Πολυτεχνεῖο 1973 – 2013: 40 χρόνια ψέμματα

Τοῦ Γ. Δημητρακόπουλου,

Συνταξιούχου Ἐκπαιδευτικοῦ

Εἶναι γεγονός, ὅτι αὐτοὶ ποὺ σήμερον ἐμφανίζονται ὡς «πρωτοπόροι» καὶ «καθοδηγητὲς» τῆς ἐξεγέρσεως, δηλαδή οι κομμουνιστές, ὄχι μόνον ἀπεῖχαν ἀπὸ τὸ Πολυτεχνεῖο, ἀλλὰ τὸ κατήγγειλαν κιόλας! Ἔγραφε τότε τὸ ὑπ’ ἀριθμὸν 8 τεῦχος τῆς «Πανσπουδαστικῆς», ὀργάνου τῆς φοιτητικῆς νεολαίας τοῦ ΚΚΕ: 
«Καταγγέλλουμε τὴν προσχεδιασμένη εἰσβολὴ στὸ χῶρο τοῦ Πολυτεχνείου τὴν Τετάρτη, 14 τοῦ Νοέμβρη, 350 περίπου προβοκατόρων τῆς ΚΥΠ, σύμφωνα μὲ τὸ προβοκατόρικο σχέδιο τῶν Ρουφογάλλη-Καραγιαννόπουλου, μὲ σκοπὸ νὰ προβάλλουν μὲ κάθε μέσο τραμπουκισμοῦ καὶ προβοκάτσιας, γελοία καὶ ἀναρχικὰ συνθήματα ποὺ δὲν ἐκφράζανε τὴ στιγμὴ καὶ τὶς συγκεκριμένες δυνάμεις. Γιὰ νὰ μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῶν χουντικῶν μέσων ἐνημέρωσης) τὴν εἰκόνα μίας μεμονωμένης ἐξτρεμιστικῆς ἀναρχικῆς ἐξέγερσης, νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ χιλιοτριμμένο πρόσχημα τοῦ “ἐπαπειλούμενου κοινωνικοῦ καθεστώτος”, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ στρατιωτικοῦ νόμου καὶ τὸ δυνάμωμα τῆς αἱματηρῆς τρομοκρατίας. Ἐνέργειες ποὺ οἱ Ἀμερικάνοι καὶ ἡ χούντα εἶχαν ἀπὸ καιρὸ πάρει τὴν ἀπόφαση νὰ ἐπιβάλλουν ὕστερα ἀπὸ τὴν...
παταγώδη ἀποτυχία τῆς χουντομαρκεζινικῆς προσπάθειας καθήλωσης καὶ ἐκτόνωσης τῆς λαϊκῆς πάλης». Ἐμεῖς ἐδῶ μιλᾶμε μὲ ντοκουμέντα, κι ὄχι μέ… τρίχες. Ας διαψεύσει, ἂν τολμάει, τὸ παραπάνω δημοσίευμα τὸ ΚΚΕ, κι ἂς δώσει στὴ δημοσιότητα τὸ φύλλο τῆς συγκεκριμένης ἐφημερίδος, ποὺ σίγουρα ὑπάρχει στὸ ἀρχεῖο του.

Τὴν ἴδια περίοδο, ὀ Μπάμπης Δρακόπουλος, στέλεχος τοῦ τότε ΚΚΕ ἐσωτερικοῦ, πολιτικοῦ προγόνου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε γιὰ τὰ γεγονότα: «Ἡ ἐξέλιξη στὸν τόπο μᾶς ἔχει περιέλθει σὲ λεπτὸ σημεῖο. Παράλληλα, στὸ εὐρύτερο δημοκρατικὸ κίνημα ποὺ ἀξιώνει τὴν εἴσοδο στὴ δημοκρατικὴ ὁμαλότητα, σκοτεινὲς δυνάμεις ἐργάζονται γιὰ νὰ φράξουν τὸ δρόμο πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ καὶ ὀργανώνουν προκλήσεις γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἐπιβολὴ στρατοκρατικῶν μέτρων» (πηγή: «Ἐλευθεροτυπία» τῆς 28ης Νοεμβρίου 2004, σελὶς 54). «Σκοτεινὲς δυνάμεις», λοιπόν, ἐκπροσωποῦσαν οἱ «ἥρωες» τοῦ Πολυτεχνείου, σύμφωνα μὲ τοὺς «ἀνανεωτὲς» τῆς ἀριστερᾶς. Συμφωνοῦμε ἀπολύτως!

Χρῆστος Παπουτσὴς

Κόσμος καὶ κοσμάκης πέρασε ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἀπὸ τὸ Πολυτεχνεῖο. Ἦταν μοναδικὴ εὐκαιρία γιὰ λίγες στιγμὲς ξεγνοιασιᾶς καὶ ἀσυδοσίας, γιά… καμάκι καί… χαβαλέ. Τυχεροί, ὅμως, στάθηκαν ὅσοι ἐγκλωβίστηκαν στὸν χῶρο τὴν τελευταία ἡμέρα. Τυχεροί, γιατί ἐκμεταλλευόμενοι τὸν ἐγκλωβισμὸ τοὺς ἐφτίαξαν μετὰ λαμπρὴ πολιτικὴ καριέρα. Εἶναι κάποιοι ποὺ ἐμφανίζονται στὰ φὶλμ ἀρχείου μὲ γένια καὶ μαλλιά, καὶ μὲ ὑψωμένες τὶς γροθιές, αὐτοὶ ποὺ κυβέρνησαν ἐν συνέχεια τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν κυβερνοῦν ἀκόμα. Μερικὰ τρανταχτὰ παραδείγματα: Δαμανάκη, Λαλιώτης, Ἀνδρουλάκης, Παπουτσής, Τζουμάκας, Λαζαρίδης (σήμερα ἐξ’ ἀπορρήτων σύμβουλος τοῦ Α. Σαμαρὰ) κ.λπ., ἐνῶ πάμπολλοι εἰσχώρησαν στὰ ΜΜΕ καὶ σήμερα εἶναι πρωτοκλασάτα στελέχη τῆς καθυποτάξεως τῶν Ἑλλήνων. Τὰ ἀποτελέσματά τους, τὰ εἴδαμε ὅλοι. Παρέλαβαν τὸ 1974 μηδενικὸ ἐξωτερικὸ χρέος καὶ μία οἰκονομία σὲ ἕναν πρωτοφανῆ στὰ ἑλληνικὰ χρονικὰ ἀνοδικὸ καλπασμὸ ἀναπτύξεως. Μία χώρα νοικοκυρεμένη, μὲ εὐημεροῦντες πολίτες. Καὶ πῶς τὴν κατήντησαν; Αφού διέλυσαν τὸν παραγωγικὸ ἱστὸ τῆς χώρας καὶ τὴν καταχρέωσαν στοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους, κι ἀφοῦ προηγουμένως εἶχαν φάει ὅτι μποροῦσε νὰ φαγωθεῖ, μᾶς παρέδωσαν σιδηροδέσμιους στὸ ΔΝΤ καὶ στοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους. Κι ἔχουν καὶ τὸ θράσος νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τοὺς «ἀγῶνες» καὶ τὰ «ὁράματά» τους, αὐτοὶ ἀκριβῶς ποὺ εἶναι οἱ μόνοι ὑπεύθυνοί της δυστυχίας μας!

 Χρύσανθος Λαζαρίδης, 

συνεργάτης Α. Σαμαρὰ

Ποιά, λοιπόν, σκοπιμότητα ἐξυπηρετεῖ ὁ μύθος τοῦ Πολυτεχνείου καὶ τὰ ψεύτικα δάκρυα στὴν μνήμη ἀνύπαρκτων «ἡρωικῶν» νεκρῶν; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: μὲ τὸν μύθο τοῦ Πολυτεχνείου ἡ ἀριστερὰ στέριωσε τὴν ἰδεολογική της κυριαρχία στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ἐπειδὴ δὲ ἡ ἀριστερὰ στερεῖται ἀληθινῶν ἡρώων, προβάλει τοὺς ψεύτικους! Ὡστόσο, 39 χρόνια μετά, ὁ μύθος καταρρέει. Ἡ προσέλευση γίνεται χρόνο μὲ τὸν χρόνο ὁλοένα καὶ μικρότερη. Κι ἂν δὲν ἦταν ἡ ὑποχρεωτικὴ προσέλευση τῶν μαθητῶν, ἀκόμα καὶ τῶν δημοτικῶν σχολείων, θὰ φαινόταν ἡ γύμνια τοῦ πανηγυριοῦ σὲ ὅλο της τὸ θλιβερὸ μεγαλεῖο. Καὶ ἐφέτος, λοιπόν, τὸ αὐθόρμητο συναίσθημα τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ στὴν θέα τοῦ πανηγυριοῦ, εἶναι εἴτε πλήρης ἀδιαφορία, εἴτε ὀργὴ καὶ ἀηδία…

πηγὴ