Σήμερα, εἶμαι ρατσιστής.

Τοῦ Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου τοῦ Πατριωτικοῦ Μετώπου.

 Σήμερα, ὁ ὑπογράφων, αἰσθάνεται καὶ εἶναι ρατσιστής. Τὸ δηλώνει δὲ δημοσίως καὶ ἐν γνώσει τῶν συνεπειῶν τοῦ νόμου, ἐπαφιόμενος στὴν ἀπόλυτη διακριτικὴ εὐχέρεια τοῦ εἰσαγγελέα, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἐνεργοποιήσει τὸν σχετικὸ νόμο «περὶ ἐχθροπάθειας» καὶ νὰ προχωρήσει στὰ δέοντα.

 Μπορεί ἡ «μπάλα» νὰ πιάνει καὶ τὸν σεβαστὸ δάσκαλο Νίκολας Χάμοντ, τὸν Σαίξπηρ, τὸν Μπάϋρον καὶ πολλοὺς ἀκόμη σπουδαίους Ἐγγλέζους ἐπαναστάτες καὶ διανοητές, ἀλλὰ τὸ συναίσθημα εἶναι βαρύ, πολὺ βαρὺ καὶ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ξεχειλίσει.

 Έχουμε λοιπὸν καὶ λέμε, γι’ αὐτὸν τὸν τόπο, ὅπου: Ἡ δολοπλοκία, ἡ κακογουστιά, ἡ κουτοπονηριά, τὸ μίσος γιὰ κάθε τί ἁρμονικὸ καὶ ὡραῖο, ἡ ἀπανθρωπιά, τὰ ἐγκλήματα, ἡ ρηχότητα, ἡ ἀνοησία, ὁ ὑπερφίαλος ἐγωισμός, ἠ μικροψυχία, ἡ ἔλλειψη ταυτότητας, ἡ ἀμορφωσιὰ καὶ ὅτι ἐν πάση περιπτώσει σκοτεινὸ καὶ ἄθλιο μπορεῖ νὰ κουβαλᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι χαρακτηριστικό του.

          Αυτοί ποὺ ξεκίνησαν τὸ δουλεμπόριο.

         Αυτοί ποὺ...

κατέσφαξαν τοὺς Ἀμερικανοὺς ἐπαναστάτες.

         Αυτοί ποὺ δολοφόνησαν μαζικά τους Ἰνδοὺς «πασιφιστὲς» τοῦ μεγάλου Μαχάτμα Γκάντι.

         Αυτοί ποὺ ἰσοπέδωσαν τὶς Μαλβίνες (Φόλκλαντ κατ’ αὐτούς).

         Αυτοί ποὺ αἱματοκύλισαν τὴ Βόρεια Ἰρλανδία.

         Αυτοί ποὺ δὲν ἄφησαν στὶς ἀποικίες τους, παρὰ μόνο χαλάσματα.

         Αυτοί ποὺ ἔστησαν τὸν ἐμφύλιο στὴν Ἑλλάδα.

         Αυτοί ποὺ διχοτόμησαν τὴν Κύπρο.

αὐτοί, αὐτοί, αὐτοί, πῆραν χθὲς τὸ Ὀλυμπιακὸ πνεῦμα καὶ τὸ πέρασαν στὰ μέτρα τους: Ἕνα ἀπέραντο θλιβερὸ καρακιτσαριό, ἐκφρασμένο στὸν μέγιστο βαθμὸ ἀπὸ τὴν μίζερη γριούλα-βασίλισσά τους καὶ ἀπὸ ἕνα ἀπέραντο καὶ διαρκὲς βασανιστήριο ἀσχήμιας, φτύνοντας κατάμουτρα ὅτι καθαρό, καλὸν κ’ ἀγαθόν, ἔρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τοῦ αἰώνα καὶ ἀπὸ τὴν ἀρχαία – Ἄμεση – Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία.

 Δεν εἶχαν, οὔτε ἔχουν φυσικὰ τίποτε νὰ ἐπιδείξουν. Ἔπραξαν λοιπόν, αὐτὸ ποὺ πάντα ἔπρατταν στὴν ἱστορία τους:

          Γλοιώδεις ἀναφορὲς σὲ ὅσους εἶχαν ἢ ἔχουν σήμερα «οἰκονομικὴ δύναμη» . Ἔτσι, ξεκίνησαν μὲ τὸν ὕμνο στὴν Ἱερουσαλήμ, προχώρησαν στὰ ταιριασμένο μὲ τὶς πολυεθνικὲς δισκογραφικὲς ἐταιρίες μπάμπα-μπούμπα τους, καὶ ὁλοκλήρωσαν μὲ τὸν ὀγδοντάχρονο Πὼλ Μακάρντνευ. Σκιὰ τῶν Μπήτλς, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε καν τὸ θάρρος νὰ στείλει ἕνα τουλάχιστον παγκόσμιο μήνυμα εἰρήνης, τραγουδώντας τοImagine.

         Ξιπασιά καὶ ἀσχήμια στὶς αἰσθητικές τους ἐπιλογὲς στὴν τελετὴ ἔναρξης.

       Απόλυτη περιφρόνηση στὸ Ὀλυμπιακὸ Φῶς, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀναβαν τὰ τσιγάρα τους.

        Καμία ἀναφορὰ στὸ ἀθάνατο πνεῦμα τῆς ὀμορφιᾶς τῆς «εἰρηνικῆς συνύπαρξης τῶν Λαῶν» ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ Ὀλυμπιακὴ Ἰδέα.

Αὐτοὶ ἦταν καὶ παραμένουν οἱ Ἐγγλέζοι. Βλέπουμε φυσικὰ καὶ τὰ παιδιά τους, τὴ νεολαία τους, νὰ σέρνεται μεθυσμένη στὰ νησιά μας, νὰ ἀφοδεύει δημοσίως, νὰ περιφρονεῖ τὶς τοπικὲς κοινωνίες, νὰ δείχνει στὴν παγκόσμια κοινότητα τῶν «τριτοκοσμικῶν», τὸν «πολιτισμὸ τῶν Δυτικῶν κοινωνιῶν».

 Αυτή ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνει ἡ Ἀγγλία, ἡ Μεγάλη Βρετανία, ἡ Γηραιὰ Ἀλβιῶν ἢ ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάσθηκε στὸ ἱστορικό της διάβα, ἡ χώρα τῶν Ἀγγλοσαξώνων. Δικαιώνοντας τὸν Ἀρχικαπετάνιο τοῦ ΕΛΑΣ, Ἄρη Βελουχιώτη, ὁ ὁποῖος στρεφόμενος στοὺς ἀντάρτες του καὶ ἀναφερόμενος στοὺς Ἄγγλους ἀξιωματικούς, Μάγιερς καὶ Γκούντχαουζ, εἶπε: «Οἱ Ἐγγλέζοι θὰ σᾶς σφάξουν ὅλους σὰν ἀρνιά… ὅλα τὰ γουρούνια, τὴν ἴδια μύτη ἔχουν…». Καὶ δικαιώθηκε ἱστορικά. Ἄσχετα ἂν συμφωνεῖ κανεὶς ἢ ὄχι, μὲ τὴν πορεία καὶ τὶς ἐπιλογὲς τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν ἀτάκτων ἀνταρτῶν τοῦ ΕΛΑΣ: Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἀγγλία, αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἀγγλοσάξωνες.

 Πατριωτικό Μέτωπο

Μέλος τῆς Εὐρασιατικῆς Ἕνωσης