Θεολογική καί ἱστορική κριτική τῆς παπικῆς ἑορτῆς τῆς «Ἁγίας Δωρεᾶς».

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τή 26η Ἰουλίου 2019 

Η Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἦταν στήν πρώτη μεταχριστιανική χιλιετία μια ἀξιοσέβαστη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὀρθοτομοῦσε τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ὁ θρόνος τῆς Ρώμης ἀνάδειξε μία πλειάδα ἁγίων Παπῶν ὁμολογητῶν, οἱ ὁποῖοι κοσμοῦν τό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. 

Αφότου, ὅμως, ἡ Δυτική Ἐκκλησία ὑποτάχτηκε στούς βαρβάρους καί αἱρετικούς Φράγκους, προοδευτικά ἀπό τόν 9ο αιώνα ὡς τό ἔτος 1009 ἤ 1012, καί ἀποσχίστηκε (τό 1054) ἀπό τήν μία καί ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἀπώλεσε τήν ἐκκλησιαστικότητά της καί ἀποτέλεσε ἴδια θρησκευτική κοινότητα, μέ δικά της ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά, τά ὁποῖα ἐπέβαλαν σ’ αὐτή οἱ κακόδοξοι Φράγκοι. Ἀμέσως μετά τήν κατάληψή της, τῆς ἐπιβλήθηκαν σοβαρές αἱρετικές πλάνες, ἀλλά καί ριζική ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὅπως ἀλλαγή τῶν πατροπαράδοτων ἐθίμων, καί ἐπιβολή τῶν ἀπολίτιστων φραγκικῶν. Λεπτομερής μελέτη ἀποδεικνύει ἀβίαστα πώς, ἀμέσως μετά τό σχίσμα τοῦ 1054, ἡ Δυτική Ἐκκλησία διαφοροποιεῖται πλήρως ἀπό τήν...
Ἀνατολική, παραλλάσσοντας τά πάντα. Τίποτε δέν ἔμεινε νά θυμίζει τό παρελθόν της! Καί τό χειρότερο καί δαιμονικότερο ὅλων: κατηγοροῦσε τήν ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολική, ὡς «αἱρετική», διότι δέν ἤθελε νά υἱοθετήσει τίς δικές της φραγκικές κακοδοξίες καί ἀλλοιώσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Θυμίζουμε, πώς κατά τήν τραγική ἀπόσχισή της τό 1054, κατηγοροῦσε τούς ὀρθοδόξους ἀνατολικούς ως αἱρετικούς, ἐπειδή δέν δέχονταν τό φιλιόκβε καί τά ἄζυμα! Στίς κατοπινές «Συνόδους» της, ὅπου θέσπισε τίς δεκάδες πλάνες της, ἀναθεματίζει ὅσους δέν τίς υἱοθετοῦν, πού σημαίνει ὅτι ὅλοι ὅσοι δέν τίς ἀσπαζόμαστε εἴμαστε «ἀναθεματισμένοι» καί «προορισμένοι γιά τήν κόλαση» γιά τόν Παπισμό! 

Μαζί μέ τίς ὑπόλοιπες ἀλλοιώσεις ἔχουμε καί ἀλλοίωση τοῦ ἑορτολογίου. Μεγάλες ἑορτές, εἴτε καταργοῦνται, εἴτε παραλλάσσονται, εἴτε θεσπίζονται νέες, ἄγνωστες καί ἀμάρτυρες στή χιλιόχρονη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Πολλές ἀπό αὐτές ἔχουν θεσπιστεῖ γιά νά στηριχτοῦν παπικές κακοδοξίες. Μία ἀπό αὐτές τίς καινοφανεῖς ἑορτές εἶναι καί ἡ κορυφαία παπική ἑορτή της «Ἁγίας Δωρεᾶς». 

Αφορμή γιά τό παρόν σχόλιό μας πήραμε ἀπό πρόσφατο δημοσίευμα στό ἐν Ἀθήναις περιοδικό τῶν παπικῶν Ἰησουιτῶν«ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.1117) μέ τίτλο: «ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΑΓΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ». Το δημοσίευμα μᾶς γνωρίζει τί εἶναι αὐτή ἡ ἑορτή:«Ἡ πανήγυρη τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς (Corpus Christi), εἶναι μία μεγαλοπρεπής ἑορτή τῆς ἀληθινῆς παρουσίας τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Σωτήρα μας, στήν Εὐχαριστία, τή γνωστή μετουσίωση. Νωρίτερα , κατά τήν περίοδο τῆς Τεσσαρακοστῆς, τή Μεγάλη Πέμπτη γίνεται ἀνάμνηση τῆς καθιέρωσης τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καθώς καί ἡ καθιέρωση τῆς ἱεροσύνης. Ἡ πανήγυρη τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς καθιερώθηκε γιά νά δημιουργηθεῖ μία ἑορτή πού θά ἐπικεντρωνόταν ἀποκλειστικά στή Θεία Εὐχαριστία καί θά τόνιζε τή χαρά τῆς Εὐχαριστίας, πού εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ πανήγυρη ἑορτάζεται λειτουργικά μετά τήν Κυριακή της Ἁγίας Τριάδος. Φέτος ἑορτάστηκε τήν Κυριακή 30 Ἰουνίου». Ο ἑορτασμός αὐτός προβλέπει μεγαλοπρεπεῖς πομπές μέσα καί ἔξω ἀπό τούς ναούς καί στούς δρόμους. 

Μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ἱστορία τῆς καθιέρωσης αὐτῆς τῆς ἑορτῆς. Συμφωνα με τό ἄρθρο, καθιερώθηκε ἀπό τόν «πάπα»Οὐρβανό Δ΄ (1261-1264), τό 1264, καθόλου τυχαία σέ μία ἐποχή πλήρους καταπτώσεις τοῦ Παπισμοῦ. Ἡ καθιέρωσή της ἔγινε ὕστερα ἀπό «ὅραμα» μία παπικής «ἁγίας» της Ιουλιανῆς τῆς Λιέγης, ἡ ὁποία γεννήθηκε τό 1191 στήν πόλη Λιεγή του Βελγίου καί εἶχε ἀφιερωθεῖ στή διακονία τῆς «ἐκκλησίας». Ἦταν, καθώς λένε, εὐσεβής καί φιλάνθρωπος καί σεβόταν τῆς «θεία εὐχαριστία» καί γι’ αὐτό ἐπιθυμοῦσε νά καθιερωθεῖ μία ἑορτή γι’ αὐτή. Γιά τήν ἐπιθυμία τῆς αὐτή, εἶδε σέ «ὅραμα» τήν Ἐκκλησία, σέ «μορφή πανσελήνου, τήν ὁποία ὑπῆρχε μία σκοτεινή περιοχή, πού σηματοδοτοῦσε τήν ἀπουσία μία τέτοιας ἡμέρας ἑορτασμοῦ»! Στά 1208 ἀνέφερε, πώς ὁ ἴδιος «ὁ Χριστός τῆς ἔδωσε ὁδηγίες γιά νά αἰτηθεῖ τήν καθιέρωση τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς»! «Τό ὅραμά της ἐπαναλήφτηκε γιά τά ἑπόμενα 20 χρόνια, ἀλλά ἐκείνη τό κράτησε κρυφό. Ὅταν τελικά τό ἀποκάλυψε στόν ἐξομολόγο της, ἐκεῖνος τό ἀνέφερε στόν τοπικό ἐπίσκοπο… ὁ ἐπισκοπος Robert παρήγγειλε τό 1246 τήν πραγματοποίηση τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς στήν ἐπισκοπή τοῦ κάθε χρόνο, μετά τήν Κυριακή της Ἁγίας Τριάδος … ὁ σκοπός τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς κέρδισε τον Jacques Pantaleon de Troyes, ὅσο ἦταν Ἀρχιδιάκονος τῆς Λιέγης. Ὁ ἴδιος, ἔχοντας πλέον γίνει ὁ πάπας Οὐρβανός Δ΄ τό 1264 καθιέρωσε τήν πανήγυρη τῆς Ἁγίας Δωρεᾶς ὡς ἑορτῆς γιά ὅλη τήν Καθολική Ἐκκλησία, μέ τήν παπική βούλα» (ὅπου ἀνωτ.)! 

Αυτή εἶναι ἡ ἱστορία καθιέρωσης τῆς σημαντικῆς αὐτῆς παπικῆς ἑορτῆς. Μελετώντας κάποιος ἀντικειμενικά αὐτή τήν διήγηση δέν εἶναι καθόλου δύσκολο νά διαπιστώσει (τουλάχιστον) μία ἀφέλεια, ἡ ὁποία δέν ταιριάζει στή σοβαρότητα τῆς Ἐκκλησίας. Μία ἀσήμαντη γυναίκα εἶδε ἕνα ὅραμα (ἔστω καί σέ ἐπανάληψη) καί χάρις αὐτοῦ ἡ «ἐκκλησία» καθιέρωσε μία ἀπό τίς σημαντικότερες ἑορτές της! Ἀλλά ὅμως ἡ ὀρθόδοξη, δηλαδή ἡ ἀκαινοτόμητη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, οὐδέποτε ἔλαβε σοβαρά ὑπόψη τῆς τέτοιου εἴδους ἀφελεῖς καί ὑποκειμενικές «ἐμπειρίες» γιά νά θεμελιώσει τήν πίστη καί τή ζωή της. Οἱ μεγάλοι ἅγιοι ἀξιώθηκαν νά ἔχουν προσωπικές ἐμπειρίες, ἀλλά οἱ ἴδιοι βασανίστηκαν πολύ γιά νά διαπιστώσουν ἄν ἦταν ἀπό τό Θεό καί ὄχι ἀπό πονηρά πνεύματα. Διότι, σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο, «ὁ σατανάς μετασχηματιζεται εις αγγελον φωτός» (Β' Κόρ.11,14), γιά νά ἐξαπατᾶ τούς ἀνθρώπους. Τά περίφημα ἀσκητικά κείμενα εἶναι γεμάτα ἀπό διηγήσεις δαιμονικῶν ὁραμάτων, ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικών, γιά τήν ἐξαπάτησή τους, τά ὁποία οἱ ἅγιοι ἀπέρριπταν. Ἡ μεγάλη πληθώρα τῶν ὁραμάτων ἔχουν δαιμονική προέλευση καί ἐλάχιστα ὁράματα προέρχονται ἀπό τό Θεό. 

Σπάνια γνήσια θεία ὁράματα ἔχουν μόνον οἱ ἁγιασμένοι καί θεωμένοι ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποία συνήθως μένουν ἀκοινοποίητα. Ἔξω ἀπό τήν ἁγιότητα δέν ὑπάρχουν γνήσια ὁράματα καί θεῖες ἐμπειρίες. Ἀλλά στήν περίπτωση τῆς ἐν λόγω «ὁραματίστριας» τῆς Λιέγης ὑπῆρχε ἁγιότητα, γιά νά ἔχει θεία ὀπτασία; Ἡ ἀπάντηση εἶναι κατηγορηματικά ὄχι! Διότι ἡ ἁγιότητα χαρίζεται καί βιώνεται μόνο ἐντός της Ἐκκλησίας καί ποτέ ἔξω ἀπό Αὐτή. Τό Πανάγιο Πνεῦμα καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καταξιώνει τούς ἀγωνιζόμενους πιστούς μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τά Θεία καί Ἱερά Μυστήρια καί τόν προσωπικό τους ἀγώνα. Ὁ Παπισμός, μετά τήν ἀπόσχισή του ἀπό τήν μία καί ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἔχασε τήν ἐκκλησιαστικότητά του καί ξέπεσε στήν κατηγορία τῆς θρησκευτικῆς κοινότητας, χωρίς ἐγκυρότητα μυστηρίων καί ἁγιαστικῆς χάριτος. Κατά συνέπεια ἡ, ἔστω κατά κόσμον ἐνάρετη, Ἰουλιανή της Λιέγης δέν ἦταν, δέ μποροῦσε νά εἶναι, ἁγία καί ὡς ἐκ τούτου τό «ὅραμά» της δέν θά μποροῦσε νά εἶναι θεία ἐμπειρία καί τό σπουδαιότερο: «ἀξιοποιήσιμη» ἀπό τήν «ἐκκλησία»! Δυστυχῶς μέγα μέρος τῆς διδασκαλίας καί τῆς ζωῆς τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» ἔχει στηριχτεῖ σέ ἀνάλογα γεγονότα! Ἄς θυμηθοῦμε τόν «ἅγιο» Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης, ὁ ὁποῖος ἔφερε, …τά «στίγματα τοῦ Χριστοῦ» στό σῶμα του, ἤ της Μπερναντέτ Σουμπιρού στη Λουρδη, μέ τό ψευδές ὅραμά της, ὅτι δήθεν «εἶδε» τήν Παναγία, ἡ ὁποία της «ἀποκάλυψε» τήν αἱρετική δοξασία τῆς «Περί Ἀσπίλου Συλλήψεως», ἡ ὁποία ἀκυρώνει τήν Θεία Οἰκονομία καί τήν Ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου! 

Αλλά, πέρα ἀπό τήν καθιέρωση τῆς ἑορτῆς τῆς «Ἁγίας Δωρεᾶς», στή μυθώδη καί ἀφελῆ αὐτή διήγηση, ὑπάρχει καί ὁ σοβαρός θεολογικός ἀντίλογος γιά τήν καθιέρωσή της καί τόν ἑορτασμό της ἀπό τήν παπική «ἐκκλησία». Ἐάν ἦταν ὄντως θέλημα τοῦ Θεοῦ νά θεσπίσει ἡ Ἐκκλησία τέτοια ἑορτή καί ἦταν ἀπαραίτητη γιά τή σωτηρία τῶν πιστῶν, τό Ἅγιο Πνεῦμα θά ἐνέπνεε τούς μεγάλους καί θεοφόρους Πατέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας νά τήν καθιερώσουν καί δέν θά περίμενε δώδεκα αἰῶνες μετά, νά τό ζητήσει ἀπό μία ἀφελῆ γυναίκα! Οἱ θεοφώτιστοι Πατέρες θά εἶχαν τήν γνήσια πληροφορία ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα νά τό κάνουν. Ὅλες οἱ ἑορτές πού καθιερώθηκαν στήν Ἐκκλησία εἶναι κατά πάντα σύμφωνες μέ τήν ἁγιογραφική καί πατερική παράδοση καί φυσικά εἶναι θεμελιωμένες σέ σοβαρές καί ἀδιαμφισβήτητες ἱστορικές πηγές. 

Όμως οἱ Πατέρες μας δέν θέσπισαν μία τέτοια ἑορτή, διότι αὐτή, ὄχι μόνο δέν ἔχει τήν παραμικρή σωτηριολογική σημασία, ἀλλά καί δέν εἶναι σύμφωνη μέ τήν εὐαγγελική καί πατερική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Κύριός μας καί Λυτρωτής μᾶς Χριστός μίλησε ρητά γιά βρώση τοῦ Ἁγίου Σώματός Του καί πόση τοῦ Ἁγίου Αἵματός Του καί ὄχι γιά πομπή καί προσκύνηση αὐτοῦ! Ἐσθίουμε τό Σῶμα Του καί πίνουμε τό Αἷμα Του, κατά τήν εὐχαριστιακή μας σύναξη, γιά νά ἔχουμε ζωή αἰώνιο, διότι, ὅπως μας διαβεβαίωσε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός: «ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἐαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τή ἐσχάτη ἥμερα. ἤ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστί βρῶσις, καί τό αἷμα μου ἀληθῶς ἐστί πόσις. Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἐν ἐμοί μένει, καγῶ ἐν αὐτῶ. Καθώς ἀπέστειλε μέ ὁ ζῶν πατήρ καγῶ ζῶ διά τόν πατέρα, καί ὁ τρώγων μέ κακεῖνος ζήσεται δί’ ἔμε. οὗτος ἐστίν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθώς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τό μάννα καί ἀπέθανον ὁ τρώγων τοῦτον τόν ἄρτον ζήσεται εἰς τόν αἰώνα» (Ἰωάν.6,53-58). Πόσο λοιπόν, περισσότερο «ἁγιασμό», πέρα ἀπό τή μετάληψη, μποροῦν νά πάρουν οἱ πιστοί ἀπό μία ἁπλή προσκύνηση καί πομπή τῶν Τιμίων Δώρων; 

Τίθενται ὅμως καί ἄλλες θεολογικές παράμετροι σχετικά μέ τό μέγα Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στόν Παπισμό. Ὅπως κλόνισε καί παράλλαξε ὁλόκληρο τό θεολογικό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, παράλλαξε καί τό Ἱερό αὐτό Μυστήριο, ὥστε νά μήν ἔχει σχέση μέ τήν ἀληθινή μυσταγωγία καί πρακτική της ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας. Μετέθεσε τόν καθαγιασμό τῶν Τιμίων Δώρων, ἀπό τήν ἐπίκληση στό Πανάγιο Πνεῦμα, γιά τήν μεταβολή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, μέ τά ἰδρυτικά λόγια του Μυστηρίου. Μέ ἄλλα λόγια, οἱ παπικοί «κληρικοί» δέν ζητοῦν ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα νά μεταβάλλει τόν ἄρτο καί τόν οἶνο σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, ἀλλά τά «μεταβάλλουν» οἱ ἴδιοι, διαβάζοντας ἁπλά τά ἰδρυτικά λόγια: «τοῦτο ἐστι τό Σῶμα μου … τοῦτο ἐστί τό Αἷμα μου», δηλαδή «μαγικά» ἐνεργώντας! Σοβαρή ἀλλοίωση τοῦ Μυστηρίου ἔκαναν καί μέ την «περί μετουσιώσεως» σχολαστική θεολογία. Για τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία δέν ἔχουμε μετουσίωση, ἀλλά μεταβολή. Τά Τίμια Δῶρα δέν «μετουσιώνονται», δέν ἀλλάζει ἡ οὐσία τους, ἀλλά αὐτά ὡς ἔχουν, μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Ἄλλαξε ἐπίσης καί τήν σύσταση τοῦ ἁγίου ἄρτου, εἰσάγοντας τήν χρήση ἄζυμου ἄρτου, ἀντί ἔνζυμου, πού χρησιμοποιοῦσε ἡ Ἐκκλησία ἀπό τά ἀρχαία χρόνια καί συνεχίζει νά χρησιμοποιεῖ ὡς τά σήμερα. Ὁ Χριστός, μέ τούς ἀποστόλους Του, δέν ἔφαγε τό ἑβραϊκό Πάσχα, δηλαδή τά ἄζυμα, ἀλλά τό χριστιανικό Πάσχα, μετέβαλε σέ Σῶμα Τοῦ ἔνζυμο ἄρτο καί ὄχι ἄζυμο, διότι ὁ ἔνζυμος ἄρτος συμβολίζει τόν ζωντανό ἄρτο. Αὐτοί γιατί οἱ παπικοί χρησιμοποιοῦν ἄζυμο ἄρτο; Καί εἶχαν (καί ἔχουν ἀκόμη) τήν ἀναίδεια νά μᾶς κατηγοροῦν ὡς αἱρετικούς «ἐνζυμίτες»! Καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά καθιέρωσε καί την «ὄστια» ὡς κοινωνία, ἕνα ἀπόλυτα ἐκλεπτυσμένο ἀρτίδιο, σέ σχῆμα τσίπς, βάφλας! Καί ἀκόμα χειρότερα: ἀρνεῖται νά «κοινωνήσει» τούς λαϊκούς μέ «Αἷμα», οἱ ὁποῖοι «κοινωνοῦν» μόνο μέ «ὄστια». Τέλος ἀρνεῖται τή Θεία Κοινωνία στά παιδιά, πρίν λάβουν τό Χρίσμα, διαχωρίζουσα τό Βάπτισμα ἀπό τό Χρίσμα. 

Να σημειώσουμε καί μία ἄλλη παραδοξολογία τῶν παπικῶν γύρω ἀπό τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐνῶ σύμπασα ἡ παπική «ἐκκλησία» τελεῖ τή «θεία εὐχαριστία», ὅπως νομίζει ἐκείνη «σωστά» καί τή μεταδίδει ὅπως τή μεταδίδει, οἱ οὐνίτες τῆς τήν τελοῦν σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική παράδοση καί στό μόνο πού διαφοροποιοῦνται εἶναι ὁ τρόπος τῆς μετάδοσης: βουτοῦν «ἁγιασμένο» ἄρτο στό «αἷμα» καί τό μεταδίδουν στούς πιστούς τους (δέν χρησιμοποιοῦν λαβίδα, προφανῶς γιά τήν πρόληψη μεταδοτικῶν ἀσθενειῶν)! Ποιοί εἶναι οἱ σωστοί, οἱ φανεροί παπικοί, ἤ οἱ συγκαλυμμένοι παπικοί οὐνίτες; 

Κοντολογίς, ἡ παπική «ἐκκλησία» παράλλαξε τά πάντα, γύρω ἀπό τό ὑπέρτατο Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό «μυστήριο τῆς θείας εὐχαριστίας» τῶν παπικῶν, οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τήν Θεία Εὐχαριστία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τῆς μοναδικῆς καί ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! 

Κλείνουμε τό σχόλιό μας μέ τήν ἐπισήμανση ὅτι, τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Παπισμό, τή χωρίζει ἀπύθμενη καί ἀγεφύρωτη ἄβυσσος διαφορῶν. Κάποιοι θέλουν νά μᾶς πείσουν ὅτι δῆθεν «μᾶς ἑνώνουν τά περισσότερα καί μᾶς χωρίζουν τά λιγότερα» καί γιά τοῦτο «πρέπει νά κάνουμε βήματα γιά τήν ἕνωσή μας». Κάνουν τρομερό λάθος, δέν μᾶς ἑνώνει δυστυχῶς τίποτε μέ τήν θρησκευτική κοινότητα τοῦ Παπισμοῦ, διότι στή χιλιόχρονη ἱστορική του πορεία δέν ἄφησε τίποτε ἄθικτο καί ἀναλλοίωτο ἀπό τήν ἀρχέγονη κοινή παράδοση τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας. Τό εἴδαμε (καί) στίς ἀλλοιώσεις τοῦ πλέον φρικώδους Μυστηρίου, τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὁ Παπισμός κενώθηκε πλήρως ἀπό τήν ἐσωτερική βίωση τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας καί ἐπικεντρώθηκε σέ ἐξωτερικές φανταχτερές καί ἀνούσιες ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες ἱκανοποιοῦν τίς σωματικές αἰσθήσεις τῶν ὀπαδῶν του. Ἐν προκειμένω, ἀφοῦ ἀφαίρεσε τήν βαθύτερη σημασία τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τό παράλλαξε ἀπό τήν αὐθεντική του μορφή, πρακτική καί σημασία, τό μετέβαλλε, διά τῆς ἀνούσιας ἑορτῆς τῆς «Ἁγίας Δωρεᾶς», σέ μία φανταχτερή φιέστα, ἡ ὁποία τό μόνο πού μπορεῖ νά προσφέρει στούς ἐορταστές τῆς εἶναι μία πρόσκαιρη ἱκανοποίηση τῶν ὀφθαλμῶν καί τοῦ συναισθήματος! 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν