
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς σημειώνει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀγνοοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι σωτήρας, τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: «Ἀπορρίπτουν τὴν οὐσία τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ ὅλο τὸν ἀγώνα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι γιὰ πολλοὺς ὁ Χριστὸς ἔπαψε νὰ εἶναι ἄσκηση καὶ ἀναγκαιότητα καὶ κατάντησε κόσμημα ἢ ἐθνικὸ ἔθιμο, λαϊκὴ παράδοση, μνημεῖο, ἠθικισμός, φιλοσόφημα, ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ ριζοσπαστικὴ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ θνητὸ σὲ ἀθάνατο, ἀπὸ ἁμαρτωλὸ σὲ ἀναμάρτητο, ἀπὸ διαβολεμένο σὲ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανισμὸς ἔγινε ρηχός, τόσο ρηχὸς ποὺ καταστράφηκε πλήρως. Ἔτσι, ὁ ὑλικὸς πολιτισμὸς ἔγινε τὸ πᾶν. Χάθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ἀθανασίας καὶ κατὰ συνέπεια τῆς εὐλάβειας, τοῦ οὐρανοῦ, τῆς οὐρανίου καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου, τῆς θεοειδείας του»[1]
Γιὰ τοὺς ρηχοὺς χριστιανοὺς μόνο μία ἐλπίδα ὑπάρχει, γιὰ νὰ γίνουν συνειδητοί. Νὰ πεισθοῦν ἀπὸ ἕνα φωτεινὸ παράδειγμα ἁγίου, τὴν ὥρα ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἴδιοι κάποιο πρόβλημα καὶ ἐναγωνίως ζητοῦν λύση. Καὶ παράλληλα νὰ θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος τόνιζε ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἀληθινοὶ φιλόσοφοι. Ἔλεγε ὁ ἅγιος: «Ἂς δεχόμαστε τὴ συμβουλὴ τοῦ δασκάλου τῆς οἰκουμένης καὶ ἂς σκεφθοῦμε ποιοὶ θέλει νὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔγιναν μιὰ γιὰ πάντα μέτοχοι τῶν ἀπόρρητων μυστηρίων, πώς θέλει νὰ εἶναι ξένοι πρὸς τὴν παροῦσα ζωή, ὄχι γιὰ νὰ κατοικήσουν κάπου ἔξω καὶ μακριὰ ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλά, ἐνῶ θὰ ζοῦν μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ θὰ τὸν συναναστρέφονται, δὲν θὰ διαφέρουν καθόλου ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ θὰ λάμπουν σὰν τὰ ἀστέρια καὶ θὰ δείχνουν στοὺς ἄπιστους μὲ τὰ ἔργα τους, ὅτι μετατόπισαν τὸν ἑαυτό τους σὲ ἄλλη πολιτεία, καὶ ὅτι δὲν ἔχουν τίποτε τὸ κοινὸ πρὸς τὴ γῆ καὶ τὰ ἐγκόσμια πράγματα»[2].
Σημειώσεις:
1. Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Θεόσοφες διδαχὲς ὀρθοδόξου ὁρολογίας καὶ ἁγιοπατερικῆς ζωῆς, Θεσ/νίκη 2021, σελ. 50.
2. Χρυσοστόμου, Δ΄, σελ. 716.
Ἕνας κληρικός, ὅταν βρεθεῖ ἀνάμεσά τους καὶ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ διαλέγεται καὶ τὴν ὑπομονὴ νὰ ἀκούει, γίνεται δέκτης πολλῶν ἀπόψεων καὶ χρειάζεται νὰ ξεχωρίζει τὴν ἦρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, χωρὶς νὰ προκαλεῖ ἔντονες ἀντιδράσεις καὶ ὀξύτητες. Πρέπει στὴν ἀρχὴ τῆς συζήτησης νὰ εἶναι ἀνεκτικός, ὄχι ὅμως καὶ ὑποχωρητικὸς στὰ ἐπιχειρήματά τους. Καὶ πάντα πρέπει νὰ προσέχει νὰ μὴ ξεφεύγουν οἱ συνομιλητές του σὲ κοσμικὰ καὶ πολιτικὰ θέματα, γιατί τότε δημιουργεῖται ἀτμόσφαιρα καφενείου, κάτι ποὺ εἶναι ἀπ’ ὅλες τὶς ἀπόψεις ἀρνητικό. Χρειάζεται ἐπίσης νὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ψυχραιμία τοὺς «παντογνῶστες», ποὺ μὲ αὐξημένο ἐγωισμὸ... ἐκτρέπονται μὲ ἀκατάσχετη πολυλογία καὶ κατακριτέα ἀθυροστομία.
Στὴν περίπτωση ποὺ μία τέτοια συζήτηση μὲ ἀναφορὲς σὲ πνευματικὰ θέματα ἔχει αἴσιο τέλος, ἀμέσως ὁ καθένας πρέπει νὰ ξανασκεφθεῖ μόνος τὰ συμπεράσματα ποὺ βγῆκαν καὶ νὰ πάρει τὶς σωτήριες ἀποφάσεις. Αὐτὸ ὅμως δὲν συμβαίνει στοὺς περισσότερους ἀνθρώπους. Ἁπλῶς μένουν στὴν εὐχάριστη συζήτηση καὶ πρόθυμα θὰ συμμετεῖχαν καὶ σὲ κάποια ἄλλη, ὅταν δοθεῖ ἡ εὐκαιρία. Ἐκ τῶν προτέρων διαπιστώνεται ὅτι καὶ σὲ μία ἑπόμενη συζήτηση, τὰ ἴδια πρόσωπα θὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ ἴδια θέματα, ἔχοντας τὶς ἴδιες ἀπόψεις, χωρὶς καμιὰ ἀλλαγὴ καὶ καμιὰ σοβαρὴ ἀναθεώρηση. Δηλαδή, ματαιοπονία καὶ ἀπώλεια πολύτιμου χρόνου. Δυστυχῶς, ὅλοι παραμένουν ἀμετάβλητοι, ὅλοι εἶναι ἀδιάφοροι καὶ ὅλοι δὲν αἰσθάνονται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐφαρμόσουν κάτι. Ἐνῶ φαίνεται ὅτι ἔχουν πνευματικὸ ἐνδιαφέρον, στὴν πραγματικότητα ἔχουν τὴν κάνουλα τοῦ βαρελιοῦ τους ἀνοικτὴ καὶ δὲν μένει μέσα καθόλου κρασί!
Αὐτοὶ οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἐπιφανειακοὶ χριστιανοὶ καὶ ἡ καρδιὰ τους εἶναι αἰχμάλωτη τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος! Μένουν σὲ μερικὲς ἐκδηλώσεις θρησκευτικοῦ περιεχομένου, οἱ ὁποῖες φυσικὰ δὲν προκαλοῦν τὴν ἐσωτερικὴ ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς καὶ δὲν ὁδηγοῦν στὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν.
Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς σημειώνει γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀγνοοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι σωτήρας, τὰ ἑξῆς ἀξιοπρόσεκτα: «Ἀπορρίπτουν τὴν οὐσία τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ ὅλο τὸν ἀγώνα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι γιὰ πολλοὺς ὁ Χριστὸς ἔπαψε νὰ εἶναι ἄσκηση καὶ ἀναγκαιότητα καὶ κατάντησε κόσμημα ἢ ἐθνικὸ ἔθιμο, λαϊκὴ παράδοση, μνημεῖο, ἠθικισμός, φιλοσόφημα, ὅλα ἐκτὸς ἀπὸ ριζοσπαστικὴ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ θνητὸ σὲ ἀθάνατο, ἀπὸ ἁμαρτωλὸ σὲ ἀναμάρτητο, ἀπὸ διαβολεμένο σὲ ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανισμὸς ἔγινε ρηχός, τόσο ρηχὸς ποὺ καταστράφηκε πλήρως. Ἔτσι, ὁ ὑλικὸς πολιτισμὸς ἔγινε τὸ πᾶν. Χάθηκε ἡ αἴσθηση τῆς ἀθανασίας καὶ κατὰ συνέπεια τῆς εὐλάβειας, τοῦ οὐρανοῦ, τῆς οὐρανίου καταγωγῆς τοῦ ἀνθρώπου, τῆς θεοειδείας του»[1]
Γιὰ τοὺς ρηχοὺς χριστιανοὺς μόνο μία ἐλπίδα ὑπάρχει, γιὰ νὰ γίνουν συνειδητοί. Νὰ πεισθοῦν ἀπὸ ἕνα φωτεινὸ παράδειγμα ἁγίου, τὴν ὥρα ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἴδιοι κάποιο πρόβλημα καὶ ἐναγωνίως ζητοῦν λύση. Καὶ παράλληλα νὰ θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος τόνιζε ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι ἀληθινοὶ φιλόσοφοι. Ἔλεγε ὁ ἅγιος: «Ἂς δεχόμαστε τὴ συμβουλὴ τοῦ δασκάλου τῆς οἰκουμένης καὶ ἂς σκεφθοῦμε ποιοὶ θέλει νὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔγιναν μιὰ γιὰ πάντα μέτοχοι τῶν ἀπόρρητων μυστηρίων, πώς θέλει νὰ εἶναι ξένοι πρὸς τὴν παροῦσα ζωή, ὄχι γιὰ νὰ κατοικήσουν κάπου ἔξω καὶ μακριὰ ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλά, ἐνῶ θὰ ζοῦν μέσα σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ θὰ τὸν συναναστρέφονται, δὲν θὰ διαφέρουν καθόλου ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ θὰ λάμπουν σὰν τὰ ἀστέρια καὶ θὰ δείχνουν στοὺς ἄπιστους μὲ τὰ ἔργα τους, ὅτι μετατόπισαν τὸν ἑαυτό τους σὲ ἄλλη πολιτεία, καὶ ὅτι δὲν ἔχουν τίποτε τὸ κοινὸ πρὸς τὴ γῆ καὶ τὰ ἐγκόσμια πράγματα»[2].
Σημειώσεις:
1. Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, «Θεόσοφες διδαχὲς ὀρθοδόξου ὁρολογίας καὶ ἁγιοπατερικῆς ζωῆς, Θεσ/νίκη 2021, σελ. 50.
2. Χρυσοστόμου, Δ΄, σελ. 716.
+++
ΑπάντησηΔιαγραφή