18 Μαρ 2020

Ἡ Ἀλήθεια δὲν ἔχει ἀνάγκη τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη τὴν Ἀλήθεια!

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης,  Δάσκαλος-Κιλκὶς
Ὁ Αἴσωπος καί … : «Ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας ἐν τὴ ἐρήμω»! 
Μύθος τοῦ Αἰσώπου: «Ὁ ὁδοιπόρος καὶ ἡ Ἀλήθεια» 
Ὁδοιπορῶν τὶς ἐν ἐρήμω εἶρε γυναίκα μόνην κατηφῆ ἔστωσαν, καὶ φησιν αὐτή· «Τὶς εἰ»; Ἡ δὲ ἔφη· «Ἀλήθεια». «Καὶ διὰ ποίαν αἰτίαν τὴν πόλιν ἀφεῖσα τὴν ἐρημίαν οἰκεῖς»; Ἡ δὲ εἶπεν· «Ὅτι τοῖς πάλαι καιροῖς παρ’ ὀλίγοις ἢν τὸ ψεῦδος· νῦν δὲ εἰς πάντας ἀνθρώπους ἐστίν, ἐὰν τί ἀκούειν καὶ λέγειν θέλης».
Ὅτι κάκιστος βίος καὶ πονηρὸς τοῖς ἀνθρώποις ἐστίν, ὄτε τὸ ψεῦδος προκρίνεται τῆς ἀληθείας. 
Νεοελληνικὴ ἀπόδοση: Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ περπατοῦσε στὴν ἐρημιά, συνάντησε μία γυναίκα, ποὺ στεκόταν μόνη της καὶ μὲ κατσουφιασμένη ὄψη. Τὴν χαιρέτησε καὶ τὴ ρώτησε ποιὰ εἶναι. Ἐκείνη εἶπε: «Εἶμαι ἡ Ἀλήθεια». «Καὶ γιὰ ποιὸ λόγο ἄφησες τὴν πόλη καὶ κατοικεῖς μόνη σου στὴν ἐρημιά;». «Διότι παλιότερα τὸ ψέμα βρισκόταν σὲ λίγους μόνο. Τώρα ἔχει καταλάβει τὶς ψυχὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Καί, ἂν θέλεις νὰ ἀνταλλάξεις λόγο μὲ ὁποιονδήποτε, θὰ δεῖς ὅτι ὅλοι ἔχουνε μέσα τοὺς τὴν ψευτιά. Γι' αὐτὸ μὲ βλέπεις λυπημένη νὰ κατοικῶ στὶς ἐρημιές, ἀφοῦ δὲν μὲ ἀφήνουνε νὰ πλησιάσω ὅπου κατοικοῦν ἄνθρωποι». 
Ἐπιμύθιο: Ὅλος ὁ βίος τῶν ἀνθρώπων γίνεται πάρα πολὺ κακός, πανοῦργος καὶ ἐλεεινός, ὅταν τὸ ψέμα προτιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια. 
*
Γιὰ τὸν Αἴσωπο καὶ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς, ἐξορία τῆς Ἀλήθειας στὴν ἐρημιὰ σημαίνει τὴν ἄρνηση νὰ τὴν δεχτεῖ ὡς κανόνα στὴν ζωή του. Εἶναι ὁ παραμερισμὸς ἢ ἀκόμη καὶ ὁ πλήρης ἐξοβελισμός της ἀπὸ τὸ «εἶναι», ἀπὸ τὴν συνείδηση, κατὰ συνέπεια καὶ ἀπὸ τὴν πρακτική της καθημερινότητας τῆς ζωῆς καὶ... ἡ προτίμηση τοῦ ψεύδους. Ὅταν φεύγει ἡ Ἀλήθεια ἀπὸ τὴν καρδιά, ὅπου εἶναι ἡ φυσική της θέση, ὁδηγεῖται στὴν ἐρημιὰ ὁπωσδήποτε ἡ ἴδια ἡ καρδιὰ καὶ ὄχι ἡ Ἀλήθεια! Δηλαδή, «παροπλίζεται» ἡ Ἀλήθεια στὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πράγμα ἀφύσικο γιὰ ἕνα λογικὸ πλάσμα, ποὺ θέλει νὰ λέγεται ἄνθρωπος. Ἔτσι, μὲ τὴν ἀπουσία της, ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται αὐτὸς στὴν ἐρημιά, στὸ σκοτάδι τῆς ψεύτικης ζωῆς! 

Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα, καθὼς τὴν βλέπουμε στὸν μύθο, μὲ τὴν προσωποποίηση ποὺ συνηθίζει νὰ κάνει ὁ Αἴσωπος. Βάζει στὸ στόμα τῆς Ἀλήθειας τὸ παράπονο τῆς ἐγκατάλειψής της ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ μιλᾶ γιὰ λογαριασμὸ τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου! Ἐξάλλου, αὐτὸ φαίνεται καθαρὰ ἀπὸ τὸ ἐπιμύθιο, πὼς ἡ Ἀλήθεια δὲν ἔχει ἀνάγκη τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη τὴν Ἀλήθεια! 

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος στοὺς αἰῶνες καὶ κατέχει πάσαν τὴν Ἀλήθεια, «ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ» (Ἰω. 14,6) ἐρημιὰ εἶναι τὸ νὰ κόψουν τὰ παιδιὰ τῆς τὸν δεσμὸ τοὺς μ` αὐτήν, νὰ μὴν θέλουν ἢ νὰ μὴν μποροῦν νὰ τὴν γνωρίσουν. Γράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος στὰ «οὐαὶ» τοῦ Χριστοῦ κατὰ τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων: «ἰδοὺ ἀφίεται ὑμὶν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Μάτθ. 23,38). Οἴκος ὀνομάζεται τὸ Γένος τῶν Ἰουδαίων, ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἰδιαιτέρως ὁ ναός. Ὅμως, ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι καὶ ὁ κάθε χριστιανός. Καὶ ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, πὼς ἔρημος ἐδῶ σημαίνει τὴν ἀπουσία τῆς θείας βοήθειας, τὴν ἐγκατάλειψη τῆς θείας χάριτος: «γυμνός της παρ` ἐμοῦ βοηθείας», λέει. Τὴν ἴδια ἑρμηνεία δίνει καὶ ὁ Ζιγαβηνός: «Ἔρημός της ἐνοικούσης αὐτῶ θείας χάριτος». Ἐπίσης ὁ Μέγας Βασίλειος: «Διὰ τοῦτο οὐκέτι προφῆται παρ` αὐτοῖς, οὐκέτι χάρις, ἀλλὰ γέγονε χέρσον καὶ καταπάτημα». 

Στὸ κατὰ Λουκᾶ, στὸ τέλος τοῦ 13ου κεφαλαίου, λέει πάλι ὁ Χριστὸς πρὸς τοὺς Φαρισαίους: «ἰδοὺ ἀφίεται ὑμὶν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Λούκ. 13,35). Μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφει ὁ Τρεμπέλας : «Ὅταν ὁ Χριστὸς φύγει καὶ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ κάποιο μέρος, ὅσο καλὰ ἐπιμελημένο, ἑτοιμασμένο καὶ πολυσύχναστο κι ἂν εἶναι, μεταβάλλεται σὲ ἔρημο». 

Ναί, μένουμε μακριά της Ἀληθείας οἱ ἄνθρωποι, στὴν πνευματικὴ ἐρημιά. Ἀπέχουμε ἀπὸ τὰ μυστήρια καὶ τὴν ἄσκηση, ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας καί, ὅταν αὐτὴ πλήττεται καὶ διώκεται, κρατοῦμε κλειστὰ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς μας καὶ δὲν ἔχουμε πνευματικὸ κουράγιο νὰ ἐγείρουμε ἔργο καὶ λόγο ἀντιρρήσεως. Εἶναι ἡ ἀπομόνωση ἀπὸ τὴν οὐσία τῆς πνευματικῆς παρακαταθήκης. Ὁ «ἀνησυχητικὸς» ἐφησυχασμός, ἡ ἡσυχία μέχρι ἀνησυχίας. Κάτι, ποὺ δυστυχῶς συμβαίνει στοὺς σημερινοὺς χαλεποὺς καιρούς, καθὼς δὲν λειτουργεῖ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν συναλίζεται ἐν τὴ Ἀληθεία. (συναλίζομαι = ἔρχομαι ὁμοὺ` στὸ ἴδιο μέρος, μαζί, συγχρόνως, ἐγγύς, ἐν συνόλω). 

Ὁ Τρεμπέλας στὰ σχόλιά του, στὸν στίχο (Πράξ. 1,4) : «καὶ συναλιζόμενος (ὁ Χριστὸς) παρήγγειλεν αὐτοῖς (τοῖς Ἀποστόλοις) ἀπὸ Ἱεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἢν ἠκούσατέ μου», γράφει γιὰ τὸ ρῆμα συναλίζομαι: «Τὸ ρῆμα ἐκφράζει τὴν στενὴ κοινωνία τοῦ Ἰησοῦ μετὰ τῶν ἀποστόλων του πρὸς ἐπιτέλεση ἑνὸς σώματος, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχικὴ σημασία τοῦ ρήματος συναλίζεσθαι, ποὺ σημαίνει τὸ νὰ γίνει κάποιος ἕνα μὲ κάποιον ἄλλο, ἀλλὰ συγχρόνως ἡ ἕνωση αὐτὴ ἐπιβεβαιωνόταν μὲ τὴν συμμετοχὴ στὴν ἴδια τροφὴ καὶ στὸ ἴδιο τραπέζι». 

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔρημος: Ἡ ἀπομόνωση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια. Σήμερα, ποὺ στένεψαν τὰ πράγματα καὶ ὁ βιασμὸς τῆς Ἀλήθειας εἶναι ἐμφανὴς καὶ ἄκρατος, ὁ λαὸς τελεῖ ἐν ἀγνοία καὶ τὸ ἔργο τῆς προδοσίας, κάθε μορφῆς προδοσίας, καθίσταται εὔκολο. Διότι καὶ ὁ σύνδεσμος μεταξὺ τῶν μελῶν, πλὴν κάποιων ἐξαιρέσεων, εἶναι χαλαρὸς ἕως ἀνύπαρκτος. Αὐτὸ εἶναι τὸ μέγα σημερινὸ κακό. Διαπράττεται ἔγκλημα κατὰ τῆς Ἀλήθειας καὶ τὸ σῶμα ἀπομονωμένο καὶ ἀποξενωμένο ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, ἑκουσίως ἢ ἀκουσίως, καὶ πάντως ἀδυνατώντας νὰ ἀντιδράσει, καθεύδει. 

Μεγάλος ἀγώνας, μὲ πολλὴ ἀγωνία, δίνεται ἀπὸ μεμονωμένα ἄτομα ἢ καὶ ὀρθόδοξους φορεῖς καὶ καλῶς, κατὰ τῶν ἐχθρῶν της Ἐκκλησίας. Ἀλλά, ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἐχθροί, συντονισμένοι κάτω ἀπὸ διάφορα ὀργανωμένα σύνολα, ἐκφράζουν τὸν ἕνα ἐχθρό, ποὺ λέγεται κόσμος. Ὁ κόσμος φέρει τὸ φρόνημα τοῦ ἀρχηγοῦ του, τοῦ διαβόλου, ἐξ οὐ καὶ κοσμοκράτορας. Ὅμως, αὐτὴ ἡ τακτικὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει οὐσιαστικὸ καὶ μακροπρόθεσμο ἀποτέλεσμα, διότι φυλάσσονται μὲν τὰ ὅρια, ἀλλὰ μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀνάγκη νὰ στραφεῖ τὸ ἐνδιαφέρον τῆς ποιμαντικῆς καὶ κατηχητικῆς διακονίας, στὴν δημιουργία γνήσιου ὀρθόδοξου πνευματικοῦ ὑποστρώματος, πατερικοῦ φρονήματος, στὴν ψυχὴ συνόλου τοῦ λαοῦ. Νὰ μὴν παραμελεῖται δὲ ἡ κηδεμονία του καὶ τὸ «συναλίζεσθαι», διότι εἶναι σὰν νὰ φυτεύεται ἕνα δέντρο, τὸ ὁποῖο θὰ δώσει μόνο φύλλα καὶ ὄχι καρπούς. Γιὰ παράδειγμα, εἶναι ἀπορίας ἄξιον αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σὲ πολλὲς Μητροπόλεις. Τὸ ὅτι μέσα σὲ μία μητροπολιτικὴ Περιφέρεια παραμένουν ἀδρανεῖς καὶ «ἀνεκμετάλλευτοι» δεκάδες θεολόγοι καθηγητές, ἀλλὰ καὶ λόγιοι κληρικοὶ καὶ δὲν προσκαλοῦνται ἢ προσκαλούμενοι δὲν δέχονται τὶς προσκλήσεις ἀπὸ τοὺς οἰκείους Μητροπολίτες γιὰ προσφορὰ καὶ συνεργασία στὸν ἀγρὸ τοῦ Χριστοῦ. 

Ὅμως καὶ τὸ νὰ διαμαρτύρεται ὁ λαὸς συνεχῶς ἐπὶ τῶν ἀποφάσεων τῆς ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας, χωρὶς τὸν συνυπολογισμὸ τῶν δικῶν τοῦ εὐθυνῶν, χωρὶς ἐπίγνωση τῆς δικῆς του πνευματικῆς κατάστασης, πολλὲς φορὲς δὲν εἶναι φρόνιμο καὶ δίκαιο. Διότι, ἐπὶ παραδείγματι, ἐν τὴ παρούση περιστάσει τῆς ἐξάπλωσης τοῦ λοιμοῦ, ἂν ὑπῆρχε ἱκανὸς ἀριθμὸς ἱερέων, θὰ κωλυόταν ἕως ἀδιεξόδου ἡ τέλεση τῶν Μυστηρίων καὶ ἱεροπραξιῶν; Μᾶλλον, ὄχι. Ἀφοῦ θὰ ὑπῆρχαν πολλοὶ ἱερεῖς, θὰ ἀναλάμβαναν λατρευτικὰ καθήκοντα, μὲ τὴν κατάλληλη κατανομὴ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν πιστῶν σὲ κατάλληλους χώρους, θὰ διευκόλυνε δὲ αὐτὸ καὶ τὴν ἱεραρχία καὶ τὴν πρακτικὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας. Θυμᾶμαι τὸν π. Αὐγουστίνο Καντιώτη, ποῦ συχνὰ στὰ κηρύγματά του ἐπέμενε στὸ θέμα αὐτό, καυτηριάζοντας τὴν νοοτροπία κυρίως τῶν ἀγωνιζομένων χριστιανῶν γονέων, σχετικὰ μὲ τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἐπαγγέλματος τῶν παιδιῶν τους. Ἔλεγε χαρακτηριστικά, ρωτώντας καὶ ἀπαντώντας ὁ ἴδιος: «Τί θὰ γίνει τὸ παιδί σου;». «Ἀξιωματικός!». «Τί θὰ γίνει τὸ παιδί σου;». «Μηχανικός, καθηγητής!». «Παπάς; Δὲν θὰ γίνει παπάς;». «Ὄοοχι παπάς! Ὄοοχι παπάς! ». Καὶ τὸ ἐπαναλάμβανε αὐτὸ δύο τρεῖς φορὲς μὲ πάθος καὶ ἱερὴ ἀγανάκτηση! Εἴμαστε ὑπεύθυνοι καὶ ἐμεῖς γιὰ ὅσα συμβαίνουν σήμερα. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὰ φάρμακα, τὰ μηχανήματα, τοὺς τρόπους καὶ τὰ μέσα τῆς θεραπείας τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, ἀλλὰ στερεῖται ἱκανοῦ ἰατρικοῦ καὶ νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ, γιὰ τὴν πλήρη καὶ ὀρθὴ χρήση τους. Καὶ ἔρχεται πρὸ ἀδιεξόδου! Ποιὸς φταίει; Μόνο οἱ δεσποτάδες; 

Ἴσως, σήμερα, μᾶς ἀκούγονται ξένες οἱ πνευματικὲς καταστάσεις τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καὶ μᾶς προκαλοῦν ἀπορία καὶ δέος οἱ ἐμπειρίες, ἀλλὰ καὶ οἱ προτροπὲς γιὰ ἑνότητα καὶ καλλιέργεια κοινοῦ φιλοχρίστου φρονήματος, τὸ ὁποῖο εἶναι καὶ ἡ πραγματικὴ δύναμη ἐναντίον τοῦ κάθε κακοῦ: 

α). «Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἢν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» (Πράξ. 4,32). 

β). «ἤσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτὸ» (Πράξ. 2,1). 

γ). «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἴνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ἢ ἐν ὑμὶν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῶ νοΐ καὶ ἐν τὴ αὐτὴ γνώμη» (Ἃ΄ Κόρ. 1,10) 

δ). «τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες» (Ρῶ. 12,16) 

ε). «ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δώη ὑμὶν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν»(Ρώμ. 15,15) 

στ). «πληρώσατέ μου τὴν χαράν, ἴνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, συμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες» (Φιλιπ. 2,2) 

ζ). «πλὴν εἰς ὃ ἐφθάσαμεν, τῷ αὐτῶ στοιχεῖν κανόνι, τὸ αὐτὸ φρονεῖν» (Φιλιπ. 3,16) 

η). «Εὐοδίαν παρακαλῶ καὶ Συντύχην παρακαλῶ τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν Κυρίω» (Φιλιπ. 4,2) 

Ἂν ὁ λαὸς εἶναι πεπαιδευμένος στὴν ἁγία Πίστη, θὰ εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ἐπέλθει πνευματικὴ σύγχυση καὶ ἅλωση στὰ ἱερά της πίστεως. Διότι οἱ ποιμένες θὰ νιώθουν ἀσφαλῶς τὸ αἴσθημα τῆς γνήσιας πατρότητας καὶ ὁμοφροσύνης καὶ τῆς στήριξης ἀπὸ τὸν λαό, στὶς δύσκολες ἀποφάσεις, ἀλλὰ καὶ ἀντιστρόφως, πολὺ δυσκολοτέρα θὰ θρασύνονται, ἀλίμονο, οἱ ἴδιοι καὶ θὰ κηρύττουν αἵρεση (δὲς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ Παπισμό, πατριάρχης Ἀλεξανδρείας γιὰ Κοπτικὴ «ἐκκλησία, κλπ.»). Γὶ` αὐτὸ ἀπαιτεῖται ἡ καλλιέργεια τῆς καλῆς ἀνησυχίας στὸ πλήρωμα, μὲ ὅπλο τὴν γνώση. Τὴν μελέτη τοῦ βίου καὶ τῆς πολιτείας τῶν Πατέρων, ποὺ ἀγωνίστηκαν γιὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὴν μεταλαμπάδευση τοῦ ὁμολογιακοῦ καὶ μαρτυρικοῦ φρονήματός τους. Τὴν συχνὴ συμμετοχὴ στὴν θεία λατρεία καὶ στὰ μυστήρια. Διότι, μόνο ἔτσι θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ παρακολουθεῖ καὶ νὰ διακρίνει τὶς ὁποιεσδήποτε ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καί, χάριτι Θεοῦ, νὰ ἐγείρεται πρὸς ἀγῶνες. 

Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ἡ περιουσία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅταν αὐτὴ θίγεται, προσβάλλεται, ἀπειλεῖται, δὲν ἔχουν καμιὰ δικαιολογία τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ μένουν ἀπαθῆ. Εἶναι περιουσία ὅλων τῶν μελῶν «ἐξ ἀδιαιρέτου». Ὅπως ὅταν πλήττεται καὶ ἀπειλεῖται ἡ ὑλικὴ περιουσία μίας οἰκογένειας, ἐγείρονται ὅλα τὰ μέλη καὶ πρῶτος ὁ πατέρας, ἔτσι καὶ ὅταν προσβάλλεται ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐγείρεται ὁ λαὸς ἐν σώματι, μὲ μπροστάρηδες τοὺς ποιμένες. 

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία βάλλεται μὲ τὸν πιὸ δαιμονικὸ τρόπο, ἀδυνατεῖ δὲ νὰ συμπαρασταθεῖ ὡς ζῶσα ἡ δύναμη αὐτή, ποὺ λέγεται λαὸς τοῦ Θεοῦ, στοὺς ὑγιῶς ἀνθισταμένους, καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παρακλάδια τῆς Νέας Τάξης ἁλωνίζει ἀνεμπόδιστος. Οὐδεὶς δὲ ἐξ ἠμῶν ἄμοιρος εὐθυνῶν, τῶν δεσποζόντων ὑπερεπιβεβαρημένων! 

Σάββας Ἠλιάδης 
Δάσκαλος 
Κιλκίς, 17-3-2020

2 σχόλια:

  1. Ολοι έχουν ευθύνη. Και οι επίσκοποι, και οι ιερείς και οι λαϊκοί!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΛΟΓΙΚΗ.
    ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΞΙΩΜΑ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ.
    Η ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΑΝ ΛΑΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ.
    ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ...ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΚΙΝΗ ΓΡΑΜΗ.ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕΙ ''ΛΕΡΩΝΕΤΑΙ'' ΚΑΙ ΛΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ.
    ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΤΥΦΛΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ.
    Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΦΩΤΙΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.
    Ο ΚΑΤΑΚΡΙΝΩΝ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.