Γράφει ὁ μακαριστός Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Κύριος ἈΝΔΡΕΑΣ
Μὲ τὴν πρὸ ἔτους ἐκδημία τοῦ Μητροπολίτου Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας κυροῦ ΚΟΣΜΑ, θὰ μπορούσε μὲ βεβαιότητα νὰ πῇ κάποιος ποὺ τὸν γνώριζε καὶ τὸν ἀγαποῦσε, ὅτι ἔγινε φτωχότερη ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία.
Ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης δὲν εἶχε οὔτε καὶ ἐπεδίωξε ποτὲ νὰ ἔχῃ τὰ γνωρίσματα μιᾶς λαμπρῆς ἐμφανίσεως, μὲ πολύτιμα ἄμφια, μὲ χρυσοποίκιλτους σταυροὺς καὶ ἐγκόλπια καὶ ἐντυπωσιακὲς μίτρες καὶ πατερίτσες. Φρόνημά του ἦταν ἡ εὐαγγελικὴ ἀπλότης, ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ καλὴ ἀγωνία γιὰ τὴν πνευματικὴ πρόοδο τῶν χριστιανῶν τῆς ἐκτεταμένης Ἐπαρχίας του. Ἦταν ἀπλὸς καὶ καταδεκτικός, ἀκόμα καὶ στὸν πιὸ ἄσημο ἄνθρωπο μειλίχιος καὶ εὐγενής, χωρὶς δὲ ὅμως διαχύσεις καὶ μεγαλοστομίες. Ἄριστος λειτουργὸς τῶν Θείων Μυστηρίων καὶ θαυμαστὸς πνευματικὸς πατέρας. Κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι του βρῆκαν... ἀνακούφισι καὶ καθοδήγησι πάμπολλες ψυχὲς καὶ, μάλιστα, νεανικές. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶχε κατορθώσει νὰ ἐξεύρῃ καὶ νὰ χειροτονήσῃ ἐναρέτους καὶ ικανοὺς κληρικούς, ποὺ ἀπετέλεσαν σέμνωμα τῆς τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας.
Καὶ ἐπειδὴ ὁ λόγος γιὰ τὴν νεότητα, πρέπει νὰ τονισθῇ ἡ φροντίδα του γιὰ τὴν ἐκ βάθρων ἀνακαίνισι τῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Κατασκηνώσεως στὴν Ρίζα Ναυπακτίας, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ὑπόδειγμα τοῦ τί μπορεῖ νὰ πράξῃ ἡ Ἐκκλησία γιὰ νὰ προσφέρῃ ἀναψυχὴ, χαρὰ καὶ χριστιανικὴ ἀναστροφὴ στοὺς νέους μας, ὅταν ἔχῃ Ἱεράρχες μὲ τὸν πύρινο ζῆλο τοῦ μακαριστοῦ ΚΟΣΜΑ. Κι’ ὅλο αὐτὸ τὸ σπουδαῖο ἔργο γινόταν κυρίως μὲ προσωπικὲς του δαπάνες καὶ μὲ κόπους πολλούς, πρὸ πάντων δὲ, ἀθόρυβα. Γιατί, ἀσφαλῶς, ἐγνώριζε ὅτι τὸ καλὸ δὲν κάνει θόρυβο καὶ ὁ θόρυβος δὲν κάνει καλό.
Ὑπῆρξε ὑπέρμαχος τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ἐθνικῶν παραδόσεων, ποὺ ἐστήριξαν καὶ βοήθησαν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ζήσῃ διὰ μέσου πολλῶν δυσκολιῶν καὶ νὰ μεγαλουργήσῃ. Κι’ ἦταν φυσικὸ νὰ στενοχωρῆται καὶ νὰ θλίβεται μὲ ὅσα λέγονταν καὶ ἀκούγονταν εἰς τοὺς ἐσχάτους καιροὺς μας ἀνιστόρητα καὶ ἀντορθόδοξα. Ὅπως, ἐπίσης, τὸν ἐλυποῦσε ἀφάνταστα καὶ ὁ ἠθικὸς ἐκτροχιασμὸς κάποιων συνανθρώπων μας. Ὅμως, ποτὲ δὲν συμβιβάστηκε μὲ τὸ κακὸ καὶ τὴν οἰαδήποτε διαστροφή, θύμιζε, ἔτσι, αὐτὸ ποὺ εἶχε διακηρύξει ὁ ἀείμνηστος μεγάλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος ὁ ἀπὸ Τραπεζοῦντος: «Προτιμῶ ἱπτάμενος ὡς ἀετὸς νὰ πέσω ἢ ἕρπων ὡς ἑρπετὸν νὰ ζήσω»!
Βέβαια, ἡ ἀρχιερατεία του δὲν ἦταν πάντοτε ἀνέφελη. Δέχθηκε συκοφαντίες καὶ πόλεμο λάσπης καὶ γεύθηκε τὴν ἀχαριστία ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν τὴν ἐπερίμενε, ἐνῷ πολὺ τὸν εἶχε λυπήσει ὁ αἰφνίδιος θάνατος τοῦ ἀδελφοῦ του Ἀποστόλη, ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ τυφλός, ὑπῆρξε ἄριστος γνώστης τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς καὶ σπουδαῖος Ἱεροψάλτης. Ὅλα αὐτὰ ἦταν φυσικὸ νὰ τὸν θλίβουν. Τὸ ἀντίθετο δὲν θὰ ἦταν ἀνθρώπινο. Τὰ ἀνέθετε, ὅμως, στὸν Κύριο, καὶ μὲ τὶς συχνὲς ἐπισκέψεις του στὸ Ἅγιον Ὄρος εὕρισκε πνευματικὴ ἀνακούφισι καὶ – μὴ φανῇ περίεργο – καὶ χαρά. Ἔτσι, μποροῦσε νὰ λέῃ μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο: «χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου» καὶ «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Κολοσ. α΄ 24 καὶ Φιλιπ. δ΄ 13).
Ὁ θάνατος ἦλθε σὲ ὥρα ποὺ δὲν ἀνεμένετο. Ἀλλὰ ὁ ἀοίδιμος εἶχε ὅπως οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι «τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου, ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖς, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς» (Β΄ Κορ. α΄ 9). Ἔτσι, λοιπόν, ὅταν ἤκουσε τὴν φωνὴν τοῦ Χριστοῦ ποὺ τοῦ ἔλεγε «ἔρχομαι ταχύ», ἀπάντησε ἀμέσως: «ἀμήν, ναί· ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ΄ 20).
Ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης δὲν εἶχε οὔτε καὶ ἐπεδίωξε ποτὲ νὰ ἔχῃ τὰ γνωρίσματα μιᾶς λαμπρῆς ἐμφανίσεως, μὲ πολύτιμα ἄμφια, μὲ χρυσοποίκιλτους σταυροὺς καὶ ἐγκόλπια καὶ ἐντυπωσιακὲς μίτρες καὶ πατερίτσες. Φρόνημά του ἦταν ἡ εὐαγγελικὴ ἀπλότης, ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ καλὴ ἀγωνία γιὰ τὴν πνευματικὴ πρόοδο τῶν χριστιανῶν τῆς ἐκτεταμένης Ἐπαρχίας του. Ἦταν ἀπλὸς καὶ καταδεκτικός, ἀκόμα καὶ στὸν πιὸ ἄσημο ἄνθρωπο μειλίχιος καὶ εὐγενής, χωρὶς δὲ ὅμως διαχύσεις καὶ μεγαλοστομίες. Ἄριστος λειτουργὸς τῶν Θείων Μυστηρίων καὶ θαυμαστὸς πνευματικὸς πατέρας. Κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι του βρῆκαν... ἀνακούφισι καὶ καθοδήγησι πάμπολλες ψυχὲς καὶ, μάλιστα, νεανικές. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶχε κατορθώσει νὰ ἐξεύρῃ καὶ νὰ χειροτονήσῃ ἐναρέτους καὶ ικανοὺς κληρικούς, ποὺ ἀπετέλεσαν σέμνωμα τῆς τοπικῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας.
Ὑπῆρξε ὑπέρμαχος τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ἐθνικῶν παραδόσεων, ποὺ ἐστήριξαν καὶ βοήθησαν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ νὰ ζήσῃ διὰ μέσου πολλῶν δυσκολιῶν καὶ νὰ μεγαλουργήσῃ. Κι’ ἦταν φυσικὸ νὰ στενοχωρῆται καὶ νὰ θλίβεται μὲ ὅσα λέγονταν καὶ ἀκούγονταν εἰς τοὺς ἐσχάτους καιροὺς μας ἀνιστόρητα καὶ ἀντορθόδοξα. Ὅπως, ἐπίσης, τὸν ἐλυποῦσε ἀφάνταστα καὶ ὁ ἠθικὸς ἐκτροχιασμὸς κάποιων συνανθρώπων μας. Ὅμως, ποτὲ δὲν συμβιβάστηκε μὲ τὸ κακὸ καὶ τὴν οἰαδήποτε διαστροφή, θύμιζε, ἔτσι, αὐτὸ ποὺ εἶχε διακηρύξει ὁ ἀείμνηστος μεγάλος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος ὁ ἀπὸ Τραπεζοῦντος: «Προτιμῶ ἱπτάμενος ὡς ἀετὸς νὰ πέσω ἢ ἕρπων ὡς ἑρπετὸν νὰ ζήσω»!
Ὁ θάνατος ἦλθε σὲ ὥρα ποὺ δὲν ἀνεμένετο. Ἀλλὰ ὁ ἀοίδιμος εἶχε ὅπως οἱ Ἀπόστολοι καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι «τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου, ἵνα μὴ πεποιθότες ὦμεν ἐφ’ ἑαυτοῖς, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ ἐγείροντι τοὺς νεκρούς» (Β΄ Κορ. α΄ 9). Ἔτσι, λοιπόν, ὅταν ἤκουσε τὴν φωνὴν τοῦ Χριστοῦ ποὺ τοῦ ἔλεγε «ἔρχομαι ταχύ», ἀπάντησε ἀμέσως: «ἀμήν, ναί· ἔρχου Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ΄ 20).
Ἡ μνήμη του, μνήμη Ἁγίου Ἱεράρχου, νὰ εἶναι ἀγήρως καὶ αἰωνία.
Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Κύριος ἈΝΔΡΕΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου