Θέλω νὰ μιλήσω κι ἐγὼ γιὰ τὴν ἐλπίδα. Τὴν ἐλπίδα μου στὸν ἄνθρωπο. Τὴν πίστη μου ὅτι, ἀκόμα καὶ στὰ πιὸ σκοτεινὰ χρόνια, αὐτὴ δὲν θὰ ἐκλείψει. Ἀκόμα κι ἀπέναντι στὶς συμφορὲς ποὺ μοιάζουν ἀνίκητες, αὐτὴ δὲν θὰ νικηθεῖ. Ἡ ἐλπίδα μπορεῖ νὰ περιγελαστεῖ. Νὰ γίνει τέχνασμα καὶ προεκλογικὸ σύνθημα τῶν ἐπιτήδειων ποὺ θέλουν νὰ ἐξαπατήσουν. Νὰ εἶναι ἀπατηλὴ καὶ ψεύτικη. Ἀλλὰ ἡ δύναμή της εἶναι ἀσύγκριτη.
Ἕνας ἄλλος δάσκαλος εἶπε κάποτε ὅτι πρέπει νὰ πιστεύουμε στὴ δύναμη τῆς ἀλλαγῆς. Εἶμαι κι ἐγὼ δάσκαλος. Πιστεύω κι ἐγὼ στὴν ἀλλαγή. Κυρίως, ὅμως πιστεύω στὴν ἐλπίδα. Μὰ δὲν πιστεύω στὴν ἐλπίδα ποὺ βρίσκεις στὴν ἀήθη, τὴν πιὸ ἀηδῆ μορφὴ τῆς «ἐπαγγελματικῆς» - μὲ τὴ χειρότερη σημασία τῆς λέξεως – πολιτικῆς. Πιστεύω στὴν ἐλπίδα ποὺ παρηγορεῖ τὸν ἄνθρωπο. Ποῦ τὸν ἐνδυναμώνει νὰ παλέψει. Ποῦ τὸν κάνει νὰ αἰσθάνεται ἐλεύθερος, ἀκόμα καὶ μέσα στὰ δεσμὰ μιᾶς ἰδιότυπης κατοχῆς.
Εἶμαι ἕνας δάσκαλος ποὺ πιστεύει στὴν ἐλπίδα.
Εἶμαι δάσκαλος κι ἡ μεγαλύτερη εὐθύνη μου εἶναι νὰ διδάξω στὰ παιδιά, τὸ μέλλον μας, ὅτι τίποτε δὲν ἔχει χαθεῖ, ὅτι δὲν εἴμαστε καταδικασμένοι. Νὰ τοὺς διδάξω ὄχι τὴν ἀπογοήτευση, ἀλλὰ τὴν ἐλπίδα. Ὄχι τὴν ἐξαπάτηση, ἀλλὰ τὴν ἐντιμότητα. Ὄχι τὴν εὔκολη ἀποφυγὴ τῶν προβλημάτων, ἀλλὰ τὴ....
δυνατότητα νὰ βρίσκεις λύσεις σ’ αὐτά. Νὰ διδάξω ὅτι ἡ σκληρὴ δουλειὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ μπορεῖ νὰ πραγματοποιήσει τὰ ὄνειρά τους, ὄχι ἡ ὀκνηρία τοῦ «μέσου». Νὰ τοὺς ξακανάνω νὰ πιστέψουν σ’ αὐτὰ τὰ ὄνειρα. Νὰ τοὺς διδάξω πῶς αὐτὰ τὰ ὄνειρα, ποὺ θὰ εἶναι δικά τους, μποροῦν νὰ γίνουν ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ αὔριο τοῦ τόπου μας, τῆς πατρίδας μας.
Διότι πιστεύω στὴ δύναμη καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ νέου ἀνθρώπου. Πού τοῦ ἔχουν μάθει νὰ ἀντικρίζει τὸ μέλλον ὡς μιὰ ζοφερή, ἀναπόφευκτη στιγμή. Πού κάποιοι ἴσως τοῦ διδάσκουν ὅτι τὰ ὄνειρα πρέπει νὰ πεθάνουν νωρὶς καὶ ὅτι τὸ σκοτάδι εἶναι ἡ μοίρα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν προδίδει τὰ λαμπερὰ ὄνειρα τῆς νιότης του.
Διότι πιστεύω στὴν ἐλπίδα.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα, ἀκόμα καὶ σὲ μιὰ Ἑλλάδα ποὺ στενάζει, ποὺ σταυρώνεται καθημερινά, προσδοκώντας ὅμως τὴν ἀνάσταση.
Πιστεύω στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἀντιστέκεται, στὴν Ἑλλάδα ποὺ πολεμᾶ. Στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἐλπίζει. Ὄχι σὲ κόμματα ἢ ἀρχηγούς, οὔτε σὲ ξένους σωτῆρες. Στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἀγωνίζεται καὶ ποὺ πατᾶ στὶς δικές της δυνάμεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλάδα ποὺ ἀγαπῶ καὶ νοιάζομαι, εἶναι ἡ Ἑλλάδα ποὺ ἐλπίζω ὅτι θὰ σταθεῖ ὄρθια.
Διότι πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ καθενὸς ἀπό μας. Στὴ δύναμη νὰ παλέψουμε, μόνοι μας καὶ μαζὶ μὲ ἄλλους. Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ Ἀνθρώπου, στὴν δύναμη τῆς ἐλπίδας τοῦ Ἕλληνα ποὺ ξέρει νὰ ἀγωνίζεται. Ποῦ πέφτει, ἀλλὰ σηκώνεται καὶ πάλι. Ποῦ γονατίζει, ἀλλὰ δὲν παραμένει γονατισμένος γιὰ πάντα, δὲν κάνει τὸ γονάτισμα τρόπο ζωῆς, οὔτε ἀποθεώνει τὸν κατακτητή του.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἔχει τίποτε, ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμὴ ἔχει τὰ πάντα. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἔχει λεφτὰ γιὰ νὰ ἀγοράσει πανάκριβα, ὅσο καὶ ἄχρηστα ὑλικὰ ἀντικείμενα, ἔχει ὅμως τὴν καλοσύνη νὰ προσφέρει ἀπὸ τὸ ὑστέρημά του σ’ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει ν’ ἀγοράσει οὔτε ἕνα καρβέλι ψωμί. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἔχει γνωστούς, οὔτε «μπάρμπα στὴν Κορώνη», ἔχει ὅμως πραγματικοὺς φίλους, οἰκογένεια, ἀνθρώπους ποὺ τὸν συναναστρέφονται ὄχι γιὰ τὸ πάχος τοῦ πορτοφολιοῦ του ἢ τὴν ὅποια θέση του στὴν κοινωνία, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτήρα του.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ οἰκογενειάρχη, ποὺ παλεύει γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον γιὰ τὰ παιδιά του. Τῆς πολύτεκνης μάνας, ποὺ θυσιάζει τὸν ἑαυτό της γιὰ νὰ δεῖ τὰ βλαστάρια της νὰ γίνονται ὡραῖοι Ἕλληνες, σπουδαῖοι ἄνθρωποι.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ παίρνει τὴ σύνταξή του καὶ τὴ μοιράζει στὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἐγγόνια του, περιορίζοντας τὶς δικές του ἀνάγκες. Ποῦ δὲν κλονίστηκε ἀπὸ τὶς συμφορὲς ποὺ συνάντησε κάποτε, ἀλλὰ ἀντίθετα, προσφέρει τὴν πείρα του, τὴ θυμοσοφία του καὶ τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς του γιὰ νὰ διδάξει στὶς ἑπόμενες γενιὲς πῶς νὰ ἀντιμετωπίσουν τὶς νέες συμφορὲς ποὺ τοὺς βρῆκαν στὸ διάβα τῆς δικῆς τους ζωῆς.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων μὲ ἀναπηρίες. Τοῦ φίλου μου ποὺ ὑποφέρει, διότι ἔχασε ἀπὸ χρόνια το φῶς του. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸν ἔκανε νὰ χάσει τὸ φῶς τῆς ψυχῆς του καὶ πού, γι’ αὐτό, δὲν θεωρεῖ τὴν ἀναπηρία του ἐλάττωμα, ἀλλὰ εὐκαιρία νὰ δείξει τὴ δύναμη τῆς θέλησής του.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου τοῦ μόχθου ποὺ τοῦ στέρησαν πολλά. Αὐτός, ὅμως παλεύει. Ὄχι γιὰ τὴν ἐκδίκηση ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς ποὺ τοῦ τὰ στέρησαν. Ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς δικούς του ἀνθρώπους. Ἀπὸ ἐπίγνωση ὅτι τὸ νὰ ζεῖς, σημαίνει νὰ ἀγωνίζεσαι μέχρι τέλους. Διότι ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ μάχη ποὺ δὲν τελειώνει ποτέ.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ὅρισε στὴ ζωή του νὰ φυλάει Θερμοπύλες, σ’ ἕναν κόσμο ποὺ θεωρεῖ τὸν ἡρωικὸ τρόπο ζωῆς ξεπερασμένο. Ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν νοιάζεται γι’ αὐτό. Ὑπηρετεῖ τὴν πατρίδα του, ὄχι γιὰ τὴ στολή, τὰ φανταχτερὰ γαλόνια, τὰ χρήματα. Ὑπηρετεῖ, διότι ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα του, τὸν τόπο του κι ὅ, τί αὐτὸς συμβολίζει. Ποῦ, παρότι ἡ πατρίδα τοῦ τὸν πληγώνει, ἐκεῖνος στέκεται φρουρός, ἕτοιμος νὰ πεθάνει γιὰ τὸ χατήρι της.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ὑπηρετεῖ τὸν Θεό. Τοῦ ἱερέα ποὺ πιστεύει, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. Ποῦ δὲν δίνει ἀξία στὰ χρυσοποίκιλτα ἄμφιά του, ἀλλὰ στὴ ἀξία καὶ στὴ δύναμη ποὺ τοῦ δίνει ἡ ἴδια του ἡ πίστη, νὰ νικήσει τοὺς δαίμονες τούτου τοῦ κόσμου. Ποῦ, ἀκόμα κι ὅταν ὅλα δείχνουν νὰ βαίνουν πρὸς ἕνα κολασμένο κι ἐξαχρειωμένο τρόπο ζωῆς ποὺ δοξάζει τὴν ὕλη, ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ ἀκόμη νὰ μιλᾶ γιὰ τὸν παράδεισο ποὺ προσφέρει ἡ ψυχικὴ καλλιέργεια, ἡ καλοσύνη καὶ ἡ ἠθική.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔκανε στόχο τῆς ζωῆς του νὰ θεραπεύει. Τοῦ γιατροῦ, τοῦ νοσοκόμου, τοῦ πολεμιστῆ κάθε ἀσθένειας, ποὺ δὲν μοχθεῖ γιὰ τὰ ἀκριβὰ σπίτια καὶ τὰ πολλὰ λεφτά, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἀκριβότερο δῶρο, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωὴ τοῦ συνανθρώπου του. Πού, παρὰ τὴν ἀπάνθρωπη ἀπαξίωση τῆς ὑγείας, ἐκεῖνος δὲ χάνει ποτὲ τὴν ἀνθρωπιά του.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ δικαστῆ πού, παρὰ τὴ δύσκολη στιγμὴ ποὺ περνᾶ τὸ ἴδιο το δικαστικὸ σύστημα, ἐκεῖνος δὲν ξεπουλᾶ τὴν ἔννοια τῆς δικαιοσύνης.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀγρότη ποὺ ἀνασταίνει τὴ γῆ τῶν πατεράδων του. Πού ξέρει τὴ σημασία τῆς αὐτάρκειας καὶ τὴ διδάσκει στὴν οἰκογένειά του, στὴν ἴδια του τὴν πατρίδα.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἔντιμου δημοσιογράφου, πού, παρότι βλέπει κάποιους νὰ ἐπιπλέουν σὰ φελλοί, ἐπειδὴ ὑπηρετοῦν ξένα συμφέροντα καὶ τὴν προπαγάνδα τους, ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ ἀκόμη νὰ ὑπηρετεῖ μονάχα τὴν πατρίδα του καὶ τὴν ἀλήθεια.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ καλλιτέχνη ποὺ ἀφουγκράζεται τὸν πόνο τῆς πατρίδας του, τοῦ συνανθρώπου του καὶ ποὺ τὸν πόνο αὐτὸ τὸν κάνει τέχνη, τὸν μετουσιώνει σὲ ἐλπίδα γιὰ χαρά.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι ἐπιχειρηματίας, ὄχι ἐπειδὴ ὀνειρεύτηκε νὰ βγάλει ὅσα περισσότερα λεφτὰ μπορεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ θέλησε τὸ ὄνειρό του νὰ τὸ μετουσιώσει σὲ παραγωγικότητα καὶ νὰ ἐμπνεύσει κι ἄλλους νὰ δουλέψουν γι’ αὐτὸ τὸ ὄνειρο.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ κάθε ἐργαζόμενου, ποὺ παλεύει νὰ ἐπιβιώσει ὅπως μπορεῖ, χωρὶς νὰ σκεφτεῖ νὰ χρησιμοποιήσει οὔτε μιὰ φορὰ ἄνομα μέσα. Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐργάζεται ἔντιμα ὡς ὑπάλληλος, ὄχι ἀπὸ ἀτυχία, ἀπὸ ἀνικανότητα νὰ κάνει ὁτιδήποτε ἄλλο ἢ ἀπὸ ἁπλὴ ἐξασφάλιση μιᾶς μόνιμης καὶ σταθερῆς δουλειᾶς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ διάθεση νὰ ὑπηρετήσει τὸν συμπολίτη του νὰ τὰ βγάλει πέρα μὲ τὴν καθημερινότητά του, νὰ γίνει τὸ φιλικὸ πρόσωπο μιᾶς ἀπρόσωπης κι ἀνάλγητης κρατικῆς μηχανῆς.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀποκαλῶ συναγωνιστές μου, ὄχι ἐπειδὴ ὑποχρεωτικὰ ἔχουμε τὴν ἴδια ἰδεολογία, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχουμε τὸν ἴδιο πόθο στὴν καρδιά, νὰ πολεμήσουμε γιὰ κάτι πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Ποῦ στέκονται, ἴσως στὸ περιθώριο τῆς πολιτικῆς ζωῆς, ὄχι ἀπὸ φόβο ἢ ἀπὸ ἄγνοια, οὔτε ἀπὸ ἰδεοληψία, ἀλλὰ ἀπὸ πολιτικὴ ἀκεραιότητα. Ποῦ πολεμοῦν, κι ἃς ξέρουν, ὅτι ὁ ἀγώνας εἶναι πάντα ἄνισος, ἀλλὰ συνάμα κι ὑψηλός. Ποῦ δὲν θεωροῦν ποτὲ ἐχθρό τους τὸν ἀντίθετο ἰδεολογικὰ ἢ πολιτικὰ συμπατριώτη τους, παρὰ μόνο αὐτὸν ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ἐλευθερία τους νὰ δροῦν καὶ νὰ σκέφτονται ὡς συνειδητοποιημένοι πολίτες.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ κάθε πολίτη ποὺ ἀγωνιᾶ γιὰ τὴν τύχη τὴ δική του καὶ τῶν συμπολιτῶν του, χωρὶς ὅμως νὰ σκεφτεῖ οὔτε μιὰ στιγμὴ νὰ παραδώσει «γῆ καὶ ὕδωρ» γιὰ τριάντα ἀργύρια.
Πιστεύω στὴν ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι δάσκαλος, σὲ ὅποια βαθμίδα κι ἂν ἐργάζεται. Ποῦ, παρὰ τὴν κατάντια τῆς χώρας μας, κοιτᾶ τοὺς μαθητὲς στὰ μάτια καὶ τοὺς διδάσκει γιὰ ἀλλοτινοὺς ἥρωες. Ποῦ διακρίνεται γιὰ τὴ διάθεσή του νὰ ἐμπνεύσει τοὺς μαθητές του νὰ γίνουν, κυρίως καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα, καλύτεροι ἄνθρωποι καὶ νὰ κάνουν καὶ τὸν κόσμο γύρω τους καλύτερο. Πιστεύω στὸν δάσκαλο ποὺ πιστεύει στὴν ἐλπίδα.
Ἡ ἐλπίδα εἶναι μιὰ πολὺ σπουδαία λέξη, γιὰ νὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ πεθάνει – πρώτη ἢ τελευταία. Ἀκόμα κι ὅταν ὅλες οἱ συμφορὲς ξεχύθηκαν, κατὰ τὸν Ἑλληνικὸ μύθο, ἀπὸ τὸ κουτὶ τῆς Πανδώρας, ἡ ἐλπίδα ξεχύθηκε κι αὐτὴ νὰ διαλύσει τὰ σκοτάδια. Νὰ δώσει στὸν ἄνθρωπο τὴ δύναμη νὰ παλέψει ἐνάντια στὶς συμφορές. Νὰ δώσει στὸν κόσμο τὴν ἐλπίδα νὰ νικήσει, ἔστω καὶ στὸ τέλος, τὸ κακὸ ποὺ τὸν περιτριγυρίζει. Κι ἐγὼ πιστεύω σ’ αὐτὴ τὴν ἐλπίδα. Διότι εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Ἕλληνα. Διότι ὁ Ἕλληνας εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀνθρωπότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου