Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Εὐχαριστῶ γιὰ τὴν τιμητική σας πρόσκληση νὰ εἶμαι ὁ ὁμιλητῆς στὴν σημερινὴ ἐπέτειό σας. «Η ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ» εἶναι ἑορτὴ καὶ πανήγυρις ὅλου του Ἔθνους, τὸ ὅποιο σεμνύνεται γιὰ τὸν Στρατὸ ὅλων τῶν Ὅπλων καὶ ἀποτίνει φόρο τιμῆς στὰ ἐκλεκτὰ τέκνα του, ποὺ ἐπωμίζονται ἑκούσια τὴν ὑψηλὴ ἀποστολὴ νὰ προασπίζουν τὴν ἐδαφικὴ ἀκεραιότητα τῆς χώρας μας ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀπειλῆ, διασώζοντας συνάμα τὴν ἐλευθερία της. Μαζὶ δὲ μὲ τὰ μόνιμα μέλη τῶν Ἔνοπλων Δυνάμεων μᾶς συμμετέχουν στὴν χαρά σας καὶ ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἔχουν τὴν τιμὴ νὰ ἔχουν φορέσει ἢ νὰ φοροῦν σήμερα τὴν τιμημένη στολή σας, ἐκπληρώνοντας τὸ ἱερὸ χρέος πρὸς τὴν Πατρίδα μὲ τὴν στράτευσή τους. Ἔσχατος πάντων συνεορτάζει μαζί σας καὶ ὁ ὁμιλῶν, ποὺ αὐτὴ τὴν στιγμὴ ἀναπολεῖ τὴν διετία τῆς στρατιωτικῆς του θητείας, μία ἀπὸ τὶς ἱερότερες καὶ εὐεργετικότερες γι' αὐτὸν περιόδους τῆς ζωῆς του.
1. Δυναμογόνος πηγὴ τοῦ ψυχισμοῦ καὶ τῆς ἑτοιμότητας τῶν Ἔνοπλων Δυνάμεων μᾶς εἶναι ἡ βαθύρριζη ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα, ἡ φιλοπατρία, δεδομένου, ὅτι ἡ Πατρίδα εἶναι ὁ εὐλογημένος χῶρος πραγματώσεως κάθε ἄνθρωπου, ἄνδρα ἢ γυναίκας, ὡς πολίτη, καὶ...
τελειώσεως τῆς ἐνδοϊστορικῆς ἀποστολῆς του. Αὐτονόητη εἶναι γιὰ τὸν Ἕλληνα ἡ ἐσωτερικὴ-καρδιακὴ σύμπτωση μὲ τὴν φιλοπατρία τοῦ μεγάλου σοφοῦ μας Σωκράτη, ὅταν ἔλεγε τὸ ὑπέροχο ἐκεῖνο: «Μητρὸς τὲ καὶ Πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον ἐστὶν ἡ Πατρίς, καὶ ἐν μείζονι μοίρα καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ' ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσιν» (Κρίτων, κέφ. 12). Συνέχιζε δὲ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μία παράδοση ἑλληνική, ποὺ καταγράφηκε ἤδη ἀπὸ τὸν Ὅμηρο, ὅταν καὶ αὐτὸς ἔλεγε: «οὐδὲν γλύκιον Πατρίδος» (Δὲν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπὸ τὴν Πατρίδα). Τὸ Ἔθνος μᾶς ὀφείλει τὴν ἱστορικὴ συνέχειά του στὸν πατριωτισμό του, ποὺ διαχέει ὅλη τὴν χριστιανικὴ περίοδό του, μὲ μάρτυρα τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ποὺ ἐπαναδιατύπωσε τὸν σωκρατικὸ λόγο, γράφοντας στὴν 37η επιστολή τοῦ: «Μητέρα τιμᾶν τῶν ὁσίων, μήτηρ δὲ ἄλλη μὲν ἄλλου. Κοινὴ δὲ πάντων μήτηρ Πατρὶς» (Εἶναι ἱερὸ νὰ τιμᾶμε τὴν μητέρα μας, (καὶ) ὁ καθένας ἔχει τὴν δική του μητέρα. Ἀλλὰ κοινὴ μητέρα ὅλων εἶναι ἡ Πατρίδα).Ἡ ἑνιαία αὐτὴ στάση ζωῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ διαχρονικὰ παράγει ἀνὰ τοὺς αἰῶνες τὴν ἑλληνικὴ ἐκδοχὴ τοῦ ὁλοκαυτώματος, ὡς ὁλοκληρωμένης θυσίας, ὄχι παθητικά, ἀλλὰ ἐνεργητικὰ καὶ ἑκούσια. Ἀπὸ τὸν Λεωνίδα μέχρι τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο καὶ τὸν Ἀθανάσιο Διάκο ἢ τὸν Αὐξεντίου παρεμβάλλονται τὸ Κούγκι, τὸ Ἀρκάδι, ἡ Ἀραπίτσα. Εἶναι τὰ δικά μας ὁλοκαυτώματα, ἀνυπέρβλητα πρότυπα φιλοπατρίας καὶ αὐτοθυσίας. Εἶναι στὴν φύση πιὰ τοῦ Ἕλληνα νὰ μὴν μπορεῖ ποτέ, στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ὅποιου εἰσβολέα, νὰ ἀναρωτηθεῖ: «γιατί»! Καὶ αὐτὸ διότι μετὰ τὸ τοῦ Αἰσχύλου: «Ἴτε παῖδες Ἑλλήνων, ἐλευθεροῦτε Πατρίδα ἐλευθεροῦτε δὲ παίδας, γυναίκας, θεῶν τὲ πατρώων ἔδη, θήκας τὲ προγόνων νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγὼν» (Πέρσαι, 402-405), στὰ ὦτα τῶν Ἑλλήνων μαχητὼν ἠχεῖ καὶ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἴνα τὶς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῆ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. 15, 13): («μεγαλύτερη ἀγάπη δὲν ὑπάρχει ἀπὸ τὴν αὐτοθυσία ὑπὲρ τῶν φίλων του»).
2. Η ἑλληνικὴ φιλοπατρία ὅμως συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν φιλελευθερία, ὅπως ἐπιγραμματικὰ παραδόθηκε στοὺς αἰῶνες ἀπὸ τὸν Περικλῆ: «...εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ' ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίνοντες» («εὐδαιμονία εἶναι ἡ ἐλευθερία καὶ ἐλευθερία εἶναι ἡ γενναιότητα». Ἐπιτ. Θουκυδίδου Ἱστορία Β', 43). Ἡ ἀρχαιοελληνικὴ αὐτὴ ἀντίληψη τῆς ἐλευθερίας ἀναδιατυπώνεται ἀδιάκοπα, στὸ φῶς τῆς Χάρης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέσα στὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Ἐλευθερία κατὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη συνεῖδηση ειναι ἡ φυσικὴ κατάσταση ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρωπου (τὸ «κατὰ φύσιν») καὶ πραγματώνεται ὡς ἄμεση κοινωνία μὲ τὸν Θεό, στὴν καρδιά, τὸ κέντρο τῆς ὑπάρξεως. Εἶναι τὸ«μένειν ἐν τὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ» (Ἰωάν. 15, 0). Ἡ ἐνοίκηση καὶ παρουσία τῆς ἄκτιστης Χάρης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο (κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ-θέωση) συνιστᾶ ἑλληνοχριστιανικὰ τὸ γεγονὸς της εσωτερικὴς ἐλευθερίας, μέσα στὴν καρδιά, ποὺ εἶναι καὶ ἡ προϋπόθεση κάθε ἐξωτερικῆς θεονομῆς ἐλευθερίας.
Στὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοση, ἐξ ἄλλου, ἡ ἐλευθερία πραγματώνεται μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον ὡς προσωπική, ἀλλὰ καὶ ὡς κοινωνικὴ καὶ ἐθνικὴ ἐλευθερία. Εδώ ἀκριβῶς συναντῶνται ἱστορικὰ Ἑλληνισμὸς καὶ Χριστιανισμός, στὴν θεολογικὴ νοηματοδότηση τῆς ἐλευθερίας. Ἡ κοινωνικὴ καὶ ἐθνικὴ ἐλευθερία εἶναι ἐναρμόνιση τῶν ἐπὶ μέρους προσωπικῶν ἐλευθεριῶν, ποὺ ἐκφράζεται ὡς ὁμοψυχία, ὁμοκαρδία. Εἶναι τὸ «ὁμοθυμαδὸν» τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (2, 1). Ἡ ἐθνικὴ ἐλευθερία εἶναι ἔννοια θεολογική, ὄχι ἁπλὰ θρησκευτική. Διότι ἡ ἁγιοπνευματικὴ καρδιακὴ ἑνότητα τῶν ἐπὶ μέρους προσώπων παράγει τὴν δυνατότητα ἁρμονικῆς συνυπάρξεως καὶ κοινῆς ἐνεργείας. «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντι μὲ Χριστῷ», ἔλεγε ὁ Ἄπ. Παῦλος (Φιλιπ. 4, 13). Αὐτὸ εἶναι τὸ προαπαιτούμενο καὶ στὴν περίπτωση τῆς συλλογικῆς-ἐθνικῆς ἀντιμετώπισης τῶν εἰσβολέων. Τὸ ΟΧΙ λ.χ. τοῦ Ἰωάννου Μεταξά, στρατηγοῦ καὶ αὐτοῦ, ἐξέφραζε σ' ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γὴς τὴν ἑνιαία βούληση τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους τὴν στιγμὴ ἐκείνη καὶ σ' αὐτὸ ὀφείλεται τὸ θαῦμα τοῦ Στράτου μας στὸ Ἔπος τοῦ 1940/41. Ἔτσι νοεῖται ἑλληνορθόδοξα ἡ ἑνότητα στὸ ἕνα σῶμα, τὸ Γένος ἢ τὸ Ἔθνος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη συνέχεια τοῦ ἢ τὴν ἀποκατάστασή του. Ἑλληνορθόδοξα μόνο μία μορφὴ ἔνοπλου ἀγώνα βρίσκει δικαίωση, ὁ ἀμυντικὸς ἡ ἀπελευθερωτικός. Και εἶναι γεγονός, τεκμηριωμένο ἱστορικά, ὅτι τὸ Ἔθνος μας δὲν εἶχε ποτὲ στὴν ἱστορία τοῦ κατακτητικοὺς -ἰμπεριαλιστικοὺς πολέμους.
3. Η ἑλληνορθόδοξη κοινωνία διέσωσε στὴν διαχρονικὴ πορεία τῆς ἀναλλοίωτα τὸ νοήματα τῆς φιλοπατρίας καὶ τῆς φιλελευθερίας. Συστατικὸ δὲ τῆς οὐσίας τῆς ἀναφαίρετο εἶναι ἡ ἰσόρροπη ἱεράρχηση τῆς ἱστορικῆς Πατρίδας στὴν αἰώνια Πατρίδα. Αὐτὸ συνοψίζει καὶ κωδικοποιεῖ ὁ μεγάλος φωτιστῆς τοῦ δούλου Γένους, Πατροκοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, λέγοντας: «Ἡ πατρίδα μου ἡ ψεύτικη, ἡ γήινη καὶ ματαῖα, εἶναι ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Ἄρτης καὶ ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν Ἀποκοῦρον... Ἠμεῖς, Χριστιανοί μου, δὲν ἔχομεν ἐδῶ (μόνιμη) πατρίδα» (πρβλ. Ἑβρ. 13, 14). Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔβαλε τὸν νοῦν εἰς τὸ ἐπάνω μέρος, διὰ νὰ στοχαζώμεθα πάντοτε τὴν οὐράνιον βασιλείαν, τὴν ἀληθινὴν πατρίδα μας». Αὐτὸ ἐννοοῦσε καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, τιτλοφορώντας τὴν ἐπαναστατικὴ Προκήρυξη τοῦ (1821): «Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος», ἀλλὰ καὶ ὁ στρατηγὸς Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὅταν ἔλεγε στοὺς μαθητὲς τοῦ Γυμνασίου Ἀθηνῶν στὴν Πνύκα: «Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».
Μὲ αὐτὸ τὸ φρόνημα μέχρι σήμερα οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις μᾶς μετέχουν στοὺς ἐθνικούς μας ἀγῶνες, ζώντας μέσα σὲ ἕνα συνεχὲς θαῦμα καὶ πραγματοποιώντας θαυμαστὰ κατορθώματα, μεγαλειώδη ὑποδείγματα πρὸς ὅλους τους Λαοὺς τῆς γής, ποὺ ἀναγκάσθηκαν νὰ ὁμολογοῦν, ὅτι «οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες»! Οἱ ἑλληνορθόδοξες μάλιστα ρίζες τοῦ πατριωτικοῦ μας φρονήματος ὁδήγησαν σὲ μία πραγματικότητα, ποὺ μόνον ἡ ἑλληνικὴ ψυχὴ μπορεῖ νὰ κατανοήσει καὶ ἑρμηνεύσει. Εἶναι ἡ ἀστασίαστη καὶ ἀδιάκοπη συμμετοχὴ καὶ τοῦ Ράσου στοὺς ἐθνικούς μας ἔνοπλους ἀγῶνες.
4. Στοὺς χριστιανικοὺς πληθυσμοὺς τοῦ Τρίτου λεγομένου Κόσμου συνδέθηκε, τὸν 20ον αιώνα, ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς καταθλιπτικῆς ἀποικιοκρατίας μὲ μία ἐπαναστατικὴ θεολογία, ποὺ συνοψίζεται στὶς ἀκόλουθες θέσεις: Ἡ ἔλευση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ συμβαδίζει μὲ τὴν πρόοδο τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης στὴν Γῆ, ἐξασφαλιζόμενη μὲ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ τῶν Χριστιανῶν στὰ ἐπαναστατικὰ καὶ ἀπελευθερωτικὰ κινήματα. Ἡ θεολογία αὐτή, ὅπως δηλώνουν τὰ ὀνόματα τῆς («Θεολογία τῆς ἀπελευθερώσεως»-Liberation's Theology, «Θεολογία τῆς ἐπαναστάσεως» ἡ «Μαύρη Θεολογία» (στὴν Ἀφρικὴ) καὶ «Θεολογία τῶν πτωχῶν»), ἐφευρέθηκε, γιὰ νὰ δικαιωθεῖ χριστιανικὰ στὴν Δύση ἡ συμμετοχὴ καὶ τοῦ Κλήρου στοὺς ἐπαναστατικοὺς ἀγῶνες.
Σ' ἀντίθεση ὅμως μὲ τὴν Δυτικὴ Χριστιανοσύνη, ποὺ εἶδε μὲ φανερὴ καχυποψία τὰ κινήματα αὐτά, κατηγορώντας τὰ ὡς μαρξιστικά, ὅλοι οἱ δικοί μας ἀπελευθερωτικοὶ καὶ ἀμυντικοὶ ἀγῶνες, μὲ κορυφαῖο ἐκεῖνον τοῦ 1821, ἔγιναν ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὑπόθεση τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τοῦ Ράσου καὶ ἡ συμμετοχὴ τῶν Κληρικῶν κάθε βαθμίδος σ' αὐτούς, θεωρήθηκε ἐξ ἀρχῆς (4ος αιώνας στὸ Βυζάντιο-Ρωμανία) αὐτονόητη καὶ ἀστασίαστη. Τὸ ἐρώτημα εἶναι: Γιατί;
Στὴν ἑλληνορθόδοξη ἱστορικὴ διάρκεια ποτὲ δὲν παραθεωρήθηκε ἡ θεία ἐντολὴ τῆς θυσίας τοῦ Ποιμένα ὑπὲρ τῶν προβάτων τοῦ (Ἰωάν. 10, 12-13). Ἤδη δὲ μέσα στὴν αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης, τὸ «Βυζάντιο», ὅπως μᾶς ἔμαθαν νὰ τὸ λέμε, οἱ Κληρικοὶ ὑπῆρξαν πρωταγωνιστὲς στὸν ἀγώνα ὑπὲρ τῆς πατρίδος καὶ τῆς ἐλευθερίας της καὶ αὐτὸ συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Πρέπει, μάλιστα, νὰ ὑπογραμμισθεῖ τὸ γεγονός, ὅτι τὸ πρόβλημα γιὰ τὸν ἑλληνορθόδοξο Κλῆρο δὲν εἶναι ἡ συμμετοχή του ἢ μὴ στοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες, ἄλλα ὁ ὑπερτονισμὸς συχνὰ καὶ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Κληρικοὺς τῆς ἱστορικῆς διαστάσεως τοῦ Ἔθνους καὶ ὁ κίνδυνος μεταβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ἁπλὸ διάκονο ἐνδοκοσμικῶν στοχοθεσιῶν καὶ προτεραιοτήτων. Ὅποτε, αἴρεται ἡ «ἰσόρροπη ἱεράρχηση», γιὰ τὴν ὁποία μιλήσαμε προηγουμένως. Ἡ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ ὀρθοδόξου Κλήρου εἶναι ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἐλεύθερης κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὸν ἁγιοπνευματικὸ ἀγώνα. Ἡ θεραπεία τῆς καρδιᾶς γίνεται μὲ θεραπευτὲς καὶ ἰατρούς, σ' αὐτὴ τὴν διαδικασία, τοὺς Κληρικούς. Ἡ συμμετοχὴ στοὺς ἐθνικοὺς ἀγῶνες, ἐνόπλως μάλιστα, εἶναι ἐπιλογὴ τοῦ ἰδίου τοῦ Κλήρου, ποὺ ἔφθασε στὴν θαυμαστὴ αὐτὴ αὐθυπέρβαση, ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ τὴν ἐλευθερία της, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν» (θὰ εὐχόμουν νὰ χωριστῶ ἐγὼ ἀπὸ τὸν Χριστὸ γιὰ χάρη τῶν ἀδελφῶν μου. Ρώμ. 9, 3).
5. Γι' αὐτὸ στὴν ἑλληνορθοδοξία δὲν ἀπαιτήθηκε κάποια Θεολογία ἀπελευθερώσεως ἡ ἐπαναστάσεως, διότι ἡ ὀρθόδοξη παράδοση εἶναι μόνιμα φιλελεύθερη καὶ ἐπαναστατική, ὡς ἀναστατική, δηλαδὴ ἀναστάσιμη. Ὁ Ὀρθόδοξος Κλῆρος καὶ στὴν εἰρήνη καὶ στὸν πόλεμο ἐπιτελεῖ ἔργο ἀπελευθερωτικό: Στὴν περίοδο τῆς εἰρήνης, ἐλευθερώνοντας τὴν καρδιὰ τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν δουλεία τῶν παθῶν, καὶ στὸν πόλεμο, ἐλευθερώνοντας τὴν Πατρίδα ἀπὸ τὴν ἀπειλὴ τῆς ὑποδουλώσεώς της. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ λατρεία ἀναρριπίζει συνεχῶς τὴν συνείδηση καὶ τὸ ἰδανικό της ἐλευθερίας, σὲ σημεῖο ποὺ ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμὸς «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» νὰ συνοδεύεται, στὴν περίοδο τῆς μακρόσυρτης δουλείας μας, μὲ τό: «ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΑΝΕΣΤΗ!» Στὴ νοοτροπία τοῦ ἑλληνορθόδοξου ὁ Θεὸς ταυτίσθηκε μὲ τὴν ἐπανάσταση, ὡς ἐθνικὴ ἀνάσταση, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὴν ἐλευθερία. Ἔτσι, ὁ Κληρικὸς ποὺ κρατεῖ στὸ ἕνα χέρι τὸ καριοφίλι καὶ στὸ ἄλλο τὸ ἅγιο Ποτήριο μὲ τὴν θεία Μετάληψη, ἢ ὁ μοναχὸς ποὺ βγάζει τὸ ράσο γιὰ νὰ ντυθεῖ τὴν φουστανέλλα, ἔγιναν ἡ συνηθέστερη εἰκόνα τοῦ '21, ὅπως ἀκόμη καὶ οἱ Ναοὶ καὶ τὰ Μοναστήρια μέχρι τὴν ἐθνικὴ ἀντίσταση μεταβάλλονταν σὲ τόπους «μυστικοσυμβουλίων» τῶν Ἀγωνιστῶν ἢ σὲ ἀποθῆκες πυρομαχικῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ μόνιμα καταφύγια τῶν Ἀγωνιστῶν μας.
6. Ο Ἑλληνισμὸς σύσσωμος δὲν θὰ παύσει ποτὲ νὰ φυλάει Θερμοπύλες, ἀγωνιζόμενος γιὰ σύνορα, ἔστω καὶ μέσα στὸ καταλυτικὸ πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς, ποὺ ἀνανοηματοδοτεῖ ἀκόμη καὶ τὴν ἔννοια τῆς ἐθνικῆς ἄμυνας καὶ τὴν παραδοσιακὴ ἀντίληψη περὶ συνόρων. Τὰ σύνορα σήμερα εἶναι ψυχικὰ καὶ ὄχι γεωγραφικά, διότι στὴν ψυχὴ μᾶς διακυβεύεται ἡ ἱστορική μας ὕπαρξη καὶ ἡ συνέχεια τοῦ πολιτισμοῦ μας. Γι' αὐτὸ τίποτε δὲν χρειάζεται περισσότερο τὸ Ἔθνος σήμερα ἀπὸ τὸ ἑλληνορθόδοξο φρόνημά του, ὡς μόνιμη πηγὴ ἡρωισμοῦ καὶ αὐτοθυσίας. Σ' αὐτὸν τὸν ἀγώνα οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις μας θὰ ἔχουν πάντα συναγωνιστὴ καὶ συμπαραστάτη τὸν Κλῆρο, ποὺ διασώζει καὶ σήμερα τὴν καθαρότερη ἴσως μορφὴ πατριωτισμοῦ καὶ φιλελευθερίας. Εἶναι δὲ εὐχῆς ἔργο, ὅτι ὁ ν. 590/1977, ὡς ἀπόρροια τοῦ Συντάγματός μας, ποὺ εἶναι καὶ ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὸ ἄρθρο 2, κατοχυρώνει τὴν συνεργασία καὶ συναλληλία Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας καὶ στὸν χῶρο τῶν Ἔνοπλων Δυνάμεων, μὲ τὴν ὕπαρξη σ' αὐτὲς «Θρησκευτικῆς Ὑπηρεσίας». Ἔκφραση αὐτῆς τῆς ζώσας σχέσης ἂς θεωρηθεῖ καὶ ἡ τιμητικὴ γι' αὐτὸν πρόσκληση ἑνὸς Ἑλληνορθόδοξου Κληρικοῦ νὰ σᾶς μιλήσει ἀπόψε.
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΛΛΗΝΟΥ
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
ΤΗΛ. 2310 212659
Πηγή:Ι.Μ.Παντοκράτορος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου