Ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἑκατὸν εἴκοσι πιστοὶ κι ἄλλοι ἀκόμη συγκεντρωμένοι στὸ ἴδιο σπίτι, ὅλοι μὲ μία ψυχὴ καὶ μὲ μία καρδιά. Καὶ ξαφνικὰ ἦλθε βοὴ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν βοὴ σφοδροῦ ἀνέμου. Ἡ βοὴ αὐτὴ γέμισε ὅλο τὸ σπίτι ὅπου βρίσκονταν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄλλοι Μαθητές. Ὅλα ἔγιναν ξαφνικά, αἰφνιδιαστικά, ἀπροσδόκητα, ὅπως ξεσπᾶ ξαφνικὸς καὶ βίαιος ἄνεμος. Ἦταν ἕνας ἦχος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σὰν φωνὴ βροντῆς. Γιατί ὅμως ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνοδεύτηκε μὲ τὸ ὑπερφυσικὸ αὐτὸ φαινόμενο τοῦ βίαιου καὶ ὁρμητικοῦ ἀνέμου; Διότι, ὅπως ἐξηγοῦν οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτές, ἡ ὁδὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μοιάζει μὲ τὴν ὁδὸ τοῦ ἀνέμου ποὺ ἀκοῦς τὴν πνοὴ τοῦ ἀλλὰ δὲν ξέρεις ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει. Δὲν ἦταν βέβαια ὁ ἄνεμος αὐτὸς κάποιοι φυσικὸ φαινόμενο. Ἦταν ἕνα γεγονὸς ὑπερφυσικοῦ χαρακτήρα. Ἡ πνοὴ τοῦ ἀνέμου ἦταν σύμβολο τῆς ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς συναγμένους Μαθητές. Ἦταν τὸ σύμβολο τῆς μυστηριώδους ἐνεργείας τοῦ θείου Πνεύματος. Διότι ἡ πνοὴ αὐτὴ ἤθελε νὰ...
δείξει ὅτι μία ἄλλη πνοὴ πνευματικὴ ἐκείνη τὴν ὥρα κατερχόταν στὶς ψυχὲς τῶν πρώτων πιστῶν. Καὶ ἡ πνοὴ αὐτὴ τοὺς γέμισε ὁλοκληρωτικά. Πλήρωσε τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματά τους. Τοὺς πλημμύρισε μὲ θεῖες καὶ ἔξοχες δωρεές. Ἐκείνη τὴ συγκλονιστικὴ ὥρα, ὅλο τὸ σπίτι ὅπου βρίσκονταν οἱ Μαθητὲς ἔγινε μὲ τὴν πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μία ἀόρατη πνευματικὴ κολυμβήθρα ποὺ μεταμόρφωσε τοὺς ἱστούς, τοὺς μετέδωσε μοναδικὰ ὑπερφυσικὰ χαρίσματα καὶ εὐλογίες. Ὅλοι πλημμύρισαν μὲ Πνεῦμα Ἅγιον. Γέμισαν μὲ τὶς χάριτές του. Ἔγιναν πλέον ἄλλοι ἄνθρωποι. Καινούργιοι. Ἔφυγαν οἱ φόβοι τους καὶ οἱ δισταγμοί τους. Ἀπέκτησαν ὑπερφυσικὲς ἱκανότητες νὰ κάνουν θαύματα. Κι ἔτρεξαν ἐνισχυόμενοι ἀπὸ θεία δύναμη στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης νὰ κηρύξουν τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο.
Οἱ πύρινες γλῶσσες
Ταυτόχρονα ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνοδεύτηκε καὶ μ’ ἕνα δεύτερο σημεῖο. Εἶδαν ὅλοι μὲ τὰ μάτια τους νὰ διαμοιράζονται πάνω τους γλῶσσες παρόμοιες μὲ τὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς. Κι ἄρχισαν νὰ μιλοῦν ξένες γλῶσσες! Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα τοὺς ἐνέπνεε νὰ λένε οὐράνιες καὶ θεόπνευστες διδασκαλίες! Ἦταν τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες στὴν Ἱερουσαλὴμ ἄνθρωποι θεοσεβεῖς ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη. Κι ὅταν ἔγινε ἡ βοὴ αὐτὴ τοῦ ἀνέμου, συνάχθηκαν ἐκεῖ πολλοί· καὶ ὅλοι κυριεύθηκαν ἀπὸ ἔκπληξη. Διότι ὁ καθένας τοὺς ἄκουγε τοὺς Μαθητὲς νὰ μιλοῦν στὴ δική τους γλώσσα. Κι ἐκστατικοὶ ἔλεγαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλο: Μὰ αὐτοὶ ὅλοι ποῦ μιλοῦν δὲν εἶναι Γαλιλαῖοι; Καὶ πῶς ἐμεῖς ἀκοῦμε ὁ καθένας τὴ δική μας γλώσσα; Ὅλοι ἐμεῖς ποὺ καταγόμαστε ἀπὸ διάφορα μέρη, πῶς συμβαίνει νὰ ἀκοῦμε ὅλους αὐτοὺς νὰ μιλοῦν καὶ νὰ διακηρύττουν στὶς γλῶσσες μας τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ;
Τὸ δεύτερο λοιπὸ σημεῖο ποὺ συνόδευσε τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἦταν πρωτόγνωρο καὶ πολὺ ἐντυπωσιακό. Γλῶσσες ποὺ ἐμοίαζαν μὲ φλόγες πυρὸς προῆλθαν ἀπὸ μία πηγὴ πυρὸς καὶ μοιράσθηκαν καὶ κάθισαν πάνω σὰ κεφάλια τῶν πιστῶν ποὺ ἦταν συγκεντρωμένοι στὸ ἴδιο μέρος πολλὲς πύρινες γλῶσσες. Τί ἀκριβῶς ὅμως σήμαινε τὸ δεύτερο αὐτὸ σημεῖο;
Τὸ πῦρ ἦταν σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἄπειρης δυνάμεώς του. Οἱ πύρινες γλῶσσες δὲν ἦταν γλῶσσες φωτιᾶς ἀλλὰ ἔτσι ἐμοίαζαν. Εἶχαν τὴ μορφὴ τῶν γλωσσῶν, διότι διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θὰ μιλοῦσε πλέον στὸν κόσμο. Αὐτὸς ἔστειλε στοὺς μαθητὲς τοῦ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα γιὰ νὰ τοὺς μεταδώσει ὄχι μόνο τὴ γνώση ἀλλὰ καὶ τὴ δύναμη τῆς σωτηρίας. Οἱ πύρινες γλῶσσες ὅμως δήλωναν καὶ κάτι ἄλλο: Ὅπως τὸ πῦρ ἔχει φωτιστικὴ καὶ καυστικὴ δύναμη, ἔτσι καὶ ὁ λόγος τῶν Ἀποστόλων θὰ φώτιζε τοὺς πιστοὺς καὶ θὰ τοὺς καθάριζε ἀπὸ κάθε τί τὸ ἁμαρτωλό. Διότι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα σὰν φωτιὰ μαλακώνει τὶς σκληρὲς καρδιές, τὶς ἀναμορφώνει, κατακαίει τὴ σκουριὰ καὶ ἀνάβει στὸ ἐσωτερικὸ τῶν ἀνθρώπων μία ἀόρατη πνευματικὴ φωτιὰ ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως πρὸς τὸν Θεό. Μεταβάλλει τὶς ἀνθρώπινες καρδιὲς σὲ θυσιαστήριο ὅπου προσφέρονται πνευματικὲς θυσίες.
Κάποια ἱερὴ μέρα κι ἐμεῖς βαπτισθήκαμε καὶ μυρωθήκαμε, λάβαμε μὲ τὸ ἅγιο Χρίσμα τὴ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ πλημμυρίσαμε μὲ τὶς ἀνεξιχνίαστες δωρεές του. Ἀποκτήσαμε ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ἐφόδια γιὰ νὰ γίνουμε ἄνθρωποι πνευματικοί. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ἂς κάνουμε μία αὐτοεξέταση: Πόσο ἀξιοποιήσαμε τὶς θεῖες καὶ οὐράνιες δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Πόσο ἀπαρνηθήκαμε τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου; Πόσο ἀφήσαμε μέσα μας τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ μεταμορφώσει τὴ ζωή μας, νὰ ἀλλάξει τὶς καρδιές μας, νὰ ἀναγεννήσει τοὺς πόθους καὶ τὰ ὁράματά μας; Κι ἐπειδὴ ὅλοι μας ἀσφαλῶς κατανοοῦμε ὅτι ἐλάχιστα ἐργαστήκαμε στὸν ἑαυτό μας, ἂς κάνουμε μία νέα ἀρχή. Κι ἂς παρακαλοῦμε καθημερινὰ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ μᾶς κάνει πνευματέμορφους καὶ πνευματοκίνητους. Ἂς τὸ ζητοῦμε αὐτὸ μὲ πόθο στὴν προσευχή μας ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεό: «Τὸ Πνεῦμα σου τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀφ’ ἠμῶν».
Περιοδικὸ «Ὁ Σωτήρ», ἀριθ. 2001
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου