Στὸν πατέρα Παΐσιο πῆγε ἕνα παιδὶ καὶ τοῦ λέει: "Εἶμαι ἕνας ἀλήτης. Ἐγὼ δὲν σώζομαι". Καὶ τοῦ λέει ὁ πατήρ Παϊσιος: "Θὰ κάνω ἐγὼ προσευχὴ στὸν Θεὸ καὶ θὰ γίνεις τὸ πιὸ καλὸ παιδὶ τοῦ κόσμου!" -τοῦ λέει. "Πάτερ ἐγὼ δὲν σώζομαι οὔτε μὲ σφαῖρες!". "Βρέ, θὰ κάνω ἐγὼ προσευχὴ καὶ θὰ γίνεις τὸ πιὸ καλὸ παιδί. Ξέρεις τί καλὸ παιδὶ ποῦ εἶσαι; Ἄντε, γειά σου" καὶ ἔφυγε.Καὶ ἀπὸ κείνη τὴν ἡμέρα -λέει- ἄρχιζε νὰ νιώθει ν'ἀλλάζει κάτι μέσα του. Σεισμός. Σεισμός. Ἡ ψυχή του... Κάτι, κάτι γίνεται... "Ἐγὼ ἤθελα ἁμαρτίες. Τώρα δὲν θέλω. Ἐγὼ εἶχα τὸ μυαλό μου, ἤτανε καζάνι ἀπὸ σκέψεις καὶ ἀπὸ τὴν θολούρα, τώρα ξαστέρωσα. Τί γίνεται;".
Μία προσευχὴ τὸν συνόδευε. Χωρὶς λόγια, χωρὶς ἐπιχειρήματα, χωρὶς φιλοσοφίες, χωρὶς ἀναλύσεις!
(ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π.Ἀνδρέα Κονάνου atheataperasmata.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου