Σήμερα, πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Νίκαια 325 μ.Χ,), γιατί τήν ἐλευθέρωσαν ἀπό τήν πνευματική νόσο τῆς ἀρειανικῆς κακοδοξίας, κρίνουμε σκόπιμο νά ἀναφερθοῦμε γενικότερα στήν ἔννοια τῆς αἱρέσεως, τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.
ΑΙΡΕΣΗ, στήν ἐκκλησιαστική θεολογική γλῶσσα, εἶναι τό νά παρουσιάζει κανείς τίς ἰδικές του γνῶμες καί πεποιθήσεις ὡς διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν δική του ἑρμηνεία τῆς θείας ἀποκαλύψεως ὡς ἑρμηνεία καί διδασκαλία ἐκκλησιαστική.
Ἡ αἵρεση δημιουργεῖ στήν Ἐκκλησία κακό μεγαλύτερο ἀπό τή ἁμαρτία. Ὁ ἁμαρτωλός πέφτει ὡς ἄτομο, καί εἶναι δυνατόν νά ἀνανήψει καί πάλιν, κάνοντας χρήση τῶν λυτρωτικῶν μέσων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ αἱρετικός ὅμως ἐκπίπτει... ὁριστικά ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί δέν πιστεύει στήν Ἐκκλησία ὡς κιβωτό τῆς θείας ἀποκλύψεως. Πιστεύει μόνο στόν ἑαυτό του, καί παίρνει θέση κριτοῦ τῆς «παραδοθείσης» πίστεως.
Κάθε αἵρεση εἶναι ἐξάνθημα τῆς ἴδιας ἀρρώστιας, τοῦ ἀνθρώπινου ἐγωϊσμοῦ.
Γι’ αὐτό ἡ αἵρεση συνιστᾶ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Κατά συνέπεια ἡ αἵρεση κατασπαράσσει τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Καταστρέφει τήν ἑνότητά της. Ἀναμιγνύει τήν ἀλήθεια μέ τήν πλάνη. Δέν ἔρχεται ἀπ’ ἔξω, καί γι’ αὐτό δέν γίνεται ἀντιληπτή. Κυκλοφορεῖ ὡς ἀλήθεια μέ ἔνδυμα καί χρῶμα ἐκκλησιαστικό καί ἔτσι κατορθώνει εὔκολα νά ἀπατήσει. Εἶναι τό φοβερότερο ὅπλο τοῦ σατανᾶ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, φοβερότερο καί ἀπό αὐτούς τούς διωγμούς. Γιατί δέν σκοτώνει φθαρτά σώματα, ἀλλά ψυχές ἀθάνατες.
Ἐπιμέλεια ἀντιγραφῆς
Φ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου