Τὰ ὅρια τῆς τέχνης καὶ οἱ «χαμένες» μάχες

Γράφει ὁ Χαράλαμπος Ἄνδραλης

Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς ἀπὸ ὅταν τὸ μεῖζον κοινωνικὸ ἐρώτημα στὴν Ἑλλάδα, ἦταν τὰ ὅρια τῆς σάτιρας. Τότε, ἕνας κωμικὸς ποὺ ἔγινε γνωστὸς σατιρίζοντας τὸν μακαριστὸ Χριστόδουλο καὶ τὸν κλῆρο γενικά, τόλμησε νὰ θίξει τοὺς ΛΟΑΤΚΙ. Οἱ woke ἱεροεξεταστὲς ἔσπευσαν νὰ καταδικάσουν τὸν ἠθοποιό, ἐνῷ κάποιοι «ἀρχιερεῖς» τοῦ ΛΟΑΤΚΙ κινήματος ζήτησαν νὰ ὑπάρξει νομικὸ πλαίσιο ποὺ νὰ ἀπαγορεύει τέτοιου εἴδους σάτιρα, κάτι ποὺ οὐδέποτε τέθηκε ὅταν ὁ ἴδιος κωμικὸς σατίριζε τοὺς κληρικούς.
Ἡ ὑποκρισία τους φάνηκε μὲ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἐλευθερίας τῆς τέχνης, ὅταν ἡ «τέχνη» στράφηκε κακοποιητικὰ ἀπέναντι στὰ ἱερὰ πρόσωπα τῆς χριστιανοσύνης. Γιὰ αὐτοὺς ἡ τέχνη δὲν ἔχει ὅρια ὅταν προσβάλλει τὸ χριστιανισμό, ἀλλὰ μόνο ὅταν θίγει τίς παρὰ φύσιν προτιμήσεις τους.
Ἡ γενναία ἀκτιβιστικὴ κίνηση τῆς ἀποκαθήλωσης τῶν βλάσφημων... κακοτεχνιῶν, παρ' ὅτι προκάλεσε ἀμελητέες ὑλικὲς ζημιές, καταδικάστηκε ὡς σκοταδιστικὴ ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν ἀριστερὴ βία, τὸ σπάσιμο αὐτοκινήτων καὶ μαγαζιῶν, τὴ βεβήλωση ναῶν, τὶς δολοφονίες ἀστυνομικῶν κ.λπ. στὸ ὄνομα τῆς «ἐλευθερίας» καὶ τῆς «δημοκρατίας».
Δὲν ἀμφιβάλλουμε ὅτι τὸ πρόβλημά τους δὲν εἶναι οὔτε ἡ «βία» οὔτε ἡ «αὐτοδικία». Τὸ πρόβλημά τους εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ διδασκαλία Του. Δὲν τοὺς ἀρκεῖ νὰ τὸν ἀπορρίπτουν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ ὡς «ἱεραπόστολοι τῆς ἀπελπισίας» θέλουν καὶ οἱ ὑπόλοιποι νὰ χάσουν τὴν πίστη καὶ τὸν σεβασμό τους ἀπέναντι στὴ μοναδικὴ ἐλπίδα ποὺ μᾶς ἔχει ἀπομείνει.
Καὶ ἐπειδὴ δύο χιλιετίες τώρα, μὲ ὅλα τὰ διωκτικὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιοῦν, δὲν ἔχουν καταφέρει νὰ ξεριζώσουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἐφηῦραν μία πιὸ ὕπουλη στρατηγική. Νὰ παραποιήσουν τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν εἰκόνα Του. Σὲ αὐτὰ τὰ πλαίσια τῆς παραμόρφωσης, ἐμπνεύστηκαν παραποιημένες εἰκόνες τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖες συμβολίζουν τὸν παραποιημένο χριστιανισμὸ ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλουν. Ἕνα «χριστὸ» μὲ κέρατα, ὅπως ὁ Μ.Α.Τ.Σ. ποὺ προσκυνοῦν οἱ τέκτονες στὶς «φωταδιστικὲς» στοές τους.
Ἔτσι βλέπουμε στὶς τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς ἐπικαιρότητας, νὰ δηλώνουν ὅλοι χριστιανοί, ἀλλὰ σὲ τίποτα νὰ μὴ συμφωνοῦν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἁγίους. Αὐτὸν τὸν παραμορφωμένο καὶ ἀλλόκοτο «χριστιανισμὸ» λανσάρει ἡ Νέα Ἐποχή, πλήρως ἐκκοσμικευμένο, βολικό, ἀκίνδυνο. Ὁ «χριστιανὸς» νὰ γίνεται θηρίο ὅταν ἀφήνεται μία ὑπόνοια γιὰ τὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ νὰ ἀδιαφορεῖ ὅταν βλασφημοῦνται τὰ θεῖα. Νὰ ἀποδέχεται τὴ σαρκικὴ ἀσυδοσία στὸ ὄνομα τῆς «ἀγάπης», νὰ φονεύει ἀγέννητα παιδιά, νὰ μὴν πιστεύει σὲ Παράδεισο καὶ Κόλαση.
Ὁποιοσδήποτε ἔχει ἔστω καὶ ἐπιφανειακὴ σχέση μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, γνωρίζει ὅτι ὁ χριστιανισμὸς δὲν εἶναι πίστη «μὲ τὸν δικό μου τρόπο», ἀλλὰ «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλὴσία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν». Μόνο ἔτσι ἀποκτᾶ περιεχόμενο ἡ πίστη καὶ οἱ πιστοὶ βιώνουν τὶς εὐεργετικὲς ἐπιδράσεις της. Εἰδάλλως, ἡ πίστη δὲν ἔχει καμία ἀξία καὶ γιὰ αὐτὸ ἔχουμε φτάσει νὰ μὴν ξεχωρίζουμε κάποιους χριστιανοὺς ἀπὸ τοὺς ἄθεους, διότι ζοῦν σύμφωνα μὲ τὰ κριτήρια ποὺ ὁρίζουν οἱ ἴδιοι καὶ ὄχι ὁ Χριστός. Γιὰ αὐτὸ καὶ στὶς δυσκολίες δὲν καταφεύγουν στὴ θεία παρηγοριά, ἀλλὰ στὰ ἠρεμιστικά, τὸ ἀλκοὸλ ἢ τὰ παραισθησιογόνα, «καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα».
Ἀναρωτιοῦνται πολλοί: Καὶ τί πέτυχαν οἱ δύο χριστιανοὶ μὲ τὴν κίνηση αὐτὴ στὴν πινακοθήκη; Ἀφ' ἑνὸς ἔδειξαν στὸν Οὐρανό, ὅτι ὑπάρχουν «Φινεὲς» ποὺ δὲν ἀνέχτηκαν τὴ βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Ἀφ' ἑτέρου ἔδωσαν μήνυμα στοὺς χριστιανοφοβικούς, ὅτι δὲν εἴμαστε καρπαζοεισπράκτορες καὶ ὀφείλουν νὰ σέβονται τὴν πίστη μας, ὅπως σέβονται τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἐπιπλέον, ἱκανοποίησαν μεγάλο μέρος τῶν πιστῶν ποὺ αἰσθάνονται ἀκάλυπτοι καὶ ἀπροστάτευτοι στὶς βίαιες καὶ συνεχεῖς κακόβουλες βλασφημίες, μετὰ τὴν ἀναιτιολόγητη κατάργηση τῶν σχετικῶν ποινικῶν διατάξεων. Ἂς ἐπαναφέρουν οἱ κυβερνῶντες τὶς διατάξεις αὐτὲς ποὺ προστάτευαν τὴ θρησκευτικὴ συνείδηση καὶ τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη, ἂν τὸ πρόβλημά τους εἶναι οἱ «βανδαλισμοί».
Ἡ κατάληξη αὐτῆς τῆς ἱστορίας καὶ ἡ ἀπομάκρυνση τῶν κακοτεχνιῶν ἀπὸ τὴν πινακοθήκη, ἀπέδειξε γιὰ πολλοστὴ φορά, ὅτι οἱ μοναδικὲς μάχες ποὺ χάνουν οἱ χριστιανοί, εἶναι ἐκεῖνες ποὺ δὲν δίνονται. Ἀκόμα καὶ οἱ φαινομενικὰ χαμένες μάχες, ἔχουν τὴν ἀξία τους, καὶ τὴν πνευματικὴ ἀμοιβή τους. Ἀντίθετα, μὲ τὴν ἀνοχή μας σὲ τέτοιες προκλήσεις, οἱ ἐμμονικοὶ ἀντιχριστιανοὶ ἀποθρασύνονται, ἐνῷ μὲ τὴν λελογισμένη ἀντίδρασή μας, τὸ κακὸ μετριάζεται καὶ ὑποχωρεῖ.