Μία ἀκόμη ἀνιστόρητη στιγμή!

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, δάσκαλος Κιλκὶς

Λειτουργεῖ τὸ πρῶτο ἀποτεφρωτήριο στὴν Ἑλλάδα!

(Παρεμπιπτόντως, καθὼς ἐπεξεργάζομαι τὸ κείμενο, σχετικὰ μὲ τὴν λειτουργία τοῦ ἀποτεφρωτηρίου, διαβάζω μετὰ πολλῆς λύπης, πὼς ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ἀναγνώρισε τὴν σχισματικὴ ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Κοντοστέκομαι. Μήπως νὰ ἀλλάξω τὸ θέμα καὶ νὰ γράψω γὶ` αὐτό, ἀφήνοντας ἴδιο τὸν τίτλο; Ὄχι ὅμως. Τὸ ἀφήνω, πρὸς τὸ παρὸν τουλάχιστον). 

Συνέχεια… 

Εἴδηση: Ὁ ἁρμόδιος ὑπάλληλος: «… χαρακτήρισε τὴν ἔναρξη λειτουργίας τοῦ ἀποτεφρωτηρίου «ἱστορικὴ στιγμή», καθὼς ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ τελευταία χώρα στὸν κόσμο ποὺ ἀποκτᾶ τὴν συγκεκριμένη ὑποδομή». 

Βέβαια, ἡ Ἑλλάδα, στὴν νέα της ἐκσυγχρονιστικὴ πορεία, γράφει μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα καὶ πρωτοφανῆ συχνότητα τόσες καὶ τέτοιου εἴδους «ἱστορικὲς στιγμές», ποὺ δὲν θὰ προλαβαίνουν οἱ ἱστορικοί του μέλλοντος νὰ τὶς καταγράφουν. 

Δυστυχῶς, δὲν ξέρουμε ποῦ πᾶμε καὶ τί ζητᾶμε ἀπὸ τὴ ζωή μας! Χαρακτηρίζεται ὡς ἱστορικὴ στιγμὴ ἡ ἔναρξη λειτουργίας τοῦ ἀποτεφρωτήρα, ὅταν ὁ Ἕλληνας βιώνει στὴν καθημερινότητά του τὶς συνέπειές της ἀπὸ καιροῦ... εἰσόδου του στὸ ἀποτεφρωτήριο τῆς αὐτοκαταστροφῆς του, τὸ ὁποῖο τὸν ἐξουθενώνει καὶ μετατρέπει κυριολεκτικὰ ὅλη τὴν ὕπαρξή του σὲ … τέφρα! Μπῆκε στὸ πνευματικὸ ἀποτεφρωτήριο! Στὸ ἀποτεφρωτήριο τῆς καρδιᾶς καὶ τῆς συνειδήσεως! 

Ἀπὸ χρόνων πολλῶν μέχρι σήμερα ἔχει ἐργαστεῖ ἀόκνως ὅλο τὸ κρατοῦν ἐν Ἑλλάδι σύστημα, ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, γιὰ νὰ διακονήσουν τὰ σχέδια τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Πέτυχε ἀπόλυτα ἡ προσπάθειά τους καὶ ἤδη ἔχει ἀποτεφρώσει ὁ λαὸς στὴ συνείδησή του τοὺς κληρονομηθέντες ἀπὸ τοὺς προγόνους τοῦ πνευματικοὺς ἀκρογωνιαίους λίθους, τουτέστιν, ὅλα τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια της ἑλληνορθόδοξης παράδοσης, τὴν τροφὴ τῆς ψυχῆς του, τὰ ὁποία στρίμωξε στὰ χρονοντούλαπα τῆς λήθης καὶ τῆς ἀπόρριψης, ἄχρι καιροῦ. 

Μὲ καρδιὰ καὶ ψυχή, ποὺ κατάντησαν ρετάλια καὶ «κόνις καὶ τέφρα καὶ σκιά», μέσα στὴν σύγχυση, στὴν ἀμφισβήτηση, στὴν ὀλιγοπιστία, στὴν ἀπιστία, στὴν ἄρνηση, στὸ κυνήγι τῆς ἡδονῆς καὶ μέσα στὴν λαχτάρα τῆς ἀπόλαυσης τοῦ «τρένου τῆς εὐτυχίας» τῆς χοντρόπετσης καὶ τάχα εὐδαιμονοῦσας Δύσης, ἦταν φυσικὸ νὰ φτάσει, ἔστω καὶ τελευταῖος, σ` αὐτὴν τὴν «ἱστορικὴ» ἐπιλογή. Μία ἀπὸ τὶς θλιβερὲς καὶ ἀνιστόρητες γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη πραγματικότητα «διεξόδους» αὐτοῦ του ἀδιεξόδου, ἡ ὁποία, μετὰ πάσης βεβαιότητος καὶ δυστυχῶς, θὰ μπεῖ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα προοδευτικά, ἀλλὰ σταθερά, στὴν καθημερινότητά μας, ὅπως συνέβη καὶ μὲ ἄλλες παρόμοιες περιπτώσεις! 

Ἡ ἀπαξίωση τοῦ σώματος καὶ τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως, ἅμα! Δὲν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν, δὲν ὑπάρχει κρίση, δὲν ὑπάρχει αἰώνια ζωή. Θάνατος! Μόνο θάνατος! Αἰώνιος θάνατος! Τί σημασία ἔχουν τὰ ὑπόλοιπα, ὅταν χάνει τὴν μάχη ἡ καρδιά; Τὸ τέλος ἔρχεται αὐτονόητο καὶ πάντοτε ἀνούσιο, ἄχαρο, μοιραῖο καὶ τὸν μόνο ποὺ χαροποιεῖ εἶναι ὁ διάβολος. Ἡ καύση τοῦ σώματος εἶναι πράξη αὐτοχειρίας (αὐτοκτονία), ἔστω καὶ ἂν ἐπιτελεῖται μετὰ θάνατον! 

Ὄχι, λοιπόν, ἱστορικὴ ἀλλὰ ἀνιστόρητη ἡ στιγμὴ αὐτή. Διότι ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι πλασμένος, γιὰ νὰ καταγράφει τὰ ἔργα του στὰ βιβλία τῆς πρόσκαιρης ἱστορίας τοῦ παρόντος αἰῶνος, τοῦ ἀπατεῶνος, ἀλλὰ στὸ ΒΙΒΛΙΟ, ποὺ οἱ σελίδες τοῦ μένουν ἄσβηστες στὴν αἰωνιότητα: ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ! … «καὶ εἰ τὶς οὒχ εὑρέθη ἐν τὴ βίβλω τῆς ζωῆς γεγραμμένος, ἐβλήθη εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός». (Ἀποκ. 20,15) 

Πηγὴ εἴδησης: Καθημερινή 

Σάββας Ἠλιάδης 

Δάσκαλος 

Κιλκίς, 12-10-2019