Μπροστὰ στὴν κάλπη

Τοῦ Φώτη Μιχαὴλ

Αὐτὴν τὴ φορά, τὰ πράγματα δὲν εἶναι ὅπως ἄλλοτε. Οἱ συγκυρίες,  ἐθνικὲς καὶ παγκόσμιες, εἶναι τόσο κρίσιμες, ποὺ δὲν μένουνε περιθώρια γιὰ ἀποφάσεις ἐπιπόλαιες. 

Αὐτὴν τὴ φορά, γιὰ τὴν Αὐτοδιοίκηση καὶ τὴν Εὐρωβουλή, δὲν πρέπει νὰ πᾶμε στὴν κάλπη ψηφίζοντας ἁπλῶς τὸ κόμμα, ἀλλά, μέσα ἀπὸ τὸ κόμμα, διαλέγοντας ἀνθρώπους ἱκανοὺς καὶ ἐνάρετους. Αὐτὴν τὴ φορά, τὸ χαρτὶ ποὺ θὰ ρίξουμε, πρέπει νὰ ἔχει τὰ χρώματα τῆς Ἑλλάδας. Νὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ δικό μας. Σταυρωμένο μὲ τὰ δικά μας τὰ χέρια. Διαλεγμένο μὲ ἔμπονο προβληματισμὸ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἔθνους μας καὶ ποτισμένο μὲ ἱδρώτα ἀπὸ ἀγωνία γιὰ μας καὶ τὰ παιδιά μας. Αὐτὴν τὴ φορά, δικαίωμα ψήφου θὰ ἔπρεπε, κανονικά, νὰ δοθεῖ μονάχα στοὺς προγόνους μας καὶ τοὺς ἀγέννητους... 

Ἡ Ἑλλάδα -τὸ παραδέχονται ἀκόμα καὶ οἱ ἐχθροί μας- εἶναι ἡ Μάννα τῆς Ἐλευθερίας καὶ τῆς Δημοκρατίας. Εἶναι ἡ γῆ ἀναρίθμητων Ἡρώων καὶ Ἁγίων. Εἶναι ἡ κοιτίδα πολιτισμοῦ παγκόσμιας ἐμβέλειας, πανάρχαιου καὶ ὁλοζώντανου. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἑλλάδα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὑπόθεση ἐφήμερων οἰκονομικῶν ἢ παραταξιακῶν συμφερόντων. Οὔτε μπορεῖ νὰ εἶναι, γιὰ πολὺ ἀκόμα, παιχνίδι στὰ χέρια....

ἐπικίνδυνων ''μάγων'' τῆς ἡμεδαπῆς καὶ ξένης πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἐλίτ.

Ἃς μὴ μᾶς φοβίζουν οἱ καταστάσεις οἱ σημερινές. Ἃς μὴν ἀπογοητευόμαστε ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῶν ἡμερῶν. 

Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ὀρθολογιστὲς προτεστάντες, γιὰ νὰ τὰ μετρᾶμε ὅλα μὲ τὸ κέρδος καὶ τὸ συμφέρον. Ἐμεῖς εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Μακρυγιάννη καὶ τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, καὶ μάθαμε νὰ μετρᾶμε τὴν ζωὴ μας ἀλλιώτικα. 

Ἐμεῖς δὲν χορεύουμε ταγκό. Ἐμεῖς χορεύουμε τσάμικο. Ἡ ἱστορική μας, δηλαδή, πορεία δὲν εἶναι μονοφυσιτική καὶ γραμμικὴ σὰν τοὺς χοροὺς τῶν Φράγκων. Εἶναι κυκλικὴ σὰν τοὺς δικούς μας χορούς,  τοὺς κύκλιους.

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πάντοτε φορτωμένοι ἀπὸ λάθη ἤμασταν, ἀλλὰ καὶ πάντοτε μετανιωμένοι. Διηνεκῶς στὸ ''πέσε-σήκω'', δηλαδή. 

Τὸ ''πέσε'' ἦταν τοῦ κεφαλιοῦ μας, ἀλλὰ καὶ τὸ ''σήκω'' στὸ χέρι μας ἤτανε κάθε φορᾶ. 

Ἔτσι ἀκριβῶς θαρρῶ πὼς θὰ γίνει καὶ τώρα: Αὐτὸν τὸν καιρὸ εἴμαστε πεσμένοι. Τὰ μάτια μας, θολωμένα ἀπὸ τὴν ''λάμψη'' τῶν ψευτοθεῶν τῆς δῆθεν εὐμάρειας καὶ καλοπέρασης, δυσκολεύονται, πρὸς τὸ παρόν, νὰ διακρίνουν τὴν ἔξοδο τῆς ''κολάσεως''. 

Ὅπου νά ΄ναι, ὅμως, ἔρχεται καὶ ἡ ὥρα τῆς ἔγερσης, τῆς μετὰ-νοιας. Μετανιώνω θὰ πεῖ ἀλλάζω μυαλά. Θὰ πεῖ παίρνω ἀποφάσεις καινούργιες καὶ ἀλλάζω ζωή. Γιὰ νὰ γίνει, ὅμως, αὐτό, χρειάζεται θέληση καὶ ἡ κατάλληλη εὐκαιρία. 

Οἱ ἐκλογές! Νὰ ἡ εὐκαιρία νὰ ἀποδείξουμε, ὡς λαός, ὅτι, ἐπιτέλους, ξυπνήσαμε καὶ εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ ξανασηκωθοῦμε ὄρθιοι. 

Ψηφίζω σ' αὐτὲς τὶς ἐκλογές, θὰ πεῖ ἐκλέγω ἀνθρώπους, ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν ἐντιμότητά τους, τὴν φιλοπατρία τους καὶ τὸ σέβας στὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς φυλῆς μας. 

Ψηφίζω σ' αὐτὲς τὶς ἐκλογές, θὰ πεῖ ὅτι παίρνω τὴν ἀπόφαση νὰ πετάξω στὴν ἄκρη κάθε ψευτιὰ καὶ σαπίλα καὶ νὰ βάλω, στὴν θέση τους, ἀνθρώπους, ποὺ βιώνουν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὸ Ὡραῖο καὶ τὸ Ἀληθινό. 

Ἀνθρώπους πράγματι χαρισματούχους καὶ ὄχι φτιαχτοὺς ''ἀστέρες''. 

Ἀνθρώπους φυσιολογικούς: Μὲ ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειες, ὅπως ὅλοι μας, ἀλλὰ ὄχι μὲ πάθη ἀγιάτρευτα καὶ συνειδήσεις ἀμετανόητες.