Ὁμοφοβία καὶ τρανσφοβία στὸ Δημοτικὸ σχολεῖο; «Θέ μου τί βλέπομεν στὶς μέρες μας»!

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

“Πάντα ἄνω καὶ κάτω γέγονε, πάντα συγκέχυνται καὶ διέφθαρται”. Ὅλα ἔχουν γίνει ἄνω κάτω, ὅλα βρίσκονται σὲ σύγχυση καὶ ἔχουν διαφθαρεῖ. (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ  Χρυσόστομος)

Ἐν πρώτοις μιὰ παραπομπὴ στὸ ἄρθρο 16 παρ. 2 τοῦ ἐν ἰσχὺ Συντάγματος, τὸ ὁποῖο οἱ ποικιλώνυμοι “ἀναθεωρητές” ἔχουν θέσει στὸ στόχαστρό τους. Μεταξύ των ὅσων διαλαμβάνει γιὰ τὴν παιδεία ὡς “βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους” ἔχει καὶ ὡς σκοπὸ καὶ τὴν ἠθικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων. Ὁ σεβαστὸς Πρόεδρος τοῦ Ἀρείου Πάγου ε.τ., Βασίλειος Νικόπουλος, στὸ τελευταῖο του ἐξαιρετικὸ πόνημα μὲ τίτλο “Ἀγαπημένο μου Σύνταγμα ἢ ἀντιΣυνταγματικοὶ παραΛογισμοὶ” – βιβλίο ποὺ ἀποδομεῖ τοὺς …ἀποδομητὲς τοῦ Ἔθνους – σημειώνει τὰ ἑξῆς σπουδαῖα: “Τὸ Σύνταγμα ἀναφέρεται στὴν παιδεία τῶν Ἑλλήνων. Στοὺς Ἕλληνες ἀναφέρονται οἱ συνταγματικοὶ στόχοι τῆς παιδείας… Ἡ παιδεία τὴν ὁποία παρέχει τὸ ἑλληνικὸ Κράτος πρέπει κατὰ τὸ Σύνταγμα νὰ εἶναι ἀποκλειστικῶς ἑλληνική…”. (ἔκδ. “Αρμός”, σέλ. 322). Ἄρα ὅ,τι εἰσέρχεται στὸ σχολεῖο, κάθε γνωστικὸ ἀντικείμενο, πρέπει νὰ σέβεται τὴν ταυτότητά μας, τὶς παραδόσεις μας, τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων.

Τὴν “ἠθικὴ” ὅλοι τὴν κατανοοῦμε. “Η ἠθικὴ εἶναι κείνη ποὺ σηκώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπάνω ἀπὸ τὸ κτῆνος καὶ τὸν ντύνει μὲ μίαν ἄφθαρτη στολὴ κεντημένη μὲ κάθε εὐγένεια, μὲ κάθε σοβαρὸ καὶ ὑψηλὸ αἴσθημα καὶ....

πλουμισμένη μὲ τὰ ἀθάνατα διαμάντια ποὺ λέγονται φρονιμάδα, σεμνότητα, γενναιότητα τῆς καρδιᾶς, εὐαισθησία καὶ εὐγένεια τῆς ψυχῆς καὶ μὲ ὅσα κάνουνε τὸν ἄνθρωπο, ἀπὸ ἕνα σιχαμερὸ καὶ ἐξευτελισμένο ζῶο,  ἕνα πλάσμα πολὺ σπουδαῖο καὶ θαυμαστό”, γράφει ὁ Φ. Κόντογλου στὰ “Μυστικὰ Ἀνθη”. (σέλ. 25). Ἐρωτῶ: προάγεται ἡ ἠθικὴ ἀγωγὴ στὸ σχολεῖο μ’ αὐτὸ ποὺ διάβασα καὶ ἀμέσως παραθέτω;  Εἶναι «Δελτίο Τύπου»:

«Ἡ ὁμάδα Ὁμοφοβία καὶ Τρανσφοβία στὴν Ἐκπαίδευση, σὲ συνεργασία μὲ τὸ Σχολεῖο Παιχνιδιοῦ – Ἐργαστήρι Πολιτιστικῆς Ἐκπαίδευσης, τὴ Ζωντανὴ Βιβλιοθήκη – Human Library Greece καὶ τὸ Σύλλογο Διδασκόντων 66ου Δημοτικοῦ Σχολείου Ἀθηνῶν, διοργανώνει τὴν Παρασκευὴ 2 Μαίου 2014 στὶς 16.45, στὸ 66ο Δημοτικὸ Σχολεῖο Ἀθηνῶν, ἡμερίδα μὲ θέμα “Ὁμοφοβία καὶ Τρανσφοβία στὴν Ἐκπαίδευση, παιδιὰ – γονεῖς – ἐκπαιδευτικοί”...

Στόχος τῆς ἡμερίδας εἶναι νὰ ἀνοίξει γόνιμο διάλογο γιὰ τὸ θέμα τοῦ ὁμοφοβικοῦ καὶ τρανσφοβικοὺ ἐκφοβισμοῦ στὴν ἐκπαίδευση καὶ νὰ ἐπισημάνει τὴν ἀναγκαιότητα ἀνάληψης συστηματικῶν καὶ πολυεπίπεδων δράσεων γιὰ τὴ δημιουργία ἑνὸς κλίματος ἀσφάλειας γιὰ ὅλα τα μέλη του, δηλαδὴ τὰ παιδιά, τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς/ τὶς ἐκπαιδευτικοὺς – ὅπως γίνεται σὲ ἀρκετὰ κράτη τῆς ΕΕ.

Στὴν ἡμερίδα θὰ γίνει παρουσίαση τῆς καταγραφῆς τῶν ὁμοφοβικῶν καὶ τρανσφοβικῶν περιστατικῶν στὴ σχολικὴ ζωὴ μὲ βάση τὰ δεδομένα τῆς ἔρευνάς μας ποὺ διεξήχθη μέσω διαδικτύου ἀπὸ τὸ 2010 ἕως τὸ 2013 καὶ θὰ γίνει ἐνημέρωση γιὰ τὴ νομοθεσία τῆς ΕΕ καὶ τῆς Ἑλλάδας σχετικὰ μὲ τὴν ἴση μεταχείριση σὲ θέματα σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ καὶ ταυτότητας φύλου. Στὴ συνέχεια, θὰ προταθοῦν ὄροι βελτίωσης τῶν προγραμμάτων σεξουαλικῆς ἀγωγῆς – διαφυλικῶν σχέσεων καὶ καλὲς πρακτικὲς γιὰ τὴν πρόληψη καὶ ἀντιμετώπιση τοῦ ὁμοφοβικοῦ/τρανσφοβικοῦ ἐκφοβισμοῦ στὴν ἐκπαίδευση καὶ θὰ τονιστεῖ ἡ ἀναγκαιότητα μιᾶς ἀντισεξιστικῆς ἐκπαιδευτικῆς πολιτικῆς – μὲ ἰδιαίτερη ἔμφαση στὴν προώθηση μιᾶς νέας ἀντίληψης γιὰ τὸν ἀνδρισμὸ καθὼς αὐτὸ συνδέεται ἄμεσα μείωση τῆς ὁμοφοβίας καὶ τῆς τρανσφοβίας. Τέλος, θὰ παρουσιασθεῖ, ὡς παράδειγμα, ἕνα παιδικὸ βιβλίο ποὺ σέβεται τὴν οἰκογενειακὴ ποικιλομορφία καὶ μπορεῖ νὰ συμβάλει στὴν ἄρση ὁρισμένων ἐμποδίων ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ὁμοφοβία, τὴν ὕπαρξη προκαταλήψεων καὶ τὴν ἔλλειψη ἀνάλογων παραδειγμάτων στὸ παιδαγωγικὸ ὑλικό».

Ἐρωτῶ: τί ἀκριβῶς σημαίνει “ὁμοφοβία” καὶ “τρανσφοβία”;  Ποιoς φοβᾶται ποιoν ἢ τί; Ὑπάρχουν μεταξύ των παιδιῶν τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου τέτοια φαινόμενα; Δηλαδὴ φοβᾶται ἢ ἀντιμετωπίζει μὲ ρατσισμὸ ἕνα παιδάκι 6-7 χρονῶν μιὰ …λεσβία; Θὰ σταθεῖ δάσκαλος ἐνώπιόν των μικρῶν παιδιῶν καὶ θὰ τοὺς ἀναλύει τέτοιες διαστροφές; (Οἱ γονεῖς θὰ τὸν καταγγείλουν ὡς σχιζοφρενῆ καὶ θὰ τὸν στείλουν γιὰ τὰ περαιτέρω). Τί σημαίνει “νέα ἀντίληψη γιὰ τὸν ἀνδρισμό”; Γιατί εἰδικὰ γιὰ τὸν “ἀνδρισμό”; Ὁ “παραδοσιακός”, “ὁ ἀνδρικός” ἀνδρισμὸς ἔχει ξεπεραστεῖ; (“Θέε μοῦ τί λέπομεν στὶς μέρες μας” ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Μακρυγιάννης. Δὲν ξέρω πῶς νὰ ἐκφραστῶ! Ἔγιναν οἱ ἀξίες σκουπίδια καὶ τὰ σκουπίδια “ἀξίες”. “Το κακὸ θὰ σᾶς ἔρθει ἀπὸ τοὺς διαβασμένους” ἔλεγε ὁ Πατροκοσμᾶς. Τὸ “κακὸ” ἦρθε καὶ ἔχει ὄνομα “ὁ ὄφις ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διαβολος”).

Τί ἐννοοῦν μὲ τὴν φράση “οἰκογενειακὴ ποικιλομορφία”; Μήπως τὶς διαστροφικὲς συμβιώσεις, ποῦ ἐξευτελίζουν τὸν θεσμὸ τῆς ἀληθινῆς οἰκογένειας; Θὰ ἐξηγοῦν στὰ παιδιὰ μας αὐτὲς “τὶς ποικιλίες” δηλητηριάζοντας τὰ διὰ βίου;

(Μεταξύ των εἰσηγητῶν εἶναι καθηγητὲς πανεπιστημίου, σχολικοὶ σύμβουλοι, δάσκαλοι καὶ λοιποί… φοβισμένοι. Τὸν μόνο “φόβο” ποὺ δὲν ἔχουν εἶναι “φόβο Θεού”. Καὶ χωρὶς Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται κατὰ τὸν ἀείχλωρο λόγο τοῦ Ντοστογιέφσκι).

Τί θὰ πεῖ, συνεχίζω μὲ ἐρωτήματα, ὅτι αὐτὸ “γίνεται σὲ ἀρκετὰ κράτη τῆς Ε.Ε”; Δόξα τῷ Θεῶ ἔχουμε (εἴχαμε) μείνει πίσω ἀπὸ τὴν Εὐρώπη σὲ κάποια πράγματα. Ἡ Εὐρώπη, πτῶμα ἄταφο, τυμπανιαίας ἀποφορᾶς, εἶναι ἡ χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔγραφε: “Ὁ Χριστὸς ἐπῆρε τὸν Σταυρόν Του καὶ τὴν εὐλογίαν Του καὶ ἀπεμακρύνθη ἀπὸ τὴν Εὐρώπην. Ἔμεινε ζόφος καὶ δυσωδία. Καὶ σεῖς τώρα ἀποφασίστε μὲ ποῖον θὰ ὑπάγετε, ποῖον θὰ ἀκολουθήσετε: τὴν σκοτεινὴν καὶ δυσώδη Εὐρώπην ἢ τὸν Χριστόν;”. (ἄγιος Ἰουστίνου Πόποβιτς, “Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός”, ἔκδ. “Ορθόδοξος Κυψέλη”, σέλ. 252). (Εἴδαμε τὶς “προκοπές” τῆς Εὐρώπης, αὐτὲς τὶς ἡμέρες, στὸ τρισάθλιο κοπροθέαμα ποὺ ὀνομάζεται Γιουροβίζιον. Προφανῶς τὸ ἀλλόκοτο αὐτὸ πλάσμα ἀπὸ τὴν Αὐστρία, ἐκπροσωπεῖ “τὴν νέα ἀντίληψη γιὰ τὸν ἀνδρισμὸ” ποὺ ὀνειροφαντάζονται οἱ ἡμέτεροι προοδομανεῖς).

Πίσω ὅμως ἀπ’ ὅλα αὐτὰ τὰ παρδαλὰ καρυκεύματα, περὶ ἀντιμετώπισης τῶν διαφόρων “προκαταλήψεων” στὸ σχολεῖο, κρύβεται ὁ ἀνομολόγητος στόχος ἀποσύνθεσης, σπίλωσης καὶ κατασυκοφάντησης τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ. Ἡ οἰκογένεια, τὸ εὐλογημένο καταφύγιο, ἡ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, εἶναι τὸ τελευταῖο, τὸ ἔσχατο ὀχυρό τῆς πατρίδας μας. Μέσω τῆς τηλεόρασης, τοῦ τρίτου γονέα, τὰ παιδιὰ εἰσπνέουν ὅλες τὶς ἀναθυμιάσεις τῆς κοινωνίας. Οὔτε γιὰ δεῖγμα, ἔστω γιὰ κάποια ἰσορροπία ἐντυπώσεων, δὲν συναντᾶς μιὰ ὁμαλὴ καὶ εὐτυχισμένη οἰκογένεια. Στὰ σχολικὰ βιβλία γλώσσας “διαφημίζεται” τὸ διαζύγιο. (“Απ’ ὅλες τὶς μορφὲς πόνου καὶ ἀπώλειας τίποτε δὲν συγκρίνεται μὲ τὸ διαζύγιο” ἔλεγε ὁ Ἴγ. Μπέργκμαν). Δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα κείμενο στὸ ὁποῖο νὰ προβάλλεται ἡ φυσιολογικὴ οἰκογένεια. Ὑπάρχει ὅμως θέση, ὅπως ἔχω ξαναγράψει, σὲ σχολικὸ βιβλίο, στὸ τετράδιο ἐργασιῶν Ἃ’ Γυμνασίου (σὲ 12-13χρονα παιδιά), γιὰ κείμενο – ἐξέρασμα στὸ ὁποῖο ἐξυμνεῖται τὸ βδελυρότατο τῶν ἐγκλημάτων: ἡ παιδεραστία (σέλ. 16). Ὁ δεσμὸς 25χρονου μὲ 13χρονη μαθήτρια. Ἔτσι γινόμαστε κι ἐμεῖς σιγὰ  σιγὰ “Εὐρωπαίοι”, ἕνας ἀνθρώπινος πολτός, ποὺ θὰ καταναλώνει τὰ ξυλοκέρατα, τὶς γουρουνοτροφὲς μὲ τὶς ὁποῖες θὰ μᾶς ἐλεοῦν οἱ Φράγκοι καὶ οἱ μνημονιακοὶ λακέδες ποὺ τοὺς δορυφοροῦν.

Γι’ αὐτὸ “ὥρα ἠμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθήναι”.

Ἡ πατρίδα καταστρέφεται, ἡ παιδεία κατεδαφίζεται, ἡ οἰκογένεια μαγαρίζεται. Οἱ πολιτικοὶ νάνοι καὶ ἀρλεκίνοι, ἀντὶ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ ἀσχολούμαστε ἐμεῖς μὲ τὰ δικά τους. Ἂν θὰ ἐπιβιώσει ἡ Ἐλιά, ἡ Ποταμιὰ καὶ κάθε συμφορὰ τοῦ τόπου. Οἱ γονεῖς «νὰ ταράξουν» στὶς μηνύσεις ὅσους βρομίζουν τὰ παιδιά τους. Γιὰ τὰ βιβλία καὶ τὶς καντιποτένιες  ἡμερίδες. Οἱ δάσκαλοι νὰ διδάσκουν “ψυχὴ καὶ Χριστὸ” καὶ νὰ μὴν φοβοῦνται. Νὰ τρέμουν ὅσοι ὑπηρετοῦν τὰ σκοτάδια καὶ τὸν ἄρχοντά τους. Ζοῦμε τὴν ἀπόλυτη παράνοια. Ὅσοι ἀντιστεκόμαστε μᾶς λένε τρελλούς.

Ἔρχεται καιρός”,  ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος, “ἴνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσιν· ἐπὰν δὲ ἴδωσι τινὰ μὴ μαινόμενον, ἐπαναστατήσονται αὐτῶ, λέγοντες: σὺ μαίνει, διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοίς”. Θὰ ἔλθει καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ τρελλαθοῦν, θὰ παραφρονήσουν. Ἐὰν δοῦν κάποιον λογικό, θὰ ἐπαναστατήσουν ἐναντίον του, λέγοντες: ἐσὺ εἶσαι παρανοϊκός, γιατί δὲν θὰ εἶναι ὅμοιός τους.

aktines