"Ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ στρατηγική του ἀντιπερισπασμοῦ"

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, δάσκαλος-Κιλκὶς

Εἶναι πολὺ σοβαρὴ καὶ σεβαστὴ ἡ ἄποψη, πὼς πρέπει νὰ πάψουμε νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ θέμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ νὰ στραφοῦμε περισσότερο στὸν προσωπικό μας ἀγώνα. Γιὰ τὸ θέμα δὲ αὐτό, νὰ κάνουμε περισσότερη προσευχὴ καὶ νὰ τὸ ἀφήσουμε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, ἐν πάση εἰλικρινεία, ἀληθὴς καὶ ἀγαπητικὴ αὐτὴ ἡ πρόταση καὶ μᾶς συνέχει σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ λίγο θέλει ἀκόμη γιὰ νὰ μᾶς πείσει. Ὅμως, ἐνόσω μὲ τὴν ἄγνοια καὶ τὴν κάθε καθυστέρηση, κερδίζει χρόνο τὸ ψεῦδος καὶ ὁδηγοῦνται ψυχὲς μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια, ἡ ἀγωνία γιὰ τὴν κατάθεση τῆς Ἀλήθειας ὑπερβαίνει τὸν δισταγμὸ μᾶς αὐτὸν καὶ γράφουμε αὐτὰ «τὰ δύο τρία γράμματα».

Εἶναι ἀναμφισβήτητο τὸ γεγονός, πὼς αὐτὸν τὸν καιρὸ διεξάγεται ἕνας λυσσώδης πόλεμος. Ἕνας πόλεμος, ποὺ ἔχει στόχο νὰ... πλήξει, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὴν Ἀλήθεια, τὴν ὁποία διὰ τῆς ἐνανθρωπίσεώς του ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός, τὴν ἀποθησαύρισε στὴν ἁγία του Ἐκκλησία. Νὰ ἀλλοιώσει τὴν Παράδοση, νὰ τὴν ἀφανίσει ἀπὸ τὴ ζωή μας καὶ νὰ ἐπεισαγάγει ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὴν πακεταρισμένη παγκοσμιοποίηση. Ἕνας πόλεμος, ποὺ εἶναι μὲν ἀόρατος, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε ὑπαρκτὸς καὶ ὁ ὁποῖος γίνεται ἔντονα ἀντιληπτὸς ἀπὸ τὶς ψυχές, ποὺ ποθοῦν τὴν Ἀλήθεια καὶ ὑπόσχονται καὶ παρακαλοῦν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς στηρίξει, γιὰ νὰ παραμείνουν πιστὲς μέχρι τέλους σ` αὐτήν.

Αὐτὸς ὁ πόλεμος κηρύχθηκε, ὀργανωμένος πλέον κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν κίνηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, στὸν ὁποῖο ἐντάχθηκαν καὶ συντάχθηκαν μὲ τὸ ἴδιο δαιμονικὸ πνεῦμα δυνάμεις ἀπὸ ὅλον τὸν κόσμο, κάτω ἀπὸ ὀργανωμένους συνασπισμοὺς (Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, Παπικὸ Συμβούλιο γιὰ τὴν Προώθηση τῆς Ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν, Διάσκεψη Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν (Προτεσταντικῶν καὶ Ὀρθοδόξων), Κοινοβούλιο τῶν Παγκόσμιων Θρησκειῶν κ.α.) καὶ μὲ κοινὴ ἀποστολὴ τὴν σχετικοποίηση τῆς Ἀλήθειας καὶ συνεπῶς, τὴν κατάργηση τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν κατάταξη τῆς Ὀρθόδοξης πίστης κάπου ἀνάμεσα στὶς ἄλλες «ἀλήθειες» τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Πόλεμος, γιὰ νὰ κλαπεῖ ἡ ἀληθινὴ πίστη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μαζὶ καὶ ἡ ἐλευθερία του καὶ νὰ γίνει τὸ θύμα καὶ τὸ ἀναλώσιμο ἐργαλεῖο ἀπὸ τὶς σκοτεινές, πλὴν ὁλοένα καὶ ἀποκαλυπτόμενες δυνάμεις.

Πῶς ὅμως καταφέρνει νὰ παραμένει ἀόρατος ὁ πόλεμος αὐτὸς καὶ νὰ μὴν γίνεται ἀντιληπτός, τουλάχιστον στὸ μέγεθος, στὴν καταστροφική του δράση καὶ στὴν ἀγριότητά του; Ἂν ἀντιπαρέλθουμε τοὺς ἐνδογενεῖς λόγους (ἄγνοια τοῦ λαοῦ, εὐδαιμονιστικὸς τρόπος ζωῆς, χαλάρωση τῶν ἠθῶν καὶ τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν, κλπ.), θὰ πρέπει νὰ περάσουμε καὶ στὴν ἀντίπαλη παράταξη καὶ νὰ δοῦμε εὐρύτερα τὰ τεκταινόμενα. Διότι ὁ οἰκουμενισμὸς δὲν καταργεῖ ἁπλῶς τὴν ἠθικὴ ἀλλὰ χτίζει βιαίως τείχη, τὰ ὁποῖα ἐμποδίζουν τὴν πορεία πρὸς τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Εἶναι, δηλαδή, καταστροφέας τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ καταργεῖ τὸ μοναδικό, τὸ ὕψιστο δῶρο τῆς Ἐκκλησίας: Τὴν σωτηρία.

Ὁ ἀντιπερισπασμός, εἶναι μία μέθοδος ἐπιχειρησιακή. Εἶναι τακτικὴ πολεμικῆς καὶ μέρος τῆς προπαγάνδας πολὺ κλασικό, ἀρχαῖο καὶ ἀποτελεσματικό. Θυμόμαστε λίγο πολὺ περιπτώσεις ἀνάλογες καὶ ἀπὸ τὴν ἱστορία, ὅπου ἐφαρμόστηκε ἀπὸ στρατιωτικὲς δυνάμεις σὲ πολεμικὲς ἀναμετρήσεις. Ὅταν ὁ ἐχθρὸς θέλει νὰ ἐπιτεθεῖ καὶ νὰ ἀλώσει τὸν ἀντίπαλο στόχο, δημιουργεῖ ἔνταση καὶ τεταμένη ἀτμόσφαιρα σὲ κάποιο ἄλλο ἀντίθετο σημεῖο, δημιουργώντας τέτοια ἐντύπωση στὸν ἀντίπαλο, ὥστε νὰ πιστέψει ὅτι ἡ ἐπίθεση πρόκειται νὰ πραγματοποιηθεῖ ἐκεῖ. Ὅσο περισσότερο πλησιάζει ἡ στιγμὴ τῆς ἐπιθέσεως στὸ ἐπιλεχθὲν σημεῖο, τόσο ἰσχυρότερα χτυποῦν τὰ τύμπανα τοῦ πολέμου πρὸς τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση. Ὁ ἀντίπαλος συγκεντρώνει τὶς δυνάμεις τοῦ ἐκεῖ ποὺ γίνεται θόρυβος καὶ ὁ ἐπιτιθέμενος εἰσέρχεται μὲ ἐπιτυχία ἀνεμπόδιστος ἀπὸ τὴν ἄλλη.

Αὐτὴν τὴν μέθοδο χρησιμοποιοῦν καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς καὶ μάλιστα μὲ πολλὴ προσοχὴ καὶ πολὺ ἰσορροπημένο τρόπο, γιὰ νὰ μὴν ἀστοχήσουν καὶ χαλάσουν τὰ μέχρι τώρα ἐπιτυχῆ σχέδιά τους. Μετὰ τὴ σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἐπιδόθηκαν σὲ ἕνα ἀγώνα πολὺ σημαντικότερο. Νὰ ἐπιβληθεῖ καὶ νὰ ἑδραιωθεῖ πάση θυσία στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἡ νέα τάξη πραγμάτων, ἡ νέα αἱρετικὴ ἐκκλησιολογία. Γιὰ νὰ μὴν συναντήσουν ἰσχυρὲς ἀντιστάσεις, ὅπως συνέβη καὶ συμβαίνει, εἴτε ἀπὸ μεμονωμένα πρόσωπα εἴτε ἀπὸ μοναστήρια ἢ ἄλλες ὁμάδες πιστῶν, σὲ κοινὴ συνεννόηση μὲ τὶς ἔξωθεν δυνάμεις πολιτικὲς καὶ ἄλλες παγκόσμιας ἐμβέλειας, καθότι εἶναι ἰσχυρὸς συνεργάτης τῆς παγκοσμιοποίησης, συνδημιουργοῦν τεχνητῶς καὶ τεχνηέντως καταστάσεις ἔντασης, γιὰ νὰ ἑλκύσουν τὴν προσοχὴ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ κόσμου, ὥστε νὰ κερδίσουν χρόνο καὶ νὰ λησμονηθεῖ τὸ οὐσιῶδες καὶ τὸ ἄκρως ἐνδιαφέρον καὶ ζητούμενο: Αὐτὴ αὔτη ἡ ἐπιβουλὴ τοὺς κατὰ τῆς μίας πίστεως καὶ τῆς μίας Ἐκκλησίας τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων, διὰ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ συνασπισμοῦ.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, πάλι, βγαίνουν οἱ ἴδιοι ἀρχιτέκτονες καὶ παριστάνουν τοὺς αὐτόκλητους σωτῆρες. Καθησυχάζουν τὸ λαό, ἀποδίδοντας ἄριστα στὴν ὑποκριτικὴ τέχνη. Ὑπόσχονται πὼς θὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία. Ὁρκίζονται πὼς εἶναι καὶ θὰ παραμείνουν οἱ γνήσιοι θεματοφύλακες τῆς Παράδοσης. «Τιμοῦν» τοὺς ἁγίους στὶς πανηγύρεις τους μὲ «πανηγυρικὸ» ὄντως τρόπο καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν τὸ λόγο τους, ἀπαξιώνοντας τὸν κυριολεκτικά. Φάσκουν καὶ ἀντιφάσκουν γελοιωδῶς. «Χτυποῦν διπλοπενιές», κατὰ τὸ λαϊκότερον. Ἂς προσέξουμε, γιὰ παράδειγμα, δύο δηλώσεις τοῦ Πατριάρχη, οἱ ὁποῖες ἔγιναν μὲ διαφορὰ μιᾶς εἰκοσαετίας, γιὰ νὰ μὴν θεωρηθοῦν τὰ γραφόμενα ψευδῆ καὶ ὑπερβολικά:
1.«Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν τὸν χρόνον εἰς ἀναζητήσεις εὐθυνῶν. Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἠμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἠμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χείρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἂλλ΄ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων». (30-11-1998)
2. «…σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι θὰ συνεχίσωμεν καὶ νὰ σκεπτώμεθα, καὶ νὰ πράττωμεν καὶ νὰ κατεργαζώμεθα πᾶν ὅ,τι θὰ ὁδηγήση τὴν ἀρκετὰ ἕως τώρα δοκιμασθεῖσαν καὶ ταλαιπωρηθεῖσαν, καὶ μάλιστα ὅλως ἀδίκως, Ὁμογένειάν μας εἰς καλλιτέρας ἡμέρας, εἰς βαθυτέραν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων μας, εἰς δικαίωσιν τῶν θεαρέστων ὁραματισμῶν τῶν μακαρία τὴ λήξει γενομένων ἀδελφῶν καὶ προκατόχων μᾶς»(21-11-2017).
Ποιοὶ εἶναι ἐπιτέλους οἱ Πατέρες μας; Ποιοὺς πρέπει νὰ ἀναγνωρίζουμε ὡς «μακαρίους» καὶ «ἔχοντας θεαρέστους ὁραματισμοὺς» καὶ ποιοὺς ὡς «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως»; Αὐτοὺς ποὺ νομίζει καὶ θέλει νὰ ἀναγνωρίζει ὁ καθένας μας, ὅποιος κι ἂν εἶναι, ἢ αὐτοὺς ποῦ ἅπαξ διὰ παντὸς αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ὅρισε;

Μετὰ τὴ σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, παρατηροῦμε νὰ ἀνακινοῦνται συχνὰ καὶ ἀλληλοδιαδόχως θέματα σοβαρά, ποὺ πλήττουν καίρια τὴν πίστη ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν μία ἄλλη τάξη, μίαν ἄλλη ἠθικὴ καὶ πού, ἐντέλει, ἀναστατώνουν τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Θέματα, τὰ ὁποῖα ἀνακινεῖ μὲν τὸ κράτος μὲ ἀνόητες προφάσεις ἀναγκαιότητας ἐφαρμογῆς τους, ἀλλὰ πίσω ἀπ` ὅλα αὐτὰ κρύβεται, ὡς ὁ βασικὸς πνευματικὸς ἀλυτάρχης καὶ ἀφέτης, ὁ κολυμπάρειος συνασπισμὸς καὶ τὰ πιστεύματά του.

Ὁ λαὸς ἀντιστέκεται, διότι ἔχει ἀκόμη, θεία βουλήσει, συνείδηση τῆς ἀξίας τοῦ πατρογονικοῦ κληρονομήματος, τῆς ἁγίας Παράδοσής του. Διαθέτει ἀντισώματα, ἀπέναντι στὴν δυσώδη ἐπίθεση τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τῆς ἀπαξίωσης. Ὅμως, μὴ ὑπαρχόντων πνευματικῶν ἡγετῶν, ὁ ἀγώνας αὐτὸς καθίσταται ἐκ τῶν πραγμάτων, ἀποπροσανατολιστικός, συγχυτικὸς καὶ ἀναποτελεσματικός. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ἐννοούσαμε καὶ στὴν ἀρχή, μὲ τὴν ἀναφορὰ στὴν ἔννοια τοῦ ἀντιπερισπασμοῦ. Οἱ προκλήσεις αὐτὲς ἐγείρουν τὴν ἔντονη ἀντίδραση τῶν πιστῶν καὶ στρέφονται πρὸς τὰ ἐκεῖ. Ἔτσι ὅμως λησμονεῖται καὶ περνᾶ σὲ δεύτερη μοίρα στὴ συνείδησή τους ἡ αἰτία, ἡ γεννήτρα ὅλων τῶν κακῶν, ἡ φύτρα, ἡ πηγή, δηλαδὴ ὁ οἰκουμενισμός. Ὅποτε, τὰ ἀναφυόμενα προβλήματα θὰ προκύπτουν ἀλλεπάλληλα καὶ ὁ θρησκευτικὸς συγκρητισμὸς θὰ βασιλεύει μὲ τὴ σύγχυση τῶν φρενῶν καὶ θὰ εἶναι δύσκολη ἡ εὕρεση τῆς διεξόδου.
Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 22-11-2017