Ἡ ἱερή γῆ τῆς Παλαιστίνης ἔχει ἁγιαστεῖ ἀπό ἕνα μέγα πλῆθος ἀσκητῶν, οἱ ὁποῖοι διάλεξαν τήν Ἁγία Γῆ γιά νά ζήσουν καί νά ἀσκηθοῦν. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι καί ὁ ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης, μιά ἁγιασμένη πραγματικά μορφή τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας μας.
Καταγόταν ἀπό τή Μικρά Ἀσία. Γεννήθηκε στά Μύρα τῆς Λυκίας ἀνάμεσα στά ἔτη 376 καί 391. Οἱ γονεῖς του, εὐγενεῖς καί πλούσιοι τῆς περιοχῆς, ἦταν εὐσεβεῖς καί φρόντισαν νά μορφώσουν καί τό παιδί τους μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Τοῦ ἐνέπνευσαν τίς χριστιανικές ἀρετές καί τοῦ δίδαξαν τήν ἀληθινή ζωή, πού εἶναι ἡ μίμηση τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ δίδαξαν τήν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ψυχῆς, γιά τήν ὁποία πρέπει πρωτίστως νά φροντίζει ὁ ἄνθρωπος καί...λιγότερο γιά τά ὑλικά πράγματα καί τό σῶμα.
Ὅταν ἔφτασε στήν ἡλικία τῆς ἐφηβείας, ἀποφάσισε νά ἐγκαταλείψει τά ἐγκόσμια καί νά ἀκολουθήσει τήν μοναχική ζωή. Μοίρασε τή μεγάλη περιουσία του στούς φτωχούς καί ἐντάχτηκε σέ κάποιο κοινόβιο μοναστήρι τῆς περιοχῆς. Ἐκεῖ ἔδειξε ἀσυνήθιστο ζῆλο γιά τή μοναχική ζωή καί δέν ἄργησαν νά φανοῦν τά σημάδια τῶν ἀρετῶν του. Ὅλοι τόν ἀγαποῦσαν καί τόν ὑπολήπτονταν.
Μετά ἀπό ἀρκετό καιρό ἀποφάσισε νά φύγει στήν ἔρημο γιά μεγαλύτερη ἄσκηση καί ἡσυχία. Μέ τήν εὐλογία τοῦ γέροντά του κατέφυγε σέ ἔρημους καί ἀπρόσιτους τόπους τῆς Λυκίας. Ἐκεῖ μέ ἀδιάλειπτη προσευχή, νηστεία, ἀγρυπνία καί πόλεμο κατά τῶν παθῶν του ἔφτασε σέ ὕψη ἁγιότητας. Εἶχε γίνει πολύτιμο σκεῦος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἰδιαίτερα θεωροῦσε ὁ ἀσκητής Γεράσιμος ὡς ὕψιστη πρακτική τῆς πνευματικῆς του πορείας καί τοῦ ἀγῶνα του κατά τῶν παθῶν, τήν νηστεία. Εἶχε γίνει γιά τούς ἄλλους μοναχούς τῆς Λυκίας πρότυπο ἀσκητοῦ.
Ὑπῆρχε ὅμως μέσα στήν ψυχή του μιά γλυκιά ἐπιθυμία ἀπό μικρό παιδί. Νά πάει νά προσκυνήσει τά μέρη πού βάδισε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καί τά ἱερά σεβάσματα καί προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς. Σκεφτόταν ἀκόμα νά μείνει γιά πάντα ἐκεῖ. Εἶχε πληροφορηθεῖ πώς στήν Ἁγία Γῆ εἶχαν ἀσκοῦνταν μεγάλες προσωπικότητες, στίς ὁποῖες ἤθελε νά μοιάσει, ὅπως ὁ ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης καί ὁ Μέγας Εὐθύμιος.
Τό 451 ἀποφασίζει νά πραγματοποιήσει τό ὄνειρό του. Ἄφησε τό ἀσκητήριό του στή Λυκία καί ἔφτασε στά Ἱεροσόλυμα. Πρῶτα ἀπ' ὅλα προσκύνησε τόν Πανάγιο Τάφο τοῦ Σωτῆρα καί τό φρικτό Γολγοθᾶ. Κατόπιν κατευθύνθηκε πρός τήν ἔρημο τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης γιά νά βρεῖ τό κατάλληλο μέρος γιά νά ἀσκητέψει. Φρόντισε νά βρίσκεται κοντά στήν ἔρημο Ρουβά, ὅπου ἀσκήτευε ὁ Μέγας Εὐθύμιος, γιά νά τόν συμβουλεύεται. Τόν ἐπισκέπτονταν συχνά γιά νά παίρνει ὁδηγίες γιά τόν πνευματικό του ἀγῶνα. Τελικά ἐγκαταστάθηκε σέ ἕνα ἐρημικό μέρος κοντά στόν Ἰορδάνη, ὅπου ἀποφάσισε νά περάσει τή ζωή του μέ αὐστηρή ἄσκηση.
Ἡ ζωή του στό ἀφιλόξενο ἐκεῖνο μέρος ἦταν δύσκολη. Τόν βασάνιζε ἡ ἀφόρητη ζέστη, διότι, ὅπως εἶναι γνωστό, βρίσκεται περί τά τετρακόσια μέτρα κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Περισσότερο ἀπ' ὅλα τόν βασάνιζε ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πάσχιζε νά τόν κάνει νά ἐπιστρέψει στόν κόσμο. Ἐκεῖνος ὅμως ἔμενε ἀμετακίνητος στήν ἀπόφασή του καί ἀγωνίζονταν ἐναντίον τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν, μέ ἀδιάκοπη προσευχή, αὐστηρή νηστεία καί ἀγρυπνία. Κατόρθωσε νά νικήσει τούς τρεῖς μεγάλους πειρασμούς: τήν σάρκα, τόν κόσμο καί τό διάβολο καί νά γίνει χαριτωμένος, ἀποδέκτης τῆς Θείας Χάριτος.
Ἡ φήμη του δέν ἄργησε νά διαδοθεῖ. Πλῆθος ἀσκητῶν συνέρρεαν στό ἀσκητήριό του νά πάρουν τήν εὐλογία του καί νά ὠφεληθοῦν ἀπό τή σοφία του. Πολλοί εἶχαν ἐγκατασταθεῖ τριγύρω, ὥστε νά τόν ἔχουν ὡς πνευματικό τους καθοδηγητή. Τό γεγονός αὐτό ἀνάγκασε τόν ἅγιο ἀσκητή νά ἱδρύσει κοινόβιο μοναστήρι, μία λαύρα, ὅπου ἔγινε ἡγούμενος ὁ ἴδιος, ἕνα μίλι μακριά ἀπό τόν Ἰορδάνη. Οἱ φυσικές πολυάριθμες σπηλιές τῆς περιοχῆς χρησιμοποιήθηκαν ὡς κελιά γιά τούς μοναχούς. Ἀπό τή λαύρα αὐτή ὁ ἅγιος Γεράσιμος πῆρε τήν ὀνομασία Ἰορδανίτης.
Ἔβαλε ὁ ἴδιος κανόνες, τούς ὁποίους τηροῦσαν μέ ἀκρίβεια οἱ πολυάριθμοι μοναχοί. Φρόντισε νά κατοικοῦν στή λαύρα οἱ νεώτεροι μοναχοί, ὥστε νά τούς ἔχει κοντά του γιά πνευματική καθοδήγηση. Ἐνῶ μακρύτερα στίς σπηλιές οἱ πιό ἔμπειροι.
Ἄφηνε συχνά τή λαύρα καί πήγαινε κοντά σέ ἄλλους μεγάλους δασκάλους τῆς ἐρήμου, ὅπως τόν Μ. Εὐθύμιο, τόν ἅγιο Θεόκτιστο καί τόν ἅγιο Κυριακό τόν Ἀναχωρητή. Λόγῳ τῆς ὑποδειγματικῆς ταπείνωσής του, πίστευε ὅτι ἦταν ἀκόμη ἀνώριμος πνευματικά καί εἶχε τήν ἀνάγκη ἔμπειρων δασκάλων, αὐτός ὁ ὁποῖος καθοδηγοῦσε τήν πληθώρα τῶν μοναχῶν τῆς λαύρας του!
Ἡ ἐγκράτειά του ὑπῆρξε παροιμιώδης. Μαγειρευτό φαγητό ἔτρωγε μόνο τήν Κυριακή στήν κοινή τράπεζα τῆς λαύρας. Κατά τή Μ. Τεσσαρακοστή δέν ἔτρωγε καθόλου, παρά μόνο τή Θεία Κοινωνία, ἀπό αὐτή ζοῦσε!
Ἔφτασε σέ μεγάλα ὕψη ἁγιότητας, ὥστε καί αὐτά τά ἄγρια σαρκοφάγα καί αἱμοβόρα θηρία τόν σέβονταν, δέν τόν πείραζαν καί μάλιστα τόν ὑπηρετοῦσαν. Ὅπως ἀναφέρεται στό συναξάρι του, συνάντησε κάποτε ἕνα λιοντάρι, τό ὁποῖο εἶχε καρφωμένο στό πόδι του ἕνα καλάμι καί ὑπέφερε. Ὁ ἅγιος πλησίασε, ἔβγαλε τό καλάμι καί περιποιήθηκε τήν πληγή του. Ἐκεῖνο ἀπό τότε τόν ἀκολουθοῦσε πιστά καί τόν ὑπηρετοῦσε. Συνόδευε τό γαϊδουράκι τῆς λαύρας, πού μετέφερε νερό ἀπό τόν Ἰορδάνη στή Μονή. Ὅταν πέθανε ὁ ἅγιος, τό λιοντάρι ἔμεινε χωρίς τροφή καί νερό, πάνω στόν τάφο τοῦ ἁγίου, ὅπου πέθανε ὕστερα ἀπό μερικές μέρες!
Ὁ ἅγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε σέ βαθιά γεράματα, ἑκατό χρονῶν, στίς 4 Μαρτίου τοῦ 475. Εἶχε δώσει ἐντολή νά θάψουν τό σῶμα του σέ ἄγνωστο μέρος γιά νά μήν τύχει τιμῶν. Ἔτσι μέχρι σήμερα δέν γνωρίζουμε πού βρίσκεται τό τίμιο λείψανό του. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 4 Μαρτίου, ὅπου πανηγυρίζει καί ἡ ὁμώνυμη Μονή του στόν Ἰορδάνη ποταμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου