Αὐτὸ ποὺ ἐπιδιώκουν τώρα οἱ Σκοπιανοί, τὸ ἐπιδίωκαν τότε οἱ "Ἕλληνες" Κομμουνιστὲς

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρακάτω ἄρθρο δόθηκε ἀπὸ τὴν ἀνάρτηση σχετικὰ μὲ τὴν τέλεση μνημοσύνου γιὰ τοὺς ἥρωες τοῦ 1949 ποὺ κράτησαν ἑλληνικὴ τὴν ἀκριτικὴ Φλώρινα καὶ χρησιμεύει ὡς ἐπέκταση αὐτῆς.

 Ἡ ἐπίθεση τῶν ἀνταρτῶν τοῦ «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ Ἑλλάδας» τὴν 12 Φεβρουαρίου 1949 γιὰ τὴν κατάληψη τῆς πόλης Φλώρινας δείχνει ἀνάγλυφα τὴν παθογένεια τοῦ κυρίως Ἐμφυλίου Πολέμου, στόχος τοῦ ὁποίου ἦταν ἀπὸ τὸ φθινόπωρο τοῦ 1946 ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἐκλεγμένης κυβέρνησης τῆς Ἑλλάδας. Ἡ σύλληψη τῆς ἰδέας ἀνῆκε στὸν Νίκο Ζαχαριάδη, πρῶτο ἡγέτη τῶν Ἑλλήνων κομμουνιστῶν καὶ Γ.Γ. τοῦ Κ.Κ.Ε., ὁ ὁποῖος, μετὰ τὴν 5η ὁλομέλεια τοῦ κόμματός του καὶ τὴν ἀπόφασή της γιὰ τὴν «πλήρη ἐθνικὴ ἀποκατάσταση» τῶν Σλαβομακεδόνων, ἐπεδίωκε τὴ δημιουργία κρατικῆς ὀντότητας ποὺ θὰ ἀναγνωριζόταν ἀπὸ τὰ κράτη τοῦ σοβιετικοῦ μπλὸκ στὸν Ο.Η.Ε.. Ὡς μελλοντικὴ πρωτεύουσα τῆς ἀνεξάρτητης «Μακεδονίας» ἐπιλέχτηκε ἡ Φλώρινα, πόλη οἰκοδομημένη λίγα μόνο χιλιόμετρα μακριὰ ἀπὸ τὴν ὁροθετικὴ γραμμὴ τοῦ ‘’κράτους’’ τῶν ἀνταρτῶν. Ἡ κατάληψή της θὰ ἔλυνε καὶ τὸ φλέγον πρόβλημα τοῦ Δ.Σ.Ε., τὴν λειψανδρία. Τὸ ἠθικὸ τῶν ἀνταρτῶν ἦταν ἀκμαιότατο, ἔπειτα ἀπὸ...

 τὶς πρόσφατες ἐπιτυχημένες καταλήψεις τῆς Νάουσας, τῆς Καρδίτσας καὶ τοῦ Καρπενησίου. Οἱ μαχητές τους, στὴν συντριπτική τους πλειοψηφία, ἦταν ἔφηβοι ἐπιστρατευμένοι διὰ τῆς βίας (μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ πολλὰ κορίτσια) ἀπὸ περιοχὲς ποὺ ἐλέγχονταν σταθερὰ ἀπὸ τὸ Δ.Σ.Ε. εἴτε εἶχαν περιέλθει στὸν ἔλεγχο τοῦ πρόσφατα.

Στὴ Φλώρινα εἶχε τὴν ἕδρα της ἡ 2η Μεραρχία τοῦ ἑλληνικοῦ Στρατοῦ ποὺ ἤλεγχε μία ἐκτεταμένη περιοχὴ ἀπὸ τὸ Ἀμύνταιο μέχρι τὰ ἑλληνογιουγκοσλαβικὰ σύνορα.

Ἡ μάχη ἄρχισε στὶς 3:30 τὸ πρωὶ τῆς 12ης Φεβρουαρίου. Ο Δ.Σ.Ε. ἐπετέθη ταυτόχρονα σὲ ὅλο τὸ μέτωπο τῆς Μεραρχίας, γιὰ νὰ μὴ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία στὶς μονάδες τῶν γύρω περιοχῶν νὰ ἐνισχύσουν τὴν ἄμυνα τῆς πόλης. Τὸ κύριο βάρος τῆς ἐπίθεσης δόθηκε στοὺς ὀρεινοὺς ὄγκους γύρω ἀπὸ τὴν πόλη. Οἱ ἀντάρτες στὴ διάρκεια τῆς ὁλονύχτιας μάχης κατέλαβαν δύο ἀπὸ τὰ δεσπόζοντα ὑψώματα, ὄχι ὅμως τὸ ἀπαραίτητο ‘1033’, τὸ ὁποῖο εἶναι καὶ τὸ κλειδὶ τῆς πόλης καὶ τὸ ὑπερασπίζονταν μόλις δύο διμοιρίες.

Στὸ ἀποκορύφωμα τῆς μάχης, περὶ τὶς 9:30 τὸ πρωί, οἱ ἀντάρτες καταλαμβάνουν τὸ ‘1033’. Ἀμέσως, ἡ μοναδικὴ διαθέσιμη ἐφεδρεία τῆς 2ας Μεραρχίας, ὁ 14ος ΛΟΚ μὲ λοχαγὸ τὸν Κωνσταντῖνο Κόρκα, μὲ λυσσώδη ἀντεπίθεση ἀνακαταλαμβάνει καὶ διατηρεῖ σταθερὰ τὸ ὕψωμα. Ὁ ἀγώνας εἶχε ἤδη κριθεῖ, ὅταν τὸ πρωὶ ἐπενέβη ἡ ἀεροπορία.

Ἐπιβαρυμένοι μὲ 1500 τραυματίες καὶ ἔχοντας ἐγκαταλείψει στὴν πόλη καὶ τὰ ὑψώματα 600 νεκροὺς καὶ ἄλλους τόσους αἰχμαλώτους στὰ χέρια τοῦ Στρατοῦ, οἱ ἀντάρτες ὑποχώρησαν. Ἡ ἥττα τοὺς ἦταν συντριπτικὴ καὶ σηματοδότησε τὴν ἀρχὴ τοῦ τέλους τοῦ Ἐμφυλίου καὶ τῆς «ἀνθελληνικῆς ἰδέας». Οἱ ἐπιθυμίες τῶν ἡγετῶν τους γιὰ τὴ δημιουργία «τακτικοῦ λαϊκοεπαναστατικοῦ στρατοῦ» καὶ σλαβομακεδονικὴς ἐθνικῆς ἑστίας εἶχαν καταρρεύσει στὶς παρυφὲς τῆς Φλώρινας.

xfd.gr