Γράφει ὁ Πρεσβ. Διονύσιος Ταμπάκης
ΕΙΝΑΙ συνείδηση πλέον τῆς Ἐκκλησίας (ὡς σώματος ὅλων των πιστῶν κι ὄχι ὡς μεμονομένου σώματος κάποιων διοικητικῶν γραφειοκρατικῶν μονάδων) τῶν ἐσχάτων στὰ ὁποῖα ζοῦμε ,ὅπως ἀποτυπώνεται καὶ στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀποκαλούμενοι ὅλοι οἱ νεώτερι Ἁγίοι ὡς ἔσχατοι Ἅγιοι. Καὶ ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριός μας :
Καὶ ἔσται …ἐπὶ τῆς γῆς συνοχὴ ἐθνῶν ἐν ἀπορίᾳ ἠχούσης θαλάσσης καὶ σάλου, ἀποψυχόντων ἀνθρώπων ἀπὸ φόβου καὶ προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῇ οἰκουμένῃ. (Λουκ. κα΄ 25-26)
Δηλαδή, στὰ ἔσχατά της ἱστορίας ἀνάμεσα στὰ ἄλλα θὰ ὑπάρξει τεράστια στεναχώρια, ἀμηχανία καὶ φόβος στὰ κράτη γιὰ τὸ μέλλον, ὅπως καὶ θόρυβοι ἀπὸ τὴν κίνηση τῶν κυμάτων (Βλ. τσουνάμια καὶ ἄλλες φυσικὲς κατασρτοφὲς) ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι θὰ γίνονται ὡς νεκροὶ (κατάθλιψη κ.α) ἀπὸ τὸν φόβο καὶ....
τὴν ἀπελπισία τους γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκουμένης.
Ὅμως ὁ γλυκὺς Χριστὸς δὲν ἀφήνει ἔτσι ἀπροστάτευτα τα παιδιά του καὶ συνάμα μᾶς συμβουλεύει:
Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντὶ καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τὰ μέλλοντα γίνεσθαι καὶ σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. (Λουκ κα΄-36)
Δηλαδὴ νὰ προσεύχεστε συνεχῶς ὅπως καταξιωθεῖτε (ὄχι ἁπλῶς μπορέσετε, οὔτε μόνο ἀξιωθεῖτε ,ἀλλὰ κατὰ-ξιωθεῖτε δηλ. Θὰ εἶναι μεγάλος λαχνὸς ὅποιος τότε μπεῖ κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τοῦ Χριστοῦ) καὶ ἀποφύγετε ὅσα θὰ γίνουν στὸ μέλλον καὶ μπορέσετε καὶ σταθεῖτε μὲ καλὴ ἀπολογία ἐνώπιόν Του.
Ἃς μποῦμε λοιπόν, ὅσο ἔχουμε καιρό,στὸ καταφύγιο τῆς ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ τὸ γρηγορότερο, ἃς διώξουμε κάθε κρατούμενο ἁμαρτίας ποὺ μᾶς πνίγει, ἃς βροῦμε ἕναν ἀγαθὸ Ἐξομολόγο νὰ διώξουμε τὰ μπάζα ἀπὸ μέσα μας καὶ ἃς κοινωνοῦμε τακτικά το Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἔχοντας μέσα μας καὶ γιὰ πάντα ἔνοικο τὸν ἴδιο τὸν δημιουργό του σύμπαντος ὅλου καὶ τότε τίποτε δὲν μᾶς ἀπειλεῖ , οὔτε ἐπίγειο, οὔτε αἰώνιο!
«Kαὶ ἰδοὺ ἐγὼ μὲθ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.(Ματθ. κή, 20)»
Η πλανη περι ακυρων Μυστηριων ειναι παλαια. Διο αυτη αντιμετωπισθη προ πολλου παρα της Ορθοδοξιας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατα τους αγιους Πατερας, ειναι ισχυρα τα Μυστηρια, οχι μονον των ενισταμενων Ορθοδοξων, αλλα και των ακριτων εισετι αιρετικων.
Το θεμα τουτο συνεζητηθη εν τη Ζ' Οικουμενικη Συνοδο και ελυθη. Ανεφανη δε εν αυτη ως ζητημα, "πως δει (πρεπει) τους απο αιρεσεων προσερχομενους δεχεσθαι", ητοι τους παρα ακριτων αιρετικων κεχειροτονημενους, ως ησαν οι τοτε εικονομαχοι (6005).
( Πρακτικων Ζ' Οικουμενικης Συνοδου ). ( Πασχα Κυριου Αριστοτελη Δελημπαση σελ,767).