Ἡ ἅλωση τῆς Πόλης

Τοῦ Δημητρίου Νατσιοῦ, Προέδρου τῆς ΝΙΚΗΣ

Ἔχουμε πλούσια καὶ ὡραία ἱστορία. Εἶναι παιδαγωγὸς τὰ παθήματα τοῦ λαοῦ μας. Καὶ τὰ μεγαλεῖα καὶ οἱ ἀθλιότητες. Τὸ ἱστορικὸ ὑφαντὸ μας ἔχει καὶ τὰ τσαλακώματα καὶ τοὺς λεκέδες του «ἕως ἂν ἡ αὐτὴ φύσις ἀνθρώπων ᾖ», γιατί δὲν ἀλλάζει ἡ φύση τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸν Θουκυδίδη. Μία περίοδος ποὺ ἐνδιαφέρει τὴν τωρινὴ ἐποχὴ εἶναι ἡ ἅλωση τῆς Πόλης. Γιατί φτάσαμε σ’ αὐτήν; Γιατί δὲν ἀπετράπη; Ποιοί παράγοντες συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἁπλωθοῦν πάνω ἀπὸ τὸ Γένος τὰ σκοτάδια τοῦ Ἰσλάμ; Ὑπάρχουν ὁμοιότητες μὲ τὸ σήμερα; Ἀπαριθμῶ: 

Πρῶτον: Ἡ φυγὴ τῶν γραμματισμένων, τῶν λογίων στὴν Δύση. Ὁ πρῶτος πατριάρχης μετὰ τὴν ἅλωση, Γεννάδιος Σχολάριος, θὰ γράψει: «Κινδυνεύομεν μὴ μόνον σοφίας στερηθῆναι καὶ μαθημάτων, ἀλλὰ καὶ τὴν φωνὴν αὐτήν», δηλαδὴ τὴν γλῶσσα. Εἰς τέτοιαν κακὴν τύχην κατάντησε τὸ πάλαι μακαριστὸν... γένος τῶν Γραικῶν ὅτι μόλις εὑρίσκεται τώρα διδάσκαλος ὁποὺ νάναι ἱκανὸς νὰ διδάσκει τοὺς νέους» γράφει περὶ τὸ 1500 ὁ Νικ. Σοφιανός. Μήπως καὶ στὰ χρόνια μας δὲν ἔχουμε ἐκπατρισμὸ τῆς λόγιας νεολαίας μας, μιὰ ἀπροκάλυπτη «λεηλασία ἐγκεφάλων» ἀπὸ τὴν Δύση; 

Δεύτερον: Οἱ ἐξισλαμισμοὶ καὶ τὸ φοβερὸ παιδομάζωμα. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν διαδώσει τὸ πονήρευμα ὅτι ὁ Θεὸς ἐγκατέλειψε τοὺς χριστιανούς, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν τους καὶ βοηθᾶ τὸ Ἰσλάμ. Χιλιάδες ἀλλαξοπιστοῦν εἴτε ἑκουσίως εἴτε ἀκουσίως. Φρικτὰ τὰ μαρτύρια τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατὰ τὴν Τουρκοκρατία, περίοδο ποὺ κάποιοι ἐθνομηδενιστές τῆς σήμερον τὴν παρουσιάζουν ὡς περίπου εὐλογία. Δύο μόνον γεγονότα καὶ μαρτυρίες. Ὁ Κομνηνὸς Ὑψηλάντης, στὸ βιβλίο του «Τὰ μετὰ τὴν ἅλωσιν» γράφει ὅτι τὸ 1517, ὅταν κατελήφθη ἡ Αἴγυπτος ἀπὸ τὸν σουλτᾶνο Σελὶμ τόν ‘Α, τὸν ἐπιλεγόμενο Γιαβούζ (=σκληρό), «300.000 γλῶσσες ἀπετμήθησαν ἡμέρα μιά, διὰ το μόνον ἑλληνιστὶ λαλῆσαι». 

Στὶς 24 Μαρτίου τοῦ 1967, ὁ σπουδαῖος ἀκαδημαϊκὸς Σπ. Μαρινᾶτος, ἐκφωνεῖ στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸν πανηγυρικὸ τῆς ἡμέρας. Μεταξὺ ἄλλων παρέθεσε καὶ «μετάφρασιν ἀδείας ταφῆς χριστιανοῦ, τὴν ὁποία ἔδιδον οἱ Τοῦρκοι». Τὸ κείμενο ἀποστομώνει τούς τουρκοτζουτζέδες τῆς σήμερον. «Σὺ ὁ παπᾶς, τοῦ ὁποίου τὸ μὲν ἔνδυμα εἶναι μαῦρον ὡς πίσσα, τὸ δὲ πρόσωπον ὡς τοῦ σατανᾶ, σὺ ὁ ἱερεὺς τῶν μιαρῶν, σὺ ὁ ἕλκων τὴν καταγωγὴν ἀπὸ τὸν ἄπιστον Ἰησοῦν, διατάσσεσαι: Τὸν εἰς τὸ ἔθνος σου ἀνήκοντα Γρηγόριον, ὁ ὁποῖος ἐψόφησε σήμερον, ἂν καὶ τὴν μὲν ψυχήν του παρέδωκεν εἰς τὸν σατανᾶν, τὸ δὲ βρωμερόν του πτῶμα δὲν τὸ δέχεται τὸ χῶμα, ἔξω καὶ μακρὰν τῆς πόλεως ἀνοίξατε λάκκον καὶ διὰ λακτισμάτων ρίψατε αὐτὸν ἐντός του». («Τὸ Εἰκοσιένα», «Πανηγυρικοὶ Λόγοι Ἀκαδημαϊκῶν», σελ. 774). Δὲν ἔχουμε ἐξισλαμισμοὺς τῷ καιρῷ ἐτούτω, ὅμως συμβαίνει ἴσως κάτι χειρότερο. Ἔχουμε θρησκευτικὴ ἀδιαφορία, ἐκκοσμίκευση καὶ ἐκκλησιομαχία ἀπὸ τὴν γνωστὴ συνιστῶσα ποὺ τὸ μόνο, ἀπὸ τὴν σταλινικὴ κτηνωδία, εὐλαβικὰ τηρεῖ καὶ ἀκολουθεῖ, εἶναι τὸ μῖσος κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καὶ βέβαια μὲ τὴν λαθρομετανάστευση ξαναῆρθαν, γιατί ἀνοίξαμε τὶς Κερκόπορτες μόνοι μας, τὰ στίφη τοῦ Μεχμὲτ τοῦ Β’ τοῦ ἐγκληματία καὶ ὄχι πορθητῆ. 

Τρίτον: ἡ προπαγάνδα κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς μισιονάριους, τοὺς φράγκους ἰησουῖτες ψευδοϊεραπόστολους, οἱ ὁποῖοι ἐπέπεσαν πάνω στὸ αἱματοβαμμένο κορμὶ τοῦ Γένους, γιὰ νὰ μαγαρίσουν τὴν ψυχή του, τὴν Ὀρθοδοξία. 

Ὁ ἐρευνητὴς Δημ. Πασχάλης στὰ «Ἀνδριακὰ Χρονικά», ἔτους 1948, μεταφέρει ἐγκύκλιο τοῦ πάπα Παύλου τοῦ ‘Ε, 1605-1621, στοὺς Ἑνετοὺς διοικητὲς τῆς Πελοποννήσου. «Δὲν πρέπει νὰ λησμονῶμεν, γράφει, ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουσι πίστη... ὅθεν δέον νὰ μεταχειριζόμεθα αὐτοὺς ὡς ἄγρια θηρία, νὰ τοὺς ἀποσπῶμεν τοὺς ὀδόντας καὶ τοὺς ὄνυχας, νὰ μὴν παύσωμεν ταπεινοῦντες αὐτοὺς καὶ ἰδίως νὰ τοὺς ἐμποδίζωμεν τὴν περὶ τῶν ὅπλων ἄσκησιν. Οὐδὲν ἄλλο νὰ παρέχωμεν εἰς αὐτοὺς ἢ ξύλον καὶ ἄρτον...». Στὶς Κυκλάδες ποὺ πέτυχε κάπως ἡ ἀνόσια προπαγάνδα τους, τὴν περίοδο τοῦ ἀγῶνα, οἱ λατινοφρονοῦντες, ἔστελναν γράμματα στὸν πάπα νὰ συνδράμει τοὺς Τούρκους. Γράφει ὁ ἱστορικὸς Φιλήμων «τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος ἅπαν κατὰ τὴν Εὐρώπην καὶ τὴν Ἀσίαν ἠγωνίζετο προσφερόμενον θυσίαν ὑπὲρ τῆς κοινῆς πατρίδος, ἡ διαγωγὴ τῶν ἐν νήσοις Ἑλλήνων τοῦ δυτικοῦ δόγματος, παρουσιάζει ἐπονείδιστον καὶ ἀποτρόπαιον στίγμα». «Πολὺ ὀλίγοι ἐφάνησαν Ἕλληνες», συμπληρώνει καὶ ὁ ἱστορικὸς Σπυρίδων Τρικούπης. 

Ἡ περίοδος τῆς Τουρκοκρατίας θεωρεῖται περίοδος σκότους καὶ ἀμάθειας. Λάθος. Τότε ἔλαμψε τὸ Γένος καὶ λαμπροτέρα ἐφάνη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ μαρτυρικὸς πατριάρχης Κ. Λούκαρις, ποὺ ἐθηριομάχησε κυριολεκτικά, πολεμῶντας, μὲ καθημερινὸ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, τὶς καταχθόνιες μεθόδους ποὺ μετήρχοντο οἱ Λατῖνοι γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὸ ἐκκλησιαστικὸ τέρας τῆς Οὐνίας, ἀπαντοῦσε στὶς ἀλεπουδοευγένειές τους καὶ στὶς μομφὲς ὅτι μείναμε ἀγράμματοι. 

«Ἂς λογιάσουν ὅτι ἂν δὲν ἔχωμεν σοφίαν ἐξωτερικήν, ἔχομεν, χάριτι Χριστοῦ, σοφίαν ἀνωτέραν καὶ πνευματικήν, ἡ ὁποία στολίζει τὴν Ὀρθόδοξόν μας Πίστιν, καὶ εἰς τοῦτο εἴμεθα ἀνώτεροι ἀπὸ τοὺς Λατίνους εἰς τοὺς κόπους, εἰς τὰς σκληραγωγίας, καὶ νὰ σηκώνωμεν τὸν σταυρόν μας, καὶ νὰ χύνωμεν τὸ αἷμα μας διὰ τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀγάπην την πρὸς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Ἂν εἶχε βασιλεύσει ὁ Τοῦρκος εἰς τὴν Φραγκιὰν δέκα χρόνους, Χριστιανοὺς ἐκεῖ δὲν εὕρισκες. Καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα τώρα διακόσιους χρόνους εὑρίσκεται καὶ κακοπαθοῦσιν οἱ ἄνθρωποι καὶ βασανίζονται δι' ὃ νὰ στέκουν εἰς τὴν πίστιν τους, καὶ λάμπει ἡ Πίστις τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μυστήριον τῆς εὐσέβειας, καὶ σεῖς μοῦ λέγετε ὅτι δὲν ἔχομεν σοφίαν; Τὴν σοφίαν σας δὲν ἐθέλω ἐμπρὸς εἰς τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ. Κάλλιον ἦτο νὰ ἔχη τινὰς καὶ τὰ δύο, δὲν τὸ ἀρνοῦμαι, πλὴν ἀπὸ τὰ δύο, τὸν Σταυρὸν τοῦ Χριστοῦ προτιμῶ». 

Μισιονάριοι δὲν περιτρέχουν στὶς μέρες μας τὴν πατρίδα γιὰ νὰ προπαγανδίσουν ὑπὲρ τοῦ παπισμοῦ. Τὸν ρόλο τοῦ μισιονάριου ἀνέλαβε ἡ τηλοψία. Φραγκέψαμε!! Ὑπάρχουν πολλοὶ ἑλληνώνυμοι ποὺ ὄχι μόνο δὲν βρίσκουν καὶ δὲν ξέρουν τί μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοὺς δυτικούς, ἀλλὰ θεωροῦν πολὺ συμπαθέστερη τὴν θρησκεία τῆς Εὐρώπης. Μιὰ θρησκεία χωρὶς Χριστὸ καὶ χωρὶς μυστήρια, ἕνα ἀτομικὸ γεγονός, μιὰ ἐθιμικὴ ἐκδήλωση. (Ἕνα χειροφίλημα στὸ δαχτυλίδι τοῦ Πάπα θεωρεῖται «ἐμπειρία ζωῆς, ἀνώτερη καὶ ἀπὸ τὸ δῆθεν βάπτισμά τους. Κάτι παρόμοιο μὲ τὸ προσκύνημα στὴν Μέκκα τῶν μωαμεθανῶν. Γιὰ μετάνοια καὶ κάθαρση τῶν παθῶν οὔτε λόγος. Σὲ τί διαφέρουν ἐξάλλου οἱ σταυροφορίες ἀπὸ τὸν «ἱερὸ πόλεμο»;). Μιὰ θρησκεία – παχνὶ ποὺ θρέφει τὰ πάθη τους. Μιὰ ὕπουλη ἀθεΐα. Ὁ τωρινὸς ἄθεος δὲν πιστεύει σὲ τίποτε, μόνο στὸν ἑαυτό του. 

Ἡ μόνη τεράστια διαφορὰ μὲ τὴν ἐποχὴ τῆς Ἅλωσης εἶναι ὅτι τότε, ὅσοι ἀπόμειναν Ρωμιοί, ἔψαλλαν «σώπασε κυρὰ Δέσποινα καὶ μὴν πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνους μὲ καιροὺς πάλι δικά σου θάναι». Πίστευαν στὸ θαῦμα...