Φτιάξε μιά κρούστα τρέλας γύρω ἀπό τό μυαλό σου...

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός

Πρίν ἀπό μερικά χρόνια ὁ ἐθνομηδενιστικός ἑσμός καί ὅλα τα παρακολουθήματά του, εἶχαν στοχοποιήσει τήν λέξη ἐθνικός. Ἡ λέξη ἔθνος ἀνήκει στό ἀπαγορευμένο λεξιλόγιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας-σαχλότητας. Θῦμα τῶν πρώτων προγραφῶν ὑπῆρξε τό ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας, πού πλέον ὀνομάζεται σκέτο Παιδείας. Προσωπικῶς θά ἐπέλεγα τόν τίτλο «Ὑπουργεῖο Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Δέν καλλιεργεῖται πιά στά σχολεῖα ἡ ἐθνική ταυτότητα, τό «ὁμόθρησκον, ὁμόγλωσσον καί ὁμότροπον» τοῦ Ἡροδότου, ἀλλά τό «ἀλλόθρησκον, ἀλλόγλωσσον καί... τό ἀλλόκοτον», μιᾶς καί δέν ἐντόπισα στά λεξικά λέξη «ἀλλότροπον».

Ὑπῆρχε καί «Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Οἰκονομίας» ὡς τό 2000. Ἐκπαραθυρώθηκε καί ἐδῶ τό «Ἐθνικῆς». Ἀπό τήν στιγμή πού ἀπεμπολήσαμε μέ τίς γνωστές ἀλχημεῖες καί δολιότητες τοῦ Σημίτη τό ἐθνικό μας νόμισμα καί τσαλαβουτήσαμε στήν πλεκτάνη του «εὐρώ» καί ἐπισυνέβη ἡ χρεοκοπία, ἡ δίχως προσχήματα ὑποδούλωση τῆς χώρας στούς δανειστές της, θά ἦταν τοὐλάχιστον γελοῖο νά μιλᾶμε γιά Ἐθνική Οἰκονομία. (Ἡ νῦν κυβέρνηση τόν μόνο κρατικό φορέα πού τόν ἐπιδαψίλευσε μέ τήν λέξη «ἐθνική», ἦταν ἡ «Ἐθνική Ἐπιτροπή Γιά Τήν Ἰσότητα Τῶν ΛΟΑΤΚΙ+», στίς 17 Μαρτίου τοῦ 2021 μέ ἀπόφαση τοῦ πρωθυπουργοῦ κ. Μητσοτάκη. Ἔστυψα τό μυαλό μου, ἀλλά ἐξήγηση δέν βρῆκα. Τό μόνο πού μένει εἶναι οἱ γνωστές «παρελάσεις ὑπερηφανείας», νά ὀνομαστοῦν σέ «παρελάσεις ἐθνικῆς ὑπερηφανείας». Σέ κάτι τέτοια ἀριστεύουμε. Εἴμαστε μπροστά κι ἀπό τούς Εὐρωπαίους. Κατά παρόμοιο τρόπο εἴμαστε καί τό μοναδικό κράτος τοῦ κόσμου πού ἔχουμε κηρύξει τόν πόλεμο στήν Ρωσία. Τί νά πεῖ κανείς;)

Ἡ γλῶσσα ἀποτελεῖ θεμελιακό στοιχεῖο τοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι συλλογικό ἀναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαοῦ, ἐγγύηση ἐλευθερίας καί αὐτονομίας. Μέ ποιά λογική, γιά παράδειγμα, τά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, κάποτε Α', Β' καί Γ' Ἐθνικῆς κατηγορίας, μετονομάστηκαν, μνημεῖο γραικυλισμοῦ κι αὐτό, σέ «σοῦπερ λίγκ 1ή 2'; Οἱ Εὐρωπαῖοι χρησιμοποιοῦν ἰδιαίτερες, ἐθνικές ὀνομασίες γιά τά πρωταθλήματά τους. «Καμπιονάτο» οἱ Ἰταλοί, «Μπουντεσλίγκα» οἱ Γερμανοί, «Λά Λίγκα» οἱ Ἱσπανοί, λέξεις τῆς γλώσσας τους. Ἐμεῖς, ὅπως ἔλεγε καί ὁ συγγραφέας καί πολιτικός τοῦ 19ου αἰῶνα, Χουρμούζης ἐπιδεικνύουμε, «Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη... ξιπασμένων ὀψιπλούτων, ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλῶσσα παρδαλή!

'Ἐμαθε καί ξένην γλῶσσαν

Κι ὅταν ὁμιλεῖ κοιτάζω.

Εἶναι Ἕλλην εἶναι Φράγκος

Ἀπορῶ καί τόν θαυμάζω».

(Συμβουλεύω πάντα τούς μαθητές μοῦ νά μήν ἀγοράζουν εἴδη ἐνδυμασίας μεγάλων πολυεθνικῶν, διαφημίζοντάς τα μέ τό ξενόγλωσσο ἐμπορικό τους σῆμα, συχνά τεράστιο, στήν πρόσοψη, ἀκόμη καί στά ὀπίσθια. Θυμίζουν ἀνδράποδα, δωρεάν κινητές ρεκλάμες-διαφημίσεις).

Τά τελευταῖα ὅμως χρόνια στήν πολιτική ὀρθότητα, προστέθηκαν καί ἡ... διαφορετικότητα καί ὁ δικαιωματισμός. Λέξεις καί συμπεριφορές ἄξιες οἴκτου, πού ἀπεχθάνονται οἱ λαοί μέ τήν ἀρχική τους διατύπωση διαγράφτηκαν, βαφτίστηκαν μέ ἀνώδυνες, δυσνόητες καί δυσερμήνευτες ἔννοιες. Ἄν ἀφαιρέσεις ὅλα τά καρυκεύματα καί τίς ξεφλουδίσεις, οἱ ἀναθυμιάσεις σέ πνίγουν. Ἔχει ἐπινοηθεῖ μιά ἀπροσπέλαστη στούς πολλούς ὁρολογία, μέ ἀνομολόγητο στόχο τήν καθιέρωσή του μέσῳ κυρίως τοῦ «Ὑπουργείου Κρατικοῦ Παιδομαζώματος». Ὁ στόχος εἶναι πιά τά παιδιά. Τό γνωρίζουν αὐτό. Τό μέλλον κρίνεται στίς σχολικές αἴθουσες. Γι αὐτό καί τά προγράμματα δεξιοτήτων-σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης. Γι' αὐτό μιλάω γιά γενιτσαρισμό. Ἄλλα θά ἔχουν στό νοῦ τους οἱ γονεῖς, διαφορετική γλῶσσα θά χρησιμοποιοῦν καί ἄλλα θά τούς μεταφέρουν ἀπό τό σχολεῖο τά παιδιά τους. Τό σπίτι θά ράβει τό σχολεῖο θά  ξηλώνει. Δέν μιλᾶμε πιά γιά χάσμα, ὅπως λέγαμε κάποτε, γενεῶν, ἀλλά γιά σύγκρουση.

«Μέ ζῆλο στά σκολειά τῆς προδοσίας

τοῦ σάπιου αἰῶνα σέπεται ἡ γενιά!», 

ἔγραφε ὁ Βάρναλης.

Τοῦτες τίς ἡμέρες ἀκοῦμε γιά «τό καλάθι τοῦ νοικοκυριοῦ». Ἐρωτῶ: Ποιός τό ἔλεγε ἔτσι; Τό ξέραμε ὡς «τό καλάθι τῆς νοικοκυρᾶς». Νοικοκυρά εἶναι ἡ μάνα, γένους θηλυκοῦ. Καί νοικοκύρης εἶναι ὁ πατέρας, γένους ἀρσενικοῦ. Τό νοικοκυριό, γένους οὐδετέρου, περιέγραφε τόν οἶκο, τά σκεύη του, τά κατσαρολικά του, κατά τήν παλιά ἑλληνική ταινία. Μᾶς προκαλεῖ μιά δυσφορία ὁ τίτλος, ὄχι φύλου, ἀλλά γλωσσική. Ἔπεσε κι αὐτό θῦμα τοῦ περιβάλλοντος, τῆς ἐποχῆς, ὁρολογία «ἔμβοθρος», μέ κρυμμένες  καλά τίς ὕπουλες ἐπιδιώξεις του.

Τά λέει ἀριστοτεχνικά ὁ Θουκυδίδης: «Καί τήν εἰωθυίαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τά ἔργα ἀντήλλαξαν τή δικαιώσει». Ἄλλαξαν ἀκόμα καί τήν καθιερωμένη σημασία τῶν λέξεων, γιά νά δικαιολογήσουν τίς πράξεις τους.

Εἶναι τέτοια ἡ προσπάθεια συγκάλυψης τῆς ἀλλοπρόσαλλης, γελοιωδεστάτης συμπεριφορᾶς τους, πού καταλήγουν σέ οὐρανομήκεις ἀνοησίες. Θυμόμαστε, γιά παράδειγμα, το «Καλές Γιορτές» πού θεωρήθηκε πολιτικά ὀρθότερο ἀπό το «Καλά Χριστούγεννα», ἀφοῦ τό δεύτερο προάγει διαχωρισμό τῶν ἀνθρώπων μέ βάση τά θρησκευτικά τους «πιστεύω».

Εἶναι γνωστή ἡ προσπάθεια, σέ ἀμερικανικά πανεπιστήμια, νά ἀπαγορευθεῖ ἡ διδασκαλία κλασσικῶν διηγημάτων, μέσῳ τῶν ὁποίων, κατά τήν κρανιοκενή ἄποψή τους,  τά παιδιά εἰσάγονται στίς ἔννοιες τοῦ ρατσισμοῦ καί τοῦ σεξισμοῦ. Καί τέτοια σεξιστικά, ρατσιστικά ἔργα εἶναι τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Φιτζέραλντ ἤ τοῦ Σαίξπηρ. Τόν Μεσαίωνα κυνηγοῦσαν μάγισσες τώρα κυνηγοῦν τό λογικό καί τό... φυσιολογικό.

Κλείνω μέ ἕνα παλιό κείμενο τοῦ ἀείμνηστου Σ. Καργάκου. Τό ἀντιγράφω γιά νά βοηθήσω τό ἀναγνωστικό κοινό νά ἑρμηνεύσει τίς ἐξελίξεις τῶν ἡμερῶν μας. Τίτλος; «Πῶς τρελάθηκα»:

«Τρελάθηκα γιατί παντρεύτηκα μιά γυναῖκα πού εἶχε κόρη σέ ὥρα γάμου. Σ' ἕνα μῆνα ὁ πατέρας μου ζήλεψε τήν εὐτυχία μου κι ἀφοῦ ἦταν χῆρος, παντρεύτηκε τήν κόρη τῆς γυναίκας μου. Ἔτσι ἡ δική μου γυναῖκα ἔγινε πεθερά τοῦ πεθεροῦ της καί μητριά μου ἡ προγονή μου. Ἐννέα μῆνες ἀργότερα ἡ γυναῖκα τοῦ πεθεροῦ τῆς γυναίκας μου, πού ἦταν συγχρόνως καί κόρη της, ἀπέκτησε ἕνα ἀγοράκι, πού φυσικά ἦταν ἀδελφός μου-σάν παιδί τοῦ πατέρα μου καί μαζί ἐγγονός τῆς γυναίκας μου-σάν παιδί τοῦ παιδιοῦ της-ἐγώ δέ αὐτομάτως ἔγινα παπποῦς τοῦ ἀδελφοῦ μου, ἀφοῦ εἶμαι σύζυγος τῆς γιαγιᾶς μου. Ἕνα μῆνα ἀργότερα ἡ δική μου γυναῖκα ἀπέκτησε κι αὐτή ἀγοράκι. Τότε ὅμως ἡ πεθερά μου, πού ἦταν ἀδελφή τοῦ γιου μου, ἔγινε καί γιαγιά του. Ἐγώ λοιπόν εἶμαι ἀδελφός τοῦ γιου μου, πού εἶναι καί ἀδελφός τῆς γιαγιᾶς του. Συγχρόνως εἶμαι καί γαμπρός τῆς μητέρας μου, ἀφοῦ ἡ γυναῖκα μου εἶναι θεία,θεῖα τοῦ γιου της, δηλαδή ἑνός παιδιοῦ πού εἶναι ἀνίψι τοῦ πατέρα του...».... Δυσκολεύτηκα νά τό ἀντιγράψω, ἀλλά ἔριξα μιά ματιά στό μέλλον, στό τί μᾶς περιμένει. Ὅπως λέει καί ὁ ποιητής χρειάζεται νά φτιάξεις μιά κρούστα τρέλας γύρω ἀπό τό μυαλό σου, γιά νά ἀντέξεις τήν περιρρέουσα παλαβομάρα...

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς