Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν Ἑλληνικότητα γιὰ νὰ ἐπιβιώσει. Εἶναι ὑπερεθνικός. Ὅ,τι χρήσιμο καὶ ἀληθινὸ εἶχε ὁ Ἑλληνισμός, ὁ Χριστιανισμὸς τὸ κράτησε καὶ τὸ ἀφομοίωσε, ὅπως κάνει γιὰ ὁτιδήποτε σωστό, ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἔθνος καὶ ἂν προέρχεται. Ὅμως ἡ Ἑλληνικότητα ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ γιὰ νὰ διατηρήσει τὴ συνοχή της στὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποίησης. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας συνίσταται στὴν ἄρρηκτη σύνδεση Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἀσύγχυτη καὶ ἀδιαίρετη αὐτὴ σύνδεση, προσδιόρισε τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική μας συνείδηση, προσδιόρισε τὴν πολιτιστικὴ παραγωγή μας καὶ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ διαμόρφωση τῶν θεσμῶν μέσα στὴν κοινωνία. Ὁ καθηγητὴς καὶ πρύτανης κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει: «Ὅποιος μιλάει για Ὀρθοδοξία ἐρήμην του Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ, ὅποιος ὅμως μιλάει γιὰ Ἑλληνισμὸ ἐρήμην της Ὀρθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο• ἀσχημονεῖ». Ὅσοι ἀποκόπτονταν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ κοινωνία, ἔχαναν καὶ τὴν ἑλληνικότητά τους. Αὐτὸ ἐσήμαιναν τὰ ρήματα «φραγκεύω» καὶ «τουρκεύω». Ἕλληνες ἔμεναν ὅσοι παρέμειναν ὀρθόδοξοι. Ἐὰν θέλουμε νὰ ἀποδώσουμε μὲ μία λέξη τὸν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας, τὸν πολιτισμὸ τῆς Ρωμιοσύνης, θὰ λέγαμε ὅτι εἶναι ὁ πολιτισμὸς τοῦ προσώπου. Στὴν παράδοσή μας ὁ Θεὸς - δημιουργὸς εἶναι πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀνθρωπος εἶναι πρόσωπο. Τὸ πρόσωπο νοεῖται ὡς ἐλευθερία καὶ ἑτερότητα. Τὸ πρόσωπο εἶναι τὸ «ἐσύ», ποὺ βρίσκεται ἀπέναντι ἀπὸ τὸ «ἐγώ», εἶναι ὁ ἄλλος. Τὸ πρόσωπο ὡς ἐλευθερία καὶ ἑτερότητα εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο, ὄχι μόνο πνευματικὰ ἀλλὰ καὶ ψυχοδιανοητικὰ καὶ βιολογικά. Τὰ χαρακτηριστικά της ἐλευθερίας καὶ τῆς μοναδικότητας ὁ ἄνθρωπος, ὡς πρόσωπο, τὰ ἔχει προίκα ἀπὸ τὸ Δημιουργό του. Καθὼς ὁ Θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ ἐλευθερία εἶναι καὶ ἀγάπη, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ πολιτισμὸς τῆς Ρωμιοσύνης εἶναι ὁ πολιτισμὸς τῆς κοινοτικότητας, τῆς ἐνορίας. Εἶναι τὸ «ἐμεῖς» τοῦ Μακρυγιάννη. Ὁ μόνος χῶρος ὅπου μποροῦν νὰ βιωθοῦν αὐθεντικὰ αὐτὲς οἱ πνευματικὲς πραγματικότητες, εἶναι ὁ χῶρος τῆς θεανθρώπινης κοινωνίας ποὺ λέγεται Ἐκκλησία. Μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι «ἰατρεῖον πνευματικὸν» κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καταξιώνεται. Καταξιώνεται διὰ τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας καὶ θεοκοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεόν, ἡ ὁποία γίνεται κατορθωτὴ διὰ τῆς ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν γένει τοῦ ἀγώνα ποὺ κάνει ὁ πιστὸς νὰ καθαρίσει μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ φτάσει στὸν Ἁγιοπνευματικὸ φωτισμὸ καὶ στὴν κατὰ Χάριν θέωση. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα κατόρθωμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δῶρο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχὴ ἀλλὰ καὶ κάθε αἱρετικὴ διδασκαλία, ὡς αὐτονομημένη προσπάθεια τοῦ ὑπερήφανου μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου ὄχι μόνο δὲ γνωρίζει τὸ πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ κατὰ βάθος τὸ μισεῖ καὶ ἀγωνίζεται νὰ τὸ καταργήσει. Η παγκοσμιοποίηση Ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων ἀποσκοποῦν στὴ δυναστικὴ ὁμογενοποίηση λαῶν καὶ πολιτισμῶν καὶ ἐντάσσονται στὸ σχεδιασμὸ τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς. Σύμφωνα μὲ τὴ Νέα Ἐποχή, κάθε 2.000 χρόνια ἡ ἀνθρωπότητα εἰσέρχεται σὲ μία νέα ἐποχή. Τώρα εἰσερχόμεθα στὴν ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου. Ἡ παλαιὰ ἐποχὴ τῶν Ἰχθύων, κατὰ τὴν ὁποία ἐπικράτησε ὁ Χριστιανισμός, τελειώνει. Τώρα περιμένουμε ἕνα νέο μεσσία, ἕνα νέο Χριστό, ποὺ θὰ φέρει νέες ἀλήθειες στὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ μόνο αὐτὰ βέβαια ἀρκοῦν γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κάποιος ὅτι ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχὴ εἶναι ἀντίθετη καὶ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας. Κατὰ βάθος ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν εἶναι καθόλου νέα. Τὸ βασικό της μήνυμα εἶναι τὸ ἀρχαῖο ἑωσφορικὸ ψέμα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τοῦ θεὸς καὶ ἡ βασικὴ ἐπιδίωξή της εἶναι τὸ παλαιὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν ὀργανώσεων τύπου μασονίας καὶ σιωνισμοῦ γιὰ παγκόσμια κυριαρχία. Στὸ πλαίσιο αὐτοῦ του σχεδιασμοῦ προωθεῖται: 1) Μία Νέα Τάξη Πραγμάτων σὲ πολιτικοοικονομικὸ ἐπίπεδο μὲ τελικὸ στάδιο τὴν ἐπιβολὴ μίας παγκόσμιας κυβέρνησης μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀναμενόμενο ἀπὸ τοὺς νεοεποχίτες μεσσία & 2) Μία Νέα Τάξη Πραγμάτων σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο μὲ τελικὸ στάδιο τὴν ἐπιβολὴ μίας πανθρησκείας ποὺ θὰ προκύψει ἀπὸ τὸ ἀνακάτεμα τῶν θρησκειῶν. Ἡ τακτικὴ ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν προώθηση τῶν δύο βασικῶν στόχων ποὺ προαναφέρθηκαν εἶναι: (α) Περνᾶ ἕνας ὁδοστρωτήρας, ποὺ ἰσοπεδώνει γλῶσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, ἐθνικὲς ἰδιαιτερότητες, προωθώντας τὸν ἐξαμερικανισμὸ τῶν ἐθνῶν μὲ τὴν ἔννοια τῆς υἱοθετήσεως τῶν ὑποπροϊόντων τοῦ “ἀμερικανικοῦ τρόπου ζωής”. (β) Ἐφαρμόζεται ἡ τακτική του “διαίρει καὶ βασίλευε”. Τὰ δικαιώματα τῶν πραγματικῶν ἢ κατασκευασμένων μειονοτήτων, ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν, γίνονται μοχλὸς γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Τὸ μοντέλο τῆς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας προβάλλεται γιὰ νὰ χτυπηθοῦν χῶρες, ὅπως κατ’ ἐξοχὴν ἡ Ἑλλάδα, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ μεγάλη ὁμοιογένεια ἐθνική, θρησκευτικὴ καὶ γλωσσική. Στόχος εἶναι νὰ μεταβάλλουν ἀνθρώπους καὶ κοινωνίες σ’ ἕναν ἄμορφο χυλό. Γι’ αὐτὸ δὲ θέλουν πρόσωπα καὶ ὑπεύθυνους πολίτες, ἀλλὰ ἕνα ἀπρόσωπο ἀνθρώπινο κοπάδι, τὸ ὁποῖο εὔκολα θὰ κατευθύνουν. Γι’ αὐτὸ καὶ μισοῦν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὅπως εἴπαμε στὴν ἀρχή. (γ) Γιὰ τὴν προώθηση τῆς δαιμονικῆς πανθρησκείας ἔχουν θέσει σὲ κυκλοφορία τὸ δόγμα ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο τέρμα. Ἐξισώνουν ἔτσι τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων. Τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὴν πολεμοῦν ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἀλώσουν κι ἀπὸ μέσα. Ἐπιδίωξη τῆς Νέας Ἐποχῆς δὲν εἶναι νὰ ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλὰ νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους ποὺ θὰ ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα. Μὲ ἀνθρώπους δηλαδὴ ποὺ θὰ λένε ὅτι εἶναι χριστιανοί, ἐνῶ συγχρόνως θὰ πιστεύουν καὶ στὸ Βούδα, στὴ μετενσάρκωση, θὰ ἀσκοῦν τὴ γιόγκα ἢ τὸ διαλογισμό. Ἡ ἠθελημένη αὐτὴ σύγχυση ἐπιτείνεται ἀπὸ τὴ χρήση ἐκ μέρους τοὺς χριστιανικῶν ὅρων, ὅπως Χριστός, ἁμαρτία κ.ο.κ. μὲ ἀνεστραμμένο ὅμως νόημα. Ἡ στάση τῶν ὀρθοδόξων Σ’ αὐτὸ τὸ σκοτάδι τὸ πνευματικὸ καὶ σ’ αὐτὴ τὴ σύγχυση, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι θὰ πρέπει νὰ ἀντιτάξουμε τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας λέει: “Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή”, ὅποτε καταρρέει ἡ συγκρητιστικὴ πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ γίνει σαφὲς ὅτι ἀντιτιθέμεθα στὴν παγκοσμιοποίηση τῆς Νέας Ἐποχῆς, διότι προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ χωρὶς Χριστὸ καὶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Θὰ πρέπει νὰ βοηθήσουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν “καλὴ ἀνησυχία”, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς πατὴρ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Μᾶς χρειάζεται νήψη, δηλαδὴ πνευματικὴ ἐπαγρύπνηση. Μᾶς χρειάζεται μετάνοια καὶ προσευχή. Χρειάζεται νὰ ἀναπτύξουμε πνευματικὰ ἀντισώματα γιὰ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴ δαιμονικὴ «πνευματικότητα» τῆς Νέας Ἐποχῆς. Αὐτὸ θὰ γίνει ἂν γνωρίσουμε, ἀγαπήσουμε, βιώσουμε καὶ προβάλλουμε τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Κάθε ἐνορία καὶ κάθε μοναστήρι μποροῦν καὶ πρέπει νὰ γίνουν κέντρα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἀντιστάσεως. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν “καλὴ ἀνησυχία”, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μετάνοια, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ γιὰ παρεμβάσεις, ὄπου καὶ ὅταν χρειασθεῖ καὶ μᾶς καλέσει ἡ Ἐκκλησία μας. Καὶ νὰ μὴν ξεχνοῦμε: Αὐτοὶ ποὺ σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρὶς Χριστὸ καὶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων, «κάνουν λογαριασμοὺς χωρὶς τὸν ξενοδόχο», γιατί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ πραγματικὸς Κύριος της Ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου.
2 Δεκ 2009
Ἡ Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας στὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμοποίησης
Τοῦ Ὀσιολογ. Μοναχοῦ Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη
Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν Ἑλληνικότητα γιὰ νὰ ἐπιβιώσει. Εἶναι ὑπερεθνικός. Ὅ,τι χρήσιμο καὶ ἀληθινὸ εἶχε ὁ Ἑλληνισμός, ὁ Χριστιανισμὸς τὸ κράτησε καὶ τὸ ἀφομοίωσε, ὅπως κάνει γιὰ ὁτιδήποτε σωστό, ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἔθνος καὶ ἂν προέρχεται. Ὅμως ἡ Ἑλληνικότητα ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ γιὰ νὰ διατηρήσει τὴ συνοχή της στὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποίησης. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας συνίσταται στὴν ἄρρηκτη σύνδεση Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἀσύγχυτη καὶ ἀδιαίρετη αὐτὴ σύνδεση, προσδιόρισε τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική μας συνείδηση, προσδιόρισε τὴν πολιτιστικὴ παραγωγή μας καὶ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ διαμόρφωση τῶν θεσμῶν μέσα στὴν κοινωνία. Ὁ καθηγητὴς καὶ πρύτανης κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει: «Ὅποιος μιλάει για Ὀρθοδοξία ἐρήμην του Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ, ὅποιος ὅμως μιλάει γιὰ Ἑλληνισμὸ ἐρήμην της Ὀρθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο• ἀσχημονεῖ». Ὅσοι ἀποκόπτονταν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ κοινωνία, ἔχαναν καὶ τὴν ἑλληνικότητά τους. Αὐτὸ ἐσήμαιναν τὰ ρήματα «φραγκεύω» καὶ «τουρκεύω». Ἕλληνες ἔμεναν ὅσοι παρέμειναν ὀρθόδοξοι. Ἐὰν θέλουμε νὰ ἀποδώσουμε μὲ μία λέξη τὸν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας, τὸν πολιτισμὸ τῆς Ρωμιοσύνης, θὰ λέγαμε ὅτι εἶναι ὁ πολιτισμὸς τοῦ προσώπου. Στὴν παράδοσή μας ὁ Θεὸς - δημιουργὸς εἶναι πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀνθρωπος εἶναι πρόσωπο. Τὸ πρόσωπο νοεῖται ὡς ἐλευθερία καὶ ἑτερότητα. Τὸ πρόσωπο εἶναι τὸ «ἐσύ», ποὺ βρίσκεται ἀπέναντι ἀπὸ τὸ «ἐγώ», εἶναι ὁ ἄλλος. Τὸ πρόσωπο ὡς ἐλευθερία καὶ ἑτερότητα εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο, ὄχι μόνο πνευματικὰ ἀλλὰ καὶ ψυχοδιανοητικὰ καὶ βιολογικά. Τὰ χαρακτηριστικά της ἐλευθερίας καὶ τῆς μοναδικότητας ὁ ἄνθρωπος, ὡς πρόσωπο, τὰ ἔχει προίκα ἀπὸ τὸ Δημιουργό του. Καθὼς ὁ Θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ ἐλευθερία εἶναι καὶ ἀγάπη, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ πολιτισμὸς τῆς Ρωμιοσύνης εἶναι ὁ πολιτισμὸς τῆς κοινοτικότητας, τῆς ἐνορίας. Εἶναι τὸ «ἐμεῖς» τοῦ Μακρυγιάννη. Ὁ μόνος χῶρος ὅπου μποροῦν νὰ βιωθοῦν αὐθεντικὰ αὐτὲς οἱ πνευματικὲς πραγματικότητες, εἶναι ὁ χῶρος τῆς θεανθρώπινης κοινωνίας ποὺ λέγεται Ἐκκλησία. Μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι «ἰατρεῖον πνευματικὸν» κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καταξιώνεται. Καταξιώνεται διὰ τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας καὶ θεοκοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεόν, ἡ ὁποία γίνεται κατορθωτὴ διὰ τῆς ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν γένει τοῦ ἀγώνα ποὺ κάνει ὁ πιστὸς νὰ καθαρίσει μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ φτάσει στὸν Ἁγιοπνευματικὸ φωτισμὸ καὶ στὴν κατὰ Χάριν θέωση. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα κατόρθωμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δῶρο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχὴ ἀλλὰ καὶ κάθε αἱρετικὴ διδασκαλία, ὡς αὐτονομημένη προσπάθεια τοῦ ὑπερήφανου μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου ὄχι μόνο δὲ γνωρίζει τὸ πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ κατὰ βάθος τὸ μισεῖ καὶ ἀγωνίζεται νὰ τὸ καταργήσει. Η παγκοσμιοποίηση Ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων ἀποσκοποῦν στὴ δυναστικὴ ὁμογενοποίηση λαῶν καὶ πολιτισμῶν καὶ ἐντάσσονται στὸ σχεδιασμὸ τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς. Σύμφωνα μὲ τὴ Νέα Ἐποχή, κάθε 2.000 χρόνια ἡ ἀνθρωπότητα εἰσέρχεται σὲ μία νέα ἐποχή. Τώρα εἰσερχόμεθα στὴν ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου. Ἡ παλαιὰ ἐποχὴ τῶν Ἰχθύων, κατὰ τὴν ὁποία ἐπικράτησε ὁ Χριστιανισμός, τελειώνει. Τώρα περιμένουμε ἕνα νέο μεσσία, ἕνα νέο Χριστό, ποὺ θὰ φέρει νέες ἀλήθειες στὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ μόνο αὐτὰ βέβαια ἀρκοῦν γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κάποιος ὅτι ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχὴ εἶναι ἀντίθετη καὶ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας. Κατὰ βάθος ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν εἶναι καθόλου νέα. Τὸ βασικό της μήνυμα εἶναι τὸ ἀρχαῖο ἑωσφορικὸ ψέμα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τοῦ θεὸς καὶ ἡ βασικὴ ἐπιδίωξή της εἶναι τὸ παλαιὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν ὀργανώσεων τύπου μασονίας καὶ σιωνισμοῦ γιὰ παγκόσμια κυριαρχία. Στὸ πλαίσιο αὐτοῦ του σχεδιασμοῦ προωθεῖται: 1) Μία Νέα Τάξη Πραγμάτων σὲ πολιτικοοικονομικὸ ἐπίπεδο μὲ τελικὸ στάδιο τὴν ἐπιβολὴ μίας παγκόσμιας κυβέρνησης μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀναμενόμενο ἀπὸ τοὺς νεοεποχίτες μεσσία & 2) Μία Νέα Τάξη Πραγμάτων σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο μὲ τελικὸ στάδιο τὴν ἐπιβολὴ μίας πανθρησκείας ποὺ θὰ προκύψει ἀπὸ τὸ ἀνακάτεμα τῶν θρησκειῶν. Ἡ τακτικὴ ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν προώθηση τῶν δύο βασικῶν στόχων ποὺ προαναφέρθηκαν εἶναι: (α) Περνᾶ ἕνας ὁδοστρωτήρας, ποὺ ἰσοπεδώνει γλῶσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, ἐθνικὲς ἰδιαιτερότητες, προωθώντας τὸν ἐξαμερικανισμὸ τῶν ἐθνῶν μὲ τὴν ἔννοια τῆς υἱοθετήσεως τῶν ὑποπροϊόντων τοῦ “ἀμερικανικοῦ τρόπου ζωής”. (β) Ἐφαρμόζεται ἡ τακτική του “διαίρει καὶ βασίλευε”. Τὰ δικαιώματα τῶν πραγματικῶν ἢ κατασκευασμένων μειονοτήτων, ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν, γίνονται μοχλὸς γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Τὸ μοντέλο τῆς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας προβάλλεται γιὰ νὰ χτυπηθοῦν χῶρες, ὅπως κατ’ ἐξοχὴν ἡ Ἑλλάδα, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ μεγάλη ὁμοιογένεια ἐθνική, θρησκευτικὴ καὶ γλωσσική. Στόχος εἶναι νὰ μεταβάλλουν ἀνθρώπους καὶ κοινωνίες σ’ ἕναν ἄμορφο χυλό. Γι’ αὐτὸ δὲ θέλουν πρόσωπα καὶ ὑπεύθυνους πολίτες, ἀλλὰ ἕνα ἀπρόσωπο ἀνθρώπινο κοπάδι, τὸ ὁποῖο εὔκολα θὰ κατευθύνουν. Γι’ αὐτὸ καὶ μισοῦν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὅπως εἴπαμε στὴν ἀρχή. (γ) Γιὰ τὴν προώθηση τῆς δαιμονικῆς πανθρησκείας ἔχουν θέσει σὲ κυκλοφορία τὸ δόγμα ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο τέρμα. Ἐξισώνουν ἔτσι τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων. Τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὴν πολεμοῦν ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἀλώσουν κι ἀπὸ μέσα. Ἐπιδίωξη τῆς Νέας Ἐποχῆς δὲν εἶναι νὰ ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλὰ νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους ποὺ θὰ ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα. Μὲ ἀνθρώπους δηλαδὴ ποὺ θὰ λένε ὅτι εἶναι χριστιανοί, ἐνῶ συγχρόνως θὰ πιστεύουν καὶ στὸ Βούδα, στὴ μετενσάρκωση, θὰ ἀσκοῦν τὴ γιόγκα ἢ τὸ διαλογισμό. Ἡ ἠθελημένη αὐτὴ σύγχυση ἐπιτείνεται ἀπὸ τὴ χρήση ἐκ μέρους τοὺς χριστιανικῶν ὅρων, ὅπως Χριστός, ἁμαρτία κ.ο.κ. μὲ ἀνεστραμμένο ὅμως νόημα. Ἡ στάση τῶν ὀρθοδόξων Σ’ αὐτὸ τὸ σκοτάδι τὸ πνευματικὸ καὶ σ’ αὐτὴ τὴ σύγχυση, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι θὰ πρέπει νὰ ἀντιτάξουμε τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας λέει: “Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή”, ὅποτε καταρρέει ἡ συγκρητιστικὴ πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ γίνει σαφὲς ὅτι ἀντιτιθέμεθα στὴν παγκοσμιοποίηση τῆς Νέας Ἐποχῆς, διότι προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ χωρὶς Χριστὸ καὶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Θὰ πρέπει νὰ βοηθήσουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν “καλὴ ἀνησυχία”, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς πατὴρ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Μᾶς χρειάζεται νήψη, δηλαδὴ πνευματικὴ ἐπαγρύπνηση. Μᾶς χρειάζεται μετάνοια καὶ προσευχή. Χρειάζεται νὰ ἀναπτύξουμε πνευματικὰ ἀντισώματα γιὰ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴ δαιμονικὴ «πνευματικότητα» τῆς Νέας Ἐποχῆς. Αὐτὸ θὰ γίνει ἂν γνωρίσουμε, ἀγαπήσουμε, βιώσουμε καὶ προβάλλουμε τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Κάθε ἐνορία καὶ κάθε μοναστήρι μποροῦν καὶ πρέπει νὰ γίνουν κέντρα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἀντιστάσεως. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν “καλὴ ἀνησυχία”, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μετάνοια, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ γιὰ παρεμβάσεις, ὄπου καὶ ὅταν χρειασθεῖ καὶ μᾶς καλέσει ἡ Ἐκκλησία μας. Καὶ νὰ μὴν ξεχνοῦμε: Αὐτοὶ ποὺ σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρὶς Χριστὸ καὶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων, «κάνουν λογαριασμοὺς χωρὶς τὸν ξενοδόχο», γιατί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ πραγματικὸς Κύριος της Ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου.
Ὁ Χριστιανισμὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν Ἑλληνικότητα γιὰ νὰ ἐπιβιώσει. Εἶναι ὑπερεθνικός. Ὅ,τι χρήσιμο καὶ ἀληθινὸ εἶχε ὁ Ἑλληνισμός, ὁ Χριστιανισμὸς τὸ κράτησε καὶ τὸ ἀφομοίωσε, ὅπως κάνει γιὰ ὁτιδήποτε σωστό, ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἔθνος καὶ ἂν προέρχεται. Ὅμως ἡ Ἑλληνικότητα ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ γιὰ νὰ διατηρήσει τὴ συνοχή της στὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποίησης. Ἡ ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας συνίσταται στὴν ἄρρηκτη σύνδεση Ὀρθοδοξίας καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἀσύγχυτη καὶ ἀδιαίρετη αὐτὴ σύνδεση, προσδιόρισε τὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτική μας συνείδηση, προσδιόρισε τὴν πολιτιστικὴ παραγωγή μας καὶ συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ διαμόρφωση τῶν θεσμῶν μέσα στὴν κοινωνία. Ὁ καθηγητὴς καὶ πρύτανης κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης σημειώνει: «Ὅποιος μιλάει για Ὀρθοδοξία ἐρήμην του Ἑλληνισμοῦ, νομίζω ὅτι ματαιοπονεῖ, ὅποιος ὅμως μιλάει γιὰ Ἑλληνισμὸ ἐρήμην της Ὀρθοδοξίας, κάνει κάτι χειρότερο• ἀσχημονεῖ». Ὅσοι ἀποκόπτονταν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ κοινωνία, ἔχαναν καὶ τὴν ἑλληνικότητά τους. Αὐτὸ ἐσήμαιναν τὰ ρήματα «φραγκεύω» καὶ «τουρκεύω». Ἕλληνες ἔμεναν ὅσοι παρέμειναν ὀρθόδοξοι. Ἐὰν θέλουμε νὰ ἀποδώσουμε μὲ μία λέξη τὸν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας, τὸν πολιτισμὸ τῆς Ρωμιοσύνης, θὰ λέγαμε ὅτι εἶναι ὁ πολιτισμὸς τοῦ προσώπου. Στὴν παράδοσή μας ὁ Θεὸς - δημιουργὸς εἶναι πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀνθρωπος εἶναι πρόσωπο. Τὸ πρόσωπο νοεῖται ὡς ἐλευθερία καὶ ἑτερότητα. Τὸ πρόσωπο εἶναι τὸ «ἐσύ», ποὺ βρίσκεται ἀπέναντι ἀπὸ τὸ «ἐγώ», εἶναι ὁ ἄλλος. Τὸ πρόσωπο ὡς ἐλευθερία καὶ ἑτερότητα εἶναι μοναδικὸ καὶ ἀνεπανάληπτο, ὄχι μόνο πνευματικὰ ἀλλὰ καὶ ψυχοδιανοητικὰ καὶ βιολογικά. Τὰ χαρακτηριστικά της ἐλευθερίας καὶ τῆς μοναδικότητας ὁ ἄνθρωπος, ὡς πρόσωπο, τὰ ἔχει προίκα ἀπὸ τὸ Δημιουργό του. Καθὼς ὁ Θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ ἐλευθερία εἶναι καὶ ἀγάπη, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ πολιτισμὸς τῆς Ρωμιοσύνης εἶναι ὁ πολιτισμὸς τῆς κοινοτικότητας, τῆς ἐνορίας. Εἶναι τὸ «ἐμεῖς» τοῦ Μακρυγιάννη. Ὁ μόνος χῶρος ὅπου μποροῦν νὰ βιωθοῦν αὐθεντικὰ αὐτὲς οἱ πνευματικὲς πραγματικότητες, εἶναι ὁ χῶρος τῆς θεανθρώπινης κοινωνίας ποὺ λέγεται Ἐκκλησία. Μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι «ἰατρεῖον πνευματικὸν» κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο καταξιώνεται. Καταξιώνεται διὰ τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας καὶ θεοκοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Θεόν, ἡ ὁποία γίνεται κατορθωτὴ διὰ τῆς ὑπακοῆς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐν γένει τοῦ ἀγώνα ποὺ κάνει ὁ πιστὸς νὰ καθαρίσει μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ φτάσει στὸν Ἁγιοπνευματικὸ φωτισμὸ καὶ στὴν κατὰ Χάριν θέωση. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα κατόρθωμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ δῶρο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας, ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχὴ ἀλλὰ καὶ κάθε αἱρετικὴ διδασκαλία, ὡς αὐτονομημένη προσπάθεια τοῦ ὑπερήφανου μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου ὄχι μόνο δὲ γνωρίζει τὸ πρόσωπο, ἀλλὰ καὶ κατὰ βάθος τὸ μισεῖ καὶ ἀγωνίζεται νὰ τὸ καταργήσει. Η παγκοσμιοποίηση Ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων ἀποσκοποῦν στὴ δυναστικὴ ὁμογενοποίηση λαῶν καὶ πολιτισμῶν καὶ ἐντάσσονται στὸ σχεδιασμὸ τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς. Σύμφωνα μὲ τὴ Νέα Ἐποχή, κάθε 2.000 χρόνια ἡ ἀνθρωπότητα εἰσέρχεται σὲ μία νέα ἐποχή. Τώρα εἰσερχόμεθα στὴν ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου. Ἡ παλαιὰ ἐποχὴ τῶν Ἰχθύων, κατὰ τὴν ὁποία ἐπικράτησε ὁ Χριστιανισμός, τελειώνει. Τώρα περιμένουμε ἕνα νέο μεσσία, ἕνα νέο Χριστό, ποὺ θὰ φέρει νέες ἀλήθειες στὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ μόνο αὐτὰ βέβαια ἀρκοῦν γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κάποιος ὅτι ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχὴ εἶναι ἀντίθετη καὶ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας. Κατὰ βάθος ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν εἶναι καθόλου νέα. Τὸ βασικό της μήνυμα εἶναι τὸ ἀρχαῖο ἑωσφορικὸ ψέμα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τοῦ θεὸς καὶ ἡ βασικὴ ἐπιδίωξή της εἶναι τὸ παλαιὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν ὀργανώσεων τύπου μασονίας καὶ σιωνισμοῦ γιὰ παγκόσμια κυριαρχία. Στὸ πλαίσιο αὐτοῦ του σχεδιασμοῦ προωθεῖται: 1) Μία Νέα Τάξη Πραγμάτων σὲ πολιτικοοικονομικὸ ἐπίπεδο μὲ τελικὸ στάδιο τὴν ἐπιβολὴ μίας παγκόσμιας κυβέρνησης μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀναμενόμενο ἀπὸ τοὺς νεοεποχίτες μεσσία & 2) Μία Νέα Τάξη Πραγμάτων σὲ θρησκευτικὸ ἐπίπεδο μὲ τελικὸ στάδιο τὴν ἐπιβολὴ μίας πανθρησκείας ποὺ θὰ προκύψει ἀπὸ τὸ ἀνακάτεμα τῶν θρησκειῶν. Ἡ τακτικὴ ποὺ χρησιμοποιοῦν γιὰ τὴν προώθηση τῶν δύο βασικῶν στόχων ποὺ προαναφέρθηκαν εἶναι: (α) Περνᾶ ἕνας ὁδοστρωτήρας, ποὺ ἰσοπεδώνει γλῶσσες, πολιτισμούς, παραδόσεις, ἐθνικὲς ἰδιαιτερότητες, προωθώντας τὸν ἐξαμερικανισμὸ τῶν ἐθνῶν μὲ τὴν ἔννοια τῆς υἱοθετήσεως τῶν ὑποπροϊόντων τοῦ “ἀμερικανικοῦ τρόπου ζωής”. (β) Ἐφαρμόζεται ἡ τακτική του “διαίρει καὶ βασίλευε”. Τὰ δικαιώματα τῶν πραγματικῶν ἢ κατασκευασμένων μειονοτήτων, ἐθνικῶν καὶ θρησκευτικῶν, γίνονται μοχλὸς γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Τὸ μοντέλο τῆς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας προβάλλεται γιὰ νὰ χτυπηθοῦν χῶρες, ὅπως κατ’ ἐξοχὴν ἡ Ἑλλάδα, ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ μεγάλη ὁμοιογένεια ἐθνική, θρησκευτικὴ καὶ γλωσσική. Στόχος εἶναι νὰ μεταβάλλουν ἀνθρώπους καὶ κοινωνίες σ’ ἕναν ἄμορφο χυλό. Γι’ αὐτὸ δὲ θέλουν πρόσωπα καὶ ὑπεύθυνους πολίτες, ἀλλὰ ἕνα ἀπρόσωπο ἀνθρώπινο κοπάδι, τὸ ὁποῖο εὔκολα θὰ κατευθύνουν. Γι’ αὐτὸ καὶ μισοῦν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὅπως εἴπαμε στὴν ἀρχή. (γ) Γιὰ τὴν προώθηση τῆς δαιμονικῆς πανθρησκείας ἔχουν θέσει σὲ κυκλοφορία τὸ δόγμα ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι δρόμοι ποὺ ὁδηγοῦν στὸ ἴδιο τέρμα. Ἐξισώνουν ἔτσι τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν πλάνη τῶν αἱρέσεων. Τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὴν πολεμοῦν ἀπὸ ἔξω, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ τὴν ἀλώσουν κι ἀπὸ μέσα. Ἐπιδίωξη τῆς Νέας Ἐποχῆς δὲν εἶναι νὰ ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλὰ νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους ποὺ θὰ ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα. Μὲ ἀνθρώπους δηλαδὴ ποὺ θὰ λένε ὅτι εἶναι χριστιανοί, ἐνῶ συγχρόνως θὰ πιστεύουν καὶ στὸ Βούδα, στὴ μετενσάρκωση, θὰ ἀσκοῦν τὴ γιόγκα ἢ τὸ διαλογισμό. Ἡ ἠθελημένη αὐτὴ σύγχυση ἐπιτείνεται ἀπὸ τὴ χρήση ἐκ μέρους τοὺς χριστιανικῶν ὅρων, ὅπως Χριστός, ἁμαρτία κ.ο.κ. μὲ ἀνεστραμμένο ὅμως νόημα. Ἡ στάση τῶν ὀρθοδόξων Σ’ αὐτὸ τὸ σκοτάδι τὸ πνευματικὸ καὶ σ’ αὐτὴ τὴ σύγχυση, ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι θὰ πρέπει νὰ ἀντιτάξουμε τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας λέει: “Ἐγὼ εἰμὶ ἡ Ὁδὸς καὶ ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή”, ὅποτε καταρρέει ἡ συγκρητιστικὴ πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ἐδῶ θὰ πρέπει νὰ γίνει σαφὲς ὅτι ἀντιτιθέμεθα στὴν παγκοσμιοποίηση τῆς Νέας Ἐποχῆς, διότι προσπαθεῖ νὰ ἐπιβληθεῖ χωρὶς Χριστὸ καὶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Θὰ πρέπει νὰ βοηθήσουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν “καλὴ ἀνησυχία”, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς πατὴρ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. Μᾶς χρειάζεται νήψη, δηλαδὴ πνευματικὴ ἐπαγρύπνηση. Μᾶς χρειάζεται μετάνοια καὶ προσευχή. Χρειάζεται νὰ ἀναπτύξουμε πνευματικὰ ἀντισώματα γιὰ νὰ ἀντισταθοῦμε στὴ δαιμονικὴ «πνευματικότητα» τῆς Νέας Ἐποχῆς. Αὐτὸ θὰ γίνει ἂν γνωρίσουμε, ἀγαπήσουμε, βιώσουμε καὶ προβάλλουμε τὴν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Κάθε ἐνορία καὶ κάθε μοναστήρι μποροῦν καὶ πρέπει νὰ γίνουν κέντρα αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἀντιστάσεως. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὴν “καλὴ ἀνησυχία”, τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μετάνοια, νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ γιὰ παρεμβάσεις, ὄπου καὶ ὅταν χρειασθεῖ καὶ μᾶς καλέσει ἡ Ἐκκλησία μας. Καὶ νὰ μὴν ξεχνοῦμε: Αὐτοὶ ποὺ σχεδιάζουν παγκοσμιοποιήσεις χωρὶς Χριστὸ καὶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων, «κάνουν λογαριασμοὺς χωρὶς τὸν ξενοδόχο», γιατί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς καὶ πραγματικὸς Κύριος της Ἱστορίας καὶ τοῦ κόσμου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου