Τό σπουργιτάκι τοῦ Θεοῦ. (Μέρος 1ο)

ΠΗΓΗ:ΘΑΝΟΣ-ΕΥΗ

Σᾶς παραθέτω τήν ἱστορία μίας σύγχρονης Ἁγίας μορφῆς ὅπως τήν βρῆκα στήν "Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση" τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἄγ. Βλασίου.
(Εὐχαριστῶ τόν φίλο Δημήτρη Τ. γιά τήν ἐνημέρωση)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τήν 3η Ἰουνίου 2005 φονεύθηκε σέ ....αὐτοκινητικό δυστύχημα ἡ ἀγαπητή μας Στέλλα, πού εἶχε στοιχεῖα «κατά Χριστόν σαλότητος», μέ μία ἐσωτερική ζωή τοῦ πνεύματος.
Ἦταν μέ τήν θέλησή της ἄστεγη, ζοῦσε στούς δρόμους, κοιμόταν τά βράδυα, χειμώνα-καλοκαίρι, στά παγκάκια, στά ὑπόστεγα καί τά σαλόνια τῶν Νοσοκομείων, ἀλλά ἦταν γεμάτη ἀγάπη πρός τόν Θεό, τούς ἁγίους καί τούς δυστυχισμένους ἀνθρώπους. Τά ροῦχα τῆς ἦταν πάντα καθαρά. Τίς οἰκονομίες τῆς τίς διέθετε γιά ἀγαθοεργούς σκοπούς. Δέν ἤθελε νά τήν ἐπαινῆ κανείς, καί ὅταν τήν ἐπαινοῦσαν, ἔκανε τήν «χαζή».
Καταγόταν ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, εἶχε λάβει μία καλή παιδεία, χειριζόταν πολύ καλά τήν ἑλληνική γλώσσα, καθώς ἐπίσης ἐγνώριζε τήν γαλλική γλώσσα καί τελευταία προσπαθοῦσε νά μάθη καί ἰταλικά.
Ὁ τρόπος ἐξόδου της ἀπό τήν ζωή αὐτή ἔγινε ὅπως τό ἤθελε. Μέ μαρτυρικό θάνατο, ἄγνωστη ἐν μέσω ἀγνώστων. Κανείς δέν τήν ἀνεγνώρισε. Τήν ἐνταφίασαν χωρίς ἐξόδιο ἀκολουθία, γιατί δέν γνώριζαν τά στοιχεῖα της. Ὅλα αὐτά μέ θαυμαστό τρόπο ἔγιναν γνωστά μετά ἀπό ἕναν χρόνο. Τότε ἔγινε καί ἡ κηδεία της. Ἀξιώθηκα νά τῆς κάνω καί τό μνημόσυνό της. Μετά τό μνημόσυνό της, στό ἀρχονταρίκι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Πελαγίας, ἡ κ. Μηλίτσα Πισιμίση-Λουκίδου, νομικός, καί ἡ κ. Χρυσούλα Μαντά, ὀδοντίατρος, μᾶς διηγήθηκαν τά σχετικά μέ τήν Στέλλα πού ἦταν πράγματι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Στό τεῦχος αὐτό δημοσιεύουμε ἕνα κείμενο τῆς κ. Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, πού γράφηκε μέ τήν συνεργασία καί τῆς κ. Χρυσούλας Μαντᾶ καί παρουσιάζει ἕνα τμῆμα τῆς εὐλογημένης ζωῆς της, καί στό ἑπόμενο τεῦχος θά δημοσιεύσουμε τίς ἀναμνήσεις τῶν Μοναχῶν της Ἱερᾶς Μονῆς Πελαγίας γιά τήν Στέλλα, «τό σπουργιτάκι τοῦ Θεοῦ», τήν ἄγνωστη στόν κόσμο, ἀλλά γνωστή στόν Θεό, πού ἔζησε «μόνη μόνω Θεῶ». Νομίζω ὅτι ἡ διήγηση αὐτή θά βοηθήση τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν μέ τόν ἄκρατο εὐδαιμονισμό, μέ ἀγχώδη νοοτροπία καί διαρκῶς παραπονοῦνται γιά πράγματα τά ὁποῖα θά ἤθελαν νά ἔχουν.
Στήν περίπτωσή της ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ: «ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά• οὔχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;» (Μάτθ. ς, 26).
Τελικά, ὁ ἄνθρωπος δέν «εἶναι» αὐτό πού «ἔχει», ἀλλά «ἔχει» αὐτό πού «εἶναι».
Ἡ ἀείμνηστη Στέλλα, πού εἶχα τήν ἐξαιρετική εὐλογία νά γνωρίσω, εἶναι μία θετική διαμαρτυρία γιά κάθε «ἀσφαλισμένο».
+ Ὁ Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἰερόθεος
«Τό σπουργιτάκι τοῦ Θεοῦ»
τῆς Μηλίτσας Πισιμίση-Λουκίδου, Νομικοῦ-Ὑπαλλήλου Ὕπ. Ἐργασίας
Μέ τήν Στέλλα γνωριστήκαμε τό καλοκαίρι τοῦ 1979 στήν Σοκολατοποιΐα. Ἦταν ἐργάτρια, ἐργαζόταν πολύ σκληρά, ὑπερέβαινε τίς 9 ὧρες καθημερινά. Ὅλοι τήν ἐκμεταλλευόντουσαν, ὅλοι τήν διέταζαν καί αὐτή ὑπήκουε ἄμεσα καί μέ χαμόγελο. Στέλλα, ἐδῶ, Στέλλα, ἐκεῖ. Ὁ ἰδιοκτήτης-ἐργοδότης τήν ἀγαποῦσε γιά τήν ὑπακοή της καί τήν ἐργατικότητά της.
Γιά τούς πιό πολλούς ἐργαζομένους ἦταν «ἡ Στέλλα ἡ χαζή». Τό πρόσωπό της ἔλαμπε, τά χείλη τῆς ψέλλιζαν. Ὅταν τήν ἀφουγκραζόσουν ἄκουγες τό «Δόξα σοί, ὁ Θεός».
Πολύ συχνά ὁ προϊστάμενος μᾶς ἀνέθετε νά διεκπεραιώσουμε ἀπό κοινοῦ κάποια ἐργασία καί ἔτσι μου δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά δεχθῶ τήν καλωσύνη της, τήν ἀγάπη της. Θυμᾶμαι ὅτι μονίμως ἔλεγε τήν εὐχή, ξαφνικά γέλαγε, σήκωνε τό κεφαλάκι της πρός τούς οὐρανούς. Τότε ἔλαμπε.

«Δόξα σοί, ὁ Θεός» ἄκουγες συχνά ἀπό τό στόμα της.

Ἡ Σοκολατοποιΐα αὐτή ἔκανε διάφορα εἴδη σοκολατάκια. Τά δεύτερης κατηγορίας τά ἐξήγαγε σέ χῶρες τῆς Ἀφρικῆς. Αὐτό στενοχωροῦσε τήν Στέλλα πάρα πολύ. Κάποτε πού ἐργαζόμασταν στήν συσκευασία μαζί, θυμᾶμαι τήν Στέλλα πάνω ἀπό τά κουτιά συγκεντρωμένη νά εὔχεται «γιά τά ἀραπάκια πού θά ἔτρωγαν τά σοκολατάκια».
Σέ ὁποιαδήποτε ἀδικία πού συνέβαινε στό χῶρο τῆς ἐργασίας –μᾶς «τρώγανε» μεροκάματα– δέν ἀπαντοῦσε, δέν κατέκρινε, δέν ἀντιδροῦσε. Ἐκείνη τήν περίοδο ἡ Στέλλα ἦταν γιά μένα ἕνα λιμανάκι θαλπωρῆς, ἐγώ ἀντιδροῦσα σέ κάθε ἀδικία. Ἐκείνη στά σχόλιά μου ἀπαντοῦσε μέ ἕνα γέλιο, μέ μία λέξη «Ἅ! Μηλίτσα». Δέν τήν θυμᾶμαι ποτέ νά ἔβαλε ἕνα σοκολατάκι στό στόμα τῆς (ὑπενθυμίζω ὅτι ἐργαζόμασταν σέ ἐργοστάσιο σοκολατοποιΐας!). Ἄν καί οἱ πιό πολλοί ἐργαζόμενοι τήν θεωροῦσαν «χαζή», ἐντούτοις τήν σέβονταν καί διερωτῶντο πώς κατόρθωνε νά ἐργάζεται τόσο ἀποτελεσματικά.
Ἡ Στέλλα δέν συμμετεῖχε σέ συζητήσεις πού κάναμε• ἦταν μαζί μας, ἀλλά συγχρόνως μακριά ἀπό σχόλια, μακριά ἀπό περιττές κουβέντες. Πολλές φορές, ὅταν τήν ρωτοῦσαν νά πῆ τή γνώμη της, ἔκανε τήν παλαβή. Τό εἶχα προσέξει ὅτι τό ἔκανε ἐπίτηδες. Γιά ὅλα τά τοῦ κόσμου ἦταν τρελή, παλαβή, ὅταν ὅμως τῆς ζητοῦσες βοήθεια στήν ἐργασία, τά χεράκια τῆς κινιόντουσαν μέ στοργή νά βοηθήσουν, εἰ δυνατόν καί νά δουλέψουν γιά σένα.
Μέσα σ’ αὐτό τό περιβάλλον γνωριστήκαμε. Τήν σεβόμουν τόσο πού ποτέ δέν τήν ρώτησα γιά τήν προσωπική της ζωή. Ἀπό μόνη της μοῦ εἶπε ὅτι καταγόταν ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Μοῦ εἶχε κάνει ἐντύπωση ὅτι ὅλοι ὅσοι τήν γνώριζαν τήν χαρακτήριζαν λίαν ἐπιεικῶς «τρελή», ἐνῶ ἐγώ ἐνίωθα ὅτι κάνουν λάθος. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι πολύ νωρίς κατάλαβα ὅτι ἡ Στελλίτσα ἤθελε νά τήν θεωροῦν «τρελή». Κάποιες φορές τύχαινε νά εἴμαστε οἱ δυό μας καί νά μιλᾶμε φυσιολογικά καί ὅταν πλησίαζε κάποιος ἄρχιζε καί ἔλεγε ἄλλα ἀντί ἄλλων. Ἐμένα μου δημιουργοῦσε αἴσθημα γαλήνης καί μέ ἄφηναν ἀδιάφορη οἱ κρίσεις τῶν ἄλλων.
συνεχίζεται......