Σκέψεις ἐξ ἀφορμῆς μίας φωτογραφίας

Γράφει ἡ Ζαχαρούλα Αθ. Παύλου, ὑποψήφια διδάκτωρ Βυζαντινῆς Φιλολογίας

« Ἀποσκοπῶ εἰς τὸν μακρὸν καὶ ἀγήρω αἰῶνα μετ’ εὐβουλίας »

Ὡς μητέρα πρωτίστως, Ἑλληνίδα καὶ ἐπιστήμων βλέποντας τὴν φωτογραφία τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας (ὁ ὁποῖος καταλαμβάνει τὴν ἄρχουσα θέση στὰ ἐκπαιδευτικὰ πράγματα  τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἀπόφοιτου Λυκείου !!!! ) ποὺ φιλοξενήθηκε σὲ διάφορες ἰστοσελίδες νὰ τὸν δείχνει παρών στὴν μητρόπολη Ἀθηνῶν καὶ νὰ παρακολουθεῖ (ὑποθέτω ὡς ἁπλός θεατής) τὴν θεία Λειτουργία και ἔπειτα , πάλι πληροφορούμενη ἀπό ἰστοσελίδα, βλέποντάς τον  νὰ συμμετέχει σε γεῦμα σὲ ἰνδικό ἐστιατόριο γιὰ τὴν λήξη του ραμαζανίου(!!!!) , με κυρίευσαν σκέψεις ∙ σκέψεις για το μέλλον αυτοῦ τοῦ τόπου.

Συμβαῖνει ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες σὲ αὑτὸν τὸν τόπο κάτι πολὺ τραγικὸ ποὺ μᾶς ὁδήγησε στὴν σημερινὴ κρίση καὶ ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ πρόβλημα νοοτροπίας καὶ παιδείας τοῦ λαοῦ μας. Με τὴν πλύση ἐγκεφάλου ποὺ ἐπιχειρεῖται τὶς τελευταῖες δεκαετίες μᾶς ἔμαθαν ὅτι πρέπει νὰ εἴμαστε λίγο ἀπ΄ ὅλα: λίγο γονεῖς, λίγο μαθητές, λίγο χριστιανοί, λίγο ἐπιστήμονες, λίγο παιδαγωγοί.

Αὐτὸ τὸ λίγο  και ἡ ἀνεκτικότητα τῶν πάντων μᾶς κάνει τελικὰ νὰ....

εἴμαστε λιγότερο ἄνθρωποι. Ἐὰν δὲν ὑπάρχει πάθος γι' αὐτὸ ποὺ κάνεις ἕνα εἶναι σίγουρο:   ὅτι δὲν θὰ τὸ κάνεις σωστά. 

Ποιὸς ὅμως θὰ μεταδώσει αὐτὸ τὸ πάθος στὰ νέα παιδιὰ; 

Μήπως οἱ δάσκαλοι ποὺ, σίγουρα ὄχι ὅλοι ἀλλὰ ἕνας μεγάλος ἀριθμός, μεταλαμπαδεύουν στὰ παιδιὰ μας την ἰσοπέδωση τῶν πάντων  καὶ τὴν ἀμφισβήτηση  τῶν ὀρίων μὲ τὸ αἰτιολογικό ὅτι οἱ φραγμοὶ καὶ οἱ ἀξίες τοὺς ἀνακόπτουν τὴν εὐτυχία; 

Μήπως οἱ γονεῖς, που οἱ περισσότεροι ἀποκαμωμένοι ἀπὸ τὴν βιοπάλη, ἀδυνατοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στὰ ἤδη ἐπαναστατημένα νειάτα;

Μήπως ἡ Ἐκκλησία, ποὺ τεχνηέντως ἀποδομεῖται  ὤστε νὰ πλήτττεται τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου καὶ νὰ   τὴν ἀπαξιώνουν οἱ ἄνθρωποι;  

Μήπως οἱ πολιτικοὶ μας ποὺ ἔχουν ἀπαξιωθεῖ τελείως ἀπὸ τὰ ἐπανειλημμένα κρούσματα διαφθορᾶς και ἡ πολιτικὴ ζωὴ ἔχει χρεωκοπήσει;

Μήπως τὰ ΜΜΕ ποὺ καθημερινῶς μεταδίδουν τὶς αὐτοκτονίες λιπόψυχων καὶ στὴν οὐσία δειλῶν ἀνθρώπων , οἱ ὁποίοι μὲ τὴν ἀπόφασή τους αὐτὴ ὄχι μόνο δὲν ἐπιλύουν τὰ προβλήματά τους ἀλλὰ τὰ μεταθέτουν σὲ ἄλλους, λὲς καὶ θέλουν νὰ μᾶς πείσουν νὰ γίνουμε ὅλοι αὐτόχειρες; [Κανένας ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες δὲν συγκινεῖται ἀπὸ αὐτὸ τὸ θέαμα ἄλλωστε].

Ὅταν κλείνεις τὰ μάτια στὸν καθημερινὸ πόνο τῶν ἀνθρώπων, αὐτὸς δὲν παύει νὰ ὑπάρχει.

Ὅταν δὲν σὲ καίει τὸ αἷμα ποὺ ἀναβλύζει αὐτὸς ὁ τόπος, τὸ αἷμα ὅλων αὐτῶν που θυσιάστηκαν , δὲν μπορεῖς νὰ τὸν ὑπερασπισθεῖς. 

Ὅταν δὲν μπορεῖς νὰ πιστέψεις μὲ πάθος καὶ ἀγάπη Αὐτὸν ποὺ θυσιάστηκε γιὰ την σωτηρία μας καλύτερα νὰ ἀπέχεις από το θέατρο.

Ὄταν θεωρεῖς ὅλες τὶς ἅγιες καὶ  ἡρωϊκὲς  μορφὲς ποὺ ἀνέδειξε αὐτὸς ὁ τόπος  μυθικές, τότε δὲν μπορεῖς νὰ  διδαχθεῖς ἀπὸ αὐτές.

Ἔχουμε μεγάλο χρέος  πρωτίστως ἐμεῖς,  γονεῖς καὶ δάσκαλοι, νὰ μεταλαμπαδεύσουμε τὸ πάθος για ζωή στὰ παιδιὰ μας. Νὰ τοὺς παροτρύνουμε  νὰ κάνουν ὄνειρα καὶ νὰ θέτουν στόχους. Νὰ τοὺς ἀφήσουμε χῶρο γιὰ νὰ ξετυλίξουν τὰ ὁράματά τους. Νὰ τοὺς δείξουμε καὶ νὰ τοὺς πείσουμε  ὅτι τὸ μέλλον ἀνήκει σὲ αὐτοὺς καὶ ὄχι στοὺς πατριδοκάπηλους πολιτικούς καὶ στοὺς κάθε λογῆς καρεκλοκένταυρους.