Τό αἷμα τῆς Θεοτόκου - Μία ἀληθινή ἱστορία

(μία ἀληθινή ἱστορία)
Δημοσιεύθηκε στίς ἐφημερίδες Νόβογιε Βρέμια (=Νέοι Καιροί), φύλλο 1/12 Σεπτεμβρίου 1943, καί Ρούσκαγια Ζίζνι (=Ρωσική Ζωή), φύλλο 7969/14 Μαΐου 1974.

Μετέφρασε καί διασκεύασε ἀπό τή Ρωσική γλώσσα ὁ ἀρχιμ. Τιμόθεος, Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ.

Οἱ ὑποσημειώσεις ἀνήκουν στόν μεταφραστή.

Ἡ ξηρασία ἐκείνη τή χρονιά ἦταν φοβερή. Ἡ γῆ ἄνοιξε ἀπό τή ζέστη. Οἱ πηγές στέρεψαν. Τά ποταμάκια στέγνωσαν. Τά πηγάδια ἀδείασαν. Τά φύλλα τῶν δένδρων κιτρίνισαν, σάν νά πέρασε δίπλα τους φωτιά. Τό χορτάρι καί τά σπαρτά στά χωράφια ξεραίνονταν ἀπό τή ρίζα. Ποτέ πρίν ἡ περιοχή Ζαμπαϊκάλ[1] δέν εἶχε ἀντιμετωπίσει τέτοια ἀνομβρία.

Ὁ ἐμφύλιος πόλεμος εἶχε πιά τελειώσει μέ τόν θρίαμβο τῆς κόκκινης ἐξουσίας καί τήν ἀποχώρησι τοῦ λευκοῦ στρατοῦ[2]. Στό Τοργίνσκ, χωριό τῶν Κοζάκων[3] κοντά στήν πόλη Νερτσίνσκ[4], ἡ πρώτη δουλειά τῶν μπολσεβίκων μετά τήν ἐπικράτησί τους ἦταν νά σφραγίσουν τόν κεντρικό ναό, ὅπου φυλασσόταν ἡ περίφημη θαυματουργή εἰκόνα τῆς...

 Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Στίς 8 Ἰουλίου κάθε χρόνο, ἀνήμερα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Προκοπίου, πλήθη πιστῶν, ἔπειτα ἀπό πανηγυρική θεία λειτουργία καί παράκλησι, ἔπαιρναν τήν θαυματουργή εἰκόνα καί τήν λιτάνευαν σέ κοντινά καί μακρινά χωριά.

Ἦταν 7 Ἰουλίου τοῦ 1922. Στήν λαϊκή συνέλευσι τοῦ Τοργίνσκ οἱ ἀσπρογένηδες γέροι Κοζάκοι ἄκουγαν σκυθρωποί τόν Στέφανο Καμένστσικωφ, πρώην κόκκινο παρτιζάνο καί τώρα γραμματέα τοῦ χωριοῦ.

—Εσείς λοιπόν, σύντροφοι, λέτε ὅτι μᾶς χτύπησε ἡ ξηρασία ἐπειδή ἡ ἐργατική ἐξουσία ἀπαγόρευσε τήν λιτάνευσι τῆς εἰκόνας στά χωράφια καί ἐμποδίζει τούς παπάδες ν' ἀποκοιμίζουν πιά τόν λαό;

—Σωστά τό μάντεψες, Στέφανε Βαχραμέγιεβιτς, ἀποκρίθηκε ἄφοβα ὁ Κύριλλος Μπούτιν, ἕνας ψηλός, γεροδεμένος Κοζάκος μέ μαῦρο παχύ μουστάκι, πρώην μαχητής στήν πρώτη γραμμή τοῦ γερμανικοῦ μετώπου[5].

—Φαίνεται πώς δέν σού πολυαρέσει ἡ ἐξουσία τῶν ἐργατῶν καί ἀγροτῶν, γρύλλισε ὁ Καμένστσικωφ. Τό καλό πού σου θέλω, μάζεψε τό μπογαλάκια σου καί τράβα νά βρής τούς λευκούς πέρα ἀπό τήν θάλασσα...

—Άστα αὐτά. Στέφανε, ἀπάντησε ἤρεμα ὁ Μπούτιν. Φαίνεται πώς ἔχασες τό μυαλό σου. Ξέχασες κιόλας ὅτι στό ἕκτο σύνταγμα τοῦ Γιακίμωφ διοικοῦσα ἑκατοντάδες ἐπαναστατῶν ἐναντίον τῶν λευκῶν;

—Μπορεί τότε νά πολέμησες τούς τσαρικούς. Τώρα ὅμως δείχνεις πώς δέν μπορεῖς νά στερηθῆς τίς μουχλιασμένες συνήθειες πού σέ δίδαξαν οἱ παπάδες. Σέ τραβᾶνε πολύ...

Ὁ Καμένστσικωφ κοίταζε εἰρωνικά τόν Μπούτιν. Στό βλέμμα τοῦ ὅμως ὑπῆρχε καί κάτι τό ἀπειλητικό. Ἦταν κοντός, μέ ζωηρό πρόσωπο, γεμάτο αὐτοπεποίθησι. Εἶχε μόλις τελειώσει τό πρακτικό λύκειό της Νερτσίνσκ, ὅταν ἐντάχθηκε στά σώματα τῶν κόκκινων παρτιζάνων. Πρόσφατα εἶχε τοποθετηθῆ στή θέσι τοῦ γραμματέως τοῦ χωριοῦ. Ἡ αὐταρχικότητα τοῦ ὅμως δέν ἄργησε νά  προκαλέση τήν δυσαρέσκεια ὄχι μόνον τῶν Κοζάκων, μά καί τῶν συντρόφων του, τῶν παλιῶν κόκκινων παρτιζάνων.

—Σύντροφοι, συνέχισε μαχητικά. Πρέπει νά λυτρωθοῦμε ἀπό τήν θρησκοληψία. Ἀφοῦ στήν ρωσσική γῆ δέν ἔχει πιά θέσι ὁ τσάρος, δέν ἔχει θέσι οὔτε ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἴδιος εἶναι γιά τόν ἑαυτό του καί Θεός καί τσάρος...

Τά τελευταία λόγια του Καμένστσικωφ προκάλεσαν ἀναταραχή καί σούσουρο στήν συνάθροισι τῶν χωρικῶν. Ἀκούστηκαν τολμηρές διαμαρτυρίες.

—Νάτα μᾶς! Τί τόλμησε νά πῆ τό κουτάβι!...

—Πέτρα στό λαιμό του καί κατευθείαν γιά πνίξιμο!...

Ἀσπρομάλληδες γέροντες μέ ξαναμμένα πρόσωπα πετάχθηκαν ἀπ’ ὅλες τίς μεριές καί ἄρχισαν νά τόν πλησιάζουν ἀπειλητικά. Ὁ Καμένστσικωφ χλωμίασε καί τούς κοίταξε σάν χαμένος.

—Τι σημαίνει αὐτό, σύντροφοι; εἶπε μέσα ἀπό τά δόντια του. Κάνετε λοιπόν σαμποτάζ; Ἀντιστέκεσθε στήν σοβιετική ἐξουσία;

—Δεν κάνουμε σαμποτάζ, ἀποκρίθηκε ὁ Μπούτιν, ἐνῶ τά μαῦρα μάτια τοῦ πετοῦσαν σπίθες. Ἐκδηλώνουμε τήν δίκαιη ἀγανάκτησι τοῦ λαοῦ γιά τίς βλασφημίες σου. Καλύτερα βούλωσε τό στόμα σου!

—Σύντροφε Στέφανε, πῆρε τό λόγο ἕνας ἡλικιωμένος Κοζάκος μέ ἔξυπνο καί καλωσυνάτο πρόσωπο, πρώην ἐκκλησιαστικός σύμβουλος. Στεῖλε ἕνα δικό σου ἄνθρωπο στήν Νερτσίνσκ. Ἐξήγησε στούς προϊσταμένους σου τί σου ζητοῦμε καί γιατί. Ἐμεῖς εἰρηνικά παρακαλοῦμε νά λιτανεύσουμε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας στά κατάξερα χωράφια μας. Κρίνε μόνος σου: Ποιός ἔχει νά ζημιωθῆ ἀπ’ αὐτό;

—Όλοι ἐμεῖς πιστεύουμε στόν Χριστό!, πετάχθηκε ἕνας ζωηρός νεαρός Κοζάκος. Μόνο ἐσύ, σκύλε, ζῆς χωρίς Χριστό!

Ὁ Καμένστσικωφ ἀντέδρασε.

—Τι εἰν' αὐτά ποῦ λέτε σύντροφοι; Μά τότε γιά ποιό πράγμα πολεμήσαμε; Γιατί χύσαμε τό αἷμα μας; Γιατί πήραμε μέ τόσες θυσίες τήν ἐξουσία;

Κοίταξε μέ κάποιαν ἐλπίδα συμπαραστάσεως πρός τό μέρος πού καθόταν οἱ πιό ἔμπιστοί του παλιοί κόκκινοι παρτιζάνοι. Ἐκεῖνοι ὅμως ἄρχισαν νά ξεροβήχουν μέ ἀμηχανία. Κανείς δέν τόλμησε νά πάρη τό μέρος του.

—Μας ξεγελάσατε καί πολεμήσαμε!, φώναξε ἕνας χωρικός. Τώρα πού τό καταλάβαμε εἶναι ἀργά. Τούς νεκρούς δέν μπορεῖς νά τούς φέρης πίσω!

Στήν συγκέντρωσι ἁπλώθηκε βαριά σιωπή...

—Εσείς, σύντροφοι, τί λέτε; ρώτησε ξαφνικά ὁ Καμένστσικωφ σέ ἠπιώτερο τόνο, γυρίζοντας στούς φίλους του καί προσπαθώντας νά χαμογελάση.

—Σε παρακαλοῦμε, Στέφανε, εἶπε πάλι ὁ ἐκκλησιαστικός σύμβουλος, νά σεβασθῆς τήν ἐπιθυμία τόσων συντρόφων. Εἰρηνικά σου τό ζητοῦμε. Ἕκτος κι ἄν θέλης νά μεταχειρισθοῦμε ἄλλα μέσα... Δεῖξε σύνεσι γιά νά σωθῆ ἡ εἰρήνη στό χωριό μας.

—Καλά... Σύμφωνοι... Θά σᾶς κάνω τό χατήρι!... Θά στείλω τώρα κιόλας ἄνθρωπο στήν Νερτσίνσκ. Βλέπω ὅτι δέν θέλετε ν' ἀπελευθερωθῆτε ἀπό τήν παπαδική ἀπάτη, θά σᾶς δείξω λοιπόν κι ἐγώ στήν πράξι πόσο λάθος κάνετε.

Οἱ Κοζάκοι ἔφυγαν ἀπό τήν σύναξι σιωπηλοί. Κάπου-κάπου μόνο σχολίαζαν μεταξύ τους τά βλάσφημα λόγια του Καμένστσικωφ.

Ἡ ἀναφορά πού ἔστειλε ὁ Στέφανος στήν Νερτσίνσκ ἔγραφε μεταξύ τῶν ἄλλων:

«Ἄν καί ἀρνοῦμαι κάθε συγκατάβασι ἀπέναντι στίς ξεπερασμένες θρησκευτικές ἀντιλήψεις, εἰδικά γι' αὐτή τήν φορά εἰσηγοῦμαι τήν ἱκανοποίησι τοῦ αἰτήματος τῶν χωρικῶν του Τοργίνσκ, πού ζητοῦν νά κάνουν μία λιτανεία. Ἀσφαλῶς δέν πρόκειται νά σταματήση ἡ ξηρασία, πού μαστίζει τόν τόπο, μέ τήν περιφορά μίας ζωγραφιᾶς στά χωράφια. Ἐμεῖς ὅμως θ' ἀποκτήσουμε ἔτσι ἕνα ἀκόμη ὅπλο γιά τήν ἀθεϊστική μας προπαγάνδα. Θά ἀποδειχθῆ δηλαδή στήν πράξι ὅτι "φιλάνθρωπος καί προνοητῆς Θεός" καί "εὐσπλαγχνικοί ἅγιοι" δέν ὑπάρχουν παρά μόνο στά παραμύθια τοῦ ἀμόρφωτου λαοῦ καί στίς ἀπάτες τῶν παπάδων. Παρακαλῶ πάντως, γιά κάθε ἐνδεχόμενο, νά στείλετε καί μερικά ἐπίλεκτα στελέχη τῆς G.P.U.[6] γιά νά παρακολουθήσουν τήν ἐξέλιξι τῶν γεγονότων».

Δεῖτε τή συνέχεια τοῦ ἄρθρου ἐδῶ: Ι.Μ.Παντοκράτορος