Ὁ κορωνοϊός δὲν αποσυνέθεσε μόνο τὴν δημόσια ὑγεία ἀλλὰ καὶ τὴν δημοκρατία!

Γράφει ὁ Βαθιώτης Κωνσταντῖνος, Ἀναπληρωτὴς Ποινικοῦ Δικαίου στὴ Νομικὴ Σχολὴ Κομοτηνής

Σύψας: «Δυστυχῶς ὁ ἰὸς σκοτώνει. Θὰ ἔχουμε ἑκατόμβες θυμάτων».

Ἀξιότιμε κύριε Σύψα, ὅταν ἀξιώνετε διαρκῶς νέες θυσίες ἀπὸ τοὺς πολῖτες μὲ αυτοπεριορισμούς ποὺ ὁδηγοῦν ὄχι μόνο σὲ πρωτοφανῆ συρρίκνωση-κατάλυση τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων ἀλλὰ προπάντων σὲ βάναυση προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, θὰ πρέπει νὰ τεκμηριώνετε εἰδικῶς καὶ ἐμπεριστατωμένως κάθε τρομολαγνική πρόβλεψή σας, ἰδίως ὅταν χρησιμοποιεῖτε βερμπαλισμοὺς ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης καθιερώθηκαν σὰν φράσεις φετὶχ ἀνεπίδεκτες ἐλέγχου. Διαφορετικὰ ὁ πολίτης δὲν μπορεῖ νὰ νιώθει ἀσφαλὴς γιὰ τὶς ἐπιλογές του, ἀφοῦ καλεῖται νὰ ἐφαρμόσει ὀδυνηρὰ μέτρα χωρὶς νὰ ἔχει ἐπαρκῶς διαφωτισθεῖ περὶ τῶν κινδύνων, οἱ ὁποῖοι ἀπορρέουν ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν μὴ χρήση ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν...
παρατεταμένη χρήση τῆς μάσκας. Ἕν προκειμένῳ: Βάσει ποίων στοιχείων καὶ ἐπιστημονικῶν δεδομένων νομιμοποιείστε νὰ προβλέπετε ὅτι θὰ ἔχουμε «ἑκατόμβη νεκρῶν, ἂν δὲν τηρηθοῦν τὰ μέτρα»; Nomen est omen...

Θέτω ὑπ' ὄψιν ὑμῶν ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν μελῶν τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως, τῶν ὑγειονομικῶν διαχειριστῶν συμπεριλαμβανομένων, τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Φωτέα «Ἡ πόλις καὶ ὁ ἄνθρωπος», εκδ. Εὐθύνη/Ἀναλόγιο, 2001, σελ. 32/33:

«Τὸ βασικότερο στοιχεῖο μιᾶς δημοκρατίας ποὺ λειτουργεῖ ὁμαλὰ εἶναι ὁ ἔλεγχος. Καὶ δὲν ἐννοοῦμε μόνο τὸν κλασικῆς μορφῆς ἔλεγχο, ὅπως ἐκφράζεται μὲ τὴν συνταγματικὰ κατοχυρωμένη ἀντιπολίτευση ἢ τὴν ἐλευθερία τοῦ Τύπου. Μιλοῦμε γιὰ τὸν ἔλεγχο ὡς μιὰ ἠθικὴ δύναμη τῆς κοινωνίας ποὺ εἶναι διαρκῶς παροῦσα. Ὁ ἔλεγχος πρὸς τὴν ἐξουσία ταυτίζεται μὲ τὴν ἴδια τὴν κοινωνικὴ συνείδηση. Ὁ ἔλεγχος ὡς παρουσία τῆς συνείδησης, διδάσκει ἢ καὶ ὑποχρεώνει τὴν ἐξουσία νὰ ἔχει αὐτοέλεγχο.

Ἡ συνάντηση ἐλέγχου καὶ αὐτοελέγχου ἤ, μὲ ὅρους περισσότερο συνηθισμένους, κριτικῆς καὶ αὐτοκριτικῆς ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη βάση τῆς δημοκρατίας. Βέβαια, μαζὶ μὲ τὸν ἔλεγχο καὶ τὸ περιεχόμενό του, τίθεται ἀμέσως καὶ τὸ θέμα τῶν ὁρίων του. Αὐτὰ δὲ τὰ ὅρια, τὰ ἐπικαλοῦνται καὶ ἐλέγχοντες καὶ ἐλεγχόμενοι. Οἱ πρῶτοι [υποστηρίζουν] ὅτι δὲν τὰ ὑπερβαίνουν ποτέ, καὶ οἱ δεύτεροι ὅτι οἱ ἐλέγχοντες τοὺς ἀδικοῦν ἐπειδὴ τὰ ὑπερβαίνουν πάντοτε.

Αὐτὴ ἡ διελκυστίνδα, ὅταν ἀφορᾶ τὴν παρουσία τοῦ ἐλέγχου στὴν πολιτικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή, ἀποτελεῖ τὴν ὑπονόμευσή του. Οἱ ἐλεγχόμενοι θεωροῦν ἐξ ὑπαρχῆς τους ἐλέγχοντες λασπολόγους, καὶ οἱ ἐλέγχοντες τοὺς ἐλεγχόμενους ἀναίσθητους. Ἡ οὐσία τοῦ ἐλέγχου εἶναι ἡ ἀποδοχὴ τοῦ: Ἄν ὄχι νὰ τὸν ἐπιζητεῖς, τοὐλάχιστον νὰ τὸν ἀποδέχεσαι. Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ ἐλέγχου εἶναι κοπιαστικὴ ἄσκηση. Ἡ ἀνθρώπινη φύση ἀρνεῖται, στὸ βάθος, τὸν ἔλεγχο. Ἀρνεῖται, φυσικά, καὶ τὴν γονιμότερη μορφὴ ἐλέγχου, τὸν αὐτοέλεγχο. Ὅταν ὅμως ἀρνεῖται τὸν ἔλεγχο, ἀρνεῖται καὶ τὸν διάλογο. Ἔλεγχος καὶ διάλογος συμπορεύονται. Μέσα στὸν διάλογο ὑπάρχει ὁ ἔλεγχος. Ὁ ἀντίλογος, ἡ αντίκρουση, ἡ ἀντιπαράθεση καὶ τελικὰ ὁ αλληλοεπηρεασμός καὶ ἡ σύνθεση εἶναι μιὰ διαδικασία ἀμοιβαίου ἐλέγχου ἀπόψεων καὶ ἰδεῶν. Ἄν αποσυντεθεί αὐτὴ ἡ διαδικασία, ἔχει καὶ ἡ δημοκρατία αποσυντεθεί.

Τὸ ἐπίσης δύσκολο, καὶ στὴν κατανόηση καὶ στὴν ἐφαρμογή του, εἶναι ὅτι τὰ πράγματα πρέπει νὰ προχωροῦν καὶ μὲ τὸν ἔλεγχο καὶ παρὰ τὸν ἔλεγχο. Δηλαδὴ τὸν καλόπιστο ἔλεγχο νὰ μὴν τὸν φοβᾶσαι καὶ τὸν κακόπιστο νὰ τὸν ξεπερνᾶς. Συνήθως οἱ ἡγεσίες, ἀκολουθῶντας τὴν παρόρμηση τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ τὸ σύνδρομο τοῦ «ἀλάθητου» ποὺ ἀναπτύσσεται γύρω ἀπό τοὺς φορεῖς τῆς ἐξουσίας, θεωροῦν κάθε ἔλεγχο κακόπιστο καὶ κακόβουλο. Ἀπ' ἐκεῖ προέρχονται καὶ δύο καταστροφικὲς γιὰ τὴν δημοκρατία συνέπειες: Ὁ φόβος τοῦ ἐλέγχου ποὺ ὁδηγεῖ σὲ παραλυσία ἐπειδὴ καὶ ἡ ἀδιαφορία τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἀδίστακτη διαχείριση τῆς δύναμης. Καὶ ἡ ἔλλειψη ἀποφασιστικότητας καὶ ἡ ἔλλειψη δισταγμῶν στραγγαλίζουν τὴν ὁμαλὴ ἐξέλιξη τῶν κοινωνιῶν καὶ τῶν δημοκρατικῶν πολιτευμάτων.

Ὅσο δὲν γίνεται κατανοητὸ ὅτι ὁ ἔλεγχος εἶναι μιὰ δύναμη ὑγείας καὶ ὁ κατ' ἐξοχὴν τρόπος ἐπικοινωνίας, ἐπειδὴ περιορίζει τὴν ἐπιβουλὴ καὶ ἐπιβολὴ τοῦ ἑνὸς πάνω στὸν ἄλλο, ἡ δημόσια ζωὴ θὰ ταλαιπωρεῖται καὶ θὰ κατολισθαίνει. Ἡ ἐκτροπὴ ἢ καὶ ἡ διαστροφὴ τοῦ ἐλέγχου, ποὺ πολλαπλασιάζεται καὶ ἀπὸ τὴν κακὴ χρήση τῶν λεγόμενων μέσων ἐνημέρωσης δὲν πρέπει νὰ γίνεται λόγος ἢ πρόφαση γιὰ τὴν ἄρνησή του. Μολαταῦτα, πρέπει νὰ τὸν θεωροῦμε πυρῆνα τῶν ὀρθῶν ἀποφάσεων καὶ κύριο ἀντίπαλο των ἀλαζονικῶν ἐξουσιῶν».

Δυστυχῶς, μὲ ὅσα γίνονται τὸ τελευταῖο διάστημα, τὸ ἀνωτέρω χωρίο καθίσταται ἐπίκαιρο περισσότερο παρὰ ποτέ. Διότι ἡ παροῦσα κυβέρνηση ἐπιδίδεται συνεχῶς καὶ ἀδιαλείπτως σὲ ἕνα παραλήρημα ἀλαζονείας, ἀρνούμενη οἱαδήποτε καλόπιστη μορφὴ ἐλέγχου, τὴν ὥρα μάλιστα ποὺ ἡ ἀντιπολίτευση ἀλλὰ καὶ τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν νομικῶν τῆς χώρας μοιάζει νὰ πάσχει ἀπὸ ἀφωνία. Ἐνόσῳ δὲ ἡ κυβέρνηση ὑποβάλλει τοὺς πολῖτες σὲ ἕνα πρωτοφανὲς μαρτύριο παρατεταμένης καὶ ἀπάνθρωπης μασκοφορίας ὑπὸ ὑψηλὲς θερμοκρασίες, ὑλοποιῶντας παραλλήλως πρόσθετους περιορισμοὺς ποὺ καταστρέφουν οἰκονομικὰ πλῆθος κόσμου, ἐπιμένει νὰ δείχνει τὸ αὐταρχικότερο πρόσωπό της, ἐξαφανίζοντας κάθε ἴχνος ἐπιείκειας ἢ κατανόησης πρὸς τοὺς βασανιζόμενους πολῖτες, οἱ ὁποῖοι δὲν δικαιοῦνται νὰ ἐκφράζουν τὴν γνώμη τους ἀλλὰ ὀφείλουν νὰ «κάθονται σούζα» μπροστὰ στοὺς εἰδικοὺς καὶ νὰ ἐφαρμόζουν κατὰ γράμμα ὅ,τι τοὺς ζητοῦν. Ὅπερ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον: ὁ κορωνοϊός δὲν αποσυνέθεσε μόνο τὴν δημόσια ὑγεία ἀλλὰ καὶ τὴν δημοκρατία!

enromiosini.gr