Ἡ διδασκαλία ὅλων τῶν θρησκειῶν σὲ ὅλα τὰ παιδιὰ εἶναι ἢ δὲν εἶναι θρησκευτικὸς ὁλοκληρωτισμός;

Ἡρακλῆς Ρεράκης, Καθηγητὴς Παιδαγωγικῆς –Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς της Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ

Ἡ θέση τῶν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν (ΠΣ) ὅτι “πρέπει νὰ διδάξουμε σὲ ὅλα τὰ παιδιὰ ὅλες τὶς θρησκείες”, προκειμένου νὰ ἐξασφαλιστεῖ «θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση σὲ ὅλους τους μαθητὲς χωρὶς ἐξαιρέσεις», ἀποτελεῖ τὴ βιτρίνα παραπλάνησης, διότι πίσω ἀπὸ μία τέτοια φιλοσοφία γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν κρύβεται τὸ ἀληθινὰ σημαινόμενο, ποὺ περιγράφεται μὲ τὸ παρακάτω σχῆμα: Θρησκευτικά, κοινὰ γιὰ ὅλους τους μαθητὲς ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἀποχρώσεων, σημαίνει, κατ’ οὐσίαν θρησκευτικὰ γιὰ κανένα μαθητή. Σημαίνει ἀκόμη ἐπιβολὴ ἑνὸς θρησκευτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ μίας ἑνιαίας κατήχησης σὲ ὅλους τους μαθητές, μέσω μίας ἀναμεμειγμένης καὶ ἀόριστης πολυθρησκειακῆς θρησκευτικότητας καὶ πνευματικότητας, ποὺ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἔχει σχέση μὲ τὴ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ πίστη ἢ μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς οἰκείας θρησκευτικῆς συνείδησης, ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν ἀποδόμησή τους. Αὐτὴ ἡ νέα «πνευματικότητα», στὸ νέο πολυθρησκειακὸ Πρόγραμμα συγκροτεῖται ἀπὸ...
ἕνα θρησκευτικὸ συμπίλημα, ἀποτελούμενο ἀπὸ στοιχεῖα ὅλων τῶν θρησκειῶν μὲ αὐτονόητη καὶ ὁρατή, ἀπὸ παιδαγωγικὴ ὀπτική, στόχευση, νὰ ὁδηγήσει τοὺς μαθητὲς σὲ ἕνα θρησκευτικὸ ἀποχρωματισμό, σὲ μία συγκρητιστικὴ συνένωση τῶν πίστεων, δηλαδὴ στὴν ὁμογενοποίησή τους σὲ ἕνα κράμα ἢ πολτό. 

Τελικά, τὸ σύνθημα: «θρησκευτικὴ ἐκπαίδευση γιὰ ὅλους τους μαθητές», φαίνεται νὰ ἀποκαλύπτει τὴν ἐφαρμογὴ ἑνὸς σχεδίου γιὰ τὴν κατάργηση καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν καὶ τὴν ἀντικατάστασή τους ἀπὸ μία κοινὴ γιὰ ὅλους παγκόσμια θρησκεία. Εἶναι προφανὲς ὅτι ἕνα μοντέλο θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης μὲ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ δὲν εἶναι οὔτε ὀρθόδοξο μάθημα οὔτε μάθημα θρησκειολογίας, ἀλλὰ ἕνα μάθημα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ὀνομαστεῖ «πολυθρησκειακὸς πολτός», διότι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ οἱ θρησκεῖες διδάσκονται πλημμελῶς καὶ ὡς ἀκταρμάς. Σημειωτέον ὅτι στὸ θρησκειολογικὸ μοντέλο οἱ θρησκεῖες διδάσκονται ξεχωριστά, συστηματικὰ καὶ διαδοχικά, ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη. 

Εἶναι γνωστό, μάλιστα, ὅτι κατὰ τὰ προηγούμενα χρόνια δὲν ὑπῆρχε ἀντίρρηση ἀπὸ κανένα στὸ νὰ διδάσκονται οἱ μαθητές, καταρχᾶς τὴ δική τους πίστη μὲ ἐπιστημονικό, βιωματικὸ καὶ ὁλοκληρωμένο τρόπο καί, ἔπειτα, νὰ μαθαίνουν, στὸ κατάλληλο ἠλικιακὸ στάδιο τῆς μαθητικῆς τους ζωῆς, μὲ πληροφοριακὴ στόχευση, τὰ ἀπαραίτητα στοιχεῖα γιὰ μία γενικὴ γνώση τῶν θρησκειῶν. Αὐτὸ τὸ μοντέλο εἴχαμε στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο καί, χωρὶς καν νὰ ἀξιολογηθεῖ ἐπιστημονικά, ἐφευρέθηκε, χωρὶς νὰ ἐρωτηθεῖ κανένας φορέας καὶ μὲ μία μὴ ἐπιστημονικὰ δόκιμη μεθοδολογία, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Ὑπουργείου καὶ τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ), τὸ νέο πολυθρησκειακὸ μοντέλο καὶ μὲ μία ἀντιπαιδαγωγικὴ καὶ ἀπολυταρχικὴ ἐπιβολὴ ἐφαρμόζεται στὰ σχολεῖα. 

Αὐτὴ ὅμως ἡ τακτική της ἐπιβολῆς τοῦ «ἀποφασίζομεν καὶ διατάσσομεν», στὴν πραγματικότητα ἀποτελεῖ θρησκευτικὸ ὁλοκληρωτισμὸ στὸν ὁποῖο κυριαρχεῖ ὁ προσηλυτισμός, ἡ παραποίηση τῆς πίστεως καὶ ἡ πολυθρησκειακὴ προπαγάνδα σὲ βάρος τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν. Διότι, ὄντως, τὸ νὰ ἐπιχειρεῖται ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας νὰ διδάσκονται ὅλες οἱ θρησκεῖες μὲ βιωματικὸ καὶ κατηχητικὸ προσανατολισμὸ καὶ μὲ στόχο νὰ ἀποτελέσουν κομμάτι τῆς ὀντολογικῆς τους συγκρότησης, εἶναι μία ἀπειλὴ ἐναντίον τῆς πίστεως καὶ τῆς πνευματικῆς τους ταυτότητας μὲ ἄμεσο κίνδυνο τὴ θρησκευτικὴ ἀποδόμηση, σύγχυση καὶ τὸν ἀποπροσανατολισμό. 

Τὸ ἐγχείρημα τῶν νέων ΠΣ, νὰ εἰσαγάγουν τὴ διδασκαλία τῶν θρησκειῶν στὴν ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση γιὰ μικρὰ παιδιὰ καὶ μάλιστα μὲ αὐτὸν τὸν ἐπιπόλαιο τρόπο τῆς ἀνάμειξης στοιχείων ἀπὸ πολλὲς θρησκεῖες στὴν ἴδια διδακτικὴ ἑνότητα, εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλο, ἀπὸ πλευρᾶς παιδαγωγικῆς καὶ διδακτικῆς, διότι δείχνει, ἀφενὸς ὅτι ἀνατρέπονται βασικὲς ἀρχὲς καὶ προϋποθέσεις τῆς ἀγωγῆς τῶν μαθητῶν καί, ἀφετέρου, ὅτι, κατὰ τὸν σχεδιασμὸ καὶ προγραμματισμὸ τῆς μαθησιακῆς διαδικασίας, ἀντικαθίσταται ἡ ἐπιστημονικότητα μὲ ἰδεοληπτικὲς πρακτικὲς καὶ ἄλλες σκοπιμότητες. 

Μὲ βάση ὅλα ὅσα προαναφέραμε, εἶναι σαφὲς ὅτι τὰ νέα ΠΣ δὲν εἶναι κατάλληλα οὔτε ἀπὸ θεολογικῆς οὔτε ἀπὸ παιδαγωγικῆς πλευρᾶς γιὰ νὰ διδάσκονται στὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο, σὲ παιδιά, μάλιστα, ποὺ βρίσκονται σὲ ἕνα τέτοιο ἠλικιακὸ ἐπίπεδο, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν ἀπαιτούμενη κρίση, διάκριση καὶ ἀντιληπτικότητα γιὰ νὰ δεχτοῦν τέτοια ποικιλία γνωστικῶν, πνευματικῶν καὶ ἀξιακῶν στοιχείων μέσα ἀπὸ τόσες θρησκεῖες. 

Τὸ πιὸ βέβαιο προσδοκώμενο μαθησιακὸ ἀποτέλεσμα αὐτοῦ του μοντέλου διδασκαλίας σὲ παιδιὰ αὐτοῦ του ἠλικιακοῦ φάσματος εἶναι ἡ θρησκευτικὴ σύγχυση, ὁ θρησκευτικὸς μηδενισμὸς καὶ συνεπῶς ἡ ἀποδόμηση ἑνὸς ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ στοιχεῖα τῆς αὐτοσυνειδησίας καὶ τῆς ταυτότητάς τους, ποὺ στὴν περίπτωση τῶν ὀρθόδοξων μαθητῶν εἶναι ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική τους παράδοση. 

Κατὰ συνέπεια, τὸ πολυθρησκειακὸ μοντέλο θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης ποὺ ἐμπνεύστηκαν καὶ νομοθέτησαν κάποιοι στὸ Ὑπουργεῖο καὶ στὸ ΙΕΠ καὶ ἐπιδιώκουν νὰ τὸ ἐπιβάλουν στὰ παιδιὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δηλητηριάζει καὶ ἀλλοτριώνει τὴν ὀρθόδοξη θεολογική τους συνείδηση καὶ ταυτότητα. Ὁ σκοπὸς τοῦ πειράματος εἶναι νὰ χρησιμοποιηθεῖ ἡ σχολικὴ θρησκευτικὴ ἀγωγὴ γιὰ νὰ ὑπάρξει, ὡς μαθησιακὸ ἀποτέλεσμα, ἡ ἐξίσωση τῆς ἀποκαλυφθείσας καὶ παραδοθείσας ἀπὸ τὸν Σωτήρα Χριστὸ ὀρθόδοξης πίστης μὲ ὅλες τὶς ἀνθρωποκατασκευασμένες θρησκεῖες καὶ φιλοσοφικὲς κοσμοθεωρίες καὶ τελικὰ ἡ ὁμογενοποίηση ὅλων μαζί. 

Ἑπομένως, τὰ νέα ἀλλόκοτα Θρησκευτικά, πρόκειται νὰ λειτουργήσουν ὡς μοχλὸς προπαγάνδας καὶ προσηλυτισμοῦ καὶ ὡς πλύση ἐγκεφάλου τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἀποτελεῖ πλέον ἡ πίστη τοὺς γι’ αὐτοὺς μία ξεχωριστή, μοναδικὴ καὶ διαφορετικὴ ἀπὸ ὅλες τὶς θρησκεῖες καὶ φιλοσοφίες πίστη, ἀλλὰ νὰ θεωρεῖται μία ἰσότιμη καὶ ἰσόκυρη μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες θρησκεία. 

Αὐτὴ ἡ θρησκειοποίηση τῆς χριστιανικῆς πίστεως διακατέχει ὁλόκληρο τὸ πρόγραμμα, ὅπου γίνεται συνεχῶς λόγος γιὰ θρησκεία καὶ θρησκεῖες καὶ ὄχι γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ ὡς Ἐκκλησία καὶ τὴν ἐν Χριστῷ πίστη καὶ ζωή. Τὸ ἀποκορύφωμα συνεπῶς τοῦ θρησκευτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ποὺ φέρνει τὸ νέο δόγμα τοῦ Καίσαρα: «θρησκευτικὴ ἀγωγὴ σὲ ὅλους τους μαθητὲς χωρὶς ἐξαιρέσεις» εἶναι ὅτι δὲν διατηροῦνται τὰ διακριτὰ ὅρια τῆς ταυτότητας καὶ τῆς ἑτερότητας τοῦ ὀρθόδοξου Χριστιανοῦ μαθητῆ ἀπὸ τὶς ἄλλες χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ τὶς θρησκεῖες. 

Αὐτὴ ἡ ἀντιπαιδαγωγικὴ σύγχυση ἀποτελεῖ ἕνα σημαντικότατο σημεῖο, ποὺ δείχνει τὴν μεθοδευμένη προσπάθεια ἀλλοτριώσεως καὶ καταργήσεως βασικῶν χαρακτηριστικῶν της ταυτότητας, χωρὶς τὰ ὁποία δὲν ὑπάρχει ἑτερότητα οὔτε ὁ διαφορετικὸς «ἄλλος». Ἡ ἀποδοχὴ καὶ διατήρηση αὐτῶν τῶν διακριτῶν ὁρίων τῆς οἰκείας ταυτότητας τῶν μαθητῶν εἶναι ἐκείνη ποὺ καθορίζει ἀποφασιστικὰ καὶ τὸ σεβασμὸ τῆς ὅποιας ἑτερότητας. 

Ὁ θρησκευτικὸς ὁλοκληρωτισμὸς ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ ἀπολυταρχικὸ καὶ βίαιο τρόπο σὲ ὅλους τους ὀρθόδοξους μαθητὲς μὲ αὐτὸν τὸν μὴ παιδαγωγικὸ καὶ μὴ ὀρθόδοξο δογματισμὸ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ τοῦ ΙΕΠ, ἀμφισβητεῖ, διαστρέφει καί, τελικά, ἀφανίζει τὸ βασικὸ δικαίωμα τῶν ἑλλήνων ὀρθόδοξων παιδιῶν νὰ διδάσκονται καθαρή, ἀνόθευτη καὶ χωρὶς ἐπιμειξίες τὴ δική τους πίστη, τὴν πίστη τῶν γονέων καὶ τῆς παραδόσεώς τους, ὅπως ἀκριβῶς διδάσκονται τὴ δική τους πίστη οἱ ἕλληνες ἑβραῖοι, μουσουλμάνοι καὶ ρωμαιοκαθολικοὶ μαθητές. 

Αὐτὸ ποὺ δὲν πέτυχαν οἱ Μουσουλμάνοι κατακτητὲς γιὰ 400 περίπου χρόνια, δηλαδὴ τὴν ἅλωση τῆς ὀρθόδοξης συνείδησης καὶ ταυτότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, βάλθηκαν σήμερα νὰ τὸ πετύχουν «τῶν κάμπων οἱ κιοτῆδες», κατὰ τὸν Κωστὴ Παλαμά, συμμαχώντας φανερὰ μὲ τὴν κοσμικὴ ἰσχὺ καὶ ἐξουσία ἐκείνων, πού, ἐπίσης, ὁμολόγησαν φανερὰ ὅτι θέλουν νὰ μετατρέψουν τὸ σχολεῖο ἀπὸ ὀρθόδοξο σὲ οὐδετερόθρησκο καὶ τὴν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα σὲ ἕνα οὐδετερόθρησκο κράτος. Ὑπάρχει ὅμως ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός, μὲ τὴ δική του πνευματικὴ ἐξουσία, θὰ τοὺς χαλάσει τὰ σκοτεινά τους σχέδια. 

thriskeftika