Κάποιοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπολαμβάνουν ἰδιαίτερης τιμῆς ἀπό τούς πιστούς. Θεωροῦνται δημοφιλεῖς, διότι τούς αἰσθάνεται ὁ λαός κοντά του καί ἀρωγούς στά προβλήματά του. Ἕνας ἀπό τούς πλέον δημοφιλεῖς ἁγίους εἶναι καί ὁ ἅγιος Φανούριος ὁ Μεγαλομάρτυς καί Θαυματουργός.
Ὁ ἅγιος αὐτός ἦταν ἐντελῶς ἄγνωστος στήν Ἐκκλησία μας. Κανένα συναξάρι δέν τόν ἀνέφερε καί καμιά τιμή δέν τοῦ ἀπένειμε ὁ πιστός λαός. Αὐτά ὡς τά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, ὅταν οἱ Ἀγαρηνοί εἶχαν καταλάβει τό νησί τῆς Ρόδου. Ἐπιχειρῶντας... νά τήν ὀχυρώσουν, ἐπισκευάζοντας τά παλιά τείχη, κατεδάφιζαν παλιά οἰκοδομήματα στά νότια τῆς πόλεως, γιά νά χρησιμοποιήσουν τίς πέτρες γιά τις ἀνοικοδόμηση τοῦ φρουρίου. Εἶχαν ἀγγαρεύει τούς Χριστιανούς τῆς νήσου γιά τήν ἐπίπονη αὐτή ἐργασία. Μεταξύ τῶν ἐρειπίων βρῆκαν ἕνα ὄμορφο παμπάλαιο ναό, καί πλῆθος ἱερῶν εἰκόνων, οἱ ὁποῖες εἶχαν σβήσει ἀπό τά χρόνια. Ἀλλά ἡ σκαπάνη ἑνός ἐργάτη ἔπεσε σέ μιά θαυμάσια διατηρημένη εἰκόνα, ἡ ὁποία εἰκόνιζε ἕναν ὄμορφο στρατιωτικό ἅγιο, ὁ ὁποῖος ἐπιγράφονταν ὡς «Ὁ Ἅγιος Φανούριος». Γύρω ἀπό τό εἰκονιζόμενο πρόσωπο εἶχε παραστάσεις ἀπό τή ζωή καί τό μαρτύριό του.
Ἡ Ἐκκλησία καί οἱ εἰδικοί μελέτησαν τήν Ἱερή Εἰκόνα καί ἀποφάνθηκαν ὅτι πρόκειται γιά στρατιωτικό ἅγιο - Μάρτυρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων καί ἀπό τίς παραστάσεις συνέθεσαν τό συναξάρι του.
Ὁ Φανούριος ὑπηρετοῦσε στό ρωμαϊκό στρατό καί ἦταν ἀξιωματοῦχος. Εἶχε προσηλυτισθεῖ στήν χριστιανική πίστη καί ἔγινε ἔνθερμος Χριστιανός. Τήν ἐποχή ἐκείνη τό ρωμαϊκό κράτος δίωκε μέ πρωτοφανῆ μανία τούς Χριστιανούς, διότι δέν ἤθελαν νά τιμοῦν καί νά λατρεύουν τούς «θεούς» τῆς αὐτοκρατορίας. Οἱ πολῖτες εἶχαν βεβαίως τό δικαίωμα νά λατρεύουν ὅποιους «θεούς» ἤθελαν, μέ τήν προϋπόθεση, ὅτι θά τιμοῦν καί τούς «θεούς» - «προστάτες» τῆς αὐτοκρατορίας. Γιά νά διαπιστώσουν ὅτι σέβονταν (καί) τούς αὐτοκρατορικούς «θεούς», καλοῦνταν νά κάνουν δημόσια θυσία σ' αὐτούς, ἐνώπιον ἐπιτετραμμένων κρατικῶν ὑπαλλήλων. Ὅποιοι ἀρνοῦνταν νά θυσιάσουν θεωροῦνταν ἐχθροί τῆς αὐτοκρατορίας καί τούς ἐπιβάλλονταν βαρύτατες ποινές, ἕως καί θάνατος. Φυσικά ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνταν κυρίως νά θυσιάσουν στούς ψεύτικους «θεούς» ἦταν οἱ Χριστιανοί, διότι γι' αὐτούς ὁ Θεός ἕνας εἶναι καί πώς «οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψάλμ.95,5). Γι' αὐτό καί ὑφίσταντο γιά δυόμισι αἰῶνες ἀπηνεῖς διωγμούς καί ἀπερίγραπτα μαρτύρια. Περισσότεροι ἀπό ἕντεκα ἑκατομμύρια Μάρτυρες ἔχασαν τή ζωή τους αὐτή τήν ἡρωική περίοδο.
Ἕνα ἀπό αὐτούς, πού δέν δέχτηκε νά κάμει δημόσια θυσία στούς δαιμονικούς «θεούς», ἦταν ὁ Φανούριος. Μετά τήν ἄρνησή του συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε στόν ἁρμόδιο δικαστή γιά νά ἀπολογηθεῖ. Στάθηκε μέ θάρρος καί παρρησία μπροστά του καί ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό, πού μᾶς ἀποκάλυψε ὁ σαρκωμένος Υἱός Του, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Παράλληλα στηλίτευσε τήν παγανιστική πίστη στά ἄψυχα εἴδωλα ὡς ἀνοησία καί τό χειρότερο: ὡς λατρεία τῶν δαιμόνων, μέσῳ τῶν εἰδωλολατρικῶν «θεῶν».
Μετά ἀπό αὐτό ὁ δικαστής τόν παρέδωσε στούς δημίους - βασανιστές γιά νά τόν «συνετίσουν» καί νά τόν συνεφέρουν ἀπό τήν «πλάνη» καί «δεισιδαιμονία» τοῦ Χριστιανισμοῦ, διότι ἔτσι θεωροῦσαν τή νέα πίστη. Ἡ Εἰκόνα δείχνει νά τόν πετροβολοῦν στό κεφάλι, ἐκεῖνος νά ὑπομένει μέ καρτερία καί ἀνεξικακία τό μαρτύριο, δοξολογῶντας τόν Κύριο.
Στή συνέχεια ἄρχισαν νά τόν κτυποῦν μέ ρόπαλα καί μαστίγια σέ ὅλο του τό σῶμα. Τόν ἔριξαν καταγῆς ἡμίγυμνο καί τόν ποδοπατοῦσαν. Ἐκεῖνος καί πάλι ἀντιμετώπιζε μέ ἡρωισμό καί χωρίς διαμαρτυρίες τό νέο μαρτύριο. Ἡ Εἰκόνα τον παρουσιάζει γαλήνιο καί ἤρεμο νά ὑπομένει τή φρικτή δοκιμασία. Μετά τόν ἔριξαν στή φυλακή, ὅπου ὅμως κάποιοι ἄγριοι φρουροί του ξέσκιζαν τό σῶμα μέ σιδερένια νύχια. Αὐτό ἦταν ἕνα ἀπό τά συνηθισμένα βασανιστήρια κατά τῶν Χριστιανῶν, διότι ἦταν τό πλέον ἐπώδυνο, ἀφοῦ στίς βαθιές πληγές ἔριχναν καυτό λάδι ἤ ἁλάτι, ἤ τίς ἔκαιγαν μέ ἀναμμένους πυρσούς. Οἱ πόνοι πού προκαλοῦσε ἦταν ἀνυπόφοροι. Ἔτσι πίστευαν ὅτι μποροῦσαν νά κάμψουν τήν ἐπιμονή τῶν Χριστιανῶν νά ἀρνοῦνται τούς «θεούς» τοῦ κράτους καί νά ὁμολογοῦν τό Χριστό, ὡς τόν μόνο ἀληθινό Θεό.
Στήν ἑπόμενη παράσταση εἰκονίζεται νά ρίχνεται καί πάλι στή φυλακή γιά νά μπορέσει νά σκεφτεῖ τή δεινή θέση του καί νά καμφθεῖ. Κατόπιν εἰκονίζεται νά προσπαθεῖ ὁ δικαστής νά τόν κάνει νά ἀλλάξει γνώμη τάζοντάς του ἀξιώματα καί τιμές. Ὅμως ὁ ἅγιος ἔμεινε ἑδραῖος στήν πίστη του. Γι' αὐτό καί ἀκολουθοῦν νέα χειρότερα μαρτύρια. Τόν ἔδεσαν χειροπόδαρα σέ κατακόρυφο ξύλο καί ἕνας δήμιος τοῦ ἔκαιγε τά πλευρά. Ὁ Μάρτυρας καί πάλι ἔμεινε σταθερός στήν ἀπόφασή του, ἀτάραχος καί γαλήνιος. Αὐτό ἐξαγρίωνε περισσότερο τούς βασανιστές του καί γι' αὐτό τόν ὑπέβαλαν σέ πιό ἐπώδυνα μαρτύρια. Τόν ἔδεσαν ἡμίγυμνο σέ τροχό μέ καρφιά. Καθώς γύριζε ὁ τροχός, ξέσκιζε τίς σάρκες τοῦ μάρτυρα. Ἀλλά καί αὐτό τό μαρτύριο δέν τόν λύγισε.
Στήν ἑπόμενη παράσταση εἰκονίζεται νά τόν ρίχνουν σέ βαθύ λάκκο μέ ἄγρια θηρία, γιά νά τόν κατασπαράξουν. Ἀλλά ἐκεῖνα δέν τόν πείραξαν! Τόν ὁδήγησαν ξανά στόν εἰδωλολατρικό βωμό, νά τόν βάλουν μέ τό ζόρι νά θυσιάσει, ἀλλά ἐκεῖνος ἀρνήθηκε. Τοῦ ἔδωσαν ἀναμμένα κάρβουνα ἀπό το βωμό νά κρατήσει στά χέρια του. Ἐκεῖνος προτίμησε τό φρικτό πόνο τοῦ ἐγκαύματος, παρά νά ὑποκύψει.
Ὁ δικαστής καί οἱ δήμιοι ἔνοιωσαν ἀπογοήτευση ἀπό τόν ἡρωισμό τοῦ Μάρτυρα καί καταισχύνη. Γι' αὐτό ἔβγαλε τήν τελεσίδικη ἀπόφασή του: θάνατος δια τῆς πυρᾶς! Στή δωδέκατη παράσταση εἰκονίζεται ὁ Μάρτυρας νά βρίσκεται δεμένος μέσα σέ θεόρατες φλόγες νά κατατρώγουν τό βασανισμένο νεανικό κορμί του. Νά ἔχει ὑψωμένα τά χέρια στόν οὐρανό καί νά ὑμνεῖ τόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό, πού τόν ἀξίωσε νά δώσει τή ζωή του γιά τήν ἀγάπη τή δική Τοῦ καί νά γραφεῖ τό ὄνομά του στό «Βιβλίο τῆς Ζωῆς»! Ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στίς 27 Αὐγούστου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου