Μόνο ἐντός της Ἐκκλησίας ὑφίσταται ἡ οἰκοδομὴ τοῦ Θεοῦ!

Γράφει ὁ Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Θ' Ματθαίου (Α' Κορ. Γ΄ 9-17)

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου ἀντιμετώπιζε τὸν μεγάλο πειρασμὸ τῶν διαιρέσεων καὶ τῶν σχισμάτων. Ὁ Ἄπ. Παῦλος ἤδη τοὺς ἐξήγησε καὶ συνεχίζει στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα νὰ τοὺς ἀναπτύσσει τὴν εὐθύνη τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν ἴδιων τῶν πιστῶν, γιὰ τὸ θεμελιῶδες καὶ πρωταρχικὸ θέμα τῆς ἑνότητας. Τῆς ἑνότητας τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος. Λαμβάνει παράδειγμα ἀπὸ τὴν οἰκοδομὴ τῶν κτισμάτων καὶ τὸ μεταφέρει ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἀριστοτεχνικὰ στὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν ἴδιων τῶν πιστῶν.

Ὁ λόγος τοῦ εἶναι συγκινητικός, ρεαλιστικὸς καὶ τὰ ἐπιχειρήματά του ἀκαταμάχητα. Ἂς περάσουμε ὅμως στὴ συνέχεια νὰ δοῦμε τὴν θεόπνευστη διδασκαλία ποὺ ἰσχύει βεβαίως ὄχι μόνο γιὰ τοὺς τότε Κορινθίους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν αἰώνων. Ποιά, ἀλήθεια, εἶναι ἡ Οἰκοδομὴ τοῦ Θεοῦ;

Εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί. Κληρικοί, μοναχοί, καὶ λαϊκοὶ οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦμε τὰ μέλη τοῦ....

Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι ἐμεῖς, χωριστὰ ὁ καθένας ἀλλὰ καὶ ὅλοι μαζὶ σὲ μία κοινότητα, σὲ μία εὐλογημένη οἰκογένεια, σὲ ἕνα Σῶμα μὲ κεφαλὴ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό!

Ἀλλὰ ἡ οἰκοδομὴ αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι στερεὰ καὶ ἀσάλευτη.

Καὶ βεβαίως εἶναι στερεὰ καὶ ἀσάλευτη, ἀφοῦ κεφαλὴ τῆς ἔχει τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ καὶ οὐδέποτε θὰ παύσει νὰ ὑφίσταται. Αὐτὸ ἄλλωστε τὸ βλέπουμε ἕως τώρα νὰ πραγματοποιεῖται καὶ νὰ ἐπιβεβαιώνει τὸν λότο τοῦ Θεοῦ ὅτι «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ.ΙΣΤ΄ 18).

Ὅμως, χρειάζεται προσοχὴ καὶ ἐπιβάλλεται νὰ μελετήσουμε τὸ θέμα καὶ κατὰ τὸ ἀνθρώπινο, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς εἶναι θεανθρώπινος ὀργανισμός.

Ὁ Ἄπ. Παῦλος μᾶς τονίζει ὅτι ἡ οἰκοδομὴ τοῦ ὅλου Σώματος πρέπει νὰ θεμελιώνεται καλῶς.

Πράγματι, ὅταν μία οἰκοδομὴ ἔχει μελετημένα καὶ γερὰ τὰ θεμέλιά της, τότε δὲν κινδυνεύει οὔτε ἀπὸ θύελλες ἢ καταιγίδες, οὔτε ἀπὸ τοὺς φοβεροὺς σεισμοὺς καὶ καταποντισμούς, οὔτε ἀπὸ ὀ,τιδήποτε ἄλλο. Τὴν προστατεύει τὸ θεμέλιο. Εἶναι πέτρα ἢ γερὸ σὰν πέτρα τὸ θεμέλιο; Τότε κανένας κίνδυνος δὲν ὑφίσταται. Ἀντιθέτως, ἀπουσιάζει ἡ σωστὴ μελέτη καὶ λείπει ἡ σταθερὴ βάση τῶν θεμελίων; Τότε, μὲ τὴν πρώτη, τὴν ἐλαφρὰ προσβολὴ θὰ πέσει καὶ θὰ σωριαστεῖ σὲ ἐρείπια. Καὶ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει στὴν οἰκοδομὴ ὅταν δὲν θεμελιώνεται καλῶς, τὸ ἴδιο καὶ χειρότερα συμβαίνει καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ οἰκοδομή. Μὲ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο.

Ἐὰν ὁ πιστὸς μένει μόνο στὰ λόγια καὶ στοὺς πρώτους ἐνθουσιασμούς, χωρὶς νὰ προχωρᾶ στὸν οὐσιαστικὸ καταρτισμὸ τῆς ὑπάρξεώς του, μὲ τοὺς πρώτους πειρασμοὺς θὰ καταντήσει σὲ πνευματικὸ ναυάγιο.

Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ὁ Ἀπόστολος πρῶτο τοποθετοῦσε τὸ θεμέλιο καὶ στὴ συνέχεια οἰκοδομοῦσε τοὺς πιστοὺς ἐντός της Ἐκκλησίας.

Πρῶτα δηλ. στερέωνε τὶς ψυχὲς στὸν Κύριο Ἰησοῦ, πρῶτα τους ἐδίδασκε τὶς μεγάλες ἀποκαλυπτικὲς-δογματικὲς ἀλήθειες καὶ κατόπιν πρόσθετε τὶς παραινέσεις καὶ τὴν ἠθικὴ διδασκαλία. «Κατὰ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, τὴν δοθεῖσαν μοὶ ὡς σοφὸς ἀρχιτέκτων θεμέλιον τέθηκα», τονίζει μὲ ἱερὰ καύχηση, ἀλλὰ καὶ ἐπισημαίνει στὴ συνέχεια, γιὰ νὰ προφυλάξει τοὺς πιστούς: «θεμέλιον ἄλλον οὐδεὶς δύναται θεῖναι παρὰ τὸν κείμενον, ὃς ἐστὶν Ἰησοῦς Χριστός»!

Κανένας πλέον δὲν μπορεῖ τώρα νὰ θέσει ἄλλον θεμέλιον λίθον ἐκτὸς ἐκείνου, ποὺ βρίσκεται τώρα ἀμετακίνητος καὶ ἄσειστος στὴ βάση τῆς ὅλης οἰκοδομῆς.

Καὶ ὁ θεμέλιος αὐτὸς λίθος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός!

Λόγος πραγματικὰ συγκλονιστικός, ἀφοῦ μὲ αὐτὸν προφυλάσσει ὁ μέγας Ἀπόστολος, ὄχι μόνο τὸ ἔργο του ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸν φθονοῦσαν, τοὺς ψευδαδέλφους, καὶ ποὺ ἐπιχειροῦσαν νὰ ἀνατρέψουν τὴν ὅλη οἰκοδομὴ τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ λόγος καθοδηγητικὸς γιὰ τοὺς ποιμένες καὶ τοὺς κήρυκες τῆς κάθε ἐποχῆς.

Στὸ νὰ εἶναι δηλαδὴ πολὺ προσεκτικοὶ στὸ τί καὶ πῶς οἰκοδομοῦν.

Μία σύντομη ματιὰ νὰ ρίξει κανεὶς στὴν ἱστορία θὰ διαπιστώσει τὴν ἐπικαιρότητα τῶν Ἀποστολικῶν λόγων, ἀφοῦ ἀρκετοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔδωσαν τὴν προσοχὴ ποὺ χρειάζεται στὸ συγκεκριμένο ζήτημα, μὲ ἀποτέλεσμα, ἀντὶ νὰ θέτουν τὸν Χριστὸ ὡς θεμέλιον λίθον, τοποθετοῦσαν τὸν ἑαυτό τους ἢ τὸν ἀρχηγό τους ἢ τὴν ὁμάδα στὴν ὁποία ἀνῆκαν.

Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Μά, τραγικό. Διότι οἱ ψυχὲς ποὺ δῆθεν οἰκοδομοῦσαν, στὴ συνέχεια ἢ ἔμεναν ἰσοβίως ἀνώριμες καὶ δίχως οὐσιαστικοὺς καρποὺς τοῦ Πνεύματος (ἔμεναν σὲ πρόσωπα μὲ ἀρρωστημένες προσκολλήσεις), ἢ τὸ ἀκόμα χειρότερο καὶ τὸ πλέον γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἐπικίνδυνο, ὅταν ἔρχονταν οἱ πειρασμοί, ἀρνοῦνταν τὴν πίστη ἢ τοὺς ἀπορροφοῦσαν οἱ πλάνες καὶ οἱ αἱρέσεις.

Νὰ ἰσχυριστοῦμε τώρα ὅτι αὐτὸ τὸ φαινόμενο ἔχει ἐξαφανιστεῖ καὶ ὅτι ὁ κίνδυνος ἔχει παύσει νὰ ὑφίσταται; Μόνο ὅσοι ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὴν φοβερὴ ἀσθένεια τοῦ «ἐκκλησιαστικοῦ στρουθοκαμηλισμοῦ» μποροῦν νὰ ἰσχυριστοῦν τὴν ἄποψη αὐτή.

Ἐπικρατεῖ δυστυχῶς καὶ στὴν ἐποχή μας τὸ φαινόμενο αὐτό, καὶ μάλιστα θὰ λέγαμε ὅτι, δίχως νὰ φαίνεται, σήμερα ταλανίζει σὲ μεγαλύτερο βαθμό, ἀφοῦ, δὲν εἶναι πλέον κάποια μεμονωμένα πρόσωπα ἐδῶ κι ἐκεῖ ποὺ παρασπονδοῦν, ἀλλὰ φαίνεται νὰ ἔχει δημιουργηθεῖ «σχολὴ» ποὺ διαμορφώνει «ἀρχιτέκτονες» μὲ «φυγόκεντρες» τάσεις, ποὺ «διασκεδάζουν» μὲ τὸ νὰ θέτουν διαφορετικὸ θεμέλιο...

Ὁμιλοῦμε γιὰ τὸν οἰκουμενισμό, ὁ ὁποῖος τόσο στὴν θεωρία, ὅσο καὶ στὴν πράξη, ἀκυρώνει τὸν Ἀποστολικὸ λόγο, θέτοντας θεμέλιον λίθον, ὄχι τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Σῶμα Του, ποὺ ἀνυπερθέτως εἶναι ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλὰ τὴν «Βαβυλώνα» καὶ τὸν συρφετὸ τοῦ Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν), λὲς καὶ ὑφίστανται πολλὰ σώματα στὴν μία κεφαλή.

Ἑπομένως, φίλοι μου, ἐὰν θέλουμε νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ μὴν ἐξωραΐζουμε καὶ ὡραιοποιοῦμε τὶς καταστάσεις καὶ μάλιστα αὐτὲς ποὺ ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, τὰ πράγματα φαίνεται νὰ εἶναι σὲ πολὺ χειρότερη κατάσταση ἀπὸ αὐτὴ ποὺ μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε.

Καὶ ἐννοεῖται, πὼς οὔτε καν ἐπιτρέπεται νὰ γίνεται στὸ ἐκκλησιολογικὸ αὐτὸ ἐπίπεδο λόγος περὶ ὑλικῶν ἀξίας. Γιὰ ποιά, ἀλήθεια, πολύτιμα πετράδια καὶ γιὰ ποιὸ χρυσὸ δύναται νὰ γίνεται λόγος στὴν οἰκουμενιστικὴ οἰκοδομῆ, ὅταν στὸ σαπιοκάραβο συμπλέουν ὡς ἰσότιμοι καὶ ἰσοστάσιοι αὐτοὶ ποὺ κηρύσσουν ὅτι εἶναι ἀπόγονοι ἡρώων καὶ ἁγίων, μὲ τοὺς διεστραμμένους καὶ τοὺς σοδομίτες ποὺ στηρίζουν τὶς ἀνωμαλίες τοὺς δῆθεν στὴν «ἀγάπη τοῦ θεοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων»;

Ὄχι πολύτιμοι λίθοι, ἀλλὰ οὔτε «ξύλα, χόρτος καὶ καλάμη», ὑφίστανται.

Πίσσα τοῦ διαβόλου καὶ κοπριὰ τῶν παθῶν ἀποτελοῦν τὸ οἰκοδομικὸ ὑλικὸ τόσο τῶν ξεπεσμένων καὶ πλανεμένων «ὀρθοδόξων», ὅσο καὶ τῶν χυδαίων καὶ κακοδόξων αἱρετικῶν.

Ὑλικὸ δηλ. ποῦ ὑποδαυλίζει καὶ αὐξάνει ὁλονὲν καὶ περισσότερο τὴν ἀγανάκτηση τῶν πιστῶν καὶ τῶν ἁπλῶν ἀλλὰ φυσιολογικῶν ἀνθρώπων. Ὑλικὸ δηλ. ποῦ ἑτοιμάζει τὸ πῦρ τὸ αἰώνιό της δειλίας καὶ τῆς προδοσίας (Ἀποκ. ΚΒ΄8).

Ναί, ἀδελφοί μου. Δὲν μπορεῖ νὰ οἰκοδομήσει κανεὶς στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία, παρὰ ἐπάνω στὸν μοναδικὸ θεμέλιον λίθον, τὸν Χριστό. Καὶ στὴ συνέχεια, ἐὰν θέλει προκοπὴ βίου καὶ πίστεως, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ πάρει γενναῖες ἀποφάσεις ἀκριβῶς γὶ΄ αὐτὴ τὴν πίστη.

Ἡ ἀλήθεια, οἱ σκληροὶ καὶ οἱ ἐπίμονοι καὶ ἐπίπονοι ἀγῶνες, οἰκοδομοῦν, σώζουν καὶ συγκρατοῦν.

Ἡ Ὀρθόδοξη πνευματικότητα εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ποθητὴ ἑνότητα, τὴν ἐν Χριστῷ ἀρετὴ καὶ τὴν φωτεινὴ ἁγιότητα.

Ὅλα τ' ἄλλα, εἶναι ψεύδη καὶ ἀποτελοῦν διαστροφὲς καὶ φυσικὰ οὔτε λόγος νὰ γίνεται περὶ τῆς ἁγνῆς του Χριστοῦ ἀγάπης καὶ περὶ πόνου γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν καὶ ὅσων δὲν ἔχουν ἀκόμα γνωρίσει τὴν ἀλήθεια.

Ὅταν ἀπουσιάζει ἡ βάση τῆς ἀληθείας, τότε τὸν λόγο τὸν ἔχουν οἱ διχοστασίες, οἱ πλάνες, οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ ἀνομολόγητες ἐπιθυμίες τῆς σαρκός, οἱ ὁποῖες φθείρουν τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ. (Δὲν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι οἱ ἔχοντες προσβληθεῖ ἀπὸ τὸν ἰὸν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν ἀπὸ τὴ συνείδησή τους διαγράψει καὶ τὰ κωλύματα... «καὶ οἱ νοοῦντες, νοήτωσαν»).

Ὅμως, «Εἰ τὶς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεὸς» (Ἃ΄Κορ. Γ΄17).

Ὅποιος δηλ. καταστρέφει τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ μὲ βίο ἄνομο καὶ κακὸ καὶ ταυτοχρόνως ἀμνηστεύει σὲ θεωρητικὸ ἐπίπεδο τὰ ἔργα σαρκός, αὐτὸς ἀπὸ μόνος του ἑτοιμάζει τὴ σκληρή του τιμωρία.

Καὶ ὅποιος φθείρει τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν καὶ ταλαιπωρεῖ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα μὲ σχίσματα, αἱρέσεις καὶ φατρίες, καὶ ὅποιος κατ' ἐπέκτασιν κηρύσσει ὅτι ὑφίστανται πολλὲς Ἐκκλησίες, θὰ φθαρεῖ ἀπὸ αὐτὸν τὸν Θεό.

Ἀδελφοί μου, ἂς μελετήσουμε σωστὰ τὸ Ἀποστολικὸ κείμενο καὶ ἂς κάνουμε βίωμά μας τὶς θεόπνευστες ἐπιταγές.

Οἱ προειδοποιήσεις τῆς Γραφῆς, δὲν ἀποτελοῦν ἁπλὰ σχήματα λόγου.

Εἴθε νὰ συνειδητοποιήσουμε μὲ ὅλες τὶς συνέπειες, ὅτι πραγματικὰ ἀνήκουμε στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.