4 Αυγ 2020

Ἅγιος Παΐσιος : Ὑπάρχει καὶ δίκαιος θυμὸς

-Γέροντα, λέει σὲ ἕνα τροπάριο: «Θυμὸν κινήσαντες τὸν δικαιότατον». Ποιὸς θυμὸς εἶναι δικαιότατος; 

– Ὅταν ἀδικοῦνται ἄλλοι καὶ φωνάζει κανεὶς καὶ θυμώνει ἀπὸ πόνο πραγματικό, τότε εἴναι «δικαιότατος ὃ θυμός».Ὅταν ἀδικεῖται ὃ ἴδιος καὶ θυμώνει, τότε δὲν εἶναι καθαρὸς ὃ θυμός. 
Ὅταν βλέπεις ἕναν νὰ ὑποφέρει γιὰ Ἱερὰ πράγματα, αὐτὸς ἔχει θεῖο ζῆλο. Ἀπὸ αὐτὸ μπορεῖς νὰ καταλάβεις καὶ τὸν διὰ Χριστὸν σαλό. 
Ἂν πάρεις λ.χ. μία εἰκόνα καὶ τὴν βάλεις μπροστά του ἀνάποδα, θὰ τιναχθεῖ ἐπάνω ὃ διὰ Χριστὸν σαλός· ἔτσι τοῦ κάνεις τέστ. Ὑπάρχει δηλαδὴ καὶ δικαία, θεία ἀγανάκτηση, καὶ μόνον αὐτὴ ἡ ἀγανάκτηση δικαιολογεῖται στὸν ἄνθρωπο. 
Ὃ Μωυσῆς, ὅταν εἶδε τὸν λαὸ νὰ θυσιάζει στὸ χρυσὸ μοσχάρι, ἀγανάκτησε καὶ πέταξε κάτω τὶς πλάκες μὲ τὶς ἐντολὲς ποῦ τοὺ ἔδωσε ὃ Θεός, καὶ ἔσπασαν. Ὃ Φινεές, ὃ ἐγγονὸς τοῦ ἀρχιερέα Ἀαρῶν, δύο φόνους ἔκανε καὶ ὃ Θεὸς ἔδωσε...
ἐντολὴ ἀπὸ τὴν γενιά του νὰ βγαίνουν οἱ ἱερεῖς τοῦ Ἰσραήλ! 
Ὅταν εἶδε τὸν Ἰσραηλίτη Ζαμβρὶ νὰ ἁμαρτάνει μὲ τὴν Μαδιανίτιδα Χασβὶ μπροστὰ στὸν Μωυσῆ καὶ σὲ ὅλους τους Ἰσραηλίτες, δὲν κρατήθηκε· σηκώθηκε ἀπὸ τὴν συναγωγὴ καὶ τοὺς φόνευσε, καὶ ἔτσι σταμάτησε ἢ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ἂν δὲν τοὺς σκότωνε καὶ τοὺς δύο, θὰ ἔπεφτε ὀργὴ Θεοῦ σὲ ὅλον τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ. Φοβερό! 
Ἐγώ, ὅταν διαβάζω στὸ Ψαλτήρι τὸν στίχο «Καὶ ἐστη Φινεὲς καὶ ἔξιλασατο, καὶ ἔκοπασεν ἢ θραϋσις»,ἀσπάζομαι πολλὲς φορὲς τὸ ὄνομά του.
Ἄλλα καὶ ὃ Χριστός, ὅταν εἶδε νὰ πουλοῦν μέσα στὸν περίβολο τοῦ Ναοῦ βόδια, πρόβατα, περιστέρια, καὶ τοὺς κερματιστὲς νὰ ἀνταλλάσσουν χρήματα, πῆρε τὸ φραγγέλιο καὶ τοὺς ἐδίωξε. 
Ἕνας πνευματικὸς ἄνθρωπος, ὅταν πάει μὲ ἀγανάκτηση νὰ ὑπεράσπιση τὸν ἑαυτό του γιὰ ἕνα ἀτομικό του θέμα, αὐτὸ εἶναι καθαρὰ ἐγωιστικό, εἶναι ἐνέργεια τοῦ πειρασμοῦ. Δέχεται ἐπιδράσεις δαιμονικὲς ἐξωτερικές.
Ἂν κάποιον τὸν ἀδικοῦν ἢ τὸν κοροϊδεύουν, αὐτὸν πρέπει οἱ ἄλλοι νὰ τὸν ὑπερασπίζονται, γιὰ τὸ δίκιο, ὄχι γιὰ προσωπικό τους συμφέρον. Δὲν ταιριάζει νὰ μαλώνεις γιὰ τὸν ἑαυτό σου.
Ἄλλο τὸ νὰ ἀντίδρασης, γιὰ νὰ ὑπερασπισθεῖς σοβαρὰ πνευματικὰ θέματα, θέματα ποῦ ἀφοροῦν τὴν πίστη μας, τὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ εἶναι καθῆκον σου.
Ὅταν σκέφτεσαι τοὺς ἄλλους καὶ ἀντιδρᾶς, γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσεις, τότε αὐτὸ εἶναι καθαρό, γιατί γίνεται ἀπὸ ἀγάπη. Ὅταν πῆγα στὸ Σινά, κατέβαινα στὸ μοναστήρι κάθε ἑβδομάδα, κάθε δεκαπέντε μέρες, γιὰ νὰ κοινωνήσω.
Μία φορά μου λέει ἕνας πολὺ ἁπλὸς δίκαιος ποῦ ἦταν ἐκεῖ: «Ά, ὄχι κάθε ἑβδομάδα- τέσσερις φορὲς τὸν χρόνο πρέπει νὰ κοινωνοῦν οἱ καλόγεροι». Τότε εἶχαν τυπικὸ νὰ μὴν κοινωνοῦν συχνά. 
Φοροῦσα καὶ τὸ ἐπανωκαλύμμαυχο. «Οὔτε ἐπανωκαλύμμαυχο», λέει. Αὐτοὶ τὸ ἔβαζαν μόνο στὶς τελετές. «Νὰ’ ναὶ εὐλογημένο», λέω. Καὶ τὸ εἶχα καὶ ἐγὼ ριγμένο στὸν ὦμο σὰν κασκὸλ καὶ δὲν μὲ ἀπασχόλησε ξανά. Τί; νὰ μαλώσω;
Ἑτοιμαζόμουν ἐν τῷ μεταξὺ κάθε φορᾶ γιὰ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ πήγαινα στὴν Ἐκκλησία. Τὴν ὥρα ποῦ ὃ παπὰς ἔλεγε «Μετὰ φόβου Θεοῦ…», ἔσκυβα τὸ κεφάλι καὶ ἔλεγα «Ἐσὺ γνωρίζεις, Χριστέ μου, πόση ἀνάγκη ἔχω», καὶ ἐνίωθα τέτοια ἀλλοίωση, ποῦ δὲν ξέρω ἂν θὰ τὴν ἐνίωθα, ἂν κοινωνοῦσα.
Ἀφοῦ πέρασαν κάμποσοι μῆνες, ἦρθαν στὸ μοναστήρι τέσσερα-πέντε παιδιά, ποῦ ἀπὸ μένα παρακινήθηκαν νὰ ἔρθουν στὸ Σινά. Εἶπαν λοιπὸν καὶ σ’ αὐτὰ νὰ μὴν κοινωνοῦν. Έ, τότε μίλησα καὶ τακτοποιήθηκε τὸ θέμα. 

(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ B΄ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.