Μᾶς ρίχνετε στὴν πιὸ βαθιὰ κόλαση…

Γράφει ο Γιῶργος Γκοτζιᾶς, Ἐκπαιδευτικὸς πρωτοβάθμιας ἐκπαίδευσης - 
Φοιτητὴς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου 

Δερβιτσάνη, Δερόπολης Ἀργυροκάστρου, 2 Νοεμβρίου 2018 

Σεβαστοὶ ἀξιωματοῦχοι τῆς Ἑλλάδος μας 

Μᾶς ρίχνετε στὴν πιὸ βαθιὰ κόλαση… 

Ἀπὸ τὸ 1913 κι ἔπειτα οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου, συνεχίζουμε νὰ διαβιοῦμε στὰ ἐδάφη μας, μαρτυρικὰ καὶ ξεχασμένα. Δὲ θέλω νὰ ἀρχίσω τὶς ἱστορικὲς ἀναλύσεις καὶ τὰ γνωστά μας γεγονότα, ἀλλὰ καὶ πάλι γνωρίζω πὼς γιὰ τὴν πλειονότητα τῶν Νεοελλήνων, ἀποτελοῦμε κομμάτι τῆς ἄγνοιας τοῦ μυαλοῦ τους. 

Ἐπίσης οὔτε ὁ ἀριθμός μας σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση, ἀξίζει νὰ ἀναλυθεῖ, διότι ἡ κάθε ἀνθρώπινη ζωὴ εἶναι μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη. Ὅμως θὰ πρέπει νὰ γνωρίζετε πὼς ὡς ἀτόφιο μέλος τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ πολιτισμοῦ της, εἴμαστε (ἂν καὶ ἐκτός του νεοελληνικοῦ κράτους) παρόντες σὲ...
κάθε λαμπρὸ ἐπίτευγμά του. 

Ἀγαπητοὶ σὺν Ἕλληνες, δὲν ἀξιωνόμαστε κάτι ἀπό σᾶς, παρὰ μόνο νὰ νιώσετε τὸν πόνο μας ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ θάνατο ποὺ χρόνια τώρα ζεῖ ἡ ἐδῶ πατρίδα μας. Θάνατος ἀργός, θάνατος ψυχολογικὸς καὶ θάνατος σωματικός. 

Τὸ νὰ μὴ μιλᾶμε γιὰ τὴν ἐγκατάλειψή μας ἀπὸ τὴ μητέρα Ἑλλάδα, γιὰ μᾶς θεωρεῖτε βεβήλωση τῶν νεκρῶν μας. Ἡ Βόρειος Ἤπειρος εἶναι ἡ σύγχρονη Ἀντιγόνη τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ποὺ θάβει καὶ δυστυχῶς θὰ συνεχίζει νὰ θάβει τὰ ἀδέρφια της. 

Εἴμαστε ἄνθρωποι γεννημένοι μὲ ἐλεύθερη πνοή, ἀλλὰ χωρὶς τὶς βασικές μας ἐλευθερίες. Ὑποταγμένοι πλήρως στὶς προσταγὲς ἀλλότριων δυνάμεων, τραβᾶμε μόνοι μας τὸ κουπὶ τῆς ζωῆς. Ἐφιστοῦμε τὴν προσοχή σας, διότι τὰ προβλήματά μας δὲν τελειώνουν μὲ τὴν ἀπόθεση τῶν πεσόντων μας στὸν τάφο. Γνωρίζουμε πὼς ἡ ζωὴ θὰ συνεχιστεῖ. Γιὰ μᾶς ὅμως θὰ συνεχίζεται πιὸ ἄγρια, συνοδευόμενη ἀπὸ μία μοντέρνα γενοκτονία. 

Ὁ κόσμος φοβᾶται καὶ οἱ μέρες μας ἐδῶ πέρα περνᾶνε βουβὰ καὶ ἄχαρα. Χωρὶς διάθεση γιὰ πρόοδο, μιᾶς καὶ ὁποιαδήποτε προσπάθεια πάει νὰ διαλυθεῖ ἀπὸ βαριὰ γεγονότα ποὺ ἐπισκιάζουν τὸ χῶρο μας. 

Ὅλα τὰ παραπάνω συντελοῦν στὴ μεθοδευμένη καὶ συστηματικὴ ἐγκατάλειψη τῶν σπιτιῶν μας καὶ στὸ μαρασμό. Κανένας ἀπὸ ἐσᾶς δὲ θὰ ἤθελε νὰ ἀφήσει τὴ στέγη του μιᾶ γιὰ πάντα. Ὅλα ὅσα ἔζησε ὁ Πόντος, ἡ Μικρὰ Ἀσία, ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμυλία, ἡ Κύπρος καὶ Κωνσταντινούπολη, οὐδεὶς ἀπὸ ἐμᾶς θέλει νὰ τὰ ζήσει. 

Ἀγαπᾶμε τὰ χώματά μας, κλαῖμε τὰ ἀδέρφια μας μέρα καὶ νύχτα καὶ οἱ γιαγιάδες μας ἀνάβουν τὸ καντήλι στοὺς φαντάρους μας. 

Μὴ μᾶς ξεχνᾶτε… 

Μὴ μᾶς ἀγνοεῖτε... 

Ξέρουμε πὼς ὅσο θὰ κυριαρχεῖ ἡ λησμονιά σας, ἄλλο τόσο θὰ βασανιζόμαστε στὰ κάτεργα τῶν τρανῶν τοῦ κόσμου τούτου. Ἔχουμε συνηθίσει τὴν ὀδύνη, ἀλλὰ θέλουμε ἔστω νὰ ἁπαλύνετετον πόνο μας. 

Ἐκεῖνος ποὺ δείχνει τὸ δρόμο τῆς δικαιοσύνης, εἶναι ὁ Θεός. Εἴμαστε πεπεισμένοι πὼς θὰ ἀναπαύσει καὶ θὰ κατατάξει τὸ σύγχρονο πεσόντα τοῦ διαχρονικοῦ 1940, Κωνσταντῖνο, στὴ χορεία τῶν μαρτύρων. 

Ἀγωνίστηκε ἐν Χριστῷ μὲ λάβαρο τὸν Τίμιο Σταυρό, τὴ φιλοπατρία του, καὶ τὴν τιμημένη σημαία τοῦ Ἔθνους μας. Ἐκεῖνο τὸ ἔθνος ὁπού γιὰ τὴν ἐλευθερία του, ὁ Θεὸς ἔβαλε κάποτε τὴν ὑπογραφή Του! 

Ἐνῶ ἀπὸ τὴ μία κάνετε συνταγματικὲς ἀναδιαρθρώσεις καὶ εἰδικὲς νομοθεσίες γιὰ τὴν προστασία τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴν ἄλλη δὲν ἔχετε ἐπέμβει ὥστε νὰ ἀποδοθοῦν ἔστω οἱ ἀπαραίτητες τιμὲς ταφῆς σὲ μία ἀνθρώπινη σωρό. 

Σᾶς ἐκλιπαροῦμε νὰ μᾶς βοηθήσετε καὶ νὰ μᾶς ἀποδείξετε πὼς δὲ μᾶς ξεχνᾶτε. 

Ὅπως καὶ νὰ ἔχει, ἐμεῖς δὲ θὰ πάψουμε νὰ ἀγαπᾶμε τὴν Ἑλλάδα μας, ἀκόμη κι ἂν αὐτὸ γίνεται σὲ στιγμὲς τῆς ὕστατης πνοῆς. 

Μετὰ τιμῆς, ὀδύνης καὶ αἰσιοδοξίας