Γράφει ὁ Περικλής Γκιόλιας
Ἡ δημόσια στάση τοῦ Νίκου Καραχάλιου τὶς τελευταῖες ἡμέρες δημιούργησε ἕνα τεχνητὸ ἀφήγημα γύρω ἀπὸ τὴ Μαρία Καρυστιανοῦ, ἐπιχειρῶντας νὰ μετατρέψει προσωπικὴ φιλοδοξία σὲ δῆθεν πολιτικὴ στήριξη. Ὡστόσο, ἀπέναντι σὲ θόρυβο, παρερμηνεῖες καὶ σκιώδεις προθέσεις, ἡ ἀλήθεια παραμένει ἀμετακίνητη.
«Ἂν ἔχεις τέτοιους φίλους, τί νὰ τοὺς κάνεις τοὺς ἐχθρούς», λέει τὸ εὔστοχο λαϊκὸ ρητὸ καὶ ἕνας τέτοιος ἄσπονδος «φίλος» εἶναι σίγουρα ὁ Νῖκος Καραχάλιος μὲ ὅσα διαδίδει τὸ τελευταῖο διάστημα γιὰ τὴ Μαρία Καρυστιανοῦ.
Αὐτὸ ποὺ δὲν κατάφεραν οἱ αὐτουργοὶ τῆς συγκάλυψης μὲ τόνους λάσπης καὶ στρατευμένης προπαγάνδας, θέλησε νὰ τὸ καταφέρει... φιλικὰ ὁ πρώην ἐπικοινωνιολόγος τῆς Ν.Δ. Διασπείροντας μιὰ ἀκατάσχετη φημολογία, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἐπιπλεύσει στὴν ἐπιφάνεια τῆς ἐπικαιρότητας. Φαίνεται... ὅμως ὅτι ὁ ἐπικοινωνιολόγος κάπου χάθηκε στὴν ἐπικοινωνία.
«Ἂν ἔχεις τέτοιους φίλους, τί νὰ τοὺς κάνεις τοὺς ἐχθρούς», λέει τὸ εὔστοχο λαϊκὸ ρητὸ καὶ ἕνας τέτοιος ἄσπονδος «φίλος» εἶναι σίγουρα ὁ Νῖκος Καραχάλιος μὲ ὅσα διαδίδει τὸ τελευταῖο διάστημα γιὰ τὴ Μαρία Καρυστιανοῦ.
Αὐτὸ ποὺ δὲν κατάφεραν οἱ αὐτουργοὶ τῆς συγκάλυψης μὲ τόνους λάσπης καὶ στρατευμένης προπαγάνδας, θέλησε νὰ τὸ καταφέρει... φιλικὰ ὁ πρώην ἐπικοινωνιολόγος τῆς Ν.Δ. Διασπείροντας μιὰ ἀκατάσχετη φημολογία, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἐπιπλεύσει στὴν ἐπιφάνεια τῆς ἐπικαιρότητας. Φαίνεται... ὅμως ὅτι ὁ ἐπικοινωνιολόγος κάπου χάθηκε στὴν ἐπικοινωνία.
Ὅμως ἔτσι εἶναι αὐτά. Ἂν ζητᾶς ἀγωνιωδῶς νὰ βγεῖς στὸν ἀφρὸ τοῦ «κύματος» ποὺ φαντασιώνεσαι, δὲν θέλει πολὺ νὰ ἀρχίσεις νὰ καταλαβαίνεις ὅ,τι σοῦ κατέβει ἢ ὅ,τι σὲ βολεύει. Ἀκόμα καὶ ὅτι ἡ κα Καρυστιανοῦ σὲ ὅρισε «κομματάρχη». Μόνο ψηφοδέλτια δὲν εἶχε βγεῖ νὰ μοιράσει ὁ ἐπικοινωνιολόγος γιὰ τὸ ὑποτιθέμενο κίνημα ποὺ σχεδίαζε μαζί της. Καὶ τώρα κρεμάει στὰ μανταλάκια ὅλες τὶς συζητήσεις, ὅλες τὶς ἐπαφές, ὅλες τὶς ἰδέες ποὺ ἁπλᾶ κατατέθηκαν. Φιλικὰ πάντα!
Ἔτσι, συμπλήρωσε μόνος του τὰ κενά, ἔβαλε τὸ κάρο μπροστὰ ἀπ’ τὸ ἄλογο καὶ τράβηξε γιὰ τὸν δρόμο τῆς αὐτοδικαίωσης, μᾶλλον γιατί ἡ δικαίωση τῶν 57 νεκρῶν τοῦ φαίνεται ὑποδεέστερο ζήτημα.
Ὁ Νῖκος Καραχάλιος θὰ ἔπρεπε νὰ σιωπήσει μπροστὰ στὴν ἱερότητα τοῦ σκοποῦ
Ὁ κ. Καραχάλιος στὸ παρελθὸν ὑπῆρξε ἐπικοινωνιακὸ «γρανάζι» τῶν κέντρων ἐξουσίας, ἀλλὰ σήμερα ἐπιχειρεῖ νὰ πλασάρει τὸν ἑαυτό του ὡς «ἀντισυστημικό». Τὸν διακατέχει ἕνας ἐμμονικὸς ρεβανσισμὸς ἐναντίον τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, ὄχι τόσο λόγῳ τῶν πολιτικῶν διαφορῶν – ὅσο γιατί δὲν μπορεῖ νὰ χωνέψει ὅτι ἀφέθηκε στὸ περιθώριο. Καὶ τώρα, κάθε δημόσια παρέμβασή του μοιάζει περισσότερο μὲ προσπάθεια νὰ λογαριαστεῖ μὲ τὸ παρελθόν του, παρὰ μὲ γνήσια πολιτικὴ ἀναζήτηση.
Εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακό το πῶς κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ μιλοῦσαν ἄψογα τὴ γλῶσσα τοῦ συστήματος, σήμερα τὸ καταγγέλλουν μὲ πάθος. Μόνο ποὺ μὲ τὰ ἀπωθημένα δὲν χτίζεις πολιτικὴ ταυτότητα. Ὁ καταγγελτικὸς λόγος οὔτε σὲ ἐξαγνίζει – οὔτε ἀποτελεῖ ἰδεολογία ἀπὸ μόνος του.
Ἡ ἀλήθεια ἀπαιτεῖ συνέπεια καὶ ἡ συνέπεια ὁρίζεται ἀπὸ τὸ αἴσθημα εὐθύνης. Τὸ νὰ κάνεις δημόσιο κουτσομπολιὸ γιὰ τὰ ἐνδότερα τῶν χαροκαμένων οἰκογενειῶν δείχνει ἀνύπαρκτη συναίσθηση εὐθύνης. Ἀνάλογη μὲ αὐτὴ ποὺ διαθέτουν οἱ πρωτομάστορες τῆς συγκάλυψης. Πραγματικὰ δὲν ἔχω ξαναδεῖ ποτὲ ἐπικοινωνιολόγο νὰ κάνει βούκινο ὅλα τὰ ὑποτιθέμενα «χαρτιά» του, καταφέρνοντας τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἐπιδιώκει. Ἀντὶ νὰ βοηθᾶ τὶς οἰκογένειες, τὸν ἔχουν κάνει «σημαία» ὅλα τὰ φιλοκυβερνητικὰ ΜΜΕ.
Οἱ φλύαρες ἀφηγήσεις του, εἶναι βούτυρο στὸ ψωμὶ τοῦ συστήματος ὥστε νὰ φθείρεται ὁ ἀγῶνας γιὰ τὰ Τέμπη. Δημιουργοῦν σύγχυση καὶ κόπωση. Τὸ μπαγιάτικο ἐπικαλύπτει τὸ φρέσκο καὶ κινδυνεύει νὰ μεταδοθεῖ σὰν πολιτικὴ μούχλα. Ἀκόμα καὶ ἂν ἔχουν κάποια δόση ἀλήθειας τὰ ὅσα ὑποστηρίζει ὁ Καραχάλιος, μπροστὰ στὴν ἱερότητα τοῦ σκοποῦ θὰ ἔπρεπε νὰ σιωπήσει. Ἀντιθέτως τώρα δείχνει ὅτι δὲν ἔχει ἱερὸ καὶ ὅσιο. Διότι δὲν εἶναι μόνο ὅτι πλήττονται τὰ πρόσωπα τοῦ ἀγῶνα γιὰ τὴ δικαίωση. Βλάπτεται καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ ἕναν καθαρὸ πολιτικὸ λόγο ποὺ κινεῖται ἔξω ἀπὸ κομματικὲς βεντέτες καὶ προσωπικὲς ἀτζέντες.
Εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακό το πῶς κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ μιλοῦσαν ἄψογα τὴ γλῶσσα τοῦ συστήματος, σήμερα τὸ καταγγέλλουν μὲ πάθος. Μόνο ποὺ μὲ τὰ ἀπωθημένα δὲν χτίζεις πολιτικὴ ταυτότητα. Ὁ καταγγελτικὸς λόγος οὔτε σὲ ἐξαγνίζει – οὔτε ἀποτελεῖ ἰδεολογία ἀπὸ μόνος του.
Ἡ ἀλήθεια ἀπαιτεῖ συνέπεια καὶ ἡ συνέπεια ὁρίζεται ἀπὸ τὸ αἴσθημα εὐθύνης. Τὸ νὰ κάνεις δημόσιο κουτσομπολιὸ γιὰ τὰ ἐνδότερα τῶν χαροκαμένων οἰκογενειῶν δείχνει ἀνύπαρκτη συναίσθηση εὐθύνης. Ἀνάλογη μὲ αὐτὴ ποὺ διαθέτουν οἱ πρωτομάστορες τῆς συγκάλυψης. Πραγματικὰ δὲν ἔχω ξαναδεῖ ποτὲ ἐπικοινωνιολόγο νὰ κάνει βούκινο ὅλα τὰ ὑποτιθέμενα «χαρτιά» του, καταφέρνοντας τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἐπιδιώκει. Ἀντὶ νὰ βοηθᾶ τὶς οἰκογένειες, τὸν ἔχουν κάνει «σημαία» ὅλα τὰ φιλοκυβερνητικὰ ΜΜΕ.
Οἱ φλύαρες ἀφηγήσεις του, εἶναι βούτυρο στὸ ψωμὶ τοῦ συστήματος ὥστε νὰ φθείρεται ὁ ἀγῶνας γιὰ τὰ Τέμπη. Δημιουργοῦν σύγχυση καὶ κόπωση. Τὸ μπαγιάτικο ἐπικαλύπτει τὸ φρέσκο καὶ κινδυνεύει νὰ μεταδοθεῖ σὰν πολιτικὴ μούχλα. Ἀκόμα καὶ ἂν ἔχουν κάποια δόση ἀλήθειας τὰ ὅσα ὑποστηρίζει ὁ Καραχάλιος, μπροστὰ στὴν ἱερότητα τοῦ σκοποῦ θὰ ἔπρεπε νὰ σιωπήσει. Ἀντιθέτως τώρα δείχνει ὅτι δὲν ἔχει ἱερὸ καὶ ὅσιο. Διότι δὲν εἶναι μόνο ὅτι πλήττονται τὰ πρόσωπα τοῦ ἀγῶνα γιὰ τὴ δικαίωση. Βλάπτεται καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ ἕναν καθαρὸ πολιτικὸ λόγο ποὺ κινεῖται ἔξω ἀπὸ κομματικὲς βεντέτες καὶ προσωπικὲς ἀτζέντες.
Μαρία Καρυστιανοῦ – Ἡ ἀκαταμάχητη ἀξία τῆς ἀλήθειας
Ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ δὲν χρειάζεται ὑπεράσπιση ἀπὸ ἐπαγγελματίες ἐπικοινωνιολόγους τῆς σειρᾶς καὶ τοῦ ἀνεμοδαρμένου «κύματος». Ἔχει στὸ πλευρό της τὴν πιὸ ἀκαταμάχητη ἀξία: τὴν ἀλήθεια. Μόνο καὶ μόνο μὲ αὐτὸ τὸ ὅπλο, ἑκατομμύρια Ἑλλήνων κατέβηκαν στοὺς δρόμους γιὰ νὰ διεκδικήσουν ὀξυγόνο γιὰ τὸ αὔριο τῶν παιδιῶν τους. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ἐνοχλεῖ, γιατί μπροστὰ στὰ πραγματικὰ θύματα τῆς τραγωδίας τῶν Τεμπῶν, μοιάζουν γραφικοὶ καὶ φαφλατᾶδες ὅσοι ψάχνουν ρόλο ὡς «θύματα τοῦ συστήματος».
Ὁ λόγος ποὺ θίγω ὅλα αὐτὰ εἶναι γιὰ νὰ τονίσω ὅτι τὸ σύστημα δὲν φοβᾶται ἐκείνους ποὺ φωνάζουν δυνατά, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκουν. Ἢ ἀκόμα καλύτερα ἐκείνους ποὺ δὲν τοῦ ἀνῆκαν ποτέ. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν φοβοῦνται νὰ ποῦν «ὄχι» στὸ λάθος, ὅταν ὅλοι οἱ κόλακες χειροκροτοῦν. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ συνεχίζουν νὰ μιλοῦν μὲ ἀγωνιστική ἀξιοπρέπεια, ἀκόμα κι ὅταν δέχονται εἰρωνεία, ἐπιθέσεις καὶ ἀπαξίωση. Αὐτοὶ εἶναι οἱ πραγματικοὶ τιμητὲς τῆς ἀλήθειας. Καὶ ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ πουλᾶνε στήριξη μέχρι τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ ταμεῖο ἢ μέχρι νὰ ματαιωθεῖ τὸ ψώνιο τους.
Ὅποιος πιστεύει ὅτι μπορεῖ νὰ ἀναβαπτιστεῖ πολιτικὰ πατῶντας πάνω σὲ ἄλλους, δείχνει ὅτι ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ εἶναι μέρος τοῦ συστήματος γιατί ἀκολουθεῖ τὴν ἴδια πρακτικὴ μὲ ἐκεῖνο. Ὅμως οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἐργαλεῖα. Τὸ πολιτικὸ φρόνημα ποὺ ἀναζητᾶ ἀπεγνωσμένα ὁ λαὸς δὲν εἶναι παιχνίδι ἐντυπώσεων. Εἶναι στάση ζωῆς. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ φυλᾶμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καθετὶ ἁγνὸ πηγάζει ἀπὸ τὸν λαό. Νὰ μὴν τὸ ἐκθέτουμε σὲ πολιτικάντικα τερτίπια ἀλλὰ νὰ φρουροῦμε πάσῃ θυσίᾳ τὴν ἀξιοπρέπειά του. Γιατί ἡ ἀξιοπρέπεια δὲν εἶναι οὔτε ἀδυναμία – οὔτε ἐπικοινωνιακὸ χαρτί. Εἶναι τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀνεπιτήδευτου καὶ ἡ τελευταία ἄμυνα ἀπέναντι στὴν τοξικότητα τοῦ συστήματος.
Προσωπικὰ ἔχω κουραστεῖ νὰ βλέπω τὴν ἀλήθεια νὰ χάνεται μέσα σὲ προσωπικὲς φιλοδοξίες καὶ μικροὺς πολέμους χαρακωμάτων. Δὲν μὲ νοιάζει ποιός «δικαιώνεται» στὰ πάνελ ἢ στὰ social. Μὲ νοιάζει ποιός κρατάει τὴν πρόθεσή του καθαρή. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἂν κάτι ἀξίζει νὰ ὑπερασπιστοῦμε, δὲν εἶναι τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια.
Ἂν καὶ παραγκωνισμένος ἀπὸ τὰ περασμένα «μεγαλεῖα» του, ὁ Καραχάλιος μιλάει σὰν ὑπερόπτης βετερᾶνος γιὰ «νέους στὴν πολιτικὴ» καὶ «πρωτάρηδες», θέλοντας νὰ δείξει πόσο... μπροστὰ εἶναι ἡ σκέψη του σὲ σχέση μὲ τὴν Καρυστιανοῦ. Τόσο «μπροστὰ» ποὺ ἀνέβηκε στὸ καλάμι, ἔφτιαξε μόνος του καὶ κίνημα, καὶ περιμένει μὲ τὸ κλειδὶ στὸ γραφεῖο γιὰ τὰ ἐγκαίνια. Ὥρα λοιπὸν νὰ ξεπεζέψει γιατί παρακούρασε. Προτιμῶ χίλιες φορὲς πρωτάρηδες μὲ λάθη ἀλλὰ ἀλήθεια στὸ βλέμμα τους, παρὰ φθαρμένους ὀπορτουνιστὲς ποὺ παρασύρονται ὅπου τοὺς πάει τὸ «Κῦμα» τῆς μεγαλομανίας τους.
Ὁ λόγος ποὺ θίγω ὅλα αὐτὰ εἶναι γιὰ νὰ τονίσω ὅτι τὸ σύστημα δὲν φοβᾶται ἐκείνους ποὺ φωνάζουν δυνατά, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ δὲν τοῦ ἀνήκουν. Ἢ ἀκόμα καλύτερα ἐκείνους ποὺ δὲν τοῦ ἀνῆκαν ποτέ. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν φοβοῦνται νὰ ποῦν «ὄχι» στὸ λάθος, ὅταν ὅλοι οἱ κόλακες χειροκροτοῦν. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ συνεχίζουν νὰ μιλοῦν μὲ ἀγωνιστική ἀξιοπρέπεια, ἀκόμα κι ὅταν δέχονται εἰρωνεία, ἐπιθέσεις καὶ ἀπαξίωση. Αὐτοὶ εἶναι οἱ πραγματικοὶ τιμητὲς τῆς ἀλήθειας. Καὶ ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ πουλᾶνε στήριξη μέχρι τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ ταμεῖο ἢ μέχρι νὰ ματαιωθεῖ τὸ ψώνιο τους.
Ὅποιος πιστεύει ὅτι μπορεῖ νὰ ἀναβαπτιστεῖ πολιτικὰ πατῶντας πάνω σὲ ἄλλους, δείχνει ὅτι ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ εἶναι μέρος τοῦ συστήματος γιατί ἀκολουθεῖ τὴν ἴδια πρακτικὴ μὲ ἐκεῖνο. Ὅμως οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἐργαλεῖα. Τὸ πολιτικὸ φρόνημα ποὺ ἀναζητᾶ ἀπεγνωσμένα ὁ λαὸς δὲν εἶναι παιχνίδι ἐντυπώσεων. Εἶναι στάση ζωῆς. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ φυλᾶμε ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ καθετὶ ἁγνὸ πηγάζει ἀπὸ τὸν λαό. Νὰ μὴν τὸ ἐκθέτουμε σὲ πολιτικάντικα τερτίπια ἀλλὰ νὰ φρουροῦμε πάσῃ θυσίᾳ τὴν ἀξιοπρέπειά του. Γιατί ἡ ἀξιοπρέπεια δὲν εἶναι οὔτε ἀδυναμία – οὔτε ἐπικοινωνιακὸ χαρτί. Εἶναι τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀνεπιτήδευτου καὶ ἡ τελευταία ἄμυνα ἀπέναντι στὴν τοξικότητα τοῦ συστήματος.
Προσωπικὰ ἔχω κουραστεῖ νὰ βλέπω τὴν ἀλήθεια νὰ χάνεται μέσα σὲ προσωπικὲς φιλοδοξίες καὶ μικροὺς πολέμους χαρακωμάτων. Δὲν μὲ νοιάζει ποιός «δικαιώνεται» στὰ πάνελ ἢ στὰ social. Μὲ νοιάζει ποιός κρατάει τὴν πρόθεσή του καθαρή. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἂν κάτι ἀξίζει νὰ ὑπερασπιστοῦμε, δὲν εἶναι τὰ πρόσωπα, ἀλλὰ τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια.
Ἂν καὶ παραγκωνισμένος ἀπὸ τὰ περασμένα «μεγαλεῖα» του, ὁ Καραχάλιος μιλάει σὰν ὑπερόπτης βετερᾶνος γιὰ «νέους στὴν πολιτικὴ» καὶ «πρωτάρηδες», θέλοντας νὰ δείξει πόσο... μπροστὰ εἶναι ἡ σκέψη του σὲ σχέση μὲ τὴν Καρυστιανοῦ. Τόσο «μπροστὰ» ποὺ ἀνέβηκε στὸ καλάμι, ἔφτιαξε μόνος του καὶ κίνημα, καὶ περιμένει μὲ τὸ κλειδὶ στὸ γραφεῖο γιὰ τὰ ἐγκαίνια. Ὥρα λοιπὸν νὰ ξεπεζέψει γιατί παρακούρασε. Προτιμῶ χίλιες φορὲς πρωτάρηδες μὲ λάθη ἀλλὰ ἀλήθεια στὸ βλέμμα τους, παρὰ φθαρμένους ὀπορτουνιστὲς ποὺ παρασύρονται ὅπου τοὺς πάει τὸ «Κῦμα» τῆς μεγαλομανίας τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου