Ἐθνικὴ τραγωδία

Συμπληρώνονται ἐφέτος ἐνενήντα (90) χρόνια ἀπὸ τὴν φοβερὴ μικρασιατικὴ καταστροφὴ καὶ τὸν ἀφανισμὸ τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἦταν μιὰ τραγωδία ἐθνική, μιὰ δεύτερη «ἅλωση», ἴσως ἤ, μᾶλλον, χειρότερη ἀπὸ ἐκείνη τῆς 29ης Μαΐου 1453. Γιατί, τότε, ἔπεσε μὲν ἡ Βασιλεύουσα καὶ ὁ Ἑλληνισμὸς ὑποδουλώθηκε στοὺς Τούρκους. Ὅμως ἕνα πολὺ σημαντικὸ κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔμεινε στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριὰ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τοῦ Πόντου, ἔμεινε στὸν τόπο του καὶ στὶς ρίζες του, μὲ τὶς ἐκκλησίες, τοὺς Ἱερεῖς καὶ τοὺς Ἐπισκόπους του, μὲ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά του. Ἀλλὰ τὸ 1922, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ 1.500.000 Ἑλλήνων ποὺ ἐξοντώθηκαν στὰ περιβόητα «ἀμελὲ ταμπουρού», δηλαδὴ στὰ τάγματα ἐργασίας ἤ ἐσφαγιάσθηκαν, ἄλλο ἕνα 1.500.000 ξερριζώθηκε ἀπὸ τὶς πατρογονικές του ἑστίες. Γυμνοί, ἄστεγοι, κατατρεγμένοι, ἦλθαν στὴν Ἑλλάδα, στὴν Μητέρα Πατρίδα, σὰν κυνηγημένα πουλιά. Καὶ βέβαια, ἡ Ἑλλάδα ἀγκάλιασε μὲ στοργὴ τὰ βασανισμένα καὶ πονεμένα παιδιά...

της, ποὺ μέσα ἀπὸ μύριες ὅσες δυσκολίες κατάφεραν νὰ ὀρθοποδήσουν καὶ νὰ ἀποτελέσουν ἕνα δυναμικὸ κομμάτι τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ.

            Ἀλλὰ πῶς καὶ γιατὶ τὸ Ἔθνος μας ἐδοκίμασε αὐτὴ τὴν ἐθνικὴ τραγωδία; Γιατὶ ἡ Ἑλλάδα τῶν «δύο ἠπείρων καὶ τῶν πέντε θαλασσῶν» ἔζησε τὴν ἀνείπωτη ἐκείνη ἐθνικὴ καταστροφή; Πολλοὶ ἀναφέρουν διαφόρους λόγους ἀναλόγως τῶν πολιτικῶν τους ἀντιλήψεων, κηρύσσοντας - κατὰ κανόνα - ἐνόχους ὅσους ἄλλοι θεωροῦσαν ἀθώους. Ὅμως, ὅπως ὅλοι τώρα, μετὰ ἀπὸ ἐνενήντα χρόνια, συμφωνοῦν, ἡ ἧττα τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καὶ ἡ ἐπελθοῦσα καταστροφὴ ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῆς διχόνοιας τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς στρατιωτικῆς ἡγεσίας , καθὼς καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Ἡ Ἑλλάδα, ὅταν πῆγε στὴν Μικρὰ Ἀσία, μετὰ ἀπὸ σχετικὴ ἀπόφαση τῶν τότε συμμάχων της, δὲν ἦταν ἑνωμένη ὅπως κατὰ τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους (1912-1913), ποὺ πέτυχε ἐκεῖνες  τὶς περίλαμπρες νῖκες στὴν Μακεδονία καὶ στὴν Ἤπειρο. Ἡ Ἑλλάδα, τώρα δυστυχῶς, ἦταν διηρημένη, ἦταν διχασμένη ἐξ αἰτίας τῶν πολιτικῶν παθῶν. Καὶ εἶχαν φθάσει στὸ σημεῖο οἱ μισοὶ Ἕλληνες νὰ ἀποκαλοῦν «προδότες» τοὺς ἄλλους μισούς, ἀνάλογα μὲ τὸ ποιὸ κόμμα βρισκόταν στὴν ἐξουσία.

            Εἶναι σημαντικὴ ἡ ὁμολογία τῶν ἀντιπάλων μας, ὅτι ὁ διχασμὸς ὑπῆρξε ἡ κυριώτερη αἰτία τῆς ἐθνικῆς ἐκείνης συμφορᾶς. Ὁ Κεμάλ, ὁ γνωστὸς ἀνθέλληνας Τοῦρκος ἡγέτης, διεκήρυξε σὲ δυὸ διαφορετικὲς περιπτώσεις : «Ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς δὲν νικήθηκε, ἀλλὰ ἔφυγε χωρὶς νὰ πολεμήσῃ! Κι’ αὐτό, ἐξ αἰτίας τοῦ ἐσωτερικοῦ διχασμοῦ τῆς Ἑλλάδος. Ὅπου μεμονωμένα μικρὰ τμήματα τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ θέλησαν ν’ ἀντισταθοῦν, πολέμησαν ὅπως οἱ ἀρχαίοι πρόγονοί τους».Πραγματικά, ὁ καταραμένος διχασμὸς ὑπῆρξε ἡ βασική, ἡ κυριώτερη αἰτία τῆς μικρασιατικῆς καταστροφῆς.

            Διερωτᾶται, ὅμως, κανεὶς ἄν τὰ παθήματα μᾶς γίνωνται μαθήματα. Γιατὶ βλέπουμε τώρα τὸ σαράκι τοῦ διχασμοῦ νὰ ἔχῃ εἰσχωρήσει στὴν ἡγεσία τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ νὰ συνεχίζῃ τὸ φθοροποιὸ ἔργο του, παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες δραμματικὲς ἐκκλήσεις ὅλων ὅσοι ἀγαποῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Κάνουμε, λοιπόν, ἔκκληση γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ στοὺς Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες  ἀδελφούς, νὰ βάλουν κάτω τοὺς ἐγωΪσμοὺς καὶ τὰ ψωροφιλότιμα, νὰ δώσουν τὰ χέρια καί, πρὸ παντός, τὶς καρδιές, γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ἰδιαίτερης πατρίδος τους. Ὁ διχασμὸς φέρνει πάντοτε καταστροφή. Ἀντίθετα, ἡ ἑνότητα καὶ ἡ ὁμοψυχία χαρίζουν τὴν νίκη. Κι’ ὅπως λέει ἕνα ὡραῖο σύνθημα: «πάντοτε ἑνωμένοι, ποτὲ νικημένοι».

«ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»