Ἀπὸ τὸν Μάξιμο τὸν Κυνικὸ μέχρι τὸν Βικέντιο Τσεκάλιν

Τοῦ Πρωθιερέα Νικολάου Ντανίλεβιτς, Ἀν. Πρόεδρος τοῦ Τμήματος 

Ἐξωτερικῶν Σχέσεων τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας (Πατριαρχεῖο Μόσχας)

Ἀνασκευὴ πληροφοριῶν περὶ τοῦ δῆθεν ἐγκύρου τῶν χειροτονιῶν τῶν σχισματικῶν

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες στὸ προσκήνιο ἐπανῆλθε ἡ συζήτηση σχετικὰ μὲ τὸ δῆθεν ἔγκυρο τῶν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονιῶν, πού τελέσθηκαν στὴ λεγόμενη Οὐκρανικὴ Αὐτοκέφαλο Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία (ΟΑΟΕ), ἡ ὁποία μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους Οὐκρανοὺς σχισματικοὺς πρόσφατα ἔγινε ἀποδεκτὴ στὴν κοινωνία ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.

Εἰδικότερα δὲ πρόκειται περὶ τυχοδιώκτη Βικεντίου Τσεκάλιν, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται στὶς καταβολὲς τῆς ἱεραρχίας τῆς σχισματικῆς ΟΑΟΕ.

Νωρίτερα ἡ ἰστοσελίδα «Φῶς Φαναρίου» ἀνάρτησε τήν ἱστορία γιά τὴ δῆθεν μυστικὴ «ἀναχειροτονία» ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Ἱεραπόλεως Ἀντώνιο (Σέρμπα) ὅλης τῆς ἀντικανονικῆς ἱεραρχίας τῆς ΟΑΟΕ, τὴν ὁποία «εἶχε χειροτονήσει» ὁ σκανδαλώδης καὶ ἀφορισθεῖς...

διάκονος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας Βικέντιος Τσεκάλιν.

Δὲν ἔπεισε ὅμως αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ τοὺς ἀναγνῶστες, διότι δὲν παρουσιάσθηκε ὁποιοδήποτε ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο.

Τώρα πλέον ἡ ἴδια ἰστοσελίδα ἐπιχειρεῖ να αποδείξει ὅτι οἱ «χειροτονίες τοῦ Τσεκάλιν» τῆς ΟΑΟΕ ἦταν ἔγκυρες.

Στὸ ἀναδημοσιευθὲν ὄμως αρθρο τοῦ Οὐκρανοῦ δημοσιογράφου Δ. Γκορεβοϊ, ὅπως καὶ στὰ προηγούμενα δημοσιεύματα μὲ τὸ ἴδιο θέμα, διαπιστώθηκε ὁλόκληρη σειρὰ ἀπὸ ἀντιφάσεις.

Ἀναγκάσθηκα νὰ ἐμβαθύνω στὸ ἐν λόγω ζήτημα καὶ νὰ διενεργήσω μία μικρὴ ἀνάλυση, γι‘ αυτὸ νὰ ἐπιστήσω τὴν προσοχὴ τῶν ἀναγνωστῶν στὰ ἀκόλουθα μερικὰ σημεῖα τοῦ ἄρθρου τοῦ Δ. Γκορεβοϊ.

1. Τό προαναφερθὲν ἄρθρο, ἐπικαλούμενο ἕνα ἐλαχίστου κύρους διαδικτυακὸ πόρο, ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Βικέντιος Τσεκάλιν δῆθεν ἔλαβε ἔγκυρη εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τὸ 1986 ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Καλίνιν καὶ Κάσιν Ἀλέξιο Κονοπλιόφ, τὸν Ἐπίσκοπο Ἰωάννη Μποντναρτσοὺκ καὶ τὸν φερόμενο ὡς «ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας Κατακομβῶν» Βλαδίμηρο Ἀμπράμοφ.

Ἐντούτοις γνωστὸ τυγχάνει ὅτι τὸ 1983 ὁ Βικέντιος Τσεκάλιν εἶχε ἤδη καθαιρεθεῖ ἀπὸ τὴ Ρωσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐξαιτίας κλοπῆς, ἱεροσυλίας, συνάψεως γάμου ἐργαζόμενος ὡς δάσκαλος σὲ σχολεῖο.

Τὸ 1987 καταδικάσθηκε σὲ κάθειρξη 3,5 ἐτῶν σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 120 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα τῆς Ρωσικῆς Ὁμοσπονδίας «σεξουαλικὴ κακοποίηση ἀνηλίκων».

Εἶναι ἀδύνατο νὰ φαντασθοῦμε ὅτι στὸ διάστημα μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο γεγονότων ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον σεβαστοὺς καὶ μὲ κύρος μητροπολίτες τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ χειροτονήσει κρυφὰ σὲ ἐπίσκοπο ἕνα καθηρημένο καὶ μὲ κακὴ φήμη διάκονο! Οἴκοθεν νοεῖται ὅτι οὐδεμία γραπτὴ ἐπιβεβαίωση τέτοιας χειροτονίας παρουσιάσθηκε.

Τὸ ἐν λόγω δημοσίευμα κάνει λόγο ὅτι στὴν «εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία» τοῦ Βικεντίου Τσεκάλιν τὸ 1986 συμμετεῖχε κανονικὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἰωάννης Μποντναρτσούκ, ὁ ὁποῖος ἀργότερα προσχώρησε στὸ σχίσμα.

Ὅμως αὐτὸ ἦταν ἀδύνατο, διότι τὸ 1986 ὁ Ἰωάννης ἦταν κανονικὸς Ἐπίσκοπος Ζιτομὶρ καὶ Ὄβρουτς (Ἐξαρχία Οὐκρανίας τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας) καὶ δὲν ἐπεδίωκε νὰ ἀγωνισθεῖ ὑπὲρ τοῦ Οὐκρανικοῦ αὐτοκεφάλου.

Ἡ προσχώρησή του στὸ σχίσμα τὸ 1989 ὀφείλεται στὴν προσωπικὴ σύγκρουση μὲ τὸν τότε Κιέβου Φιλάρετο Ντενισένκο.

Σύμφωνα μὲ μαρτυρίες ὁ Ἰωάννης Μποντναρτσοὺκ γνώρισε τὸν Τσεκάλιν μόλις τὸ 1990, ὅταν ὁ τελευταῖος, κατόπιν ἀποφυλακίσεως αὐτοῦ προσῆλθε στὴ Λεόπολη, αὐτοσυνιστώμενος ὡς «Ἐπίσκοπος Γιάσναγια Πολιάνα τῆς Ἐκκλησίας Κατακομβῶν».

Ἕνα χρόνο ἀργότερα ὁ Τσεκάλιν προσχώρησε στὴν οὐνία καὶ αὐτοπαρουσιαζόταν στὴ Ρωσία ὡς «Πρωθιεράρχης τῆς Ρωσικῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας».

Μεταγενέστερα στὴν Αὐστραλία αὐτοσυστήθηκε ὡς «κρυφὸς Ἐπίσκοπος τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας» καὶ «ψυχίατρος τοῦ μυστικοῦ σχολείου τοῦ KGB».

Στὴν Αὐστραλία καταδικάσθηκε σὲ κάθειρξη γιὰ ἀπάτη καὶ πλαστογραφία. Τώρα ἀποφυλακίσθηκε καὶ συνταξιοδοτήθηκε γιὰ λόγους ὑγείας (ψυχικὴ ἀναπηρία).

Εἶναι προφανὲς ὅτι δὲν ἔχει νόημα νὰ ἀναζητήσουμε τὸ «Χειροτονητήριο Γράμμα» του στὰ «ἀρχεῖα τοῦ KGB»: μὲ τὴν ἴδια ἐπιτυχία θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ ζητήσουμε ἀπὸ τὶς ἀστυνομικὲς ἀρχὲς τῆς Αὐστραλίας.

Ὅσο δὲ ἀφορᾶ ἕνα Βλαδίμηρο Ἀμπράμοφ, ὁ ὁποῖος δῆθεν συμμετεῖχε καὶ αὐτὸς στὴ «χειροτονία» τοῦ Βικεντίου Τσεκάλιν, τὸ μόνο ποὺ γνωρίζουμε καὶ εἶναι ἀξιόπιστες πληροφορίες: ὁ «μητροπολίτης» Γεννάδιος Σεκάτς, ὁ ὁποῖος «χειροτόνησε» τὸν Βλαδίμηρο ὁ ἴδιος ἦταν «χειροτονία» ἑνὸς διαβόητου ἀπατεώνα καὶ τυχοδιώκτη Μ. Α. Ποζντέγιεφ, ὁ ὁποῖος αὐτοπαρουσιαζόταν ὡς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σμολὲνσκ καὶ Ντοργκομποὺζ Σεραφεὶμ Ὀστροοῦμοφ, ὁ ὁποῖος ἐκτελέσθηκε διὰ τουφεκισμοῦ τὸ 1937.

Οἱ «χειροτονίες» τοῦ Σεκὰτς δὲν ἀναγνωρίζονται πουθενὰ στὴν Ὀρθοδοξία. Συνεπῶς, συμπέρασμα πρῶτο: ὁ Βικέντιος Τσεκάλιν δὲν εἶχε ἔγκυρη εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία, ἄρα καὶ τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή. Ἀκόμη περισσότερο, δὲν εἶχε καν εἰς πρεσβύτερον ἔγκυρη χειροτονία. Παρὰ ταῦτα ἐκεῖνος ἀκριβῶς εὑρίσκεται στὶς καταβολὲς τῆς «ἱεραρχίας» τῆς ΟΑΟΕ.

2. Τὸ δημοσίευμα ἰσχυρίζεται παρακάτω ὅτι στὶς «χειροτονίες» τοῦ Τσεκάλιν τῆς ΟΑΟΕ (Μάρτιος - Ἀπρίλιος 1990) μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Ἰωάννη Μποντναρτσοὺκ καὶ τὸν Βικέντιο Τσεκάλιν συμμετεῖχε καὶ ὁ κανονικὸς Ἀρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας Βαρλαὰμ Ἰλγιούσενκο, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 17 Σεπτεμβρίου 1990. Πρὸς ἐπιβεβαίωση τῶν παραπάνω ἀναρτῶνται ἀντίγραφα δύο κειμένων.

1) Δημοσιεύθηκε τὸ εἰς «Ἐπίσκοπον Τερνουπόλεως» «Χειροτονητήριο Γράμμα» τοῦ Βασιλείου, ἀδελφοῦ Ἰωάννη Μποντναρτσούκ, τὸ ὑπογεγραμμένο ἀπὸ τὸν Βικέντιο Τσεκάλιν (ὁ προεξάρχων τῆς χειροτονίας), τὸν ἴδιο Ἰωάννη Μποντναρτσοὺκ καὶ ἕνα ἀνώνυμο Ἀρχιερέα, περὶ τοῦ ὁποίου λέγεται: «Ὁ ἐλάχιστος… τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας… ἐξ οὗ καὶ κωλύεται νὰ φανερώση τὸ ὄνομα αὐτοῦ». Ἀπὸ τὸ κείμενο δὲν προκύπτει μὲ σαφήνεια ἐκεῖνος ὁ λόγος «ἐξ οὗ» κωλύθηκε νὰ ὑπογράψει.

Ἀργότερα ὅμως στὸ ἔντυπο προστέθηκε ἡ ὑπογραφή «+ Варлаам» γιὰ νὰ συμπληρωθεῖ Ἑλληνιστὶ μὲ τὸ «ἄξιος».

Εἶναι εὐρέως γνωστὸ ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Βαρλαὰμ καταγόταν ἀπὸ Ρωσικὸ χωριὸ τῆς περιφέρειας Μπριὰνσκ τῆς Ρωσίας καὶ ἦταν πρώην ἐργαζόμενος μεταλλουργείου, κάτοχος μόνον σχολικοῦ ἀπολυτηρίου καὶ πτυχιοῦχος τῆς Ἱερατικῆς Σχολῆς, χωρὶς τὶς γνώσεις τῶν Ἑλληνικῶν, ἄνθρωπος ταπεινὸς καὶ ἁπλῶς στοὺς τρόπους του.

Ἐπίσης γνωστὸ εἶναι ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης Μποντναρτσούκ, ὁ ὁποῖος ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴ Θεολογικὴ Ἀκαδημία Λένινγκραντ καὶ εἶχε τίτλο “candidatus theologiae”, ἠρέσκετο νὰ καμαρώνει γιὰ τὶς γνώσεις ὁρισμένων Ἑλληνικῶν λέξεων καὶ διατυπώσεών του, συχνὰ ἐκφωνώντας Ἑλληνιστὶ στὶς ἀκολουθίες καὶ χρησιμοποιώντας Ἑλληνικὲς λέξεις στὴν κοινωνία καὶ τὴν ἀλληλογραφία του.

Ἡ ὑπογραφὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βαρλαὰμ στὸ κείμενο εἶναι πλαστὴ πέραν πάσης ἀμφιβολίας καὶ πιθανῶς ἀνήκει στὸν ἴδιο τὸν Ἰωάννη Μποντναρτσούκ.

Ἡ λέξη «ἄξιος» τοποθετήθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο, προκειμένου νὰ συμπληρώσει τὴ δεύτερη γραμμή, ὅπου κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ μπεῖ ὁ τίτλος τοῦ ἐπισκόπου (ἡ μὲ τὸ χέρι πλαστογράφηση τοῦ μακροσκελοῦς τίτλου Ἐπισκόπου καθίσταται δυσκολοτερη ἀπὸ τὴν ὑπογραφή του).

Ἴσως τὸ ἀρχικὸ κενὸ γιὰ νὰ μπεῖ ὁ τίτλος ἀφέθηκε ἐπειδὴ οἱ ἀδελφοὶ Μποντναρτσοὺκ ὑπολόγιζαν νὰ ἐξασφαλίσουν ἀργότερα τὴν ὑπογραφὴ ἑνὸς ἐκ τῶν κανονικῶν Ἐπισκόπων.

Μὲ τὴν ἀποτυχία τοῦ ἐγχειρήματος ἔθεσαν μία πλαστὴ ὑπογραφή.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βαρλαὰμ ἦταν γόνος τῆς περιφέρειας Μπριάνσκ, Ρωσικῆς καταγωγῆς, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε συμπαθοῦσε τὸ αὐτοκέφαλο. Ἦταν μάλιστα ἕνας ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οἱ ὁποῖοι καθαίρεσαν τὸν Ἰωάννη Μποντναρτσοὺκ στὶς 14 Νοεμβρίου 1989.

Τὸν Μάρτιο 1990, ὅταν ὁ Τσεκάλιν καὶ ὁ Ἰωάννης Μποντναρτσοὺκ «χειροτονοῦσαν» στὴ Λεόπολη τὸν Βασίλειο Μποντναρτσούκ, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βαρλαὰμ εὐρίσκετο ἤδη βαριὰ ἀσθενὴς στὴν ἐκκλησιαστικὴ αὐτοῦ ἐπαρχία στὴ Νοτιοανατολικὴ Οὐκρανία καὶ γιὰ λόγους ὑγείας θὰ ἐκωλύετο νὰ προσέλθει στὴ Λεόπολη.

Φῆμες γιὰ τὴ συμμετοχή του στὶς «χειροτονίες» τοῦ Τσεκάλιν ὁ Μποντναρτσοὺκ διέδωσε μόνο μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Βαρλαὰμ τὸν Σεπτέμβριο 1990, ὅταν ὁ τελευταῖος ἀδυνατοῦσε νὰ διαψεύσει κάτι.

Ἔχοντας ἐπίγνωση ὅτι κανεὶς δὲν θὰ πίστευε στὴ συμμετοχὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βαρλαὰμ Ἰλγιούσενκο στὴν τυχοδιωκτικὴ περιπέτεια, οἱ ἀδελφοὶ Μποντναρτσούκ, ὅσο ζοῦσαν, διέδωσαν τὴ φήμη ὅτι στὶς «χειροτονίες» τῆς ΟΑΟΕ τοῦ 1990 δῆθεν συμμετεῖχε ἕνας Βαρλαάμ, «Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας Κατακομβῶν».

Εἰρήσθω ἐν παρόδω ὅτι στὸ προηγούμενο ἄρθρο στόν ἰστότοπο «Φῶς Φαναρίου» ἀναφέρεται ἕνας Βαρλαὰμ Ἰλγιένκο (;), «Ἐπίσκοπός τῆς Ἐκκλησίας Κατακομβῶν».

Κρίνοντας ἀπὸ ὅλα αὐτά, καὶ αὐτὴ ἡ ἐκδοχὴ ἐπινοήθηκε ἀπὸ τὴν ΟΑΟΕ καὶ διαδόθηκε τὴ δεκαετία τοῦ 1990. Συμπέρασμα δεύτερο: ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βαρλαὰμ Ἰλγιούσενκο δὲν μποροῦσε νὰ συμμετάσχει στὴ χειροτονία τοῦ Βασιλείου Μποντναρτσούκ, ἐνῶ ἡ ὑπογραφὴ του ἦταν μᾶλλον πλαστή.

2) Ἐπίσης πρὸς ἐπιβεβαίωση τῆς συμμετοχῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βαρλαὰμ Ἰλγιούσενκο στὴ «χειροτονία» τοῦ Βασιλείου Μποντναρτσοὺκ δημοσιεύθηκε μία μαρτυρία ἑνὸς Ἰγκὸρ Σᾶς-Ζουρακόφσκι καὶ τῶν δύο μετασχόντων στὴ χειροτονία, δηλαδὴ τοῦ Ἰωάννη καὶ τοῦ Βασιλείου Μποντναρτσούκ. Σύμφωνα μὲ τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τοῦ κανονικοῦ δικαίου, ἡ ὑπὲρ ἑαυτοῦ μαρτυρία δὲν ἰσχύει ὅπως δὲν ἐπαρκοῦν καὶ οἱ μαρτυρίες ἑνὸς μόνο μάρτυρα.

Ἡ μαρτυρία κάνει λόγο γιὰ μία βιντεοσκόπηση ἡ ὁποία δῆθεν γυρίσθηκε ἀπὸ συνοδὸ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βαρλαάμ, ἡ ὁποία βιντεοσκόπηση ἐννοεῖται ὅτι λείπει.

Ὁ μάρτυς μπέρδευσε ἀκόμη καὶ τὸν τίτλο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βαρλαάμ, προσφωνώντας αὐτὸν «Βολὺν καὶ Ρόβνο» (τὸ 1990 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Βαρλαὰμ ἔφερε ἤδη τὸν τίτλο Συμφερουπόλεως καὶ Κριμαίας). Προφανῶς, τέτοια μαρτυρία στερεῖται ἀποδεικτικῆς ἀξίας.

Μάλιστα, ἀπὸ τὸ δημοσιευθὲν «Γράμμα» καταδεικνύεται ὅτι ὁ Βικέντιος Τσεκάλιν ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος προέστη τῆς χειροτονίας καὶ ἡ ὑπογραφὴ του τοποθετεῖται στὴν πρώτη θέση.

Τοῦτο ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ λόγια τοῦ Μακαρίου Μαλέτιτς ἀπὸ τὴν πρόσφατη συνέντευξή του (ἡ ὁποία αναδημοσιευθηκε) ὅτι ὁ Βικέντιος δῆθεν «οὐδέποτε ὑπῆρξε ὁ κορυφαῖος πνευματικὸς ἡγέτης τῆς ΟΑΟΕ» καὶ συμμετεῖχε στὴ «χειροτονία» ὡς «τρίτος στὴ σειρὰ Ἐπίσκοπος».

Προφανῶς ὁ Βικέντιος Τσεκάλιν, ὁ ὁποῖος οὐδόλως εἶχε τὸ βαθμὸ τοῦ ἐπισκόπου καὶ προεξῆρχε τῶν «χειροτονιῶν» τῆς ΟΑΟΕ τὸν Μάρτιο καὶ τὸν Μάιο 1990, ὑπέγραψε πρῶτος, ἐνῶ ὁ Μποντναρτσοὺκ ἦταν «δεύτερος στὴ σειρὰ ἐπίσκοπος».

Συμπέρασμα τρίτο: ἀποτελεῖ γεγονὸς ἡ συγκρότηση τῆς ἱεραρχίας τῆς ΟΑΟΕ ἀπὸ τὸν Βικέντιο Τσεκάλιν.

Οἱ ὀπαδοί τῆς οὕτως λεγόμενης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας δὲν ἔχουν ἄλλη ἐπιλογὴ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποδείξουν ὅτι ὁ καθηρημένος διάκονος -καταδικασμένος παιδοφίλος καὶ ἀπατεώνας – θὰ μποροῦσε νὰ καταστεῖ κανονικὸς ἐπίσκοπος καὶ ἡ συγκροτηθεῖσα ἀπὸ αὐτὸν ἱεραρχία τῆς ΟΑΟΕ εἶναι ἔγκυρη.

Καίτοι σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία δὲν εἶναι σημαντικὸ ποιὸς ἀπὸ σχισματικούς, πότε καὶ ἀπὸ ποιὸν ἔλαβε κρυφὰ τὴν εἰς «Ἐπίσκοπον χειροτονία». Σημαντικὸ εἶναι ὅτι οἱ ὑπέρμαχοι τῆς «ἐγκυρότητας» τῶν σχισματικῶν χειροτονιῶν διαστρέφουν τὴν ἴδια τὴν ἔννοια καὶ τὸ νόημα τῆς χειροτονίας.

Ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία δὲν νοεῖται καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἔγκυρη ἐκτός τοῦ πλαισίου τῆς Ἐκκλησίας, θεωρούμενη μόνο ὡς μία τυπικὴ πράξη χορηγήσεως τῆς ἐξουσίας.

Ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τελεῖται κατόπιν ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται ἔγκυρη ἐὰν τελεῖται ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας ἢ εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀκόμη περισσότερο μὲ σκοπὸ τὴ δημιουργία μίας παράλληλης δομῆς.

Σὲ ἀντίθετη περίπτωση προκύπτει μία κατάσταση ἀπόλυτης ἀναρχίας ὅταν ἐπιτρέπεται «ντουμπλάρισμα» τῆς ἱεραρχίας οἱασδήποτε τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Ὅλοι ἐνθυμούμαστε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τὴν ἱστορία τῆς χειροτονίας τοῦ Μαξίμου τοῦ Κυνικοῦ τὸ 380 στὸ θρόνο Κωνσταντινουπόλεως, τὸν ὁποῖο κατεῖχε τότε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

Λοιπόν, ἡ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος μὲ τὸν 4ο κανόνα της δὲν ἀποδέχθηκε τὴν ἐγκυρότητα τῆς χειροτονίας τοῦ Μαξίμου, ἡ ὁποία τελέσθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη κρυφὰ ἔστω καὶ ἀπὸ κανονικοὺς Ἀλεξανδρινοὺς Ἐπισκόπους.

Νὰ τί γράφει γιὰ τὸν Μάξιμο τὸν Κυνικὸ ὁ κανονολόγος Ἰωάννης Ζωναρᾶς: «Ἀπεκηρύχθη οὒν διὰ τοῦ παρόντος κανόνος ὑπὸ τῶν ἐν τῇ δευτέρα συνόδω συνελθόντων ἁγίων Πατέρων, ὁρισάντων, μήτε ἐπίσκοπον αὐτὸν γενέσθαι, ἢ εἶναι, διὰ τὸ ἐκθέσμως κεχειροτονῆσθαι, μήτε τοὺς παρ’αὐτοῦ χειροτονηθέντας κληρικοὺς ὑπάρχειν· ὕστερον δὲ γνώσθεις τὰ Ἀπολλιναρίου φρονεῖν, καί ἀναθεματίσθη».

Παρεμπιπτόντως, οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἦταν ἐκεῖνες οἱ ὁποῖες ἐπιλαμβάνονταν ὅλων αὐτῶν τῶν περίπλοκων ζητημάτων.

Ἴσως καὶ σήμερα καθὼς βιώνουμε δυσχερεῖς ἐποχὲς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καλὸ θὰ ἦταν νὰ ἀνακαλέσουμε στὴ μνήμη μας ἐκείνη τὴν πείρα τῆς συνοδικῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν προβλημάτων ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

romfea