Οἱ μῦγες τῆς εὐρωπαϊκῆς Ἀγορᾶς...

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

Κάποτε ὑπῆρχε τό ἠθικό δίλημμα: Νά κλέψω ἤ νά μήν κλέψω; Ἀπό τήν «μαύρη δεκαετία» τοῦ '80 καί ἐντεῦθεν ὁ Ρωμιός, ὁ Ἕλληνας, ὁ Γραικός - καί τά τρία ἐθνωνύμια καλά καί τιμημένα εἶναι-ὑποκορίστηκε σέ... «γραικύλο τῆς σήμερον, πού θά ἔλεγε καί ὁ Παπαδιαμάντης, τό δίλημμα πλέον περιορίστηκε στό ἑξῆς: Θά μέ πιάσουν ἤ δέν θά μέ πιάσουν; Κάποιοι «νοσοῦντες βαρύτατα ἐξ ἐλαφρότητος καί ρεκλαμομανίας», οἱ ἀνόητα ἀλαζόνες καί μεγαλαυχεῖς, πιάνονται ἀπό τό δίχτυ το νόμου. Τό ζήσαμε. Ἕνα σύνθημα δονοῦσε τάς ψυχάς τῶν φρουρῶν τῆς ἐξουσίας. Τά λίγα βγαίνουν μέ κόπο, τά πολλά βγαίνουν μέ... κόλπο. Μπῆκαν στό πολιτικό παιχνίδι φτωχοί γιατί ὀνειρεύονταν πλούτη καί... μεγαλεῖα καί βγαίνουν (ἤ διαβαίνουν τῆς φυλακῆς τά σίδερα), δυό φορές φτωχότεροι: καί κατά τό ὄνειρο καί κατά τά πλούτη. Καί μέ τήν ὑπόληψη τσαλακωμένη, διά βίου. Μᾶλλον εἶχε κατά νοῦ τόν Αἴσωπο ὁ Ἐλύτης, ὅταν ἔγραφε «σιμά ἡ μέρα ὅπου τό κάλλος θά παραδοθεῖ στίς μῦγες τῆς Ἀγορᾶς». (Ἄξιον Ἐστί, προφητικόν). Σέ ἕναν ὡραῖο του μῦθο μέ τίτλο «μυῖαι», ἀφηγεῖται ὁ Αἴσωπός το πάθημα τοῦ κακοποιοῦ καί ρυπαροῦ ἐντόμου, τῆς μύγας. Τόν παραθέτω:

«Ἐν τινι ταμιείω μέλιτος ἐκχυθέντος μυῖαι προσπτάσαι κατήσθιον, διά δέ τήν γλυκύτητα τοῦ καρποῦ οὐκ ἀφίσταντο. Ἐμπαγέντων δέ αὐτῶν τῶν ποδῶν ὡς οὐκ ἠδύναντο ἀναπτῆναι, ἀποπνιγόμεναι ἔφασαν: Ἄθλιαι ἡμεῖς, αἱ (στό μονοτονικό εἶναι ἀγνώριστη ἡ ἀναφορική ἀντωνυμία «αἱ». Στολιζόταν μέ δασεῖα καί ὀξεῖα καί εἶχε ταυτότητα. Χωρίς τά τονικά κάλλη της μοιάζει μέ βέλασμα), διά βραχεῖα ἡδονήν ἀπολλύμεθα». Βρῆκαν μέλι χυμένο σέ ἕνα κελάρι οἱ μῦγες, τό ἀπολαμβάνουν, ἀλλά κόλλησαν τά πόδια τους. Καθώς πνίγονταν, φώναζαν. Εἴμαστε ἄθλιες, διότι χανόμαστε γιά μιά σύντομη ἡδονή. Ἔτσι εἶναι.

Τό κακό εἶναι ὅτι ἄνθρωποι σάν τήν προφυλακισμένη εὐρωβουλευτή ἐξευτελίζουν καί τήν χώρα. Δέν καταλαβαίνουν ὅτι τό ἀξίωμά τους, δέν εἶναι δικό τους, ἀνήκει στόν λαό πού τους τό παραχώρησε. Ὅλα τά δημόσια ἀξιώματα καί ἐτυμολογικῶς παραπέμπουν σέ διακονία τοῦ λαοῦ. Ἡ λέξη ὑπουργός, γιά παράδειγμα, εἶναι σύνθετη ἀπό τό ὑπό+ἔργον. Δηλώνει τήν προσφορά ὑπηρεσίας ἤ τήν βοήθεια σέ κάποιον. Στόν Ἡρόδοτο ἐντοπίζουμε τήν φράση «χρηστά ὑπουργέω», παρέχω καλή ὑπηρεσία, εἶμαι ὠφέλιμος στόν λαό. Βουλευτής, ἀπό τό «βουλεύω», σκέπτομαι, ἀποφασίζω στήν «ἐκκλησία τοῦ δήμου» γιά τό καλό τῆς πόλεως.

Στήν πατρίδα ἀνήκουμε, δέν μᾶς ἀνήκει. Ἡ ἰθαγένεια εἶναι δάνειο, πού ὅσο τό ὑπηρετεῖς καί τό ἀποπληρώνεις, κάθε στιγμή τῆς ζωῆς σου, συμβάλλεις στήν «τεκνογονία τῆς ἀρετῆς». Εἶναι «ζυγός χρηστός καί φορτίον ἐλαφρόν» ἡ διακονία τῆς πατρίδας. Ποῦ νά τά σκεφτοῦν αὐτά οἱ μῦγες τῆς πολιτικῆς, πού ἀναξιοκρατικῷ δικαιώματι καί κομματικῇ προωθήσει ἀναρριχῶνται ραγδαίως καί ὁρμοῦν στό «ταμιεῖον του μέλιτος»; Ρεζίλι τῶν σκυλιῶν ἡ πολλά ὑποσχόμενη πολιτικός, συμπαρασύροντας καί κηλιδώνοντας τήν ὅποια ὑπόληψη τῆς πατρίδας. Δέν μᾶς φτάνουν τά ἐντός τῆς ἐπικρατείας αἴσχη τύπου Πάτση, μετακομίζουν καί εἰς τάς Εὐρώπας «οἱ λαγοί τῆς φιλοχρηματίας». Τί ἀκριβῶς προσφέρουν οἱ εὐρωβουλευτές; Γύρῳ,Γύρω στίς 30.000 εὐρώ τόν μῆνα παίρνουν, κατά τήν ἐπίσημη μισθοδοσία. Εἶναι πολύ περισσότερα. Δικαιοῦνται «ἕνα σκασμό» ἐπιδόματα, ἀποζημιώσεις, διευκολύνσεις καί λοιπά καλούδια, μέ τά ὁποῖα ζοῦν σάν τούς λεγόμενους πρίγκιπες τῆς Ἀγγλίας. Ὅταν ἀποχωροῦν, λήγει ἡ θητεία τους, λαμβάνει ἕκαστος, διαβάζουμε σέ ἄρθρο τῆς ἐφ. «ΕΘΝΟΣ», 5/5/20,  ἕνα ἐπίδομα μετάβασης, «χρυσό ἀλεξίπτωτο» τό λένε, ὕψους 210.000 εὐρώ. (Ἀξίζει νά διαβαστεῖ τό ἄρθρο μέ τίτλο «ἐπάγγελμα εὐρωβουλευτής» τῆς προαναφερομένης ἐφημερίδας). Γι' αὐτό  λουφάζουν πειθήνια καί δέν ἐνοχλοῦν τό ἀφεντικό οὔτε ὑπερασπίζονται τά ἐθνικά δίκαια, φοβούμενοι μήν παρεκκλίνουν πατριωτικῶς καί δέν τούς ξαναβάλει στήν ἑπόμενη λίστα τοῦ χρυσοφόρου εὐρωψηφοδελτίου. Γιά τόσα χρήματα ποιά εἶναι ἡ ἐθνική τους ὑπηρεσία;  Τί διαβάζουμε γιά τήν κ. Καϊλή; Σακοῦλες μέ χρήματα στά σπίτια, μεγάλη ζωή, καταθέσεις ἀσύλληπτες σέ τράπεζες ἡ καλοπληρωμένη μέ τά δάκρυα τοῦ λαοῦ «εὐρωβουλεύτρια», καταπῶς τίς ἀποκαλεῖ ἡ γλωσσική προοδομανία.

Νά κλείσω μέ κάτι νόστιμο, γιατί μᾶς ἔπνιξαν οἱ ἀναθυμιάσεις. Μιᾶς καί εἴμαστε στήν  περίοδο τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, νά διαφημίσω καί μιά ἱστορική τράπεζα. «Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία». Δέν ἀναφέρομαι στά ἀδηφάγα καταστήματα πού βύθισαν τόν κόσμο στήν οἰκονομική φρίκη καί εἶναι θεμελιωμένα μέ τά δάκρυα καί τό αἷμα τοῦ προδομένου λαοῦ μας. Ὄχι. Ἀναφέρομαι  σέ μιά ἐπιστολή του πολύ σπουδαίου, λόγιου Κωνσταντίνου Δαπόντε, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα Καισάριος. Ἔζησε  καί ἐκοιμήθη στό Ἅγιον Ὄρος. Διαβάζω λίγες εἰσαγωγικές γραμμές ἀπό τήν ἐπιστολή, πού τήν ἀπέστειλε σέ κάποιον Πούρβουλο, τό 1760, ἀπαντῶντας, μᾶλλον, σέ πρόσκληση γιά τράπεζα, γιά γεῦμα λίγο πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα.

«Ἐπιθυμίαν ἐπεθύμησα τούτην τήν ἑβδομάδα φαγεῖν μετά τῆς εὐγενείας σου· εἰς τό τραπέζι δέν θέλω νά εἶναι ἄρτος  ἁρπαγῆς, πρόβατον ἀδικίας, όρνιθα ἀσελγείας οὔτε δορκάς ὑπερηφανείας οὔτε ὀρτύκι μνησικακίας οὔτε λαγός φιλοχρηματίας, ἀλλ' οὔτε χοῖρος ἀκαθαρσίας. Θέλω δέ καί παρακαλῶ νά εἶναι ἄρτος ἱδρῶτος, φακές ταπεινοφροσύνης, φασούλια σωφροσύνης, ρεβίθια ἐλεημοσύνης, ἰχθύες ἁπλότητος, ἐλιές ἱλαρότητος καί λάχανα εὐλαβείας...».... Τί ὡραία,ὡραῖα λόγια.

Στά «δέν θέλω», στά ἀνεπιθύμητα ἐδέσματα τοῦ ἁγιορείτη Καισάριου, περιγράφεται ἡ Ἑλλάδα τῆς παρακμῆς, τοῦ χρηματιστηρίου, τῶν μνημονίων, τῆς προδοσίας τῆς Μακεδονίας, τοῦ ναυαγίου της πάλαι ποτέ ἐθνικῆς παιδείας,  τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης καί λοιπῶν πτωμάτων τυμπανιαίας ἀποφορᾶς. Οἱ προσκυνημένοι γραικύλοι, οἱ ἀνάξιοι νά φέρουν τό ὄνομα Ἕλληνας καί Ἑλληνίδα.

Στά «θέλω» εἶναι ἡ Ρωμηοσύνη, τῆς νηστείας, τοῦ φιλότιμου,  τοῦ καθαροῦ μετώπου, τῆς οἰκογένειας, πού γιορτάζει ἑνωμένη τίς χρονιᾶρες μέρες καί δέν «δραπετεύει» στούς κατασκότεινους δρυμούς τῆς ἄθεης Εὐρώπης, γιά νά διασκεδάσει τήν ἀπληστία της καί νά ἐπισωρεύσει κι ἄλλα μπάζα στήν ἀχόρταγη ψυχή της, ὅπως ἔπραττε ἡ χαριτόβρυτος κ. Εὔα.  (Τά καλομαθημένα παιδιά μας σήμερα ἀπεχθάνονται τά ὄσπρια, ὅμως οἱ φακές, τά φασούλια καί τά ρεβίθια, τά συνοδεύει μέ ἀρετές ὁ εὐφυέστατος Καισάριος Δαπόντε. Μέ τήν ταπεινοφροσύνη, τήν σωφροσύνη καί τήν ἐλεημοσύνη. Καί πάντα ὁ ἄρτος. Ἀπό τό ρῆμα «αἴρω», πού σημαίνει σηκώνω  ψηλά, ἀνυψώνομαι, ἐξοῦ καί ἀέρας. Τό πρόσφορο, θυμίζω, τό λένε καί «ὕψωμα»). Στήν περίπτωσή της μᾶς ἔρχεται στό νοῦ ἡ εὐθύβολη λαϊκή θυμοσοφία: ὅπως στρώνει καθένας ἔτσι κοιμᾶται...

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς